آژانس های تنبیح کننده

                بوسیلۀ پاتریک لویاریک، مدیر روزنامۀ اومانیته

               سرمقاله روزنامۀ اومانیته دیمانش ژولای 2011

              ترجمه از مهدی شهرتی

          آنها فقط سه تا هستند. درخاموشی عمل می کنند. آنها قدرتی همانند هشت پایان دارند. به اسامی Moody’ s و Standard & Poor’s  و  Fitch Ratingsجواب می دهند.نامشان آژانس های رتبه ای است. اما بر عکس استاد تورنوسل (نقاشی متحرک و تصوری است ازیک دانشمند و کشف کننده)، با علاقه پاداشی را پخش نمی کنند، فقط تنبیه می کنند. هفتۀ  گذشته، روئسای اروپا و چند صدر اعظم نگرانی خود را با صدای بلند از تحرکات این مارهای سمی نشان دادند. بهتراست هرچه دیرتر باشد که اصلا نباشد. این آژانس ها ساختار خصوصی نا مفهوم و ناروشنی هستند، بوسیلۀ سیستم بانکی و وجوه مالی برای دادن رتبه به بودجۀ دولتها و وضعیت بانک ...ها ایجاد شده اند، همانها هم هستند که به دولت ها پول غرض می دهند. چه خوب درگیری های رقابتی بوجود آمده.

        این ساختارها که هرگز کسی با آنها برخورد نمی کند، برای منافع عالی تنها بازارهای مالی، تولید باران و آسمان صاف می کنند که پاداش بهشان می دهند. هنگامی که آنها همانطور که می گویند، رتبۀ یک دولتی را پایین می آورند، این یکی باید پولی را که از همان بازارهای مالی قرض گرفته اند را گرانتر بپردازند. درواقع برای اینکه آقای سارکوزی بتواند رتبۀ خوبی داشته باشد است که بر علیه رفرم بازنشستگی بپا خواسته و هم باعث رأی بر ضد آن شده است، که وضع را با بالابردن، باز هم وخیم تر می کند، همانطور که هفتۀ قبل هم به مقدار ربع سهم، سهم بیمۀ بازنشستگی را بالا برد. و تازه تمام نشده چونکه 10 جون میلادی همین سال یکی از همین ساحره ها، Standard & Poor’s یک رتبه ای را اعلام کرد که در آن می توان خواند: « اگر دولتمردان فرانسه رفرم باز نشستگی را ادامه ندهند و بیمه های درمانی را تغییر ندهند.... این احتمال وجود نخواهد داشت  که (ما) رتبۀ AAA فرانسه را نگه بداریم.

         به عبارت دیگر، بعد از بیمۀ باز نشستگی، به سراغ بیمه های اجتماعی خواهند رفت. همین پایین آوردن شدید رتبۀ پرتقال، باعث آتش زدن پودر شده است. این هم کشوری که حزب آقای بارزو، رئیس کمیسیون اروپا، که هم اکنون انتخابات اخیر را برد، مثل یونان و ایرلند، تریوویرات دیکتاتور(یکی از سه زمامدار روم قدیم، گروه سه نفره که اعمال قدرت می کنند)،- که، ترکیب شده از همان کمیسیون بروکسل؛ بانک بین و مللیFMI، بانک مرکزی اروپا- درحال تحمیل کردن یک ریاضت غیر قابل تحمل اند و اینکه باید از بانک های خصوصی 12% پول غرض کند چونکه رتبه اش تنزل پیدا کرده است. همان پولی هم که همان بانکها با 1% از بانک مرکزی اروپا BCE غرض کرده بودند.

         این چنین حیوانات درنده خوی موسسه های مالی از وجود و حاد شدن بدهی، به افتخار هزینه های مالی، که حسابی می خورند، برایشان مزایای ساده که زحمتکشان، باز نشستگان، جوانان، با کم کردن دست مزد، میزان بازنشستگی، تخریب خدمات عمومی و کار می پردازند را تشکیل می دهد. رهبران اروپا خوب می توانند اعتراض کنند. همانها هم هستند که خاصیت نفوذ و حلول کامل با سرمایه های بزرگ جهانی را دارند، که به بازار مالی و آژانس های معروف شان کارت سفید داده اند. در یک منطقی عجیب، اینها دقیقاً نکتۀ مقابل تبلیغات برای تومبلا(یک نوع بازی پولی)هستند. از همه طرف بازنده ایم. یک دولتی که ریاضت را عملی نکند و تخریب سیستم اجتماعی اش مشکوک، رتبه اش تنزل پیدا می کند.(بیخود نبود که بانک جهانی به حکومت جمهوری اسلام رتبۀ خوبی دادند، مترجم). چند ماه بعد، همان حکومت، که پاکسازی اجتماعی بدون اسم را عملی می کند، خودش را همچنان در رتبه تزلزل یافته می بیند چونکه آژانس معتقد است، بحران اقتصادی که در آن وارد شده اند جلوی هر رونقی همچنین هر بهبودی را می گیرد. به این هم باید مالیاتی که بخش مالی از دولتها از طریق نرخ بهره بر می دارند اضافه کرد. این چنین کجا می رویم؟ بطرف یک فاجعۀ اجتماعی و اقتصادی ناشناخته تا کنون.

