برگشت به صفحۀ اول 

              قطعنامۀ

             هم یاران

                                                                                                  مهدی  شهرتی

1 -  یادداشت نویسنده..........................................................................4

2 -  مقدمه ...................................................................................... 5 

علم  فلسفه

 3 -  علم ...................................................................................... 10

 4 -  فلسفه .................................................................................... 16

 5 -  متا فیزیک ..............................................................................19

 6 -  قوا نین و مقولات و اصلوبها ......................................................  21

 7 -  وحدت مادی هستی ....................................................................24

 8 -  اضداد ..................................................................................  25

 9 -  قا نون وحدت و هستی قطب ها .................................................... 27

10 -  زبا ن ...................................................................................44

11 -   انسا ن ................................................................................ 47

       1 -   حقوق طبیعی ................................................................... 49

       2 -   زند گی چیست؟ ................................................................ 57

       3  -   انسا ن برای چی بد نیا میا ید؟ ............................................. 57

       4  -   انسا ن برای چی زند گی می کند؟ ........................................ 58

       5  -   انسا ن کجا میرود؟ ........................................................... 58

       6 -    انسا ن برای چی می میرد؟ ..................................................59

       7 -    ورزش   ........................................................................ 59

12 -   جا معه ..............................................................................  61

13 -  بیما ری ..............................................................................  65

14 -  استثما ر .............................................................................  69

15 -  پول ،  مالکیت ،  مبادله ..........................................................  74

        1 -   رقابت  ........................................................................   91

        2 -   تجارت  .......................................................................   93

        4 -   بحران و تورم ...............................................................   96

        5 -  اقتصاد  ........................................................................   99

16 -  تا ریخ استثما ر ....................................................................101

17 -  حکومت ..........................................................................   108

18 -  فتیشیسم کالا ......................................................................  127

19 -  تولید ...............................................................................  144   

20 -  طبقات اجتماعی  ................................................................  150

21 -  دمکراسی  ........................................................................  154

22 -  مبارزۀ اصلی ...................................................................   160

23-  سازمان  ...........................................................................  171

24 -  دزد   ..............................................................................  176

25 -  آموزش  ..........................................................................  182

26 - اتحاد  ..............................................................................  225 

27 - دیکتاتوری، توتالیتاریسم، فاشیسم    ........................................  228

28 -  وطن و ملی گرایی .............................................................. 256

29 -  ازدواج   .........................................................................  268

30 -  در جوامع به اصطلاح کمونیستی   .........................................  273

31 -  جامعۀ هم یاران و یا کمونیستی .............................................. 284

32 -  حقیقت  ..........................................................................  308

33 -  استثمارگر و استثمارشونده  ................................................  314

        1 -  کار چیست ؟  ...........................................................  317

34 -  فرهنگ چیست ؟ .............................................................. 319

35 -  خوشبخت کیست ؟ ...........................................................  321

36 -  نکته ها .........................................................................  325

37 -  نتیجۀ آخر .....................................................................  361

یادداشت نویسنده

این قطعنامۀ هم یاران، یک بار در سال 28-06-1993میلادی و بار دیگر در سال 11-11-1995 به زبان فارسی، با چند نمونه بیرون آمد. در سال 15-08-2006 به زبان فرانسه بطور کاملتر و طبقه بندی بهتر و مشخص تر ظاهر گشت. تا اینکه بلاخره در سال 11-05-2009 روز تولد پسرم، به زبان فارسی بیرون می آید که باز در طبقه بندی علمی آن بیشتر تأکید شده است. ولی این امکان وجود دارد که مقداری مشکلات ادبی و لغوی داشته باشند. در نظر داشته باشیم که قوانین و مقولات علمی با هر زبانی و به هر شکلی قوانین و مقولات باقی می مانند. زبان در درجۀ اول ابزار کار است. امکان دارد که یکی دو تا لغت عامیانه باشند، و جایشان در یک کتاب علمی نباشد ولی باز ترجیح داده شده که به همان منوال باقی بمانند. و در ضمن مشکلات خانوادگی و کم لطفی آنها(مشکلات) باعث شد که بهتر ازاین نتوانیم آنرا بیرون بدهیم، که در راه آن کوشش خواهد شد.

باید در نظر داشت که علم و شناخت علمی بدون صبر، تحمل و حوصله امکان پذیر نیستند. 

این قطعنامۀ هم یاران می تواند به اسامی دیگری ظاهر شود که در محتوای آن تأثیری ندارند و قابل مفهوم باقی خواهند ماند و خارج از محتوای آن نخواهند بود.

مقدمه

در گذشته (که هنوز بعضی ها، همان فکر را می کنند) معتقد بودند که برای عوض کردن جامعۀ انسانی، یا بهتر بگوییم برای انسانی کردنش، انسانها خودشان باید عوض شوند. اشکال رادرخود انسان به عنوان یک موجود فردی می دیدند ومی بینند. یعنی اگر انسانها عوض(انسانی) شوند جامعه عوض خواهد شد. به عبارت دیگر، برای اینکه بی عدالتی، ناامنیتی، بزهکاری، خشونت، دروغ، حقه بازی، بهره کشی، فقر، گرسنگی، دزدی، تجاوز، خودخواهی، فردگرای، توهین، گستاخی،بیشرمی، وقاحت و ...از بین بروند بایستی که انسان خودش عوض شود تا جامعه عوض و پاک شود. وقتی که همه مهربان شدند جامعه عوض خواهد شد.

ولی ماتریالیستها(دهریون) درواقع جنبش کمونیستی (مارکس، انگلس، لنین و...) مطرح می کردند و می کنند، که برای حل منطقی جامعه  باید اول جامعه عوض شود. دریک جامعۀ فاسد انسان نمیتواند عوض شود. انسانها همان چیزی را یاد میگیرند وانجام میدهند و با آن بزرگ می شوند که جامعه به آنها میدهد وداده است. درواقع جامعۀ ناسالم انسان ناسالم راپرورش می دهد وبرعکس جامعه سالم انسان سالم پرورش میدهد. انسان نمی تواند عوض شود جایی که نا عدالتی ها، خشونت ها، نابرابری ها، دروغها، چاپلوسی ها، باجها، دزدی ها، کم لطفی ها، حقه بازی ها، خودمحوری ها، خیانتها و... هر روز بر فرقش می خورند. کمونیستها مطرح می کردند که برای حل منطقی جامعه باید طبقات اول از بین بروند. درجامعه دو طبقۀ "متضاد" و مشخص وجود دارد؛ یکی استثمارگران، درواقع بورژواها، سرمایه داران، اربابان، داراها، برده داران ویا ثروتمندان که خود را قادر ومطلق می دانستند ومی دانند و دیگری فقیران، نداران، استثمارشوندگان، محرومان، رعیتان، گرسنگان، کارگران، زحمتکشان ویابردگان. کمونیستها اضافه می کنند، که باید کارگران وزحمتکشان ودرواقع محرومان وگرسنگان متحد شوند وسازمان داده شوند وبرای اینکه بتوان آنها را سازمان داد مطمئناً  به سازمانگر احتیاج دارند.

کمونیستها مطرح می کردند که اگربه اشکالی منطقی ودرواقع علمی حکومت استثمارگران را به رهبری سازمان کارگران وزحمتکشان، درواقع حزب کمونیست برانداخت وحکومت کارگران وزحمتکشان که اکثریت عظیم توده ها را تشکیل می دهند به وجودآورد ودیکتاتوری سخت علیه استثمارگران به پا کرد همانطورکه استثمارگران می کنند وکرده اند وتازه خلقهایی رانابود کرده اند، ویک اقتصاد سوسیالیستی درمقابل سرمایه داری به وجود آورد جامعه تغییر خواهد کرد. با تاکید براین نکته که دیکتاتوری پرولتاریای مطروحه ازطرف کمونیستها درمقابل دیکتاتوری سرمایه داران و درواقع استثمارگران بوده. آنها مطرح میکردند که استثمارگران برای اینکه بتوانند زندگی کنند وحکومت کنند، به دیکتاتوری احتیاج دارند، آن هم اجباراً. بیخود نیست که نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، مامور، وانواع واقسام سلاحها، خبرچینها، جاسوسها، مزدوران، زندانها، سیم خاردارها، دیوارها، نگهبان ها، پاسبان ها، ژاندارمری ها وانواع واقسام مراکزعریض و طویل اداری و قضایی بوجود آورده اند، برای اینکه بتوانند دیکتاتورانه عمل کنند. بخاطرهمین است که کمونیستها مطرح می کردند که محرومان وزحمتکشان هم به دیکتاتوری درمقابل دیکتاتوری استثمارگران احتیاج دارند وآن هم بلااجبار، که بدون رهبری حزب زحمتکشان، حزب کمونیست امکان پذیرنیست. ومسائل دیگری هم مطرح می کنند که دراین مقدمه نمی گنجد وتوصیه می شود به مارکس وانگلس و لنین رجوع شود.

ولی ما مسائل را به طوردیگری مطرح می کنیم که برای حل منطقی جامعه عا ملی که طبقات وعوامل دیگررابوجودآورده اند را باید  پیدا کرد. با از بین بردن یک جناح از طبقات، طبقات ودیگرپدیدههای اجتماعی ازبین نمی روند وآن جناح را دوباره بوجود می آورد. یعنی اینکه درجامعۀ استثماری اگرسرمایه دارن ومرفه هان ازبین بروند، جامعه آنها را بعداز مدتی بوجود می آورد وبرعکس هم صدق می کند. باوجود اینکه کمونیستها به دیکتاتوری پرولتاریا بخاطر آن تاکید می کردند که استثمارگران بوجود نیایند. ولی درعمل شدنی نبود ونیست، بخاطر اینکه عاملی که طبقات ودرگیری اجتماعی را به وجود می آورد اگر ازبین نرود، طبقات دوباره بوجود می آیند وبرعکس اگر عاملی که طبقات را بوجود می آورد، وجود نداشته باشد دیگر طبقات نتها ازبین میروند بلکه بی مفهوم میشوند. اینجاست حل منطقی جامعه. و به مسائل دیگر اجتماعی وزیستی هم عرصۀ دیگری میدهیم.

قطعنا مۀ هم یاران و یا قطعنامۀ کمونیسم (درسته که کمونیزم را اشتراکیون ترجمه کرده اند، ولی نویسنده (با اجازه) ترجیح داده به «هم یاران»، چونکه جای تردیدی باقی نمی گذارد) چیزی جز یک سری قوانین و مقولات علمی- فلسفی نیست. قطعنامه به این دلیل که مسائل مطرح شده در اینجا مشخص و جمع آوری و اضافه شدۀ مسائلی است که قبلاٌ از طرف دهریون، مارکس، انگلس، لنین و دیگران در رابطه با مسائل اجتماعی و بخصوص فلسفه و به عبارت دیگر، روابط انسانی مطرح شده اند. هم یاران هم به این دلیل که اینجا در مورد روابط جدیدی بین انسانها صحبت می شود که این روابطه بر اساس همکاری، هم یاری، همبستگی، برابری، منطقی و یا به عبارت دیگر علمی و به زبان دیگری بر اساس حقوق طبیعی انسانی است. این روابط جدید بر اساس استثمارو به عبارت دیگر پول، مالکیت و مبادله نیست.

(در هر صورت برای فهمیدن این مقدمه باید از محتوای قطعنامۀ هم یاران شناخت داشت. هرجا در این قطعنامه از کمونیسم بکار برده شده همان هم یاران است و برعکس. با این حال ما خلاصه ای را بیان کردیم  که بدون شناخت ازمحتوای آن این مقدمه گنگ باقی می ماند.)

در این قطعنامه به لغات  انسان وجامعه واستثمار وکمونیسم وعلم وفلسفه وغیره مفاهیم دیگری میدهد وعرصه دیگری درشناخت علمی باز میکند.

دراین قطعنامه، کمونیسم را نه آرمان ونه ایده ال بلکه یک واقعیت عینی خارج از ذهن مطرح می کند و قوانین پایه ای آن را عرضه می دارد.

این قطعنامۀ  کمونیسم تمام نکته های آن به هم مربوط اند ونادیده گرفتن ویا متوجه نشدن کامل هرنکتۀ آن، بقیۀ مسائل ودرواقع بقیۀ نکته ها را گنگ خواهد کرد.

درواقع این قطعنامۀ هم یاران علمی است چونکه به شیوه واصول علمی مطرح شده است وهمچنین باید با آن برخورد کرد. تمام عوامل این قطعنامۀ کمونیسم باهم رابطۀ دیالکتیکی دارند وهراشتباهی درشناخت این دیالکتیک اشکال بوجود می آید. هرلغت معنی ومفهوم خاص دارد که بدون آنها حل یک پدیده ای ممکن نمی شود. قطعنامۀ هم یاران یک سند تاریخی است بخاطراینکه نکته های جدیدی برای اولین بارمطرح می شوند وعلمی بخاطراینکه بدون قوانین ومقولات علمی نمی تواند وجود عینی داشته باشد.

همانطورکه مشخص است کشف مسائل اجتماعی وطبیعت، درواقع به طورکلی، هستی، چیزی نیست که درذهن نویسنده ویا امثال این نویسنده گذشته باشد. بلکه واقعیت عینی خارج از ذهن است که ما آن را پیدا و یا کشف کرده ایم، ودرواقع باید گفت که به آن توجه کرده ایم.

این قطعنامه خود را مدیون جنبش کمونیستی ( مارکس، انگلس، لنین و غیره و بخصوص احسان طبری) می داند.

این قطعنامه به همۀ انسانهای باوفا و آزادی خواهی که در راه یک جامعۀ سالم برای تمام انسانها و بخصوص زحمتکشان و نداران وبر علیه  سیستم استثماری و استثمارگران مبارزه کرده اند و می کنند تقدیم می شود.

هستی نسل بشر وابسته است به این اثر.

هرگونه ارزش پولی، ملکی برای این قطعنامه بی مفهوم است.

علم فلسفه

علم

علم تشکیل شده از قوانین، مقولات و اصلوبها.

به عبارت دیگر شناخت از قوانین، مقولات و اصلوبها است.

در واقع هیچ مسئله ای بدون راه حل نیست. به عبارت دیگر، هر مسئله ای نمی تواند مسئله باشد اگر راه حلی نداشته باشد. راه حل در اینجا همان اصلوبها هستند که خود بر اساس قوانین و مقولات عمل می کنند وخارج ازمغز و ارادۀ انسان وجود دارند.

علم مجموعۀ هستی است که حتی نیستی آن بدون اصلوب وقوانین ومقولات نمی تواند وجود عینی داشته باشد. درواقع درخود هستی است که نیستی وجود دارد وخارج از آن بی مفهوم است. نیستی همان تجزیه وتحلیل است وهستی همان رشدوتکامل که درمجموع به آنها تغییروتحول می گوییم.

 یعنی اینکه هستی بانظم ومرتب وطبقه بندی است به طوری که حتی دربی نظمی آن نظمی نهفته است. به عبارت بهتری درهربی نظمی قوانین ومقولات نهفته است که بدون آنها نمی توانند وجود داشته باشند.

شناخت علمی، درواقع کشف نظم طبیعت ویا هستی است. نظم دراینجا هم همان قوانین، مقولات واصلوبهاست. که اینها درطبیعت و جامعه ویا بعبارت بهتری درمجموعۀ هستی وجود دارند، وانسان برای کشف آنها پیکار می کند. علم واقعیت عینی خارج از ذهن است که انسان به آن توجه میکند. درواقع کشف یعنی توجه کردن به آنها، وبه مفهوم ازخود درآوردن نیست. وانسان آنها را با اشکال مختلف متوجه میشود وبرای خود طبقه بندی ومرتب می کند. درهرصورت برای دیدن واقعیتها وتوجه کردن به آنها احتیاج به شناخت تاریخی، منطقی است.

شناخت علمی  مقوله ای است اجتماعی. یک نفر و یا یک جامعۀ خاص قادر نیست قوانین علمی راکشف کند. بلکه علم را همۀ جوامع یعنی همۀ انسانهای روی زمین کشف میکنند وبهتر گفته باشیم توجه میکنند.

علوم باروشها واصلوبهای معین بدست می آیند.

قوانین ومقولات واصلوبهای علمی تکامل مداوم و پیوسته می پذیرند، منظورآن است که به کشف ممتد (تاریخی) آنها نائل می آییم و قوانین جدید، قوانین گذشته (منطقی) را کامل تر می کنند. درواقع تاریخی- منطقی است.

قوانین ومقولات واصلوبهای علمی هم مطلقند یعنی اینکه زمان ومکان نمی شناسند وهم تاریخی هستند یعنی اینکه زمان ومکان می شناسند.

تاریخی یعنی اینکه درمرحله ای بوجود می آید و یا می آیند و درمرحلۀ دیگرازبین میروند. درواقع یک روند تاریخی، منطقی دارند. باید درنظرداشت که درقوانین تاریخی اگرشرایط دوباره ای بوجود آید و یا آیند بازدوباره تکرارمی شوند. با وجود اینکه قوانین مطلق، درخود، قوانین تاریخی هم دارند و برعکس.

قوانین و مقولات علمی در هر پدیده و یا شیئی به هر شکل و به هر عنوان که می خواهد باشد وجود دارد و یا دارند و از مغز انسان هم تراوش نمی کنند.

شناخت علمی بدون تجزیه، بدون جمع آوری، بدون مرتب کردن، بدون منظم کردن، بدون طبقه بندی کردن تجربه و تجربه ها و تکرارآنها بی مفهوم است. در واقع شناخت علمی معرفتی است منظم، یعنی جمع و اقعیتها بطور منظم، طبقه بندی، مرتب و نه پراکنده و نه نامنظم است. وقتی که می گوییم علم با نظم است و یا طبیعت و یا هستی نظمی دارد یعنی اینکه بر اساس قوانین، مقولات و اصلوبها که به آنها دیالکتیک می گوییم عمل می شود.

هر بی نظمی هم با تمام بی نظمی آن اگر در یک مدت زمان معینی و مکان معینی ادامه یابد قوانین و مقولات آن مشخص می شود. و در ضمن پدیده ای که نه زمان منظم و نه مکان منظم و نه حرکت منظم و نه مادۀ منظم داشته باشد برای هستی نا مفهوم است. در واقع همه با هم نمی توانند نا منظم باشند و یا منظم.

عرصۀ فعالیت شناخت علمی، روندهای واقعی (خارج از ذهن) و تفکر منطقی، تاریخی است. به عبارت دیگر علم منطق است، شناخت عینی خارج از ذهن انسانی است و غیر آن بی مفهوم است.

علم فیزیک است و هیچگونه رابطه ای با متافیزیک و به عبارتی با ایده الیسم ندارد. در واقع متافیزیک و یا ایده الیسم برای علم و یا شناخت علمی بی مفهوم است. علم قوانین و مقولات است در صورتیکه متافیزیک و ایده الیسم قوانین ومقولات ندارند.

علم یکی است و آن فیزیک است و یا درواقع ماتریالیسم است و غیر آن بی مفهوم است. علم خود مقوله ایست فلسفی.

هر علمی و درواقع تفاوت علوم در کلی ترین قوانین و مقولات و اصلوبهای خاص خود در مورد یک پدیدۀ مشخص است.

هر علم مستقلی چند مشخصه دارد :

قوانین و مقولات خاص خود را دارد. با وجود اینکه از قوانین عام پیروی می کند.

اصلوبها و شیوه های بررسی و جستجو و یا تجربۀ خاص خود را دارد.

تاریخ و منطق خاص خود را دارد.

هر علمی خاص از قوانین و مقولات و اصلوبهای فلسفه پیروی می کند.

 علوم با هم رابطه دارند. روابط علوم در فلسفه نضج پیدا می کند.

همۀ علوم با نظم هستند، یعنی اینکه بر اساس قوانین، مقولات واصلوبها عمل می کنند. چونکه بی نظمی علم نمی شود.

در ضمن قوانین عام قوانینی هستند که در همۀ علوم مشترک اند، یعنی قوانین و مقولات فلسفی، درواقع دیالکتیک.

و قوانین خاص قوانینی هستند که مختص هر علم خاص است. مثلاً بیولوژی، شیمیایی، فیزیکی و یا ریاضی.

قوانین، مقولات و اصلوبها هم بین خود رابطه دارند که بر اساس قوانین و مقولات عمل می کنند.

علم فقط تکنیک نیست و تکنیک از علم بهره می گیرد و بدون علم بی مفهوم است. علم خود هنر است بخاطر اینکه بعد، حجم، شکل، ظرافت، نظم، تحول، زیبایی، روشنایی و غیره دارد. (در بخش مربوطه نگاه شود)

شناخت همان علم است و هر جا از شناخت صحبت می کنیم منظورمان علم است و شناخت دیگری برای هستی بی مفهوم است.

علوم انسانی ( علم مربوط به روابط بین انسانها) مثل همۀ علوم با نظم است. همانطور که در ریاضی و غیره بی نظمی ریاضی  نمی شود، در علوم انسانی هم بی نظمی علوم انسانی نمی شود.

علم تئوری نیست که از مغز انسانها تراوش کرده باشد. بلکه هستی است که انسانها به آن توجه کرده اند و می کنند.

علوم مختلف جنبه های مختلف هستی را نشان می دهند.

شناخت علمی تکامل یابنده است در صورتیکه علم خود هستی است. انسان هر چه به شناخت علمی دست می یابد، رشد و تکامل خود را تسریعتر می کند. شناخت علمی تکاملی و دیالکتیکی است.

شناخت علمی هر بار که بدست آید اگر جمعترشود، مرتبتر شود، تقسیم بندی ترشود وجمع بست جدیدی داده شود تکامل بیشتر می یابد. درواقع اگربرای شناخت علمی از روش علمی استفاده شود رشد و تکامل آن را تسریع می کند.

علم فلسفه، درواقع فلسفۀ ماتریالیسم و یا دهریون معتقد است که جهان عینی خارج از ذهن شناختنی است و انسان می تواند به درستی جهان مادی (عینیت خارج از ذهن) را بشناسد و آن هم از طریق شیوۀ علمی.

برخورد ویا شیوۀ علمی، به عبارت دیگر برخورد و یا شیوۀ تفکر منطقی و یا اصول علمی عبارت است از :

- جمع بست تکرارشوندۀ تاریخی،منطقی پدیدها و قوانین و مقولات و اصلوبهای آنها.