         به همین علت با چنین سیستمی باید قطع رابطه کرد. جلوی این آژنسهای رتبه دهندۀ خصوص را با ید گرفت و ابزار اندازه گیری عمومی از طریق معیارهای دیگری بوجود آورد، بویژه از طریق رشد انسانی؛ کار و کیفیت آن؛ سرمایه گذاری های اجتماعی و عمومی آینده؛ انتقال طبیعی و اقتصادی سیستم تولیدی و مصرفی؛ ترقیات آموزشی، بهداشتی، امنیت اجتماعی، باز نشستگی. باید نیاز کنترل عمومی روی بدهی ها با شرکت سندیکاها، منتخبین، شهروندان گسترش یابد، و اینکه تصمیم گرفته شود هرچه سریعتر آن قسمت غیر مشروع را لغو کنند چونکه باعث تولید نرخ بهرۀ گزاف می شود. تجربه به خوبی نشان می دهد درمان با ریاضت تحمیل شده ب��یژه به یونان، ایرلند، پرتقال و در تمام اروپا، بیشتر باعث حادتر شدن وضع خواهد شد. یک سوأل اصلی از این به بعد باید مطرح شود، آنهایی که حکومت خواهند کرد به هر وابستگی سیاسی که می خواهند باشند: عمل عمومی باید به ا��حصارا��� م��لی کمک کند یا منافع عموم؟  امروزه آنهایی که در  تما کشورهای اروپایی در قدرتند بدنبال انتخاب اولند و آنهم مستقل از وابستگی های سیاسی  که دارند. پس هیچ رابطه ای با یک ادارۀ دمکراتیک جامعه نیست. هیچ رابطه ای با منافع خلقی ندارد. در چنین شرایطی، دولت عوض کردن به چه دردی می خورد اگر می خواهد زیر تسلط دیکتاتور مالی قرارگیرد؟ این یک هدف اصلی برای انتخابات رئیس جمهوری و مقننۀ آینده نمی تواند باشد؟ همۀ سئوال این است که آیا شهروندان ما موفق خواهند شد آنرا به جای سریال نیویورکی گوش کر کنی که مدتی است در مراکز خبری و مطبوعاتی نشان می دهند تحمیل کنند.

         نیروهای چپ خود را برای شرکت در یک عمل باز  و متحد سازمان خواهند داد. آنها در فرانسه و اروپا وقتی که با شجاعت برعلیه پیمان اروپا اقدام کرده اند تنها نبودند؛ تغییر دادن وضعیت و نقش بانک مرکزی اروپا برای باز سازی قرض؛ رد کردن تمام  یا یک بخش از آن؛ خارج کردن اقتصاد از چنگهای حریص قدرتهای مالی با بوجودآوردن یک اعتبار عمومی دیگر، ترکیب ایجاد پولی بوسیلۀ بانک مرکزی اروپا برای نو آوری در اروپا، ایجاد و بر قراری یک صندوق اروپایی برای رشد اجتماعی انسان و بومی شناسی. خلاصه حقشه که به دگم رقابت و رقابت کامل آزاد در سیر آن حمله کرد که ارزشهای هم یاری بین انسانها و همکاری بین همۀ خلقها جایگزین شوند. چنین است امروز میزان درگیری لازم برای تغییر دادن. لاشخورهای مالی، مسلط به این سه آژانسهای تنبیه کننده که از دولتهای به ظاهر دمکراتیک همایت می شوند، را باید به عقب برگرداند و از دسترس خرابی دورکرد. اشتباه نکنیم. این که مسئولان حکومت و اروپاییان بطور محدود عکس العمل نشان داده اند نشان دهندۀ قدرتشان نیست. نشان دهندۀ میزان نگرانی و شاید هم نشان دهندۀ ترسی است از اینکه نتوانند شرایط را کنترل کنند. یک امکان برای خلقها برای متحد شدن و تجمع باز می شود، تا تعادل قدرت را به نفع پیشرفت انسانی و بومی بتوانند تغییر دهند. چند هفتۀ دیگر چندین تظاهرات سندیکایی اروپایی رودررویی واجب ایده ها را ترویج خواهند داد تا بطور کلی چپ  به چپ لنگر بیاندازد.

         در هر صورت، این سوژه ها در رأس مسائل در جشن اومانیته خواهد بود. یک جشن ضد بحران، ضد لاشخورهای مالی و روشن کردن راه به یک چشم انداز سیاسی کاملاً جدید. به همراهی تونس، مصر، یونان، اسپانیا؛ میدان بزرگ لاکورنوو( La Courneuve) به هزاران خشمگین اجازه می دهد تا خشمشان را نشان بدهند.