- تقسیم بندی، بسته بندی، مرتب و منظم کردن و نتیجه گیری و عملکرد دیالکتیکی آنها.

- استفاده از شیوها و اصلوبهای شناخت مثل شیوه ها و بررسیها و اصلوبهای شیمیایی، فیزیکی، ریاضی، بیولوژی و فلسفی.

- اصول علمی فلسفه، عام است ودرواقع تمام علوم نمی توانند خارج از آن عمل کنند.

نکته : آیا حکومتمداران از این شیوه(علمی) استفاده می کنند؟ مطمئناٌ نه. بیخود نیست که می گوییم برای هستی انسانها یک عده انسان ناآگاه و یا کم آگاه و در خیلی مواقع قاطی و یا دونکیشوت وار تصمیم می گیرند. آنها نه می توانند و نه می خواهند به این صورت علمی عمل کنند، چونکه برای آن بوجود نیامده اند. 

کشف علم (قوانین، مقولات واسلوبها) یک روند تاریخی، منطقی است0 شناخت علمی اجتماعی است.

غیر ممکن برای انسان وجود ندارد و هر چیزی ممکن است مگر آن چیز وجود نداشته باشد. هر چیزی که وجودعینی داشته باشد قابل حل است و شدنی و قابل توضیح و عمل. و آن چیزی که در عینیت خارج از ذهن وجود ندارد مطمئناٌ در مغز انسانهاست.

تنها راه حل هر مشکلی به هر عنوان و به هر شکلی که می خواهد باشد برخورد ویا شیوۀ علمی است.

دانشمند و عالم کسی است که از قوانین، مقولات و اصلوبهای علمی استفاده می کند. بر خورد علمی آن نیست که یک نفر همه چیز را می داند و یا درست می گوید و یا اینکه چند نفر می دانند و یا درست می گویند. در واقع علم نه اقلیت می فهمد و نه اکثریت. بلکه جمع بستها و تجربه های تاریخی، منطقی قوانین، مقولات و اصلوبها است.

انسان تنها موجودی است که احتیاج به سرور، رئیس و یا ارباب ندارد. بلکه منطق (علم) تصمیم می گیرد. انسان علم را دریافت و فقط علم است که اورا می رهاند. انسان به شناخت علمی رسید و یا دست یافت و تنها شناخت علمی است که اورا از هر مشکلی آزاد می کند. انسان به واقعیت عینی خارج از ذهن یعنی هستی رسید و هستی است که اورا نجات خواهد داد.

شناخت علمی احتیاج سخت به آزادی دارد ولی گرفتار استثمار است.

شناخت علمی بدون صبر و تحمل و فهمیدن امکان پذیر نیست.

فلسفه

فلسفه بررسی و تجزیه و تحلیل عام ترین قوانین ومقولات واصلوبهای پدیده ها واشیاء وروابط بین آنها است.

درواقع فلسفه قوانین ومقولات واصلوبهای عام جامعه وطبیعت (هستی) رامورد بررسی وتوجه قرارمیدهد. فلسفه بیان کنندۀ عام ترین قانونمندیهای هستی است.

فلسفه خود شناخت از قوانین و مقولات است، شناخت ازواقعیت عینی خارج از ذهن است وازقوانین علم پیروی می کند.

فلسفه علم است وخارج ازعلم وجود عینی نمی تواند داشته باشد.

فلسفه مثل بقیۀ علوم، تاریخ مشخص ومنطق مشخص خود را دارد .

فلسفه مثل بقیۀ علوم، اصلوب وشیوه وروش تحقیق خاص خود را دارد .

فلسفه مثل بقیۀ علوم، شناختی ازواقعیت عینی خارج ازذهن است.

 فلسفه مثل بقیۀ علوم هیچگونه رابطه ای با متافیزیک ندارد ودرواقع متافیزیک و ایده الیسم برایش بی مفهوم است.

سیرتفکرفلسفه ویاعلم فلسفه مثل بقیۀ علوم منطق است ومنطق هم همان علم است وما اززبان برای بهترشناختن هستی استفاده می کنیم.

فلسفه مثل بقیۀ علوم، نمی تواند از دیگر علوم جدا باشد. همانطورکه فیزیک، شیمی، ریاضی وبیولوژی به هم وابسته اند، فلسفه هم بدون آنها وآنها بدون این امکان پذیرنیستند. درواقع علوم به هم وابسته اند، با وجود اینکه هرکدام استقلال خاص خود را دارند.

فلسفه دیالکتیک است، ودیالکتیک یک مجموعه قوانین ومقولات وروابط بین آنهاست که یک پدیده و یا اشیاء وروندها را بوجود می آورند.

شناخت انعکاس عینی خارج ازذهن درمغز انسان است. شناخت علمی عرصۀ گسترده ترومنظم تری از شناخت است .

شناخت علمی انعکاس قوانین ومقولات واصلوبهای هستی درمغز انسان است.

شناخت انسان با دروغ، اشتباه وشکست رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت انسان بیشتر و بیشترباشد کمتر و کمتردروغ میگوید، اشتباه می کند و شکست می خورد، و آنها را بهتر وهر چه بهتر تشخیص میدهد. وبرعکس هرچه شناخت انسان کمتر و کمتر باشد بیشتر دروغ میگوید، اشتباه می کند وشکست می خورد و آنها را نمی تواند تشخیص دهد.

شناخت انسان با متافیزیک هم رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت انسان بیشتر و بیشترباشد کمتر متافیزیکی می شود و درواقع خرافات و ایده آلها را، و بهتر بگوییم متافیزیک را تشخیص میدهد و برعکس هرچه شناخت انسان کمتر وهر چه کمترباشد بیشتردر متافیزیک غوطه ور می شود.

شناخت انسان با استقلال رابطۀ مستقیم دارد. هرچه شناخت انسان بیشتر و بیشتر باشد مستقل تراست و مشکلتر وابسته می شود و برعکس.

شناخت انسان با حرکتهای نادرست و ناپخته هم رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت انسان بیشتر و بیشتر باشد به نسبت هم حرکتها وعملکردهای انسان پخته تر می شود وبرعکس.

هستی چیست :

هستی خود مقولۀ دیالکتیکی و درواقع فلسفی است.

فلسفه چیزی جز هستی یعنی عینیت خارج از ذهن نیست و غیر آن بی مفهوم است.

هستی دیالکتیک است، علم است، قوانین و مقولات و اصلوبهاست. همانطور که فلسفه یک مجموعه قوانین و مقولات و اصلوبها است، دیالکتیک هم یک مجموعه قوانین ومقولات و اصلوبها است.

ریاضی دان کسی است که شناخت از قوانین و مقولات ریاضی دارد.

پزشک کسی است که شناخت از قوانین و مقولات پزشکی دارد.

...............................................................................

...............................................................................

فیلسوف هم کسی است که شناخت از قوانین ومقولات فلسفه دارد.

واقعیت عینی خارج از ذهن یکی است. یعنی قوانین و مقولات است. پس فلسفه یکی است و آن فلسفۀ علمی است که بر اساس قوانین و مقولات عام عمل می کند.

          متافیزیک

متافیزیک انعکاس غلط ونامنظم و نادرست واقعیتهای عینی خارج از ذهن  است که در عینییت خارج از ذهن وجود ندارد جزدر مغز انسان.

درمغزانسان هرچیزی می گذرد وهرچیزی رامی توان تصورکرد ودرآن گنجاند ولی هستی همیشه مشخص است. بخاطرهمین می گوییم متافیزیک برای علم بی مفهوم است .

مظاهر متافیزیک دراستثمار(پول، مالکیت و مبادله) نهفته است. درواقع متافیزیک معنویت استثماراست ویا به عبارت دیگر استثمار مادی یعنی پول، مالکیت ومبادله است واستثمارمعنوی یعنی متافیزیک است وهرجا که ازاستثمار مطرح کردیم و می کنیم منظورمان مادی ومعنوی آن است. (رجوع شود به بخش های بعد) 

همانطورکه تاریخ استثمار باغارت وکشتارووحشیگری همراه است، به همان صورت تاریخ متافیزیک با غارت وکشتارو وحشیگری وفشاروزوروتفتیش عقاید بوده وهست وخواهد بود.

متافیزیک مثل پول، مالکیت ومبادله هیچگونه رابطه ای با حقوق طبیعی ندارد وسخت بیگانه است .

متافیزیک در اینجا یعنی: مذاهب، ایده آلها، خرافات، سکتها و جادوگریها. در واقع پدیدهایی که بر اساس قوانین، مقولات و اصلوبهای علمی عمل نمی کنند.

متافیزیک با فیزیک رابطۀ متقابل ندارد با وجود اینکه از نظر لغوی این حالت را بوجود می آورد. درواقع متافیزیک و فیزیک هیچگونه رابطه ای با هم ندارند. اولی چیزی است که در مغز می گنجد و در هستی وجود ندارد و دیگری چیزی نیست جز هستی و نیستی. یعنی اینکه اولی(متافیزیک) قوانین و مقولات و اصلوب علمی ندارد، در صورتیکه دومی(فیزیک) بدون قوانین و مقولات و اصلوبهای علمی وجود عینی نمی تواند داشته باشد.

   قوانین ، مقولات ، اصلوبها

قانون بیان کنندۀ رابطۀ لازم، ماهوی، اساسی و تکرار شوندۀ جهان واقعی (طبیعت و جامعه) است.

قانون روابط بین پدیده ها وخود پدیده ها است. چه این پدیده ها با هم وابسته باشند و یا وابسته نباشند. هر پدیده ای و هر رابطه ای و هر شیئی برای اینکه به هستی برسد و در واقع وجود داشته باشد احتیاج به یک مجموعه اصول است که به آنها قانون می گوییم و بدون این قوانین نمی توانند وجود داشته باشند.

پدیده عینیت خارج ازذهن است یعنی از خود در نمی آوریم و از مغزمان تراوش نمی کند. مثل اشیاء، وابستگی شکم به غذا و آب و اکسیژن، جامعه، فلزات، ریاضی، بیولوژی و غیره و غیره. عینیت خارج از ذهن هم خودکار عمل می کند بخاطر اینکه بر اساس قوانین و مقولات (دیالکتیک) است. قوانین و مقولات، ماهیت و یا علت، معلولها ویا پدیده ها هستند. قوانین و مقولات آن چیزهایی هستند که پدیده ها و یا اشیاء را ایجاد می کنند.

پدیده ها می توانند هر چیزی باشند و هر چیزی در اینجا متافیزیک نیست که از مغز انسانها تراوش کنند بلکه عینیت خارج از ذهن هستند چه خاص آن و چه عام آن.

اصلوبها، شیوه ها(قوانین) و عملکردهایی(قوانینهایی) هستند برای بوجود آمدن پدیده ها. که خارج از یک سری قوانین و مقولات امکان پذیر نیستند.

ما برای شناخت و بررسی و تجزیه و تحلیل طبیعت و درواقع هستی از قوانین و مقولات استفاده می کنیم که از طریق تجربه ها بطور تاریخی منطقی بدست آمده اند و از زبان برای شناخت هستی استفاده می کنیم.

همانطور که گفتیم هستی بر اساس قوانین و مقولات است که این قوانین و مقولات طبقه بندی، با نظم و مرتب هستند. بی نظمی و نا مرتبی در خود هستی وجود دارد که بدون قانون درواقع نظم امکان پذیر نیستند. بخاطر همین هم می گوییم که در هر بی نظمی نظمی نهفته است.

قوانین و مقولات بر دو نوع هستند :

قوانین مطلق و به زبان دیگر قوانینی که زمان و مکان نمی شناسند   و

قوانین تاریخی یعنی قوانینی که در یک مقطع و یا مرحله ای بوجود می آیند و در مرحلۀ دیگر ازبین می روندو اگر شرایط دوباره ای بوجود آید تکرار می شوند.

قوانین تاریخی در خود همیشه قوانین مطلق را به همراه دارند.

هیچ پدیده ای و هیچ رابطه ای نمی تواند وجود داشته باشد اگرراه حلی نداشته باشد.  افکار منطقی بدون قانون و مقولات امکان پذیر نیستند.

 قوانین و مقولات هم بطور خودکارانه و مستقل و خارج از ارادۀ افکار انسان عمل می کنند. نه انسانها و نه قوانینشان نمی توانند بر علیه قوانین و مقولات طبیعت عمل کنند.  

قوانین و مقولات قابل شناخت هستند که در هر شیئی، یا پدیه ای و یا رابطه ای وجوددارند. بخاطر همین می گوییم هستی قابل شناخت است. درواقع هر پدیده ای، هر شیئی، هر پیوندی و یا رابطه ای نمی توانند خود باشند اگر راه حلی، درواقع قانونی نداشته باشند. بدون قانون تفکر منطقی و یا علمی هم مقدور نیست. بدون قوانین و مقولات شناخت علمی نمی تواند مفهوم داشته باشد.

مقولات همان قوانین هستند و برعکس. هر دو شکل بیانی هستند برای شناخت پدیده ها، اشیاء، روندها و روابطها، پیوندها.

مقولات فلسفی عام ترین مفاهیمی هستند که عمده ترین خواص مشترک و قانون مندیهای عینی خارج از ذهن را منعکس می کنند. 

قوانین مطرحه در اینجا قوانین حکومتی و یا استثمارگران و یا متافیزیکان نیستند که از مغز انسانها تراوش کنند بلکه هستی است که خود کار عمل می کند. قوانین هستی چه انسان وجود داشته باشد و یا نداشته باشد وجوددارند و چه انسان بخواهد و یا نه، برای آن نمی توان قانون گذراند و یا آنرا تغییر داد و یا وکیل گرفت و زندانی کرد و یا سیم خاردار دورش کشید و ارتش و نیروهای نظامی و انتظامی و مذهبی ارسال کرد و یا آنرا وابسته به پول، مالکیت و مبادله کرد. درواقع بیهوده است و با کشتن انسان و نابود کردن انسان و به زنجیر و زندان انداختن انسان نمی توان آنرااز بین برد و یا تغییر داد و یا ازسرواکرد و یا گوشها، دهان و چشمهارا بست و تفتیش عقاید کرد و دوربینهای فیلمبرداری و الکترونیک درمقابلش گذاشت.   

قوانین و مقولات بین خود هم رابطه دارند که بدون قانون و مقولات امکان پذیر نیستند.

هر پدیده ای، هر شیئی، هر رابطه ای و هر پیوندی به هر شکل و به هر عنوانی که می خواهند باشند بدون قوانین و مقولات امکان پذیر نیستند.

بدون قانون و مقولات تفکر منطقی و یا علمی هم مقدور نیست.

بدون قوانین و مقولات شناخت علمی و حتی هستی نمی تواند مفهوم داشته باشد.

      وحدت مادی هستی

      یعنی یگانگی هستی، مادی بودن هستی و یا طبیعت. تغییرات و تنوع پدیدهها و روندهای مادی از حرکت ماده در زمان و مکان ناشی می شود. به همین جهت وحدت هستی که به علت مادی بودن آن است در وحدت ماده، حرکت، زمان و مکان تجلی می کند. در واقع وحدت مادی هستی یعنی اینکه هستی واقعیت عینی خارج از ذهن است و مقدار برای آن بی مفهوم است و هر چیزی غیر از هستی برای طبیعت(هستی) بی مفهوم است. ماده در اینجا شئی بطور مشخص نیست بلکه ماده در اینجا یعنی قوانین و مقولات، یعنی عینیت خارج از ذهن، مستقل و خارج از شعور و اراده و خرد است و خودکار عمل می کند و قوانین و مقولات دارد. درواقع فلسفه و یا علم یکی است و آن قوانین و مقولات هستند.

وحدت مادی هستی یک مقولۀ فلسفی است.

ماده هم خود یک مقولۀ فلسفی است.

هستی آن چیزی است که با بودن و یا نبودن نسل بشر وجود دارد و خودکار عمل می کند. یعنی اینکه قوانین و مقولات و اصلوبهای خود را دارد.

   اضداد    

پدیده ها و یا اشیاء و یا روابطی که یکی در مقابل دیگری هستند و یا قرار میگیرند پدیدههای متضاد خود مستقل اند و وابسته به هم نیستند. آنها با برخوردشان به همدیگر تاثیر می گذارند، یا همدیگر را می شکنند، یا پاره می کنند، یا می سوزانند، یا منفجر می کنند، یا تغییرمی دهند و یا با همدیگر پدیدۀ دیگری ایجاد می کنند (چه در کوتاه و یا دراز مدت).

تضادها همیشه حادثه ( جوّ ) و یا تصادف را ایجاد می کنند وبدون علت و ضرورت هم نیستند. یک سری  قوانین و مقولات تاریخی و منطقی این تضادها را بوجود می آورن.

آنها قطبها نیستند ولی در این اضداد قطبها وجود دارند. 

اضداد در برخوردشان که هر کدام روند خود را طی میکنند پدیدۀ دیگری ایجاد می کنند.

این پدیده ها می توانند یکی از چهار شکل پایین باشند و آنها را با x و y  نشان می دهیم :

1 -یا  X – Y  را از بین می برد و به دیگری، شکل دیگری می دهد.

2 -یا  X - Y  را از بین می برد و به دیگری، شکل دیگری می ده.

3 -یا Y  و  X  دراثر این بر خورد از بین می روند و تغییر و تحول دیگری در آنها ایجاد می شود و پدیدۀ دیگری ایجاد می کنند.

4 -یاY   و   X  با وجود برخورد با همدیگر کنار می آیند. در واقع تحت تاًثیر همدیگر قرار می گیرند و یا همدیگر را خنثی می کنند.

 درواقع دو و یا چند جهت اضداد همدیگر را تغییر می دهند و تاًثیر می گذارند.

این چهار حالت بستگی به شرایط هر یک از دو پدیده و همچنین رابطۀ بین آنها و محیط (مکانی و زمانی ) بین آنها دارد.

در تضادها یکی بدون دیگری وجود دارد و مستقل از دیگری است. ولی در قطبها یکی بدون دیگری وجود ندارند و نمی توانند وجود داشته باشند و یکی بدون دیگری بی مفهوم است.

این چهار حالت بستگی به شرایط و رابطۀ هر یک از پدیده ها دارد.

مثال می زنیم :

-      هر استثمارگری برای هستی خود مبارزه می کند و مجبوراست بکند. چونکه برای آن بوجود آمده است. در جایی که عاملی جلویش را بگیرد آن عامل را ازبین می برد. حتی اگر آن عامل استثمارگر دیگری باشد. یا انسان زحمت کشی باشد که برای هستی خود مبارزه می کند. که در مواقعی بدون جنگ امکان پذیر نیست. رقابت یکی از قوانین مبادله است. استثمارگران برای هستی خود نتنها می کشند بلکه برای کسترش بیشتر حتی خلقی را هم نابود می کنند. این زندگی استثمار است و از ارادۀ شخص خارج است. اینجا دیگر قطبها مطرح نیستند بلکه هستی خود پدیده مطرح است. که به غلط با قطبها قاطی می کنیم.

-         ویا برخورد میکروب و بدن انسان.

-         جنگ بین دو کشور.

-         برخورد سنگ آسمانی با زمین.

-         برخورد شخص با ماشین و یا دو ماشین باهم.

-         دیدار دو پدیده ویا رابطه و یا چند پدیده.

دو پدیده می توانند هم متضاد باشند و هم متقابل. مثل برخورد دو آهن ربا و یا برخورد و یا ملاقات بین زن ومرد.

قانون وحدت و هستی قطبها

قبلا، بخصوص مارکس، انگلس، لنین و دیگر دانشمندان جنبش کمونیستی از قانون "وحدت و مبارزۀ اضداد" اسم آورده اند. ولی چون مبارزۀ اضداد همیشه به این عنوان نیست که با هم در جنگند و همدیگر را نابود و یا زخمی می کنند، ما از لغت "هستی قطبها" استفاده می کنیم و کرده ایم.

قطبها این مشخصات را دارند :

-     یک طرف قطب ها در مقابل و دردرون دیگری هستند.

-     قطبها، متضاد همدیگر نیستند که به اشتباه اضداد مطره شده اند.

-    یک طرف قطب ها سخت به دیگری وابسته هستند و بدون دیگری بی مفهوم اند و وجود ندارد.

-   قطبها باهم ( یک طرف با طرف دیگر) وحدت دارند و یک پدیده و یا یک مقوله را ایجاد می کنند.

-     هرطرف قطب باوجود استقلال به دیگری وابسته است.

-     قطبها با هم یک رابطۀ دیالکتیکی دارند.

-     بدون قطبها هستی وجود ندارد.

-    آنها تعادل وجنبش و حرکت دردرون پدیده ها و روابط ها، درزمان ومکان ایجاد می کنند.

-     آنها مقولات فلسفی هستند.

-     درشرایط مشخصی یک طرف قطب به دیگری تبدیل می شود.

-     قطبها بردونوع هستند :

*    قطبهای مطلق (زمان ومکان نمی شناسند) که درتمام پدیده ها وروابط واشیاء بدون استثناء وجود دارند.

*    قطبهای تاریخی (زمان ومکان می شناسند) می آیند یا ظاهر می شوند و دریک زمان ومکان دیگری می روند و یا ناپیدا می شوند. این نوع متقابلین همیشه وابسته به پدیده های خود هستند یعنی پدیده هایی که خود متقابلین را بوجود می آورند.

قطبها :

مطلق (کامل، پر)     و        نسبیت   

رفت                     و        برگشت

روشن                   و          خاموش

عشق                     و          نفرت

عمل                      و         عکس العمل

ظاهر شدن              و         ناپدید شدن

ظاهر                     و         باطن

زیاد               و              کم

زیبا                و              زشت

تکنیک       و          هنر -  تکنیک مرحلۀ اولیۀ هنر است. تکنیک هستی هنر است. هنر یک مجموعه تکنیکها است که خود را ظاهر میکند. در هر تکنیکی هنری نهفته است. تکنیک مادیت هنر است و هنر معنویت، شکل، تحول تکنیک است که بعد، زیبایی، حجم، سادگی، ظرافت، نظم، مرتب، روشنایی، کیفیت، تحلیل و تمیزی دارد. شناخت علمی خارج از مقولات تکنیک و هنر نیست. خود علم که چیزی جز هستی نیست هنر و تکنیک است.

خوب                و               بد

پایین                 و               بالا

گرم                   و               سرد

کوتاه                  و              بلند

مخالف                و              موافق

شروع                 و              پایان

ماهیت      و       پدیده -  پدیده آن چیزی است که ماهیت آنرا بوجود می آورد و ماهیت هم یک مجموعه قوانین و مقولات و اصلوبها است.

پیچیده                 و              ساده

کمدی     و     تراژدی  -  کمدی همان ضرورت است وتراژدی چیزی جز تصادف نیست.

آرام                   و              شلوغ

شهر                  و               ده

آگاهی                 و              ناآگاهی

مشخص              و              نامشخص

حیوانی               و              گیاهی

دوست                و               دشمن

جلو                   و                عقب

بردن                 و                 آوردن

استفاده کردن       و                 از دست دادن، حرام کردن

خرید                 و                  فروش

خوشبختی           و                  بدبختی

سفید                  و                  سیاه

صدا                  و                  سکوت

خوشحال            و                   ناراخت

محتوا                و                  شکل

ساختن               و                  خراب کردن

علت                  و                  معلول

تمرکز               و                   گسترش، عدم تمرکز

توانستن              و                   ناتوانستن

شجاع                و                    ترسو

روشنی               و                   تاریکی

جبر        و          اختیار -  اختیار در اینجا همان جبر شناخته شده است. جبر فقط به آن معنا و تا آن حد کور است که نا شناخته و درک نشده باشد. "جبر کور" یعنی آن که انسان به قوانین و مقولات واقعیت عینی پی نبرده و آگاهانه برخورد نمی کند. اختیار شناخت است، آگاهی (آگاهانه) است. جبر در واقع خودکار عمل کردن قوانین و مقولات و اصلوبها است ولی اختیار  شناخت آنها و بکار بردن آنهاست. جا دارد مطرح شود که تسلط بر طبیعت برای هستی بی مفهوم است. ناموزونی و بکاربردن نادرست قوانین و مقولات هستی و رعایت نکردن نظم هستی که جزو قوانین است بیشتر بضرر نسل بشر تمام می شود. هستی همیشه خودکار عمل می کند و انسان قادرنیست و نخواهد توانست خارج از این قوانین عمل کند. نابودی نسل بشر برای هستی چیزی جز تغییر و تحول نخواهد بود. ولی برای انسان چطور؟

توانایی             و                 ناتوانی

سفت                و                 شل، سست، نرم

بزرگ              و                 کوچک

مسلط شدن، محارکردن            و                    محارشده

سوار               و                   پیاده

تنگ                و                   گشاد

دادن                و                    گرفتن

بلند کردن          و                   گذاشتن

برابری             و                   نابرابری

داخلی               و                   خارجی

جمع، عمومی، کل، سیستم            و          مفرد، ویژه، جزء، خاص

غلط                و                    درست

بهشت              و                    جهنم

شرق               و                    غرب

شمال               و                    جنوب

هستی               و                    نیستی

کلفت                و                    نازک

بستن                و                   بازکردن

خستگی             و                   استراحت

مونث                و                   مذکر

آینده                  و                   گذشته

محدود               و                   نامحدود

حساس              و                    محکم

بزرگ               و                   کوچک

چاق                  و                   لاغر

جنگ                    و                     صلح

برد                       و                     باخت

چپ                      و                     راست

خوب                    و                      بد

خوشبخت               و                      بدبخت

تاریخی        و          منطقی -  هر واقعه و رویدادی تا به صورت معین مورد بررسی و توجه ما در آید از مراحل مختلف و دورانهای گوناگون تکامل گذشته و سرگذشت مشخصی داشته و تاریخی از سر گذرانده است. مقولۀ تاریخی بیان کنندۀ همین روند واقعی و چگونگی پیدایش و نضج و تکامل یک شئی و یا پدیده با تمام جزئیات و ویژگی ها و تصادفات و با تمام زیر و بم ها، تکرارها و رفت و برگشتها و پس رفتهای این روند تکاملی است. هر تاریخی منطقی دارد و هر منطقی بدون تاریخ وجود عینی ندارد. منطق چیزی جز قوانین و مقولات نیست.  

واقعی                    و                     ذهنی (غیرواقعی)

تاریخی (زمان و مکان می شناسد) و مطلق (زمان و مکان نمی شناسد)  همیشگی، دائمی

زمستان                  و                     تابستان

عدالت                    و                     بی عدالت

باادب                     و                     بی ادب

اجتماعی                 و                     فردی

سکون                    و                     حرکت

احتیاط، مواظبت       و                     بی احتیاطی

اعتماد                    و                     بی اعتمادی

مرتب، منظم            و                     نامرتب، نامنظم

حیاتی، مفید، مهم       و                     بی حیاتی، بیهوده، مهم نبودن

پیدا                        و                     ناپیدا

مستقل                     و                     وابسته

آرام                     و                      سریع

سنگین                  و                      سبک

آزادی                   و                      زندانی

اقلیت                    و                      اکثریت

خیس                    و                      خشک

مریض                 و                        سالم

پاک، تمیز             و                       کثیف

تغییر( یعنی رشد و تجزیه)     و     تحول( یعنی تحلیل و تکامل)- رشد و تجزیه مفاهیم کمی و تکامل و تحلیل مفاهیم کیفی هستند. رشد و تجزیه مفاهیم تکنیکی و تکامل و تحلیل مفاهیم هنری هستند. هیچ پدیده ای، رابطه ای به معنای مطلق یعنی دائمی رشد و تکامل و یا تجزیه و تحلیل نمی یابند. تغییر و تحول دیالکتیک طبیعت را تشکیل می دهند و زمان و مکان نمی شناسند یعنی مطلقند. آنها حرکت و یا موتور هستی هستند.

( جا دارد مطرح شود که قانون نفی نفی مطرحه از طرف مارکس، انگلس و لنین در اینجا به عنوان تغییر و تحول که بسیار کاملتر است بکار برده شده.)

رشد         و        تکامل ( برای رشد می توان از لغات بزگ، بیشتر، انباشت و عروج و برای تکامل از لغات پیچیدگی، گسترش، حجم، بعد استفاده کرد.)

تجزیه      و       تحلیل (برای تجزیه می توان از لغات تقسیم، پخش، جدایی و پستی و برای تحلیل از لغات حل، جذب، ترکیب و زوال استفاده کرد.)

بالا                    و                  پایین

مادیت            و           معنویت  -  مادیت مجموعۀ هستی (فیزیکی)  یک ارگانیسم زنده است. در واقع مجموعۀ قوانین و مقولات و اصلوبها است و معنویت انعکاس و یا بازتاب مادیت است. معنویت همان شناخت است و شناخت هم انعکاس واقعیتهای خارج از ذهن، در واقع هستی است در مغز انسان و یا هر موجود زنده. معنویت شکل و یا بازتاب هنری مادیت است که درواقع به مادیت بعد، حجم، زیبایی، تحول و غیره می دهد. معنویت هیچگونه رابطه ای با متافیزیک ندارد. چونکه معنویت را نمی توان از مادیت خود جدا کرد. متافیزیک انعکاس و برداشتهای غلط و نامنظم و هرج و مرج هستی است در مغز انسان که در واقعیت عینی وجود ندارند.

دروغ                    و                    راست

عالم کبیر               و                    عالم صغیر

ماده                      و                     ضد ماده

نه                         و                    بله

ضرورت        و         تصاد ف، حادثه، برخورد، اتفاق، انطباق -  آنچه که باید حتماٌ و الزاماٌ بوجود آید و یا رخ می دهد آنهم در اثر یک سری قوانین و مقولات را ضرورت می گوییم. ضرورت آن چیزی است که حتماٌ به علت وجود شرایط (قوانین و مقولات) رخ می دهد. ولی تصادف شکل بروز ضرورت است. تصادف تکمیل کنندۀ ضرورت است. هیچ تصادفی بدون ضرورت نیست. ضرورت یکسری تصادفات پیوسته و ممتد که پدیده ها و رابطه ها را ایجاد می کند. هیچ ضرورتی بدون تصادف نیست. شناخت با تصادف رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت ما از هستی بیشتر و بیشتر باشد تصادف در ما تاًثیر کمتری می گذارند. و بلعکس هرچه شناخت علمی ما از هستی کمترو کمتر باشد تصادف در ما تأثیر بیشتری می گذارند. در واقع ضرورت، ماهیت و یا علت یک پدیده و یا رابطه است در صورتیکه تصادف معلول است، پدیده است، شکل است.

شب                    و                     روز

طبیعی                 و                     مصنوعی

عرضه                و                     تقاضا

خجالت                و                     ارزه، جرات

کارگر                 و                     رئیس

ارباب                 و                      رعیت

ستمگر، استثمارگر      و      ستمدیده، استثمارشونده  -  این دوقطب که معمولا به آن تضاد اجتماعی میگویند با همدیگر تضاد ندارند. یعنی اینکه هر طرف قطب وابسته  به طرف دیگر است. زمانی که فقر ویا استثمارشونده وجود دارد استثمارگرویا بورژوا هم وجود داردو برعکس. عاملی که این قطب را ایجاد می کند استثمار است (به بخش مربوطه توجه شود). وبا از بین بردن یک قطب آن طبقات اجتماعی از بین نمی روند. برای از بین بردن طبقات اجتماعی باید عاملی که این قطب را ایجاد کرده است از بین برود.

زحمتکش                 و                     سوداگر، بورژوا

پر                          و                     خالی

بی ارضاء ماندن، ناراضی، ناخورسندی        و            ارضاء شدن، خشنودشدن

امکان            و           واقعیت -  برای اینکه امکانی به واقعیت تبدیل شود باید براساس اصلوبها وقوانین ومقولات عمل کند. واقعیت خود امکانی است که تحقق یافته است .

فشاردادن، هل دادن              و                          کشیدن

دارا، ثروتمند                      و                          ندار،فقیر

شکار، طعمه                      و                          شکارچی، غارتگر

موافق                               و                          مخالف

مثبت                                و                           منفی

کمیت (مقدار،اندازه)             و                          کیفیت (شکل،ظاهر)

سوال                                و                          جواب

پشت                                و                           جلو

شیر                                  و (یا)                      خط

ثمره                                 و                          تقلا

خنده                                 و                          گریه

مسئله                                و                         حل

بیدار                                 و                         خواب

گرسنه                               و                          سیر

ماوراء قرمز                      و                      ماوراء بنفش

صاف                               و                      دنده ای،زبر

رو                                   و                      زیر

نمکی، شور                        و                      قندی ،شیرین

ساده                                 و                      پیچیده ،دشوار

وحشی                              و                      اهلی

اصلی، تعیین کننده               و                      فرعی

راضی                              و                      ناراضی

سر                                  و                       پا

تولد                                 و                       مرگ

خدا                                  و                       شیطان

آهورا مزدا(اورمزد)            و                       اهریمن

نور                                 و                       ظلمت

سرما                               و                       گرما

تنوع                                و                       یکنواخت

تئوری                              و                       پراتیک

جلو                                 و                       عقب

الهام دادن                         و                        الهام گرفتن

افراط                              و                        تفریط

راحت                              و                        مشکل

جدید، تازه                         و                        قدیم، کهنه

تهاجمی                            و                        دفاعی

انضامی، غیر مجرد، ملموس، مشخص     و                   انتزاعی، مجرد، ناملموس

عرضه                             و                         تقاضا

ماده                                 و                         حرکت

زمان                                و                         مکان

جنگ    و    صلح  ، جامعۀ استثماری بدون جنگ و صلح امکان پذیر نیست. بخاطر اینکه این تقابل در وجود استثمار نهفته است. به عنوان مثال رقابت که یکی از پایه های استثمار است بدون جنگ و درگیری امکان پذیر نیست.

دو نوع جنگ در جامعۀ کنونی وجود دارد :

یکی جنگهای رقابتی و به عبارت دیگر جنگ های بین استثمارگران یا تاجران، بازاریان که حتی خلقهایی را در این رابطه به نابودی کشانده اند و می کشانند.

و جنگهای بین حقوق طبیعی که هستی انسان را تشکیل می دهد که خود قوانین و مقولات دارد و استثمار(پول، مالکیت و مبادله) که یک عامل خارجی است. به عبارت دیگر جنگ بین انسانها برای بدست آوردن حقوق طبیعی و استثمار که انسانها را بردۀ خود کرده است.

در هر دو شکل این جنگها، استثمارگران چه مستقیم و یا غیر مستقیم دست و شرکت دارند و شرکت می کنند. هیچ جنگی خارج از این دو شکل نیست. در هر دو شکل استثمارگران مقصرند و بدون آنها جنگی وجود ندارد. هیچ موجود زنده ای حتی وحشی ترین آنها الکی و آنهم بخاطر منافع بیشتر(پولی، ملکی)، موجود زندۀ دیگری را از بین نمی برد جز انسان، اینجاست که آبروی انسان رفته است.

باید مطرح کرد که استثمارگران و همچنین استثمارشوندگان برای استثمار دست به هر کاری می زنند، انسان هم می کشند و حتی خلقی و یا خلقهایی را نابود می کنند، همانطور که در تاریخ بشریت خلقهای با نام و بی نامی را نابودکرده اند و خواهندکرد. انسانها برای احتیاجات اولیۀ خود درواقع حقوق طبیعی خود دست به هر کاری می زنند، حتی کشتن و یا خود فروشی کردن و یا فروش تولید های نابودی انسان مثل مواد مخدر، سیگار، الکل، اسلحه، مواد شیمیایی، باکتریولوژی و یا حتی فروش مردگان و زندگان و غیره و غیره. و درواقع استثمار است که حقوق طبیعی اش را تأمین می کند. این آن تضاد هسته ای است که بدون جنگ و خونریزی شدنی نیست0 قبلاً از سلاح های کوچک استفاده می شد و با اینحال خلقهای بسیاری و یا انسانهای بسیاری در اثر این بیماری ازبین رفتند. ولی اکنون سلاح های مخربتر و بسیار بسیار عظیم وجود دارند و آنها را هم هرچه بیشتر مخربتر و زیباتر درست می کنند و در اثر همان نوع تضادها(دو شکل جنگ که مطرح شد) و استفاده از سلاح های مدرنتر چیزی جز نابودی بشر نخواهد بود و نیست. ما درجهت نابودی نسل بشر و حتی هر موجود زنده در حرکت هستیم و نه در جهت سوسیالیسم و یا کمونیسم. و تازه بچه ها را با اسباب بازی های جنگی، وحشی بازی، مرگ، وحشت آور، ترس، خشونت، خودخواهی و فردگرایی آماده می کنند.

جنگ و صلح دو عامل اصلی رشد و تکامل استثمار است. رقابت کنندگان(در تجارت، رقابت) بر اساس منافع مادی(استثماری) جنگ راه می اندازند و یا صلح می کنند. بستگی دارد منافع طرفین و یا یک طرف چگونه باشد صلح می کنند و یا جنگ راه می اندازند. البته در جنگهای استثماری(بین استثمارگران) همیشه دو طرف رقابت کننده خلقها را به جان هم می اندازند و می کشند و کرده اند و می کنند.

انحصارات(شرکتهای بزرگ استثماری) مالی نظامی مجبورند جنگ راه به اندازند تا بتوانند کالاهای خود را که سلاح های انسان کش، حیوان کش و گیاه کش و خراب کردن طبیعت اند بتواند خرید و فروش کنند همانطور که می دانیم استثمار است که تصمیم می گیرد.

خلقها و درواقع انسانها از دو طریق کشته می شوند و یا کشته می دهند. یکی زمانی که برای حقوق طبیعی خود بپا می خیزند که هستی شان است و بلاجبار باید پول و مالکیت داشته باشند با استثمار گران، حکومت مداران و متافیزیکان مقابل می شوند و مبارزه می کنند و کشته می دهند. دیگری موقعی است که استثمارگران و حکومتمدارانشان و متافیزیکان برای منافع استثماری خود بجان هم می افتند و در عمل خلق ها را بجان هم می اندازند و می کشند و خلق معتقد به وطن(ملک استثمارگران) خود هم کشته می دهد و کشته می شوند.

باید در نظر داشت که در جنگ همیشه انسانها از دست دهنده گان هستند، حتی اگر برنده گانی وجود داشته باشند. کشته شدن یک انسان چه در طرف برنده گان و یا بازندگان چیزی جز ازدست دادن همنوع خود نیست. درواقع انسان است که انسان از دست می دهد. بخصوص که جنگ هر چیزی را نابود می کند. طبیعت(حیوانات، گیاهان، زمینها، آثارها، آب آشامیدنی و هوا) را نابود می کند. اینجا برنده بودن سخت مسخره است، چونکه همه(موجودات زنده) از دست می دهند. انسان برای اینکه بتواند به گذشتۀ خود پی ببرد حتماً و بدو هیچ تحملی باید جنگ را قطع کند. استثمار هم به نظم اهمیت می دهد و هم به هرج و مرج. جایی که برایش نظم اهمیت داشته باشد هرکاری حتی با نابودی انسانها نظم را ایجاد می کند. و جایی که هرج و مرج برایش اهمیت داشته باشد همه چیزرا از بین می برد و هرج و مرج ایجاد می کند. بستگی به شرایط استثماری دارد و تا کجا منافع استثماری تأمین شود. در جامعۀ بیمار استثماری است که زن حامله در وضعیت وخیم و یا بچۀ تازه بدنیا آمده را محکوم به مرگ می کنند و روی سرش بمب می ریزند و یا با مین پاره پاره می کنند و یا بچه اش را می دزدند و یا جلوجلو، سربازی را برایش آماده می کنند.

استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان با تمام نیرو تبلیغات جنگ، ترس، وحشت و خشونت می کنند. آنها سلاح های آدم کش و یا مرگ را با بهترین چیزها می سازند و زیبا و خشن و قشنگ می کنند برای اینکه بهتر و خوشکل تر بکشند تا شاید استثمارگران را خوشحالتر کنند ولذت استثماری ببرند. بچه ها را با اسباب بازی های جنگی آماده می کنند و یا بزور به خوردشان می دهند ولی نیروهای صلح طلب در مقابل چنین نیروی عظیمی فقط تظاهرات می کنند. استثمارگران حتی برای کشتن دیگران نیرویش را از انسانها و حیوانات تأمین میکنند و بودجه اش را هم از مردم می گیرند و هم خدا و هم نمایندگان خدا را راضی نگه می دارند و خود در سوراخها پنهان می شوند. به این صورت همۀ انسانها را در کشتار فرزندان، بچه های تازه بدنیا آمده، زنها، جوانان و سال خوردگان و زحمتکشان شریک جرم می کنند. هیچ احدی هم جرئت نمی کند آنرا نپردازد و همکاری نکند یا بچه اش را به سربازی نفرستد اگر نه بلا سرش می آورند. بیخود نیست که سرباز فراری را به مرگ محکوم می کنند و کسانی که باج(مالیات ها، بیمه ها) ندهند هزاران بلا سرشان می آید.

استثمارگران حتی سلاح های واقعی را بهتر می سازند و از جنس بهتری هم تهیه می کنند و ارزانتر از بعضی مواد غذایی می فروشند ویا درواقع خرید و فروش می کنند. آنرا چنان می سازند که بهتر، راحت تر، بدون درد، سریع و قشنگ بکشند تا استثمارگران لذت سرمایه شان را ببرند و تازه حاضر نیستند مواد غذایی در مغازه هایشان که در حال خراب شدن هستند به گرسنگان بدهند. بلکه بجایش اسلحه های زیبا، قشنگ، چاق و چله و مقوی می فروشند و یا بزور بخوردشان می خورانند.

استثمارگران نه تنها خود جنگ می کنند و دیگران را بجان هم می اندازند، بلکه همۀ انسانهای کوچک و بزرگ، زن و مرد،  مذهبی و غیر مذهبی، پیر و جوان را به هر شکل و به هر عنوانی به جان هم دیگر انداخته اند و می اندازند و می کشند و غارت می کنند و اگر همین طور ادامه بدهند می کشند و خواهند کشت، و خواهند کشت و خواهند کشت و..........

در جامعۀ استثماری نه تنها بین کشورها و خلقها جنگ در می گیرد بلکه به اسامی تبعیض نژادی و یا ملی گرایی و یا به اسامی زور، قدرت، خود خواهی، خود محوری، تنگ نظری، برای دفاع، دزدی، دمکراسی، آزادی خواهی، کمک های انسان دوستانه، هم وطنان، صلیب سرخ، سازمان ملل، حقوق بشر، مذهب، رنگ، بو، شکل و غیره به خورد توده ها می دهند. جامعه بطوری است که در هر محله ای و در هر ساختمانی و در هر خانه ای و هر اتاقی نگهبان ها، سیم خاردارها، درها و قفلها وجود دارند، همانطور هم به راحتی در این سیستم بیمار نمی توان «وارد» یک فرد و یا فردی شد تا خود را با او همدرد و یکی ببیند، تا بتواند با او همبستگی و برابری داشته باشد. این آن استثماری است که انسانها را از هم جدا کرده است و هر روز بیشتر جدا می کند و مرز می کشد و خود خواهی ها، خود محوری ها، فردگرایی ها و خسیسی ها را گسترش می دهد. و آنقدر گسترش می دهند تا انسانها منفجر شوند.

شرکتها و کارخانه های بزرگ و کوچک تولید سلاحهای نابودی بشر(چه مستقیم و یا غیر مستقیم) چه شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، اتمی، انفجاری، تانک، تفنگ و هر گونه سلاح دیگر به هر نام  به هرشکلی وجود دارند که استفاده شوند، همانطور که کرده اند و حتی برای زندگی شرکت و یا کارخانه و کارگرانشان مجبورند جنگ راه به اندازند و مجبورند تولید خود را بفروشند و الکی هم تولید نمی کنند. و تازه پول خوبی هم درمی آورند. برای نمایش و خوشکلی هم تولید نمی کنند. این استثمارگران قدرت خدایی و نابودی دارند. آنها در اثر جنگ و کشتار و وحشی گری زندگی می کنند و به حیات خود ادامه می دهند. در هر صورت یک شکل پول درآورن است، حتی اگر به نابودی نسل بشر بگنجد. استثمارگران می گویند به خاطر دمکراسی، حقوق بشر، عملیات انسان دوستانه، صلیب سرخ، سازمان ملل، نجات هم وطنی ها وغیره است. استثمارگران با این اسامی به اصطلاح می خواهند انسانها را به سرزمین وعده داده شده ببرند.

نمی توان از جنگ و صلح صحبت کرد ولی از استثمارگران و استثمار شوندگان چیزی نگفت. آنهم به این خاطر که مردم را به گمراهی ببرند و می برند و جنگ را درگیری های محلی، مذهبی، ملی گرایی، تبعیض نژادی و غیره می نامند. باید در نظر داشت که در جنگ هر کاری می کنند و می توان کرد و می شود و شده است. و اینکه هیچ چیزی نمی تواند در امان باشد. جنگ های بزرگ فقط دو بار در تاریخ بوجود نیامده اند بلکه صد ها بار در تاریخ بشریت رخ داده است و رخ خواهند داد بدون استثناء و با همان تضادها. استثمار هیچ تغییری نکرده است و به همان شکل ابتدایی خود وجود دارد. جنگها خیلی وقت است که بصورت شرکت و تجارت درآمده اند، که برای زندگی خود و درآمد خود بلاجبار جنگ راه می اندازند و کشتار هم می کنند، چه انسانها بخواهند و یا نه. یکی از کالاهای پر درآمد است، مثل کالاهایی چون مواد مخدر، سکس، الکل و غیره. آنها برای جنگ دست به هر کاری می زنند. این کارخانه ها باید بچرخند و کالاهایشان هم باید به فروش برسند و به کارگرانشان هم باید پول بدهند و غیره.

استثمارگران خلقهای با نام و بی نامی را در طول تاریخ خود نابود کرده اند. که از بعضی از آنها هیچ گونه آثاری نیست. جنگ و صلح همیشه به نفع استثمارگران تمام شده که خود در بوجود آوردن آن تعیین کننده بوده اند و هستند.

در نظر داشته باشیم که اگر انسانها و درواقع زحمتکشان بخاطر حقوق طبیعی خود به پا می خیزند چیزی جز حق زندگی نیست و هیچ احدی قادر به جلو گیری آن نیست. و جنگی که استثمارگران بپا می کنند، جنگ استثماری است، برای دزدی است، برای غارت کردن است و برای چپاول کردن است. جامعه ای که طبقاتی است، نمی توان درمورد دو طبقۀ شرکت کننده در جنگ صحبت نکرد و به اسامی مذهب، ملی گرایی، دمکراسی، تمدن و غیره ملت را گمراه کرد.

انسان با تمام شناخت و آگاهی اش و خود بزرگ بینی اش از یک نوع حیوانات خاصی است که همنوع خود را می کشد، می درد، به مرگ محکوم می کند و یا در عرض چند ثانیه میلیونها انسان را با خاک یکسان می کند و از بین می برد. در طبیعت اگر حیوانات گوشت خوار که آنها را وحشی نامیده اند، حیوانات زنده را می خورند برای آن است که به هستی آنها رابطه دارد. هستی آنها وابسته به خوردن حیوانات دیگر است. ولی در جامعۀ انسانی وضع به این منوال نیست. انسانها با کشتن انسان و یا همنوع و یا حتی حیوانات دیگر هیچ منافع طبیعی ندارند جز منافع استثماری. برای زندگی نبود که در جنگ جهانی «دوم» پنجاه میلیون انسان را کشتند و میلیونها درخت و گیاه نابود کردند و میلیونها حیوان را پاره پوره و در بدر کردند بلکه فقط برای منافع استثماری بود. استثمار گران پنجاه میلیون انسان را در عرض سه چهار سال نابود کردند و میلیونها زخمی و دربدر بجای گذاشتند و کلی آثار تاریخی و باستانی و طبیعی را به نابودی کشاندند. اینها بخاطر آن نبود که استثمارگران می خواستند این پنجاه میلیون را بخورند و یا انسانها، حیوانات و درختان و گیاهان هیروشیما، ناکازاکی، بیکینی و غیره را مصرف کنند. نه  بلکه فقط و فقط برای منافع استثماری بود. به همان صورت هم خلقهایی در تاریخ بشریت نابود شده اند که فقط تعدادی از آنها مقداری آثار و اسکلت باقی گذاشته اند، اگر نه همه نابود شده اند. و در آینده هم بخاطر همان چیزها رخ خواهد داد و به نابودی حتی نسل بشر خواهد انجامید.

اشتباه است که به حیوانات گوشت خوار، حیوانات درنده و یا وحشی گفت(در این حالت). فقط انسانها همدیگر را می درند اگر نه آنها غذا می خورند. آنها الکی چیزی را نمی کشند و تازه آنها نه منطق می فهمند و نه شناخت علمی دارند، و نه خود را خود خواه و بزرگ و نه قوی و نه توانا می بینند. در جامعۀ استثماری است که انسانها را وحشی و عوضی و احمق بحساب می آورند و چپ چپ نگاه می کنند. تصورش را بکنید، وقتی که وارد اداره ای می شوید باید با دیگری مابین شیشه ها، میله ها و سوراخها صحبت کنید. آیا منظور آن نیست که  شماها وحشی و عوضی هستید ؟ .

          زبا ن

زبان ابزارکاروقراردادی است برای برقرارکردن روابط بین انسانها. زبان در درجه اول تکنیکی است که انسان برای برقرارکردن با دیگری وبرای حقوق طبیعی خود استفاده می کند0 زبان تکنیک است وادبیات هنرآن است که به زبان شکل، بعد، حجم، زیبایی، تمیزی، تحول و غیره می دهد.

همانطورکه برای شناخت علمی به زبان احتیاج است زبان هم سخت به علم نیاز دارد تا بتواند به راحتی و با نرمش به رشد و تکامل شناخت علمی کمک کند. زبانی که از علم استفاده کند زبان علمی خواهد بود. همۀ زبانهای کنونی علمی نیستند ولی عنصرهای علمی در خود دارند.

انسان به زبان احتیاج دارد تا بتواند حقوق طبیعی خود را تامین کند و به رشد فکری وفیزیکی خود کمک کند و هرچه سریعتر وراحتتر به شناخت بیشتر علمی دست یابد وبه همنوع خود برسد.

زبان به خصوص یکی از پایه های تعیین کنند در شناخت علمی است واگر زبان راحتی وجود نداشته باشد باعث سدی است دررشد وتکامل انسان.

زبان مثل بقیه چیزها درعمق پول ومالکیت ومبادله ودر واقع استثمار گرفتاراست.

غرور و یا خود خواهی و یا افتخار زبانی فقط به نفع استثمار تمام می شود. بجای اینکه با زبان ساده وراحت برای حقوق طبیعی شان رابطه بر قرارکنند. فرزندان ما خودشان را درمیان زبانها گم می کنند و همچنین زمان و مکان را از دست می دهند. آنها مجبورمی شوند زبان دیگری را یاد بگیرند تا بتوانند بهتر زندگی کنند و روابط بهتری داشته باشند و زندگی دیگران را یاد بگیرند و به شناخت بیشتری دست یابد.

اکثریت انسانها در جاهایی زندگی می کنند که اصلا انگلیسی صحبت نمی کنند با وجود اینکه بیشتر کتابها ی علمی و اطلاعاتی به زبان انگلیسی هستند جایی که انسان برای زبان خود مشکل آموزشی دارد و جامعه هم این امکان را در اختیار آنها نمی گذارد باید زبان دیگری را هم که علمی نیست جز تحمیلی را بزور یاد بگیرد.

یک و یا دو زبان ساده مشترک و علمی برای تمام انسانهای روی زمین به رشد و تکامل انسان و آزادی او کمک بسیارزیاد می کند و نابودی استثمار را تسریع می کند. تعثب افراطی و خود خواهی زبانی جلوی رشد و تکامل انسانی را سد می کند.

زبان ابزار کار و یا قراردادی است برای رسیدن به حقوق طبیعی، که انسانها باهم رابطه برقرار می کنند. این ابزار کار باید مطالعه شده و درواقع علمی باشد.

تفاوت و تضاد زبانی یکی از عاملهایی است که به نفع استثمار است. و زبان مشترک یکی از عاملهایی است که در از بین بردن بیشتر و دائمی استثمار تأثیر می گذارد. یکی از عواملی که به شناخت علمی ضربه وارد کرده است، آنهم به علت وجود بیماری اجتماعی، نبود یک زبان مشترک بین انسانها و همچنین سخت بودن و راحت نبودن زبانها.

بچه ها باید قادر باشندزبان را سریعتر، راحتتر، روانتر یاد بگیرند تا بتوانند به رشد و تکامل خودشان و دیگران کمک کنند و همچنین به رشد شناخت علمی سرعت بیشتری بدهند.

جا داردمطرح شود که استثمارگران به راحتی آب خوردن از مشکل بودن زبان و متفاوت بودن زبان برای هدفهای خودشان استفاده می کنند. استثمار زبان نمی فهمد.

بخاطر مشکل زبانی، علومهای مختلف نمی توانند به راحتی رشد و تکامل یابند. کشف و یا درواقع توجه به قوانین علمی و مرتب و منظم کردن آن با بودن زبان پیچیده و مشکل و همچنین تفاوت زبانی و لهجه ها به مشکلات بسیار زیادی برخورد کرده است و هنوز می کند.

انسان باید درواقع راحتی همنوع خود را بخواهد و نه اینکه اورا در لجن بیشتر و در مشکلات وارد کند، همانطور که در جامعۀ استثماری می شود.

اکنون انسان به آن حد از تکامل و شناخت رسیده است تا بتواند زندگی همنوع خود را راحتتر کند و زبان راحتتری در مقابلش بگذارد. البته مشکلات آموزشی و سیستم آموزشی در اثر استثمار زیاد است که سوژۀ این بخش نیست.

انسان

انسان یک ارگانیسم زنده است که از سلولهای زنده وروابط بین این سلولهای زنده تشکیل شده است.

هر پدیدۀ درحال تغییر وتحول مطمئناً موجود زنده نیست. موجود زنده یک تغییر وتحول بیولوژیکی است. درصورتی که پدیدههای دیگرغیر موجود زنده فقط تغییر وتحول فیزیکی وشیمیایی هستند. باوجود اینکه تغییر وتحول بیولوژیکی  تغییر وتحول فیزیکی وشیمیایی هم درخود دارند.

هرارگانیسم زنده احتیاج به حقوق طبیعی دارد. حقوقی که خارج از اراده آن ارگانیسم است. حقوق طبیعی چیزی جز هستی ارگانیسم زنده نیست. هرارگانیسم زنده بخاطر همین حقوق طبیعی به هستی می رسد وبدون آن هم وجود عینی نمی تواند داشته باشد و به وجود هم نمی آید.

موجودات زنده چند عامل مشخصه دارند :

تغذیه می کنند ودر این راه حرکت ومبارزه می کنند، مواداضافی را دفع می کنند.

تولید مثل می کنند ودوعامل نروماده دارند که در بعضی ها نروماده جدا ودربعضی دریک ارگانیسم نهفته اند. که برای بوجود آوردن هم نوع خود رابطه برقرارمی کنند.

رشد وتکامل وتجزیه وتحلیل ودرواقع تغییر وتحول می یابند.

احتیاج به محیط مناسب زندگی ویک روند تاریخی ومنطقی دارند.

دو نوع موجود زندۀ آلی بچشم می خورند. یکی موجودات زنده ای که از عضوهای پیوسته (آلی) تشکیل شده اند، مثل انسان، اسب، ماهی و غیره0 دیگری موجودات زنده ای که عضوهای غیر پیوسته دارند و مجزا هستند ولی باهم رابطه ای دارند. در واقع براساس روابطی باهم زندگی می کنند و به آن جامعه می گوییم. آلی ترین موجود زنده جامعه است. جامعه یک عضو زنده است که از عضوهای آلی زنده تشکیل شده است.

هر عضو (ارگانیسم) زنده ای بیمار می شود که یک نوع آن میکرب و یا ویروس و یا قارچی است که از خارج وارد آن عضو می شود و نوع دیگر آن درونی است که در اثر عواملی در درون عضو زنده  برایش مشکلات ایجاد می کند.

هر موجود زنده یک روند تاریخی منطقی دارد که تنها بیماری است که این روند را مختل می کند.

هر موجود زنده ای همین طوری بوجود نمی آید و درواقع بدنیا نمی آید. بلکه یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی هستند که یک موجود زنده را به هستی می آورند. و این موجود زنده یا منم، یا توی و یا هرکس دیگری، حتی حیوان و یا گیاه دیگری. و اگر من و یا تو بدنیا نیاید مطمئنأ نمی توان حرفی از موجود زنده زد. در ضمن هر موجود زنده ای هم همین طوری نمی میرد. بلکه یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی دارد. بوجود آوردن همنوع خارج از ارادۀ انسان است و ضرورت هستی انسانی است.

روابط بین ارگانیسم زنده یک رابطۀ دیالکتیکی است. هیچ عضو زنده ای بدون عضو های (ارگانیسمهای) زندۀ دیگر وجود عینی نمی تواند داشته باشد و اجبارأ باید یک رابطۀ دیالکتیکی هم با طبیعت داشته باشد. اگر انسانها از طبیعت استفاده می کنند و هیچی در مقابل ندهند مطمئناً محیط از بین می رود و رابطۀ منطقی بین ارگانیسمهای زنده از بین می رود که منجر به نابودی ارگانیسم زنده حتی و بخصوص انسان می شود. انسان برای بقاء خود مجبوراست از شناخت علمی استفاده کند و باید رابطۀ دیالکتیکی بین خود و طبیعت و درواقع هستی را حفظ کند.

حقوق طبیعی :

                  حقوق طبیعی حقوقی است که بدون آن چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت نمی تواند وجود عینی داشته باشد و در ضمن خارج از ارادۀ اوست و تعیین ارزش (پولی، ملکی) برای آن بی مفهوم است.

منظور از حقوق در اینجا حقوق قضایی نیست و یا حقوقی نیست که کسی بدهد و یا کسی بگیرد. حقوقی نیست که از مغز انسانها تراوش کند و برایش قانون وضع کرد. حقوق در اینجا هستی ارگانیسم زنده است. حقی نیست که بتوان از آن دفاع کرد و یا رد کرد و یا آنرا مالک شد و یا آنرا خرید و فروش کرد. از این لغت فقط برای مشخص کردن یک واقعیت عینی خارج از ذهن صحبت شده و هر چیز دیگری برایش بی مفهوم است و منظور از طبیعت هم همان هستی است. یک ارگانیسم زنده برای حقوق طبیعی به هستی می رسد و با آن روند زندگی خود را طی می کند و بدون آن بوجود نمی آید. در واقع حقوق طبیعی است که ارگانیسم زنده را تعیین می کند.

حقوق طبیعی انسان در برگرفته است از :

تغذیه : هوا (بخصوص اکسیژن)، آب، مواد گیاهی و حیوانی.

دفع ضایعات.

خواب، استراحت، تفریح ( مجموع عملکردهای فیزیکی و معنوی برای رشد و تکامل بدن)، پاکیزگی(در همه چیز)، مکان، زمان، کار، سلامتی، روابط جنسی و عشق بازی.

هر عضو زنده بدون حرکت، دوام چندانی نمی یابد و ازبین می رود و به عضو های دیگر صد مه می زند.

هر انسانی زنده اشتباه می کند و حق اشتباه دارد.

هر انسانی زنده مستقل است و حق استقلال دارد.

هر انسانی زنده به محیط مناسب زیست احتیاج دارد و حق زیست دارد.

هر انسانی زنده به تنوع احتیاج دارد و حق تنوع دارد.

همۀ ارگانیسم زنده برروی زمین مستقیم و یا غیر مستقیم به هم وابسته اند. انسانها، حیوانات دیگر، گیاهان، آبها، خشکی ها، دریاها و هوا به هم وابسته اند.

هر انسانی زنده متفاوت است و حق تفاوت دارد.

هر انسانی زنده به شناخت دست می یابد و حق شناخت دارد. انسان تنها حیوانی است که به شناخت علمی دست می یابد.

انسان هم مثل بعضی از حیوانات جمع گرا است و بدون جمع دوام چندانی نمی یابد. انسان مثل بعضی از حیوانات  یک مجموعۀ پدیده ها دارد برای مکالمه کردن، حس لامسه، بویایی، شنوایی و بینایی تا بتواند به حقوق طبیعی خود برسد.

هر ارگانیسم زنده بر اساس محیط، چه طبیعی و یا اچتماعی خود را سازگار می کند.

انسان مثل بعض از حیوانات نر و مادۀ آن جدا است.

انسان یکی از موجوداتی است که هم گاز از خود خارج می کند و هم آروغ می زند، خارج از ارادۀ او.

اگر آب، هوا، غذا، مکان و زمان به اشکالی تغییر کنند انسان از نظر فیزیکی و معنوی تغییراتی می بینند که در بعضی ها ضعیف و در دیگری قوی تر است. بعبارت دیگر خود را با محیط تطبیق می کند. این تغییرات خودکارانه عمل می کنند.

ولی استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان به هر طور که شده می خواهند این قوانین را زیر سلطۀ خود بگیرند و بر آنها حکمروایی کنند، استثمار کنند و برده نگهدارند. خارج از این تصور که افکار پوچ استثمارگران برای هستی بی مفهوم است.

بین همۀ عنصر های حقوق طبیعی یک رابطۀ دیالکتیکی وجود دارد که اختلال در هر کدام در دیگری بدون تاٌثیر نیست. بعنوان مثال یک رابطۀ منطقی (دیالکتیکی) بین تغذیه و مدفوع و یا بین تغذیه و رابطۀ جنسی و یا محیط و برعکس و غیره وجود دارند.

تغذیۀ خوب، مناسب و کافی، رابطۀ جنسی خوب، کافی و مناسب، تنفس کردن خوب، مناسب و کافی، استراحت خوب، مناسب و کافی و غیره و غیره سخت به سلامتی انسان وابسته است .

رشد و تکامل، تجزیه و تحلیل حقوق طبیعی انسانی است. درواقع انسان و یا هر ارگانیسم زنده یعنی رشد و تکامل، تجزیه و تحلیل که به آنها تغییر و تحول می گوییم.

ماده و نر بدون همدیگر نمی توانند وجود داشته باشند. ماده بخاطر آن ماده است که نر وجود دارد و برعکس. آلتهای جنسی ماده و نر در انسان را طبیعت از هم جدا کرده است و هر کدام با مشخصات خود. زن و مرد با وجود اینکه با همند، یعنی وحدت دارند، یعنی به هم و همکاری هم و برای بقاء انسانی، وابسطه اند، مستقلند. نر و ماده مقوله ای است فلسفی و از قوانین قطبها (و نه ازقوانین تضاد) در فلسفه پیروی می کند.

روابط جنسی مثل هوا، آب و... برای انسان حیاتی است و در رشد و تکامل انسان و آزادی و خوشبختی انسان تعیین کننده است. هیچ احدی نتوانسته و قادر نیست آنرا ممنوع اعلام کند و یا جلوی آنرا بگیرد و یا سد کند و یا اینکه برای آن قانون وضع کند و یا آنرا وایسته به چیزی کند. در ضمن تنوع در روابط جنسی در رشد و تکامل انسان و آزادی و خوشبختی انسان حیاتی است، بخاطر اینکه انسانها متفاوتند. وابسته کردن یک نفر به نفر دیگر (بلااجبار) ضربه به رشد و تکامل انسان می زند. درواقع تنوع در عشق در رشد و تکامل انسان تعیین کننده است.

انسان یکی از انواع حیواناتی است که خارج از تولید مثل هم روابط جنسی بر قرار می کند. آنهم بخاطر سیستم بیو لوژیکی اواست. بعضی از حیوانات یک بار روابط جنسی برقرار می کنند و آن یک بار هم برای بقاء نسل آن موجود زنده است. درواقع یک سری قوانین و مقولات بیولوژیکی این پدیده را ایجاد می کنند. ولی در انسان مثل بعضی از حیوانات مشابه آن شکل خاص خود را دارد. تولید مثل ماده و نر در انسان متغییر است با وجود اینکه در بی نظمی آن نظمی(قوانین) نهفته است. نر و ماده در انسان باید بارها روابط جسی برقرار کنند تا همنوع خود را بوجود آورند که یک سری قوانین و مقولات بیولوژیکی آنرا به انسان تحمیل می کنند حتی اگر همنوع خود را بوجود نیاورد با وجود اینکه روابط جنسی فقط بخاطر تضمین همنوع است. اینجاست که می گوییم انسان خارج از تولید مثل هم روابط جنسی برقرار می کند.

به همان اندازه که تغذیه برای انسان حیاتی است، روابط جنسی برقرار کردن هم برای انسان حیاتی است حتی اگر همنوع بوجود نیاید. احتیاجات جنسی هر فردی را خود بدن آن فرد تعیین می کند و نمی توان از خود درآورد.

مکان و زمان، آب و هوا، استراحت و خواب، سلامتی و پاکیزگی، محیط مناسب زندگی و روابط جنسی، کار و تفریع و غیره عواملی هستند که برای بدست آوردنشان انسان از حواس خود استفاده می کند. در واقع حواس انسان برای آن وجود دارند تا انسان بتواند به حقوق طبیعی خود برسد. اینها عوامل مادی هستند که عوامل معنوی مثل راحتی و خوشبختی، آزادی و آسایش، زیبایی و لذت و برابری را بوجود می آورند. در واقع زمانی راحتی معنوی بوجود می آید که عاملهای مادی انسان تامین شوند.

مغز انسان خودکارانه عمل می کند بخاطر همین هیچ قانونی جز قوانین خودرا نمی فهمد. مغز انسان تحت تاثیرسیستم بیولوژیکی بدن است و هم تحت تاثیر محیط چه طبیعی و چه اجتماعی است.

کنجکاوی که چیزی جز شناخت و شناخت بیشتر و گسترش آن نیست یکی از خصوصیات حقوق طبیعی انسانی است و خودکار عمل می کند. شناخت، علم است و علم هرچه بیشتر انسان را از بعضی خصلتهای حیوانی دورتر می کند.

آزادی در این قطعنامه به این معنا است که انسان از طریق آن به خواستهای طبیعی و یا حقوق طبیعی برسد. حقوق در اینجا برآورده شدن احتیاجات حیاتی است. احتیاجات حیاتی حقوق طبیعی هستند که بدون آنها انسان چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت نمی تواند وجود عینی داشته باشد. آزادی تفکر، آزادی بیان، آزادی دیدن، آزادی انتخاب،آزادی عقیده، آزادی شنیدن، آزادی لمس کردن و آزادی بوکردن وابسته هستند به حقوق طبیعی انسانی. نمی توان آنهارا ممنوع کرد و یا بست و غیره ، آنها خودکارانه عمل می کنند. انسان با تمام وابستگیش به استقلال سخت احتیاج دارد. انسا نها با تمام شباهتهایی که باهم دارند از یکدیگر متفاوتند. متفاوت بودن انسانها در رنگ، شکل و بو، در انتخاب، تفکر و حقوق طبیعی یکی از پایه های رشد و تکامل انسانی است. انسانها نتنها حق دارند متفاوت باشند بلکه باید متفاوت باشند، آنهم در هر ضمینه ای، اگر نه رشد و تکاملی صورت نمی پذیرد. انسان با متفاوت بودن زمان و مکان متفاوت است. به عبارت دیگر محیط های متفاوت چه زمانی و یا مکانی، چه بیولوژیکی و اجتماعی انسانهای متفاوت بوجود می آورند.

تنوع در هر چیزی در رشد و تکامل انسان نقش بازی می کند. مثل متنوع بودن انسان، تنوع درتولید، کار، غذا، ورزش، روابط جنسی و غیره. تنوع خود به آزادی واقعی احتیاج دارد و تنها در جامعۀ بدون استثمار است که این آزادی تعمین می شود. استثمار گران از متنوع بودن هر چیزی پول در می آورند. تنوع و یکنواخت یک مقولۀ فلسفی است که از قانون متقابلین در فلسفه پیروی می کند.

انسان با تمام تکاملیش اشتباه می کند که یکی از عنصرهای حقوق طبیعی است. چشم انسان اشتباه می کند. لامسه، بینایی، بویایی، فکر، شنوایی، تعادل و چشایی انسان اشتباه می کنند. درواقع انسان بدون اشتباه غیر ممکن است. علت اصلی اشتباه انسان در محدود بودن اوست. محدود و کامل خود مقوله ای فلسفی است.

انسان با تمام تکاملیش ناکامل و محدود است. هیچ چیز انسان نمی تواند بصورت دائمی، همیشگی باشد مگر در مغز انسان که هر چیزی را می تواند تصور کند و بگنجاند. ولی واقعیت خارج از ذهن خود بر اساس قوانین ومقولات عمل می کند.

انسان با تمام قدرتش ضعیف است.

اشتباه انسان با شناخت رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت انسان از واقعیت عینی خارج از ذهن بیشتر باشد، اشتباه کمتر و کمتر رخ می دهد و بر عکس. ولی اشتباه خواهد بود تصور شود که اشتباه برای همیشه ازبین برود. اشتباه خود یکی از عاملهای رشد و تکامل هر موجود زنده است. تاریخ ثابت کرده است که اگر اشتباه وجود نمی داشت انسان به این حد رشد و تکامل نمی رسید. درضمن اشتباه، شکست نیست. شکست یک عامل بیرونی است در صورتی که اشتباه یک عامل درونی است. شکست و پیروزی مقولۀ فلسفی است در صورتیکه اشتباه حقوق طبیعی است. باید در نظر گرفت که شکست و پیروزی هم در رشد و تکامل انسان نقش بازی می کنند و با مسابقه رابطۀ نزدیک دارند. بعضی از اشتباهات را با گذاشتن سدهایی می توان جلوگیری کرد که اگر رخ دهند مشکلی ایجاد نکنند. که در هر صورت بدون شناخت علمی امکان پذیر نیست. به عنوان مثال، با اینکه انسان روی دوپا راه می رود و آنرا رااز بچگی یاد گرفته و ملیونها بار تکرار کرده ولی باز در مواقعی به زمین می خورد و در اثر اشتباه می افتد و غیره.

کمبود و یا نبود حقوق طبیعی و یا هر کدام آن در کوتاه مدت و یا دراز مدت انسان را به نابودی می کشاند.

انسان به تنهایی قادر به تولید مثل نیست و به تنهایی قادر به نعمات مادی و معنوی(حقوق طبیعی) نیست و به دیگری سخت نیاز دارد.

انسان بدون جنس مخالف نمی تواند وجود عینی داشته باشد. یکی به دیگری سخت وابسته و مستقل است.

هیچ احدی قادر نیست، نمی توانند و نخواهند توانست، همانطور که در گذشته نتوانسته اند هر کدام از حقوق طبیعی را ممنوع کنند و یا ممنوع اعلام دارند، یا جلویش را بگیرند و یا خواسته باشند ازبین ببرند، یا برایش میزان (ارزش پولی) تعیین کنند، قانون بگذرانند و به زنجیر ببندند، دور برش سیم خاردار بکشند، به زندان اندازند و یا آنرا وابسته به چیزدیگری مثلاً استثمار کنند و گوشها، دهان، فکر، چشمها و دیگر احساسات را ببندند.

نمی توان شناخت را به زنجیر بست و یا محدود کرد و یا جلویش را گرفت، زندانی کرد، خفه کرد، حلق آویز کرد و یا روی سرش بمب ریخت و یا وابسته به چیزی کرد و برایش قانون وضع کرد.

هرکدام یک از عنصر های حقوق طبیعی انسانی از ارادۀ او خارج است. چه خود انسان بخواهد یا نه. حقوق طبیعی انسان خودکار عمل می کند. چونکه برای آن بوجود می آید و بدون آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد. نه جامعه قادر است آنرا محدود کند و یا خواسته باشد ازبین ببرد و نه انسان بطور فردی. آنهایی هم که تصور می کنند که می توانند آنرا حداقل محدود کنند و یا به اشکالی جلویش را بگیرند اشتباه می کنند. همانطور که در تاریخ هزاران بار کرده اند و می کنند و نتوانسته اند و نخواهند توانست.

پس حقوق طبیعی انسانی در بر گرفته است از :

      هوا، آب، تغذیه، دفع، استراحت، خواب، مکان، سلامتی، روابط جنسی، کار، تفریح، شناخت علمی و تغییر و تحول.

      آزادی، استقلال، تفاوت و داشتن محیط مناسب زندگی جزو حقوق طبیعی انسانی هستند.

هر ارگانیسم زنده تغییر و تحول می یابد و نمی توان جلوی آن را گرفت ویا سد کرد و یا ممنوع کرد و غیره. تغییر و تحول دو روند دارد که بدون هم وجود عینی نمی تواند داشته باشد، یکی رشد وتکامل و دیگری تجزیه و تحلیل است.

حقوق طبیعی حقوق بشر نیست که از مغز انسانها تراوش کند بلکه واقعیت عینی خارج از ذهن است و خارج از ارادۀ او و همچنین خودکارانه عمل میکند و خود قوانین ومقولات دارد.

هر موجود زنده ای حق کرۀ زمین دارد. یعنی اینکه این حق اوست، در هر جای روی زمین راه برود و زندگی کند و حقوق طبیعی خود را تأمین کند.

جا دارد مطرح شود :

که چشم انسان برای دیدن است.

گوش انسان برای شنیدن است.

زبان انسان برای حرف زدن است.

بینی انسان برای بو کردن است.

مغز انسان برای فکر کردن است.

آلت جنسی انسان برای رابطۀ جنسی است.

مقعد انسان برای مدفوع کردن است.

هیچ احدی حق ندارد برای آنها قوانین وضع کند و یا جلوشان را بگیرد و خواسته باشد محدود کند و یا وابسته به چیزی کند و به زندان اندازد و دورشان سیم خاردار ودیوارکشید و یا ارتش و پلیس و مراکز عریض و طویل اداری و متافیزیکی و پاسبان و مأمور و دادگاه بگذارد و یا اینکه برایش میزان (پول) تعیین کند. هر گونه سدی چه از طرف استثمارگران، متافیزیکان و حکومتی مسخره است و بی مفهوم. چیزی که خود قانون دارد، قانون دیگری نمی فهمد.

زندگی چیست ؟

زندگی یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی است که از یک مجموعه قوانین و مقولات بیولوژیکی، شیمیایی، فیزیکی، ریاضی و فلسفی بوجود می آید. البته هستی چیزی جز عینیت نیست که با نبود انسان هم وجود دارد و خواهدداشت.

زندگی چیزی جز تأمین حقوق طبیعی نیست که مشترک است در تمام موجودات زنده. درواقع انسان برای آن بدنیا می آید که حقوق طبیعی اش تأمین شود و روند تاریخی، منطقی خود را طی کند.

انسان یک نوع حیوان است که یک مجموعه عوامل فیزیکی و معنوی اورا از حیوانات دیگر جدا می کند. تنها تفاوت مشخص بین انسان و حیوانات دیگر فقط در شناخت علمی اوست. درواقع او تنها حیوانی است که به شناخت علمی دست یافت و تنها همین شناخت است که او را باز تغییر خواهدداد.

انسان برای چی بدنیا می آید ؟

انسان برای آن بدنیا می آید که زندگی کند و روند تاریخی- منطقی خود را طی کند.

انسان مثل هر موجود زندۀ دیگر برای بقاء خود(منظور زندگی است) همنوع بوجود می آورد وکسی هم که بدنیا می آید یا منم، یا تو و یا دیگری است. هر موجودزنده ای موٌنث و مذکر دارد(که در بعضی یکی و دیگران جدا ازهمند) که در نتیجه ضرورت طبیعی و ترکیب و یا تغییرآن دو بقاء نسل خود را بهمراه دارد. درواقع آلتهای جنسی زن و مرد برای این وجوددارند که بقاء انسان را تأمین کنند و آلتهای جنسی زن برای مرد وبرعکس ساخته شده است و نه چیز دیگری.

خوردن زیاد ازحد و برعکس، کم خوردن برای مدت زمانی ممتد یک نوع بیماری است.

کم مدفوع کردن و برعکس، زیاد مدفوع کردن برای یک مدت زمان ممتد یک نوع بیماری است. در واقع هر گونه افراط در حقوق طبیعی چه زیاد و یا کم برای یک مدت زمان ممتد یک نوع بیماری است و برای سلامتی مضر است چونکه جلوی روند تاریخی منطقی انسان را سد میکنند.

انسان برای چی زندگی می کند ؟

او زمانی که بدنیا می آید مثل همۀ موجودات زنده مجبور است زندگی کند یعنی برای حقوق طبیعی خود مبارزه و فعالیت کند. مگر کسی نخواهد و کسی هم که نخواهد زندگی کند تنها یک راه حل دارد و آن هم مرگ است. و کسی که می خواهد زندگی کند که مجبور است باید اجباراً برای حقوق طبیعی که در صفحه های قبل گفتیم فعالیت و مبارزه بکند. چونکه طبیعت این اجبار را تحمیل می کند. هیچ احدی قادر به جلوگیری و یا تاُخیر آن نیست و نمی تواند آن را ازبین ببرد و یا محدود کند مگر خود موجود زنده ازبین برو.د. انسان برای آن زندگی می کند که روند تاریخی- منطقی خود را طی کند و باید بکند.

انسان کجامی رود ؟

او هیچ جایی نمی رود. انسان از بدو شروع زندگی مجبور است زندگی کند و آن هم برای هرموجود زنده یک روند تاریخی- منطقی دارد که باید طی شود. انسان برای آن بدنیا می آید که این روند را طی کند. به عبارت بهتری رشد، تکامل و تجزیه، تحلیل یابد. مثل همۀ موجودات زنده برای حقوق طبیعی خود مبارزه کند. مرگ خود یک عنصر حقوق طبیعی است و هستی انسان به مرگ وابسته است. مگر استثمار مرگ زودرس را به او تحمیل کند و یا اینکه در اثر اشتباهات خود و یا دیگران و عوامل طبیعی ازبین برود.

انسان برای چی می میرد ؟

برای اینکه طول عمر انسان تقریباٌ مشخص است. این طول عمر بستگی به مجموعۀ عوامل بیولوژیکی (فیزیکی، جسمی) و معنوی(شناخت) و بقیۀ عوامل حقوق طبیعی دارد که تغییر و تحول در آنها باعث مرگ (درواقع تجزیه و تحلیل) می شود. هیچ موجودی عمر طولانی و یا دائمی ندارد و نمی تواند داشته باشد. هرچیزی یک زمان باید ازبین برود یعنی تغییر و تحول یابد. هیچ چیزی نمی تواند بطوردائمی رشد و تکامل و یا ثابت به همان حالت وجودداشته باشد. زمان و مکان همیشه در حال حرکت و تغییر و تحول است. زندگی و یا مرگ دائمی فقط در مغز ایده الیستها و متافیزیکان می تواند وجودداشته باشد اگر نه در واقعیت عینی خارج از ذهن وجود ندارد. زندگی تغییرو تحول است. مرگ هم تغییر و تحول است، که زندگی رشد و تکامل آن است و مرگ تجزیه و تحلیل آن است.

باید در نظر داشت که  در هر لحظۀ زندگی مرگی نهفته است و در هر مرگی زندگی موجود است.

ورزش :

ورزش و تنوع در ورزش در رشد و کامل فیزیکی و معنوی انسان تأثیر می گذارند، همانطور که تغذ یۀ خوب و مناسب و تنوع در تغذیه برای سلامتی و تندرستی انسان اهمیت دارد. بدن انسان بدون تحرک نمی تواند باشد. هر عضو بدن انسان اگر برای مدتی بی تحرک بماند زوال می یابد و می میرد. انسان موجودی است محد ود مثل هر موجود زندۀ دیگر، که زیاد تر بودن از آن حد از امکاناتش برایش مناسب نیست و همچنین کمتر بودن از امکاناتش هم برایش مناسب نیست. به عنوان مثال، انسان به یک مقدار درجۀ حرارت را می تواند تحمل کند و کمتر از آن و بیشتر از آن برایش امکان پذیر نیست و مضر است. و یا تغذیۀ انسان، انسان به یک حد امکان تغذیه دارد، بیشتر و یا کمتر از آن حد برای سلامتیش خطر ناک است. و یا مثلاً روابط جنسی، انسان به یک حد امکان روابط جنسی دارد و بیشتر و یا کمتر از آن برای سلامتیش خطر ناک است. و یا ورزش و یا کار چه فیزیکی و چه معنوی و یا مثلاً خواب و تفریح و غیره. که در کل مقدار آنرا سیستم بیولوژیکی بدن تعیین می کند. با در نظر گرفتن این نکته که این محدودیت در بین انسانها متفاوت و متغیر است. و اینکه خارج از این محدود اگر انجام شود آنهم برای مدتی، از آن به عنوان بیماری یاد می شود. چونکه جلوی روند تاریخی منطقی آن موجود را سد می کند و در مواقعی باعث نابودی آن موجود زنده می شود. 

         جامعه

جامعه یک نوع ارگانیسم زنده است که از عضوهای زنده و مجزا و روابط بین این عضوهای زنده تشکیل شده است. عضوهای زندۀ هرارگانیسم زنده با هم روابطی دارند. این روابط را حقوق طبیعیشان تعیین می کند. درواقع بر اساس حقوق طبیعیشان باهم رابطه بر قرار می کنند مثل سلولهای عضو بدن. همانطور که عضوهای جامعه باید بکنند. به عبارت بهتری جامعۀ انسانی روابط زنده بین انسانهای زنده است.

جامعه یک شکل عالی و الی تری از حرکت ماده است.

جامعه در رشد- تکامل و تجزیه- تحلیل خود قانونمندی های عینی، تاریخی و مشخص دارد.

جامعه مقوله ایست فلسفی.

جامعۀ انسانی یعنی روابط زندۀ بین افراد، که اجباراً بر اساس یک چارچوبی(روابطی) با هم رابطه برقرار می کنند.

انسان و جامعه جزئی از طبیعت و تابع عامترین قوانین آن است که در فلسفه مشخص می شود.

جامعه بدون انسان و این یکی بدون جامعه بی مفهوم است.

در طبیعت سه نوع حیوان زنده وجوددارد :

١- تک سلولیها، مثل باکتری ها.

٢- موجودات آلی که از یک مجموعه سلولهای پیوسته که باهم روابطی دیالکتیکی دارند تشکیل شده اند، مثل انسان و یا هر حیوان دیگری. موجودات آلی یک فرم مشخص دارند.

٣- جامعه یک نوع ارگانیسم زنده است که از موجودات آلی زنده و مجزا و روابط بین این موجودات آلی زنده تشکیل می شود. روابط بین این موجودات آلی راهم حقوق طبیعی شان تعیین می کنند. درواقع بر اساس حقوق طبیعیشان باید باهم رابطه برقرار کنند. شکل جامعه هم هیچ گاه مشخص نیست و همیشه در تغییر است، درچارچوب حقوق طبیعی.

به عبارت بهتری: جامعۀ انسانی روابط زندۀ بین انسانهای زنده است.

جامعۀ انسانی که یک موجود زنده است و از عضوهای(انسانهای) زنده تشکیل شده است، بر اساس روابطی باهم  رابطه برقرار می کنند. در طبیعت روابط بین اعضاء جامعه (مثل موریانه، زنبور و ...) براساس حقوق طبیعیشان است، در صورتیکه در جامعۀ انسانی اینطوری نیست. روابط بین انسانها که باید بر اساس حقوق طبیعی شان باشد را استثمار ( پول، مالکیت و مبادله) تعیین می کند.

حقوق طبیعی یک عامل و یا پدیدۀ درونی است در صورتیکه در جامعۀ انسانی است که یک عامل خارجی مثل استثمار حقوق طبیعی او را تعیین می کند. درواقع هستی انسان که چیزی جز حقوق طبیعی نیست را استثمار مشخص می کند.

انسانها به تنهایی جامعه را تشکیل نمی دهند بلکه زمانی تشکیل می دهند که باهم روابطی داشته باشند. انسان جز درجامعه نمی تواند زیست کند. همانطور که جمع دیالکتیکی سلولهای بدن، انسان را می سازند جمع دیالکتیکی خود انسانها موجودی بنام جامعه را بوجود می آورند. طول عمر جامعه بیشتر از طول عمر هر موجود فردی است.

انسان و یا هر موجود ارگانیک زنده خود را با محیط اطراف خود سازگار می کند. این سازگاری در تمام زمینه های فیزیکی، بیولوژیکی و شناخت صورت می گیرد. این سازگاری یک دفعه صورت نمی پذیرد بلکه یک روند تاریخی- منطقی و درواقع دیالکتیکی دارد.

تنها تفاوت انسان با دیگر حیوانات  شناخت علمی او است که بدون جامعۀ انسانی هم امکان پذیر نیست.

هیچ احدی نمی تواند،نتوانسته و نخواهد توانست بر علیه قوانین اجتماعی عمل کند و یا جلوی آنها را سد کند و یا اصلاً اهمیت ندهد و یا آنهارا ممنوع اعلام دارد و یا گوشها و دهان و چشمها و احساسات دیگر خود را ببندد و قانون وضع کند. چونکه قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند.

جامعه بدون تولید امکان پذیر نیست. جامعه زمانی می تواند به حیات خود ادامه دهد که تولید کند. چه تولید مادی و یا معنوی. تولید امری است اجتماعی.

شناخت (منظور شناخت علمی است) امری مجرد نیست که ویژۀ یک فرد خاص انسانی باشد. شناخت انسانی امری است اجتماعی. فردیت انسان و انسانیت او از اجتماعیت او جدا نیست. انسان محصول جامعه، تابع جامعه و موجودی ماهیتاً اجتماعی است. یک جامعۀ خاص هم بتنهایی قادر نیست و نمی تواند همۀ امکانات را بوجود آورد مگر جوامع مختلف را ایجاد کند. و تازه بدون جوامع دیگر قادر به تاًمین کردن همۀ امکانات نیست(امکانات در اینجا مجموعۀ حقوق طبیعی جامعه است). آنهم بخاطراینکه همۀ تولیدات نعمات مادی و معنوی(شناخت علمی) در یک منطقه بوجود نمی آید و نیامده است. معنویت انسانی جمعی و نه تنها جمع یک جامعۀ مشخص بلکه همۀ جوامع کرۀ زمین بدون استثناء است. جوامع به هم سخت وابسته هستند. تصور اینکه جوامع می توانند جدا از هم زندگی کنند و یا اینکه جامعه ای روی جوامع دیگر سوار شود سخت اشتباه است و چیزی جز نابودی نسل بشر نیست و نخواهد بود. یک جامعه با همۀ امکانات و یک جامعه ای با فقر و بدبختی امکان پذیر نیست. هیچ جامعه نمی تواند درها را بروی خود ببندد و در برابر جوامع دیگر زندانی کند. یک منطقه تمیز و جاهای دیگر کثیف، یک منطقه با همه امکانات وتوانایی و جاهای دیگر با وضع اسفناک نمی تواند دوام آورد.   

همانطور که گفته شد هر ارگانیسم زنده بیمار می شود. بیماری عاملی است که جلوی روند تاریخی- منطقی یک ارگانیسم زنده را سد می کند و یا میگیرد و آن موجود را به نابودی می کشاند، چه در کوتاه مدت و یا در دراز مدت. جامعه هم که یک ارگانیسم زنده است به بیماری مبتلا می شود. در واقع جامعۀ انسانی قرنهای مدیدی است که بیماراست.

جامعه یک روند تاریخی منطقی دارد.

جامعۀ انسانی در اثر  این بیماری بجایی رسیده است که طبیعت را دگرگون کرده است و هر روز بیشتر تغییرمی دهد و دگرگون می سازد. انسان فقط می تواند قوانین طبیعت را بشناسد و از آنها برای بقاء خود استفاده کند بدون آنکه در آن تغییری دهد. این دگرگونی طبیعت باعث نابودی هرگونه موجود زنده بخصوص انسان می شود و خواهد شد. تسلط و یا غیر تسلط برطبیعت برای طبیعت بی مفهوم است. این قوانین را نمی توان موافق و یا مخالف طبیعت بکار برد. نادیده گرفتن این قوانین و یا استفادۀ نادرست کردن ازآن فقط هستی انسانها را بخطر می اندازد. انسانها همه چیز را می توانند تصور کنند و بسازند و یا با جملات بازی کنند ولی هستی، عینیت خارج از ذهن خود مستقلا قوانین و مقولات دارد و خارج از آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد و در واقع بی مفهوم است.

     بیماری

هر پدیدۀ ارگانیک یک روند تاریخی منطقی در واقع دیالکتیکی داد. و اگر این روند تاریخی منطقی در اثر عاملی سد شود آن پدیدۀ ارگانیک را مورد اشکال می کند و نا هنجاری بوجود می آورد. که در مواقعی این ناهنجاری باعث نابودی آن پدیدۀ ارگانیک می شود. همین عاملی را که ناهنجاری بوجود می آورد و در واقع جلوی روند تاریخی منطقی آن پدیدۀ ارگانیک را سد می کند و یا میگیرد را بیماری می گوییم.

هر پدیدۀ ارگانیک زنده به بیماری مبتلا می شود. دو نوع بیماری بچشم می خورد. یکی عاملی خارجی که وارد ارگانیسم زنده می شود و ناهنجاری بوجود می آورد مثل میکروب و یا ویروس ویا قارچ و دیگری عاملی است درونی که روند تاریخی منطقی آن موجود زنده را سد می کند و نا هنجاری بوجود می آورد که انواع مختلف دارد مثل بیماری های ارثی و سرطان وغیره و همچنین شرایط محیط زیست نا مناسب.

( این قطعنامه تا آنجایی به بیماری میپردازد که به فلسفۀ ماترالیسم مربوط می شود. اگر نه برای شناخت بیشتر مطمئناً باید به علوم پزشکی مراجعه کرد. )

بیماری یک عامل طبیعی است و خارج از ارادۀ انسان. ولی انسان قادر است در اثر شناخت علمی جلوی آنها سد هایی بگذارد که بوجود نیاید و یا اینکه آنها را خنثی کند و یا از بین ببرد.

ارزش (مادی، پولی) برای بیماری بی مفهوم است. انسان هیچ وقت علاقه ندارد مریض شود تا برایش پول بپردازد. انسان تنها موجود عجیب و غریبی است که برای کار نکرده که یک عامل طبیعی و خارج از ارادۀ او مثل بیماری است باید پول بپردازد. و جامعه آنقدر مسخره است که برای بیماری ارزش تعیین می کند. از بین بردن و یا خنثی کردن بیماری احتیاج به زمان و هم شیوه و اصلوب مداوادارد (خارج از قوانین دیگر)، و از قوانین دیالکتیک پیروی می کند. بیماری فقط در ارگانیسم زنده بوقوع می پیوندد.

بیماری مقوله ایست فلسفی.

بیماری یک واقعیت عینی خارج از ذهن است و قوانین و مقولات خود را دارد. جامعه هم یک ارگانیسم زنده است که از موجودات زنده مثل انسان تشکیل شده است و اینکه این موجودات زنده روابطی باهم دارند. باید در نظر داشت که روابط موجودات زنده که بصورت اجتماعی زندگی می کنند بر اساس حقوق طبیعیشان پایه ریزی شده  که می بایستی روابط بین انسانهای زنده هم بر اساس حقوق طبیعی شان پایه ریزی می شد.

همانطور که گفتیم هر ارگانیسم زنده به بیماری مبتلا می شود. جامعه هم که یک ارگانیسم زنده است به بیماری مبتلا می شود. جامعه مثل هر پدیدۀ ارگانیک دیگر یک روند تاریخی منطقی در واقع دیالکتیکی دارد. و اگر این روند تاریخی منطقی در اثر عاملی سد شود آن پدیدۀ ارگانیک (جامعه) را مورد اشکالات می کند و نا هنجاری بوجود می آورد که در مواقعی این ناهنجاری باعث نابودی آن پدیدۀ ارگانیک می شود.

همانطور که گفته شد انسانها باهم روابطی دارند، ولی روابط انسانها بجای اینکه براساس حقوق طبیعی شان باشد بر اساس استثمار(پول – مالکیت و مبادله) پایه ریزی شده است. عاملی که جلوی روند تاریخی منطقی جامعه و بخصوص انسان را گرفته است استثمار است. استثمار یک نوع بیماری اجتماعی است که در روابط بین انسانها وجوددارد. گسترش این بیماری که هنوز ادامه دارد، مطمئنأ به نابودی نسل بشر می انجامد و خواهد انجامید. مگر جلوی این بیماری گرفته شود. استثمار که از روابط بین انسانها بوجود آمد از او بیگانه شد و روی او مسلط شده است و انسان را بردۀ خود کرده و می شمارد. استثماررا بخاطر آن عامل بیرونی (ویروس) می نامیم که بهیچ عنوان رابطه ای با حقوق طبیعی انسانی ندارد. جز اینکه حقوق طبیعی انسان بردۀ این ویروس است. و از حقوق طبیعی انسان هم تغذیه می کند. یعنی اینکه در جامعۀ استثماری برای بد ست آوردن حقوق طبیعی باید به استثمار رجوع کرد. اینجا ست که استثمار روند تاریخی منطقی حقوق طبیعی انسانی را سد می کند. به این علت است که می گوییم جامعه مریض است. این ویروس اجتماعی خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد. و در ضمن دوباره تأکید کنیم که این بیماری مطمئنأ به نابودی نسل بشر خواهد انجامید مگر ازبین برود و باید برود.

ازبین بردن بیماری اجتماعی اصول و قوانین و شرایطی دارد و از قوانین دیالکتیک پیروی میکند. از بین بردن یک بیماری بدون شناخت علمی امکان پذیر نیست.

پس هر پدیدۀ ارکانیک زنده رشد و تکامل – تجزیه و تحلیل دارد و به عبارت دیگر روند دیالکتیکی و یا درواقع تاریخی منطقی دارد. هر موجود زنده وقتی که بدنیا می آید باید این روند را طی کند و غیر آن برایش بی مفهوم است. عواملی (چه بیرونی و یا درونی) که باعث جلوگیری این روند می شوند را بیماری می گوییم. بیماری حقوق طبیعی نیست. چونکه در راه رشد وتکامل انسان نقش بازی نمی کند. هر ارگانیسم زنده خارج از اراده اش بیمار می شود.

ولی اکنون انسانها با داشتن انواع سلاحها ی باکتریولوژی و ویروسی قادرند انسانها را به راحتی بیمار کنند و آنهم با اراده، همانطور که کرده اند. بیماری فقط در تجزیه و تحلیل سرعت می بخشد. و این تجزیه و تحلیل که خود یک روند تاریخی منطقی دارد در اثر بیماری گسترش بیشتر پیدا می کند و این گسترش بیش از حد آن ارگانیسم را زود تربه خطر نابودی می کشاند.

در ضمن، فقط دوجهت متضاد(بیمار و بیماری) وجود ندارد، بلکه در مواقعی تضادها چند جانبه هستند. این تضاد ها با مقولات قطبها در دیالکتیک متفاوتند. باید در نظر داشت که در بیماری هر طرف تضاد به هستی خود می اندیشد. یعنی اینکه بر اساس داده ها چه فیزیکی و یا شیمیایی و یا بیولوژیکی و یا اجتماعی عمل می کنند. بطوری که در مواقعی در برخورد با دیگری یا آن پدیده را ازبین می برند و یا اینکه خود ازبین می رودند و یا همدیگر را خنثی می کنند و با هم کنار می آیند. این سه وضعیت بستگی به یک سری و یا مجموعه عوامل شیمیایی، فیزیکی، بیولوژیکی، فلسفی و یا اجتماعی دارند که این داده ها به چه صورت باشند.

ولی در هستی قطبها، قطبها بدون همد یگر وجود عینی نمی توانند داشته باشند. و تازه با هم در وحد ت هستند با اینکه هر کدام استقلال دارند. ولی یکی بدون دیگری بی مفهوم است و هیچ گاه با هم در تضاد نیستند. بلکه مقا بل هم قرار دارند بدون اینکه مسئله ای به عنوان تضاد و در گیری ویا رقابت مطرح باشد. تضاد بین بیماری و بیمار تضادی است که نه بیمار علاقه به بیماری دارد و نه برایش قابل درک است. و تازه می خواهد هرچه زود تر از دستش راحت شود. ولی بیماری که میکروب و یا ویروسی است و یا یک عامل درونی، بر اساس داده شده های خود عمل می کند و برایش بیمار بی مفهوم است، بلکه می خواهد روند تاریخی منطقی خود را طی کند. یعنی هر طرف تضاد به فکر روند تاریخی منطقی خود هستند. اینگونه تضادها هیچگونه وحدتی نمی توانند داشته با شند و برایشان بی مفهوم است. برای شناخت بیشتر به بخش آن(متقابلین) رجوع شود.

            استثما ر

همانطور که گفته شد جامعه یک ارگانیسم زنده است که از انسانهای زنده و روابط بین این انسانهای زنده تشکیل شده است . هر ارگانیسم زنده به بیماری مبتلا می شود. استثمار یک نوع بیماری است که در درون روابط بین انسانها وجود دارد. و به عبارت دیگردر جامعه وجوددارد. انسانهای زنده بتنهایی جامعه را تشکیل نمی دهند. زمانی تشکیل می دهند که با هم روابطی داشته باشند. درواقع جامعه روابط بین انسانها است. عاملی که باعث می شود انسانها با هم رابطه برقرار کنند حقوق طبیعی شان است. که خود همین رابطه برقرار کردن هم جزو حقوق طبیعی انسانی است.

باید در نظر داشت که طبیعت روابط جوامع حیوانی و انسانی را بر اساس حقوق طبیعی خود تعیین می کند و کرده است. طبیعت هم یک سری قوانین و مقولات دیالکتیک است. اگر به جوامع حیوانی (حیواناتی که جمعی زندگی میکنند) توجه کرده باشیم روابط بین هر عضو جامعه با دیگری بر اسا س حقوق طبیعی شان است، که آنها را بوجود آورده است. و غیر آن برای هر عضو جامعه بی مفهوم است. اینجاست که می گوییم، این حقوق طبیعی هر عضو است که آنرا وابسطه به جمع می کند. مثلا مثل وابسته بودن شکم به غذا و یا اینکه وابسته بودن ماهی به آب. یعنی اینکه این حقوق طبیعی است که برای هر موجود زنده تصمیم میگیرد. و نبود این حقوق حرفی از آن موجود زنده نمی توان داشت.

باید همیشه در نظر داشته باشیم که روابط بین انسانهاهمینطوری صورت نمی پذیرد، بلکه عوامل عینی دارد. درواقع قوانین ومقولاتی که خارج از ارادۀ انسان است دارد. بدن انسان احتیاج به مواد غذایی دارد و این خارج از ارادۀ اوست. می توان آن را تا مدتی بسیار کوتاه سد کرد همانطور که در جوامع استثماری می شود. ولی نمی توان آنرا ازبین برد و تا آنجایی بدن دوام می آورد که انباشتش تمام شده باشد. این مثال درمورد مجموع عواملی که حقوق طبیعی را بوجود می آورند، صد ق می کند. و یا به عنوان مثال انسان قادر نیست بدون دفع زندگی کند و یا بدون روابط جنسی زندگی کند. می توان جلوی آنرا تا مدتی سد کرد که نباید کرد ولی نمی توان آنرا ازبین برد و یا گوشها و چشمها و دهان را درمقابلش بست و یا اینکه آنرا ممنوع کرد و قوانین گذراند.

حقوق طبیعی هستی ارگانیسم زنده است و هر چیزی غیر از آن برایش بی مفهوم است. البته در مغز انسانها هر چیزی، حتی هیچ را هم می توان مفهوم دار کرد. ولی واقعیت عینی خارج از ذهن چیز دیگری است که قوانین و مقولات دارد و بدون این قوانین بی مفهوم است و این قوانین و مقولات خودکار عمل می کنند. انسانها هم بر اساس همین عامل حقوق طبیعی با هم رابطه برقرار می کنند. انسان بدون انسان دیگری قادر به زندگی نیست، بخصوص اینکه نر و مادۀ آن باید حتمأ رعایت شود. می توان آنرا محدود به یک مدت زمان کرد ولی نمی توان آنرا برای همیشه جدا کرد. و یا اینکه نرها را از ماده ها جدا کرد. انسانها سخت به هم وابسته اند. و به همان اندازه هم یک جامعه نمی تواند خارج از جوامع دیگر زندگی کند. بخاطر اینکه احتیاجات انسان فقط از یک منطقه بدست نمی آید، بلکه از تمام کرۀ زمین بدست می آید. و یا مثلا یک جامعه قادر نیست همه چیز را کشف کند(دریابد). کشف را تمام جوامع می کنند.

همانطور که گفته شد، انسانها بر اساس همین عامل حقوق طبیعی با هم رابطه بر قرار می کنند. ولی اینجا، درست همینجا یک اشکالی وجود دارد. در واقع باید گفت که می بایستی رابطه بر قرار می کردند و یا بکنند. ولی این حقوق وابسته به عامل دیگری است که به آن استثمار می گوییم.

انسانها برای اینکه به حقوق طبیعی خود برسند به پول احتیاج دارند. به عنوان مثال شکم انسان وابسته به مواد غذایی است و این وابستگی یک وابستگی طبیعی است، که بدون آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد. ولی یک عاملی(استثمار) جلوی این وابستگی را می گیرد و تا پول نباشد این وابستگی بین شکم و غذا حل نمی شود. با وجود اینکه در طبیعت این وابستگی بی مفهوم است. یعنی نمی توان از ماهی بخاطر احتیاجش به آب پول گرفت و یا در مقابلش چیزی گرفت. وقتی که شکم انسان به مواد غذایی احتیاج دارد باید حتماً به مواد غذایی دست یابد، آنهم به هر شکل و به هر عنوانی. چونکه هستی او وابسته به همین حقوق طبیعی اش است.

شکم انسان پول حالیش نمی شود ولی روابط انسان به انسان و شکم او تحمیل می کنند که باید پول داشته باشد. این تضادی است که هیچ وقت حل نمی شود. و انسانها هم برای بدست آوردن پول دست به هر کاری می زنند و مجبورند بزنند.

استثمار(پول، مالکیت و مبادله) یک نوع بیماری اجتماعی است که در روابط بین انسانها وجوددارد که جلوی روند تاریخی منطقی جامعه را سد می کند. با در نظر گرفتن اینکه این بیماری به نابودی نسل بشر و یا خیلی از موجودات زنده برروی زمین خواهد انجامید.

استثمار یک نوع روابط بین انسانها است. روابطی که غیر از روابط طبیعی است. درواقع انسانها برای بدست آوردن حقوق طبیعی شان به استثمار وابسته اند. بطوری که حتی برای تولید هم به استثمار وابسته اند.

همانطور که گفتیم حقوق طبیعی است که می بایستی برای روابط بین انسانها تصمیم بگیرد و یا باشد ولی اینطور نیست. و این استثمار است که برای روابط بین انسانها تصمیم می گیرد.

استثمار به تولید تا آنجایی اهمیت می دهد که منافع استثماری را تعمین کند اگر نه آنرا از بین می برد. به خاطر همین تولید اضافی را ازبین می برند. حتی اگر میلیونها نفر مورد احتیاج حیاتی پیدا شوند. استثمار شخص نیست. بلکه یک نوع روابط بین انسانها است و قوانین و مقولات خاص خود را دارد وخارج از ارادۀ انسان عمل می کند. در طبیعت می بایستی حقوق طبیعی را تولید و یا تولید را حقوق طبیعی انسان تعیین کند. یعنی اینکه حقوق طبیعی انسان تعیین کند چقدر به تولید نیاز دارد و تولید برایش تأمین کند. ولی در جامعۀ انسانی کنونی اینطور نیست. تولید و حقوق طبیعی وابسته است به استثمارکه یک عاملی است کاملاً خارج و بیگانه. انسان استثمار را بوجود آورد و بلافاصله از او بیگانه شد و انسانها را بردۀ خود کرد. استثمار با حقوق طبیعی بیگانه است. و حقوق طبیعی هم با استثمار بیگانه است. اینجاست آن تضاد اصلی جامعۀ بشری( که بعد ها بیشتر توضیح داده ایم). و اگر این روند همینطوری ادامه پیداکند انسانها در اثر این تضاد از بین خواهند رفت.

روابط انسانها بر اساس استثمار پایه ریزی شده است. این روابط چه قبل از میلاد و اکنون وجود دارد. همین عامل خارجی در روابط بین انسانها است که باعث نا هنجاری شده و برای انسان مشکلات زیادی بوجود آورده است.

یک عامل خارجی در بدن انسان امکان دارد بدن انسان را به نابودی بکشاند. یک عامل خارجی در بدن جامعه امکان دارد جامعه و حتی نسل بشر را به نابودی بکشاند. همانطور که در این جهت در حرکت هستیم.

استثمار فقط در جامعۀ انسانی وجود دارد و بوقوع می پیوندد.

در طبیعت می بایستی حقوق طبیعی را تولید و یا تولید را حقوق طبیعی تعیین کند. یعنی اینکه حقوق طبیعی تعیین کند که چقدر به تولید نیاز دارد و تولید برایش تاٌمین کند و برعکس. ولی چون در جامعۀ استثماری هرکدام وابسته به استثمار هستند، مستقلاً عمل می کنند. و هردو به بحران کشیده می شوند ویا تولید زیاد را از بین می برند و یا شکل آنرا عوض می کنند، چونکه کسی پول ندارد که بخرد، و یا تولید را آنچنان کم می کنند که تقاضا کننده بیشتر شود تا بتوانند گرانتر بفروشند یعنی تورم ایجاد می کنند. در هر صورت شکلش را استثمار تعیین می کند.  

     پول ،  مالکیت ،  مبادله

انسانها برای اینکه بخورند، دفع کنند، استراحت کنند، بخوابند، روابط جنسی برقرار کنند، سالم باشند، کار کنند، تنفس کنند و غیره و غیره. و در واقع برای احتاجات خودشان یعنی حقوق طبیعی شان باید به پول متوسل شوند. در جامعۀ استثماری به هیچ احدی اجازه نمی دهند به مواد غذایی دست بزند که بغل دستشان است، حتی اگر سخت گرسنه باشند. و حتی مواد غذایی اگر فاسد شود و ازبین بروند همانطور که می شوند به هیچ کس نمی دهند. حتی به حیوانات هم نمی دهند مگر پول داشته داشته باشند و پول بدهند و درواقع بخرند. و آنهایی هم که دست از پا خطا کنند نیروهای نظامی، انتظامی، مراکز عریض و طویل اداری، جاسوسی، قضایی و غیره از طرف دولت و مذهب را بجانش می اندازند و زندانها، سیم خاردارها، دیوارها و قوانین برایش می سازند. آنهایی هم که دست از پا خطا می کنند خوب می دانند که با چه حیولایی طرفند. در مورد هرکدام یک ازعاملهای حقوق طبیعی انسان وضع بهمین منوال است. در جامعۀ استثماری هر چیزی با پول حل می شود. پول آن کالایی است که می توان از آن برای مبادله استفاده کرد. هر چیزی، حتی هیچ می تواند کالا باشد. درواقع پول آن کالایی است که انسانها باهم رابطه برقرار می کنند. پول در در روابط بین انسانهاست. پول یکی از عاملهای(عضوهای) اصلی استثمار است.

انسانها برای بدست آوردن حقوق طبیعیشان به پول احتیاج دارند. به عبارت دیگر انسان برای حیات زندگی خود، برای حقوق طبیعی خود به یک عامل خارجی و بیگانه وابسته است.

وابستگی انسان به مواد غذایی، دفع، روابط جنسی، مکان و بقیۀ حقوق طبیعی انسانی دست خود او نیست که مجبور است برایش پول بپردازد. و برای بدست آوردنش هم دست به هر کاری بزند. حقوق طبیعی که خارج از ارادۀ انسان است از طریق یک عامل بیرونی، که بدست انسان به انسان تحمیل شده است بدست می آید.

پول خود یک نوع کالا است، و آن کالایی است که می توان با آن هر چیزی را مبادله کرد، ردو بدل کرد. که رد و بدل از طریق این کالاو یا هر کالای واسطی را خریدو فروش می گوییم.

هر چیزی می تواند کالا باشد. حتی چیزی که وجود عینی ندارد. کالا درواقع آن چیزی است که به اضایش چیز دیگری داده می شود. که به آن مبا د له می گوییم. در مبادله به اضای هر چیز داده شده حتماً باید در مقابلش پول و یا چیز دیگری گرفته شود و یا ردو بدل شود. اگرنه مبا د له گفته نمی شود و صورت نمی یابد. مبادله یکی از قوانین استثمار است. منطق این نیست که طرف مقابل احتیاج حیاتی دارد. بلکه منطق آن است که در مقابلش حتماً باید چیزی بپردازد. مبادله بدون کالا صورت نمی پذیرد و رابطۀ بین دو نفر(مبادله کننده) بر قرار نمی شود. و کالا برای مبادله است و بدون مبادله بی مفهوم است. و به عبارت دیگر عرضه و تقاضا همان مبادله است که یکی می دهد و دیگری به اضایش چیزی می گیرد. زمانی که کسی چیزی را عرضه می کند برای آن است که کسی تقاضا کند. و تقاضا کننده هم حتماً پیدا می شود، واو کسی نیست که پول و یا چیزی در مقابل ندارد. تقاضا کننده باید حتماً پول و یا مالکیت داشته باشد تا عرضه و تقاضا در جامعۀ استثماری برقرارشود. انسانها علاقه به داشتن هر چیزی را دارند ولی عرضه کننده به آن کسی می دهد که پول و یا کالای دیگری در مقابلش بدهد. عرضه و تقاضا در جامعۀ استثماری است. و به عبارت دیگر بگیر و بستان صورت می پذیرد. مبادله(ردو بدل پول ویا مالکیت) وابسته به پول و مالکیت است. سرمایه چیزی جز کالای انباشته شده نیست. سرمایه می تواند هم کالای پولی و یا کالای جنسی، ملکی و یا معنوی باشد.  

پول تنها کالایی است :

 که به راحتی جا بجا می شود. به عنوان مثال زمین و یا ملکهای گنده را نمی توان به راحتی ردو بدل کرد، پول است که این کار را راحت می کند و به جای آن حرکت(مبادله) را انجام می دهد، یعنی جای مالکیت را میگیرد.

به راحتی جمع و انباشته می شود.

به راحتی تعویض می شود و شکل عوض می کند.

به راحتی مبادله می شود. یعنی خریدو فروش می شود و یا خرید و فروش با آن انجام می گیرد.

و همچنین اندازه گیری ارزشهایی است که استثمار گران و ارگانهای آنها یعنی دولت و مرا کز اداری آنها تعیین می کنند. ولی در مواقعی تقاضا کننده و یا خریدار در آن مقداری تأثیر می گذارد و یا اینکه می تواند تأثیر بگذارد.

استثمار بدون پول، مالکیت و مبادله بی مفهوم است.

امکان دارد زمانی شکل پول تغییر کند و سیستم راحتتری(بخصوص برای استثمارگران و ارگانهای آنها) به جامعه تحمیل کنند ولی غیر از پول نخواهد بود. عینیت پول در روابط انسانی است اگر نه خود کاغذ، یک نوع آلیاج، ماده و یا کارت الکترونیکی چیز دیگری نیست. آنها (پول) زمانی به حقیقت می پیوندند که روابط بر اساس آنها بوجود آید و یا وجود داشته باشد. اگر نه آن پول بی مفهوم است.

پول شکل دیگری هم دارد و آن مالکیت است. هر چیزی که به مالکیت درآید چیز جز کالا نیست و آنرا می توان مبادله کرد و بایستی مبادله کرد آنهم دیر و یا زود، و یا اینکه مبادله خواهد شد. پول و مبادله و مالکیت همزمان بوجود آمده اند و یک پدیده را تشکیل می دهند. زمانی که مالکیت باشد پول هست و زمانی که پول هست مالکیت هم هست و زمانی که آنها هستند مبادله هم هست. آنها را نمی توان از هم جدا کرد و یا یکی را اولی و دیگری را بعدی دانست. هر سه در اثر یک سری شرایط عینی (قوانین و مقولات عینی) تاریخی منطقی بوجود آمده اند. پول روی انسان تسلط دارد. انسان آنرا بوجود آورده ولی سخت با او بیگانه است.

مراکز بزرگ پول بانکها هستند.

تأکید کنیم که هر کالایی چیزی جز مالکیت نیست و هر مالکیتی چیزی جز کالا نیست که می توان آن را خرید و فروش کرد و در واقع بگیرو بستان را انجام داد. و به عبارت دیگر مبادله کرد که بدون پول امکان پذیر نیست.

پول هم مالکیت است و مالکیت هم پول است. آنها هیچ فرقی با هم ندارند. فقط دو شکل متفاوت در یک پدیده هستند که در روابط بین انسانها وجود دارند. پول شکل ساده تر، راحتتر، روانتر و متحرکتر شدۀ مالکیت است. مالکیت فقط در روابط بین انسانها است که عینیت پیدا می کند، اگر نه بی مفهوم است. مثلا انسانها زمانی اطراف خانۀ خود سیم خاردار و دیوار می کشند و هزاران قفل می زنند که به مالکیت خود درآورده اند و همچنین به عنوان سرمایه شان حساب می شود. این مالکیت بخاطر وجود روابط بین انسانها ست که هستی پیدا می کند. و زمانی که مالکیت و پول باشد مطمئناً نیرویی پشت آنهاست که آنرا حفظ می کند. یعنی این روابط را نگه می دارد که حکومت به عهده گرفته است. درواقع زمانی مالکیتی عینی می شود و به عبارتی مالکیت می شود که روابط انسانی بر اساس آن باشد و انسانها آنرا به اشکالی برسمیت می شناسند. درواقع مالکیت و پول، روابط انسانها را به شکل خود تعیین و بر قرار می کند. آن مکانی که مالکیت و پول، وبه عبارت دیگر کالا بین انسانها ردو بدل، مبادله، خریدو فروش و یا بگیرو بستان صورت می گیرد را بازار می گوییم.

پس پول و مالکیت و مبادله یک نوع روابط بین انسانها است.

هیچ کالایی بدون حرکت نیست و بدون تغییر نمی ماند. و حتماً باید تغییر کند چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت. استثمار همیشه در حرکت است و خود را همیشه تغییر می دهد. هر جای ایستایی برای استثمار چیزی جز مرگ نیست. پول ایستا و یا مالکیت ایستا از بین می رود و حتماً باید تغییر کند. این حرکت فقط در روابط بین انسانها ست که بوقوع می پیوندد. اگرنه کالا از نظر فیزیکی فقط تغییرات طبیعی می بینند. مثلا پول کاغذی در اثر زمان پاره و خراب می شود. چیزی که پول را نگه می دارد همین روابط بین انسانهاست، حتی اگر آن کاغذ از بین برود.

مالکیت و پول زمانی ارزش دارند و یا پیدا می کنند که روابطی براساس آنها وجود داشته باشد.

پول و مالکیت تغییرات زمانی و مکانی میابند برای همین به آنها مقولات تاریخی می گوییم.

مالکیت عضو دیگر استثماراست.

باید در نظر داشت که مالکیت بر دو نوع است :

مالکیت خصوصی

مالکیت اجتماعی

مالکیت خصوصی متعلق به یک نفر است. و مالکیت اجتماعی مالکیتی است که چند ین نفردر آن سهم دارند. مالکیت دولتی هم یک نوع مالکیت اجتماعی است. چه سرمایه داری آن و یا چه سوسیالیستی آن. در هر صورت هردو چیزی جز مالکیت نیستد. مالکیت به هر شکل آن مالکیت است که خود عضو اصلی استثمار است و استثمار بدون آن بی مفهوم است.

مالکیت فردی آن کالایی است که می توان آنرا مبادله، خریدوفروش کرد. که یکی دارد و دیگری ندارد، که اگر دیگری خواسته باشد باید در مقابلش چیز بدهد. مالکیت اجتماعی چه از آن یک گروه اجتماعی کوچک و یا بزرگ می خواهد باشدهمان خصلت را دارد. حقوق طبیعی انسان یک عامل درونی است. در صورتیکه مالکیت یک عامل خارجی است، و برای انسان حیاتی نیست. مالکیت ساخت انسانی و تحمیل شده است. در صورتیکه حقوق طبیعی انسانی حیات انسانی است. مالکیت در حیوانات غیر از انسان وجود ندارد. مالکیت در جامعۀ انسانی است که وجود دارد و در طبیعت انسانی مالکیت بی مفهوم است.

انسان برای حقوق طبیعی بدنیا می آید. برای آن بدنیا می آید که حقوق طبیعی اش را تأمین کند و آن دیگر مالکیت نیست چه فردی و یا غیر فردی آن.بیشتر از حقوق طبیعی داشتن را مالکیت می گوییم که می توان و باید مبادله کرد. و مالکیت چیزی است که انسان از جامعه و درواقع محیط اجتماعی یاد می گیرد. و بزور بخوردش می دهند. درجامعه است که هر چیزی را می توان مالک شد. اگر نه در طبیعت مالکیت بی مفهوم است. فقط انسانها هستند که از همدیگر پول دریافت می کنند. اگر نه نمی توان از حیوانات پول دریافت کرد. برای هیچ موجودی مالکیت مفهوم ندارد جز انسان. مثلا زمین نه فروشی و نه خریدنی است، و اصلا مالکیت برای زمین (طبیعت) بی مفهوم است. در صورتیکه انسانها آنرا مفهوم در کرده اند و هر چیزی را بصورت مالکیت در می آورند. اول دولت به مالکیت خود در می آوردو بعد به خصوصی واگذار می کند. یکی از نقشهای دولت هم همین است، یعنی پیدا کردن اشکال دیگر مالکیت.

        درواقع مالکیت آن چیزی است که از حقوق طبیعی انسان تجاوز می کند. مالکیت زمانی مالکیت است(به هر شکل آن ) که یکی داشته باشد و دیگری و یا دیگران نداشته باشند و بتوان آنرا مبادله کرد. اگر همۀ انسانها همه چیز را داشته باشند دیگر مالکیت بی مفهوم می شود. مالکیت در مبادله است که جان دارد. مالکیت آ ن چیزی است که بتوان مبادله کرد و یا خرید و فروخت. داشتن یک چیز مسلماً مالکیت نیست. و زمانی مالکیت است و می شود که روابط بین انسانها براساس استثمار پایه ریزی شده باشد. مثلاً انسانها عضو بدن دارند، زمانی این عضوها مالکیت می شوند که بتوان آنها را خریدو فروش کرد. در جامعۀ استثماری همانطور که تاجران خوب می دانند، هر چیزی را می توان خریدو فروخت حتی چیزی که وجود ندارد.

مالکیت آن چیزی است که ارزش مادی دارد و یا می توان به یک ارزش مادی کشاند.

پول همان مالکیت است. درواقع مالکیت شکل عوض کرده وبصورت جسمی در آمده که قادر است گردش کند، انباشته شود، تغییر شکل یابد، با مالکیت دیگری عوض و یا مبادله شود و یا کار خریدو فروش را راحتتر کند. چونکه مالکیت خود بتنهایی همیشه امکان جابجایی ندارد و یا اینکه سخت و با مشکلات جابجا می شود و یا اینکه مالکیت یک عنصر نامشخص است(مثلا معنوی و یا آموزش و شناخت). ولی پول هر چیزی را جابجا و حل می کند و آنهم به راحتی و آنقدر نرمش دارد که در جیب جا می شود و حتی نیستی را هم می توان با آن حل کرد مثلا چیزی که در مغز(فکر) انسان است. می توان قاره ای را در یک کیف و یا حتی جیب با برده هایش حمل کرد و یا کشوری(مالکیت استثمارگران و برده هایش) را در یک کیف کوچک خریدو فروش کرد همانطور که می کنند. خریدو فروش هم همانطور که مطرح شد چیزی جز مبادله نیست که آنها را تجارت (و یا اقتصاد) می گوییم . اقتصاد بدون استثمار بی مفهوم است.

استثمار یک ویروس واگیر است تا جایی که همۀ خلقهای روی زمین را مبتلا کرده است و اگر به علتهایی غیرزمینی ها را پیدا کنند آنها را هم خواهد گرفت. این ویروس اجتماعی در هر مقطع از زمان و مکان، امکان دارد دوباره بوجودآید (البته بعد از ازبین رفتن). مگر عاملهایی که این ویروس را بوجود می آورند وجود نداشته باشند.

بازار :  جایی است که مالکیت و پول حیات پیدا می کنند. پول بیشتر به چرخش در می آید. کالا وقتی که به بازار آورده می شود بخاطر خود آن جنس نیست بلکه بخاطر پول است. یعنی اینکه فروشنده مسئله اش پول است و نه محتوای کالا، در صورتیکه خریدار مسئله اش در درجۀ اول محتوای کالا است و بعد پول. به عبارتی فروشنده یعنی تاجر همیشه بفکر آن است که چی می تواند بفروشد و چطوری بفروشد تا بتواند پول و پول بیشتری در آورد. بخاطر همین می گوییم که کالا وقتی که به بازار می آید بخاطر خود جنس نیست بلکه بخاطر پول است. هر کالایی زمانی ارزش دارد و کالاست که بتوان آنرا مبادله کرد و به پول تبدیل کرد. درواقع بازار گردش خون استثمار است. کسانی هم که در بازار مالکیت و پول را مبادله و یا معامله می کنند را تاجر و یا فروشنده و یا واسط می گوییم. معامله کردن و مبادله کردن پول و مالکیت را تجارت می گوییم. هر جایی که مبادله و یا بگیرو بستان و یا خرید و روش صورت گیرد را بازار می گوییم. مبادله می تواند بین دونفر و یا بین صدها نفر و یا هزاران نفر باشد. بازار بدون پول و مالکیت و مبادله بی مفهوم است. همانطور که گفتیم بازار مکانی است که پول و مالکیت حیات پیدا می کنند. این مکان اشکال مختلف دارد، چه بازار کوچک و چه بازارهای بزرگ. شهرها چیزی جز بازار نیستند. شهرها برای تجارت و بازار بوجود آمده اند و هستند. آنها مراکز بزرگ تجارت و یا بازار هستند. در شهرها بهتر می توان کالا مثل انسان را خریدو فروش کرد. در واقع انسانها خود را بهترعرضه می کنند و خود را می فروشند. بعضی ها زور خود و بعضی ها فکر خود، شناخت خود، سکس خود،ورزش خود،زیبایی خود،پاهای خود، موهای خود،قلوه های خود، بچه های خود، عضو های بچه های خود و غیره و غیره را بفروش می رسانند. شهرها مرکز پول، بازار، تجارت، مالکیت، خرید، فروش و یا عرضه و تقاضای کالا است. در صورتی که چنین امکانات در جاهای دیگر کمتر و یا در جاهایی بسیار، بسیار کمتر است و یا سخت بدست می آید. برای همین از دهات به طرف شهرها روان می شوند. علت دیگر هم هست که توده ها به طرف شهر ها روان می شوند وآن نبود همۀ امکانات و توانایی ها که به علت تمرکز پول در شهرها متمرکز است. برای همین ساختمانهای عظیم و زیبا (بانکها، هتل ها، ادارات و غیره) بخاطر پول و برای پول درست می شوند. ولی به همان اندازه برای زمین، آب، هوا، طبیعت و مواد غذایی که برای شکم انسانی حیاتی است رسیدگی نمی شود. و استثمار گران با خوشهالی تمام کالای(انسان) تازه رسیده را ارزانتر می خرند و به دیگری گرانتر می فروشند. درواقع از نادانی و کمبود شناخت انسان تازه به شهر آمده سو استفاده می کنند و حتی از تفاوت مکان و زمان و قیمت بین شهر و ده و بین غربیان، آمریکاییان، و ژاپنیها با مناطق فقیر نشین سو استفاده می کنند. و حتی از تفاوت پول، پول درمی آورند.

انسان برای اینکه بخورد باید پول بپردازد و برای اینکه نفس بکشد باید پول بپردازد و برای اینکه دفع کند باید پول بپردازد و باید برای روابط جنسی پول بپردازد، برای سلامتی پول بپردازد، برای صلح و آزادی پول بپردازند، برای جنگ پول بپردازند، برای رشد و تکامل پول بپردازند، برای تجزیه و تحلیل و درواقع مرگ پول بپردازند. و برای خنده و یا گریه پول بپردازد، برای اشتباه هاتش پول بپردازد، برای مکان و زمان پول بپردازد، برای زشتی و زیبایی پول بپردازد، برای علم پول بپردازد، برای هنر پول بپردازد، برای حقوق طبیعی پول بپردازد، برای بدست آوردن پول هم باید پول بپردازد و برای هیچ هم پول بپردازد و غیره و غیره.

انسانها برای اینکه بتوانند پول بدست آورند دست به هر کار می زنند و درواقع مجبورند بزنند. آنها برای اینکه به پول برسند خود را می فروشند و یا دزدی می کنند. بعضی ها نیروی بازوی خود، فکر خود، پاهای خود، گوش خود، زبان خود, بینی و یا چشم خود، بدن خود، ایده های خود، توانایی خود، انگشت خود، سکس خود، مقعد خود، ناخونهای خود، عضو های بدن خود، خون خود و بعضی ها چیزی که متعلق به دیگران است و بعضی ها ازطبیعت می دزدند و می فروشند و غیره و غیره. به عبارت دیگر خریدو فروش می شوند و یا می کنند. و هر کس هم بر اساس شناخت و آگاهی خود، خود را با محیط اجتماعی خود مناسب می کند. چونکه انسان بدنیا آمده است که زندگی کند و برای زندگی هم باید به حقوق طبیعی خود برسد اگر نه بدون آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد. و قبل از آن باید پول داشته باشد و پول را بدست آ ورد. راه های مختلف برای پیدا کردن پول پیدا می شود. بعضی ها از طبیعت می دزدند و می فروشند و بعضی ها تولید می کنند و می فروشند،  یا از جامعه هم علنی و غیر علنی می دزدند و می فروشند و بعضی ها از پول، پول درمی آورند. و بعض ها هم خود را می فروشند. هر کسی نسبت به شناخت و آگاهی خود نسبت به آن عکس العمل نشان می دهد. اینجاست که انسان چیزی جز برده نیست، چه استثمار شوندگان و یا استثمارگران.

وقتی که حقوق طبیعی انسانی وابسته به یک عاملی مثل پول، مالکیت و مبادله شود، بعضی ها به علتهایی آنرا صاحب و بر دیگران سوار می شوند. اینجاست که طبقات وجود عینی پیدامی کنند. در واقع طبقات را استثمار این بیماری اجتماعی بوجود آورده است. وقتی که استثمار وجود داشته باشد و یک عده آنرا تصاحب کنند، دولت را بوجود می آورند و به دنبالش مراکز عریض و طویل اداری و نیروهای نظامی و انتظامی و کنترل، نگهبان، مامور، خبرچین، جاسوس، زندان، سیم خاردار، دیوار، مرز و بقیۀ تضادهای دیگر اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، روانی و غیره را بوجود می آورند و در گیری اجتماعی بوجود می آید.

هر کالایی دیر و یا زود مبادله می شود و باید بشود، اگر نه از بین می رود. در روابط استثماری هر چیزی کالا است و می تواند کالا باشد و یا در دراز مدت و یا کوتاه مدت به کالا تبدیل می شود.

اقتصاد بدون پول، مالکیت و مبادله (استثمار) وجود نمی تواند داشته باشد. اقتصاد یک سری قوانین و مقولات استثماری است.

در سیستم (منظور روابط بین انسانها است) استثماری(پول، مالکیت و مبادله)، درواقع اصل خریدو فروش بر کلیۀ شئون زندگی حکومت می کند.

استثمار بدون بازار و تجارت، خریدو فروش، عرضه و تقاضا امکان پذیر نیست. بازار جایی است که سرعت گردش کالا و بطور مشخص پول و مالکیت و یا در واقع خریدو فروش سریع انجام می گیرد. که گسترش بازار، گسترش سرمایه، گسترش مالکیت، گسترش شهرها، گسترش استثمار، استعمار، گسترش فقر و گسترش تضادهای اجتماعی است. جایی که بازار باشد رقابت( رقابت در اینجا ستیزه کاری و یا کژ سازگاری و یا ناسازگاری است) هم هست. در صورتیکه سبقت هکاری، مانند گردی و یا سازگاری است.

در بازارهر چیزی را می توان فروخت و یا خرید، حتی چیزهایی که در تصور کسی نمی گنجد. رقابت یکی از خصلتهای اصلی استثمار است. این رقابت چیزی نیست جز جنگ برای در آوردن و بیشتر در آوردن. که در مواقعی حتی تا کشتن رقیب خود و یا دیگران و یا کشتار جمعی پیش می روند. آنهم به هر شکلی و هر موقع و هرجا وبه هر عنوانی می کشند.

باید در نظر داشت که خصلتهای حیاتی تجارت : دروغگویی، حقه بازی، چاپلوسی، دزدی، مخفی کاری، تمرکز، جنگ، درگیری، کشتار، شکنجه، صلح، غارت و سازش است. تجارت بدون آنها سخت به مشکلات بر می خورد و امکان حرکت ندارد. شخصی که کار تجارت می کند اگر از این شیوه ها(خصلتهای حیاتی تجارت) استفاده نکند دیر و یا زود ورشکست می شود و نمی تواند استثمارگر شود و استثمار کند. چونکه اگر او نکند، دیگران مطمئناً می کنند، خواهند کرد، کرده اند و مجبورند بکنند. آنهایی هم که می گویند ما نمی کنیم دروغ می گویند. چونکه آنها دروغگویی شرعی را دروغگویی نمی دانند و تازه. هر تاجری اگر استفاده یعنی سود نبرد نمی تواند دوام آورد. و برای سود(گیر آوردن بیشتر از ارزش خرید) در آوردن هم باید از خصلتهای حیاتی تجارت استفاده کند.

در جامعۀ استثماری است که به ارزش حیات داده می شود. هرکس هم که بیشتر از ارزش در بازار در آورد سود بیشتر برده است. آنهم بازاری که متعلق به استثمارگران است. قلب استثمار بانکها هستند. بانکها مراکز تجمع، تمرکز و گردش پول هستند.

بازار رگهای خون استثمار است. در چنین جامعه ای انسانها سخت به پول وابسته اند.

پول راحتی، آسایش فکری و فیزیکی در واقع معنوی و همچنین مادی می آورد و آزادی را تأمین می کند. وقتی که پول داشته باشید راحتید و غم و غصه ای ندارید. با پول رنگ پوست را عوض می کنند. اعضای بدن زنده را جدا می کنند و به کسی می دهند که پول بدهد، می فروشند و یا عضو بدن یک شخص را به حدی زیاد ارزان می خرند و به دیگری به حد زیاد گران می فروشند و هی پول می گیرند. حتی بدن شما را هم به نمایش می گذارند. برای زنده شدن و مردن پول می گیرند. برای نمردن هم پول می گیرند. آنها حتی برای خنده پول می گیرند، برای گریه پول می گیرند. در بعضی جاها اگر اشک هم درآورند پول بیشتر می گیرند، فقط مانده که تعداد اشکها را حساب کنند. از احساسات مردم پول درمی آورند و از احساساتی کردن مردم هم پول می گیرند. آنها حتی برای طبیعت و کرۀ زمین و غیره پول می گیرند.

پول همه چیز می آورد. پول هم سلامتی می آورد و هم آزادی می آورد. غم و غصه را از انسان دور می کند. از دردها می کاهد. به رشد فکری و معنوی کمک می کند و بلعکس، خداست، قادر و توانا. چه کسی قادر است از آن بگذرد و چطور می توان از آن گذشت. در چنین جامعه ای پول در دست هر کسی خدا و بندۀ خدا نمی شناسد چونکه خود خدا است و قادر و تواناست. برای بدست آوردنش همه جان می کنند. چه با اشکال درست و یا چه با اشکال نادرست. در این جامعه همۀ انسانهای روی زمین چه کوچک و چه بزرگ، چه زن و چه مرد و چه بچه ها برده های پول و به عبارت دیگر پولداران و برای اینکه بهتر بیان کرده باشیم برده های استثمارند. و آن کسی که پول بیشتر دارد تصمیم می گیرد و عمل می کند و امکانات بیشتر و بهتری دارد. در هر صورت اگر می خواهی به تو سخت نگذرد و بدبخت نشوی باید برای پول(خدا) مبارزه کنی.

هیچ احدی روی کرۀ زمین نمی تواند از پول(خدا) بگذرد و یا کنار بکشد، حتی کمونیستهای ضد استثمار، حتی اگر انسانها از آن نفرت داشته باشند. این خدا را اگر دوست نداشته باشید و دوری کنید بلا سرتان می آورد. همانطور که شماها وقتی که پول ندارید، امکانات هم ندارید و خود را ضعیف و بدبخت و نا توان و دور افتاده احساس می کنید و ترس و وحشت در شما ها نفوز می کند. 

پول انسانها را تغییر می دهد، چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی. اینگونه است که خدا انسانها را تغییر می دهد. استثمارگران و تاجران و دولتمردان و مراکز اداری هر آن در فکر آن هستند چگونه می توانند از خلق بکشند. انسانها هم برای پول هر کاری می کنند. اینگونه است که استثمار شخصیت انسان را خرد و لگد مال کرده است.

در جامعۀ استثماری درختها هم فروشی هستند و هم کرایه می دهند. گلها و طبیعت را می فروشند و هم کرایه می دهند. زیبایی هارا می فروشند و می خرند و هم کرایه می دهند. حیوانات را می فروشند و هم کرایه می دهند و هم می خرند. انسانها را هم می فروشند و هم کرایه می دهند و هم می خرند. بعضی ها صدایشان را می فروشند، بعضی گوششان را می فروشند. بضی ها بینیشان را، دست شان، پاهایشان، الت جنسی یشان را می فروشند. اعضای بدن انسان را می خرند و هم می فروشند(متاًسفانه  این دیگر کرایه ای نمی شود. بخاطر همین حال استثمارگران گرفته است). آن کسی هم که پول ندارد هیچکدام و درواقع هیچ چیز ندارد. حتی حق زندگی هم ندارد چه رسد به حق خانه و یا غذا و یا روابط جنسی. بسادگی می توان گفت که بدرد زیر خاک می خورند. و اصلاً علکی بدنیا آمده اند. استثمارگران آبها و هوا و جنگلها را کثیف و الوده و نابود می کنند و کرده اند و اگر سالم آنرا خواسته باشید باید پول بدهید. و تازه می گویند ما نکردیم بلکه فقرا و زحمتکشان آفریقای، آسیایی، آمریکای جنوبی کرده اند. آنها(استثمارگران) همۀ معادن کرۀ زمین و زمین را چه خشکی، چه دریایی، چه هوایی و حتی خارج از کرۀ زمین و در آینده سیارات را بزور و یا به آرامی و خزنده و یا با حقه و کلک و یا با کشتن ناگهانی انسانها و حتی خلقها به مالکیت خصوصی  خود در می آورند و درآورده اند و روی تک تک این معادن و زمینها قانون و تبصره می گذرانند و گذراده اند. و آنرا بقول خود شرعی و یا قانونی می کنند. در واقع از طبیعت می دزدند و خریدو فروش می کنند. انسانها برده های امپراتورنامرعی به اسم پول، مالکیت و در واقع استثمار(خدا) هستند.

در جامعۀ استثماری همه چیز کالا است. انسانها کالا هستند. با کالا هم همانطور که می دانید هرکاری می توان کرد. با پول که خود کالا است همه چیز را می توان خرید و بدست آورد. با آن حتی می توان (غیر آن هم در این سیستم (روابط) فاسد ممگن نیست) آزادی را خرید. امنیت، جنگ و صلح، خوشی و بدبختی، درستی و نادرستی، تنفس کردن، آدمکش، شکنجه گر، وحشت و ترس، زنده ماندن، زجر و شکنجه، زیبایی ها و زشتی ها، خائنین، عشق، زن ها، مردها، مغزها، بچه ها و یا بچۀ هنوز بدنیا نیامده و مادر در انتظار را می توان خرید. همانطور که می دانیم هرکسی پول دارد بهتر و زیباتر و سالمتر است و می تواند بخرد.

چی نمی توان خرید ؟

حتی هیچ را خریدو فروش می کنند. البته در جامعه ای که هیچ هستی پیدا می کند آنرا می توان خرید و فروخت. در جامعۀ استثماری چه مادی و معنوی و اخلاقی و هر چیزی را که تصور کنید به عنوان ارزش تجاری به بازار آورده می شوند و خرید و فروش می شوند.

در جامعۀ استثماری انسانها آنجایی تجمع می کنند که پول هست و یا اینکه امکان پول درآوردن هست. آنهم به هر شکلی و به هر عنوانی. در هر صورت باید حقوق طبیعی را تأمین کرد.

پول، مالکیت، مبادله، طبقات، حکومت، شهرها و درواقع بازارها و خرید و فروش و یا عرضه و تقاضا بدون همدیگر وجود عینی نمی توانند داشته باشند و سخت به هم وابسته اند که بقیۀ تضادها و تضاد در تضاد را بوجود می آورند. علت وجود طبقات هم خود استثمار است. استثمار خود در اثر کمبود و یا نبود حقوق طبیعی و همچنین نبود و یا کمبود شناخت بوجود آمده است. و همین دو عامل هم اورا پایدارنگه می دارد و داشته است.

وقتی که از رشد و تکامل استثمار صحبت می شود. منظور آن است که اشکال مختلف برای بدست آوردن پول، مالکیت و مبادله پیدا می شود. بازار جدید پیدا می شود و چیزهایی کالا می شوند که در گذشته وجود نداشته اند. و هر چیزی باید کالا شود چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت.

بازار و تجارت عین یک جنگل بسیار و بسیار وحشی است که در طبیعت وجود ندارد که فقط در جامعۀ بیمار وجوددارد. به علت همین وحشیگریش انسانها را وحشی می پندارد. بازار و درواقع میدان تجارت همیشه داغ است که در آن دروغگویی، چاپلوسی، جنگ، دعوا، مخفی کاری، حقه بازی، کلک، خرکنی، بی ادبی، بی احترامی، مردم فریبی، کلاه گذاری، خرد کردن شخصیت، احمق دانستن انسانها، تبعیض نژادی و درواقع هر بد و بیرایی انجام می شود. بازار بدون استثمار و استثمار بدون بازار و بازار بدون این عوامل مسخره  و این عوامل مسخره بدون بازار و پول و مالکیت امکان پذیر نیست.

تجارت و بازار پر هوس، شکمو، خونخوار و کثیف است.

بازار بدون جنگ نیست. جنگ بین رقابت کنندگان برای ارزانتر گیرآوردن، گرانتر فروختن، بیشتر درآوردن و بهتر فروختن، «خر» نشدن و کمتر «خر» شدن، از دست ندادن، «خر» کردن و بیشتر انداختن. بزرکترها کوچکترهارا خوردن و بوجودآوردن. بازار خون انسانهای زحمتکشی که بسیار زحمت می کشند و جان می کنند و بخور و نمیری در می آورند و یا به آنها می دهند را می مکد. نه تنها تاجران خون آنها را می خورند بلکه دولت و مراکز اداری (دولتی وغیره) و سازمانهای نظامی ، انتظامی و غیره و غیره بصورتهای مالیات و بیمه و اعانۀ ملی و طبیعت و غیره و غیره هم خون آنها را می خورند و یا می مکند.

قیمت مقدار تعیین شدۀ کالا از طریق پول است. قیمت را فروشنده و یا استثمارگران می گذارند و خریداران می توانند در بعضی مواقع در آن تأثیر بگذارند.

بروکراسی(سیستم اداری) برای کنترل، گردش، گسترش و تمرکز کالا است.

باید تذکر داد که حل مشکلات ترافیکها(ازدهام) در شهرها و حتی خود شهرها با بودن استثمار امکان پذیر نیست. بخاطر اینکه جامعه ای که براساس استثمار باشد مردم آنجایی تجمع می کنند که پول هست، امکان پول درآوردن هست، همۀ امکانات خرید و فروش، عرضه و تقاضا هست، یا بیشتر هست و راحتتر دست رسی به آنها هست. شهر ها درواقع برای تجارت، بازار، پول و مالکیت بوجود آمده اند و می آیند نه  چیز دیگری. انسانها همانجایی تجمع می کنند که امکانات برای بدست آوردن حقوق طبیعی خود دارند. چونکه پول و مالکیت در شهرها یعنی بازار موجود است. آنجایی هم که پول هست همه چیز و همه امکانات و توانایی هم هست و آنجایی که پول نیست و یا رد نمی شود، هیچی ساخته نمی شود، درست نمی شود و زیباتر نمی شود. بلکه خراب و خرابترمی شود و بعنوان خرابه از آن استفاده می کنند و به طبیعت حق دخالت نمی دهند. به عبارت دیگر آشغال دانی است. مثل مناطقی که به آن حلبی آباد می گویند. با وجود اینکه اکنون فهمیده اند که از فقر بهتر پول می توان درآورد. استثمارگران می گویند که این انسانهای علکی بدنیا آمده پول ندارند و بدرد بخور نیستند وبه اشکالی این «انگلها» را باید از بین برد و کشور را هم کثیف می کنند و آبروی دمکراسی را هم می برند. که درواقع انگل آنها هستند که طبیعت و هوا و آبها را تقریباً نابود کرده اند و از حقوق طبیعیشان بیشتر دارند اگر نه فقرا و زحمتکشان چیزی ندارند که خراب کرده باشند ولی آنها دارند و خراب می کنند.

در بازار و مبادله بین رقیبان و یا فروشنده گان و یا خریداران جنگ سرد برقرار است. و زمانی هم از جنگ سرد خارج می شود و به خونی و آتشی تبدیل می گردد. علت اصلی جنگها چه کوچک آن و یا چه بزرگ و خیلی بزرگ آن هم همین است، رقابت بین استثمارگران چه با اشکال ساده و یا مافیایی آن و چه با اشکال حکومتی آن. استثمارگران هرکدام می خواهند کالای ارزان وارزانتر، یا شده مجانی، یا دزدی، یاغارت، یا خزنده، یا با جنگ و کشتار بدست آورند و به حد زیاد گران و یا گرانتر بفروشند و یا بزور تحمیل کنند. اینجاست که بین استثمارگران رقابت وجوددارد. رقابت برای بدست آوردن کالاو آنهم به هر شکل و بهر عنوانی و ارزان و آنرا چنان بفروشند بتوانند بیشتر از دیگری و یا دیگران در آورند. و به فکر آنند که چگونه دیگری را بخورندو یا از سر راه بردارندو یا راه های خود را مخفی نگه دارند و مأمور، مزدور، نگهبان، جاسوس، بکار گمارند و چگونه بچاپند. زرنگ در جامعۀ استثماری آن کسی است که پول داردو بیشتر در می آورد و قدرت بیشتری از نظر مادی دارد. مسئله اینجانیست که شناخت و یا شناخت علمی دارد. چونکه با پول می توان حتی شناخت و یا شناخت علمی، در واقع روشنفکران را خرید که می خرندو می فروشند. آن که پول و یا مالکیت دارد دلیل بر داشتن شناخت علمی نیست. در صد شناخت علمی دربین استثمارگران بسیار کم و در مواقعی وجود ندارد. مثلاً شناخت علمی دولتمردان و وزیران، در هر کشوری که می خواهد باشد کم و در مواقعی بسیار کم است.

بازار و یا استثمار بدون حکومت یعنی دولت، نیروهای نظامی، نیروهای انتظامی، نیروهای کنترل،نیروهای قضایی و نیروهای اطلاعاتی، خبری، خبر چینی، جاسوس و زندان، دیوار و سیم خاردارامکان پذیر نیست. درواقع بازار هم به هرج و مرج و هم به نظم احتیاج دارد. از یک طرف به هرج و مرج و از طرف دیگر به نظم و ثباط و یا در واقع از یک طرف به رقابت و از طرف دیگر به جنگ احتیاج دارد. در هر صورت آنها بدون کشتار و آنهم اکثراً بچه ها و نوزادان و زنها و سال خردگان امکان پذیر نیست.

پیدا کردن بازار به چند صورت انجام می گیرد. یا در اثر جنگها و نابودی، و یا کشتارها و وحشی کری ها علیه خلقها و یا انسانهای دیگر و یا از طریق تحمیل، فشار، زور، حقه، دروغ و همچنین رقابت و خزنده و به آرامی، و شرکت کردن در بازارهای دیگر تا بلعیدن بازار.

مشخصات دیگر پول :

                         اداره کردن آن

                         نگه داری آن

                         تصمیم گیری برای آن

                         تمرکز آن

                        حرکت آن

                        نیرو برای آن(چه نگهبانی، دفاعی و چه ضربتی، حمله)

که برا اساس مقدار پول و یا مالکیت، شکل مناسب تر را برایش بوجود می آورد. درواقع به مقدار سرمایه، نیرو و سازمان و غیره بوجود می آورد. و چون حکومت بزرگترین سرمایه را در هر کشوری دارد، برای هر بخش آن سازمانهای بزرگی بوجود آورده است. زور و قدرت خصلت پول است و بدون آن بی مفهوم می شود. بخاطر اینکه پول باید مال یکی و یا یک اقلیتی بسیار کم(و حتی کمتر) باشد. و نمی تواند از آن همه باشد اگرنه نابود می شود. و بلاجبار احتیاج سخت به زور و قدرت دارد. بیخود نیست وقتی که پول دارید احساس قدرت و زور می کنید. آنهایی هم که ندارند خود را بدبخت و ضعیف می بینند. انسان در عمل می بیند که چه کارها که با پول می تواند بکند. مرده ها را زنده می کند.

رقابت  :

رقابت در اینجا همانطور که گفته شد، یعنی ستیزه کاری و یا کژ سازگاری و یا ناسازگاری است. رقابت بدون استثمار امکان پذیر نیست و یکی از عاملهای رشد و تکامل استثمار است0 انسانها کالاهای خود را در بازار رد و بدل می کنند. درواقع خریدو فروش می کنند. رقابت تفاوت قیمت یک کالا بین دو فروشنده و یا چند فروشنده است. هر فروشنده کالای خود را نسبت به دیگری گرانتر و یا ارزانتر و یا هم قیمت می فروشند. این درگیری در فروش و خرید را رقابت می گوییم.

هر فروشنده ای برای بدست آوردن کالای خود چه از طریق جنگ و یا به آرامی و خزنده و چه در اثر کشف و یا ازطریق تحمیل و یا تکنولوژی و علم و چه در اثر دزدی و غارت از انسانها و یا دزدی از طبیعت و یا بدست آوردن مجانی و به هر شکل و به هر عنوان سعی می کند هرچه ارزانتر بدست آورد و هر چه گرانتر و ارزانتر از دیگری بفروشد. و خریداری که راحتتر بتواند او را «خر» کند پیدا کند. و یا بازاری پیدا کند که رقابتی وجود نداشته باشد. تا بهتر بچاپد و همچنین انحصار بازار را دردست گیرد و روی قیمت کالا تعیین کننده باشد و خدایی کند.

استثمار خصلت جنگی دارد. جنگی بودن او در همین رقابت نهفته است. که زیر الفاظی مثل تبعیض نژادی، ملی گرایی، مذهب،حقوق بشر، سازمان ملل، عملیات انسان دوستانه و تفاوت رنگ و بو و شکل پنهان می شود.

در تاریخ بشریت هیچ جنگی خارج از این عامل استثمار نبوده و نیست و نخواهد بود و در همۀ جنگها مستقیم و غیر مستقیم شرکت دارد و شرکت می کند. هیچ جنگی بدون استثمار نیست.

تجارت بدون حقه بازی، کلک، دروغ، مخفی کاری، دزدی، خیانت، «خر» کنی نیست. استثمار این شیوه ها را بکار می برد تا بتواند کالای خود را بهتر بفروشد و کالای ارزان و بهتر بدست آورد، و چپاول کند، غارت کند و بخورد. که این شیوه ها بدون نابودی امکان پذیر نیستند.

باید در نظر داشت که قوانین استثمار خودکار عمل می کنند.

استثمارگران میکروبهایی هستند که همدیگر را می خورند، غارت و چپاول می کنند. استثمارگران هزار و یک شانتاژ، کلک، دروغ، حقه ، پنهان و یا بازور می خواهند استثمارگران دیگر را بخورند، غارت و بچاپند که به این عملکردها سیاست می گوییم. سیاست بدون حقه بازی، کلک، دروغ، قایم، وبی قاحتی، چاپلوسی و پر حرفی نیست، که خصلتهای استثمارند. استثمارگران همدیگر را می خورند و خود را بزرگ و بزرگتر و متمرکزتر می کنند. آن میکروبی که (به هر دلیلی) قوی تر شد، ضعیفتر را می خورد و درمواقعی هم کوچکترها بزرگترها را می خورند. اینها قوانین استثمار هستند. و این قوانین پایه های رقابت و تجارت است و خارج از ارادۀ حکومتمداران و انسانها عمل می کنند. در هر صورت تا زمانی که استثمار وجود دارد این شکل زندگی وجود خواهد داشت. درواقع برای اینکه استثمار بتواند رشد کند، در درون خود تضاد دارد که به رشد او کمک می کند. این تضاد چیزی جز رقابت و یا جنگ بین تاجران نیست. منظورمان از بزرگتر و قوی تر و کوچکتر و ضعیفتر از نظر پول و مالکیت است و نه چیز دیگر.

سیستم استثماری بدون جاسوس، خبر چین و مزدور،آدمکش، شکنجه گر و آزارده امکان پذیر نیست. بخاطر اینکه سیستم تجاری بر اساس پول، مالکیت و مبادله پایه ریزی شده و رقابت کنندگان بر علیه حریف خود دست به هر کاری، حتی کثیف ترین کارها می زنند و مجبورند بزنند. هر رقیبی چیزهایی برای مخفی دارد تا بتواند بیشتر در بیاورد. و بدون مخفی کاری قادر به رقابت نیست. مخفی کاری، جاسوسی، خبرچینی و دزدی پایه های مادی دارند و بدون آنها جامعۀ استثماری به راحتی نمی تواندزندگی کند. نمی توان آنها را از بین برد، چونکه آنها خارج از ارادۀ انسان عمل می کنند و هیچ حکومتی(که خود عامل استثمار است) قادر به ازبین بردن آنها نیست، و همچنین نمی توانند آنها را از بین ببرند. رقابت هستی استثمار است که به استثمار رشد و تکامل می بخشد.

تجارت :

همانطور که گفتیم تجارت یعنی مبادله کردن کالا. یعنی اینکه به اضای چیز داده شده و یا انجام شده چیزی گرفته شود و یا انجام شود.

تجارت بدون پول، مالکیت امکان پذیر نیست و عملی نمی شود و بی مفهوم است. تجارت خود قوانین خاص دارد :

پیدا کردن کالا به هر شکل و به هر عنوانی. برای پیدا کردن کالا انسانها دست به هر کاری می زنند و هر کسی بر اساس شناخت و آگاهی خود. برای بدست آوردن کالا تا آنجایی که می توان باید ارزان و حتی شده مجانی، به هر شکل و به هر عنوانی بدست آورد و به قیمت مناسب در مقابل رقابت کنندگان فروخت. و این عملها هم بدون دروغ، حقه، کلک، کلاه، خرکنی و مخفی کاری امکان پذیر نیست. مثلاً فروشنده تا می تواندظاهر تولید خود را زیبا می کند و در محتوا بستگی به وضعیت تغییراتی می دهد و جار و جنجال و تبلیغات می کند که سود بیشتر حاصل گردد. مثل فروشندۀ میوه  که میوه های خوب را جلوی چشم خریدار می چیند و بقیه را آن پشت و غیره. و یا برای فروش ماشین از زنهای سکسی و یا اینکه مغازه ها از نور برای به اشتباه انداختن و یا تحریک کردن و غیره و یا از تبلیغات برای به اشتباه انداختن استفاده می کنند و گاو های هرمنی و یا باد کرده غیره و غیره. در نظر داشته باشیم که استثمارگران بزرگ برای بدست آوردن کالا حتی دست به کشتار خلقها و یا حتی تا نابودی خلقها هم پیش می روند، همانطورکه می کنند و کرده اند و خواهند کرد.

کثیف ترین بخش جامعۀ استثماری، انحصارات بزرگ اسلحۀ(فلزی، الکترونیکی، شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، قارچی، نترونی و هسته ای) و انحصارات بزرگ فروش مواد مخدر، الکل، بازی و شرط بندیها، آدم فروشی، بچه فروشی و سکس و انحصارات بزگ تبلیغاتی هستند که هیچ گونه ارزشی برای انسان ندارند مثل متافیزیک، جز نابودی انسان و طبیعت. که بدون انحصارات بزرگ انسان دوستی، بیولوژیکی، طبیعی و طبیعت دوستی نمی توانند وجود داشته باشند. و مراکز خبری، اطلاعاتی استثماری که خبر کشتار و یا لطه پارۀ بچه ها را از طریق یک زن خوشکل، با لبخند و بدون احساسات اعلام می کنند.

برای پیدا کردن بازار جایی که بتوان راحتتر و بهتر و بیشتر بفروشند احتیاج دارند بدانند که با چه انسانهایی در تماسند. آیا می توانند آنها را «خر»(نباید از لغات عامیانه وحشت کرد) کنند و بیشتر «خر» کنند و چطور رویشان سوار شوند. در واقع آن تاجری زرنگ است که بتواند چنین بازاری پیدا کند. مثلاً پزشکان را برای فروش دستگاه های الکترونیک و ماشینی بهتر می توان خر کرد، چونکه اطلاعات کمتری از تکنیک ماشینی و الکترونیکی دارند. و یا مثلاً فقرا که هیچ گونه شناخت و یا اطلاعی  و یا کم اطلاع هستند را راحتتر می توان «خر» کرد و از همه طرف و غیره و غیره. همۀ اینها هم زیر قوانین حکومت انجام می شوند، چه علنی و یا غیر علنی.

همانطور که گفتیم جامعۀ استثماری بدون تجارت امکان پذیر نیست، بطوری که در هر گوشه و کنار این جامعه، سیستم(روابط) تجاری است.  مثلاً حتی کارگران و زحمتکشان که تظاهرات می کنندو یا اعتصاب می کنند و راه می اندازند بخاطر آن است که ناخودآگاهانه و در مواقعی آگاهانه در حال معامله کردن با استثمارگران هستند. کارگران و زحمتکشان برای گرفتن بیشتر پول مبارزه می کنند و می خواهند نیروی کار خود را گرانتر بفروشند و بر عکس استثمارگران برای گرفتن پول بیشتر می خواهند که نیروی کار را ارزانتر بخرند. درواقع کارگران و زحمتکشان ناخودآگاه عمل تجاری انجام می دهند و هرچه کارگران از این اصل آگاهی داشته باشند بهتر می توانند نیروی کار خود را بفروشند. درواقع این قانون استثمار، یعنی اینکه در مقابل چیز داده شده و یا انجام شده حتماً باید چیز دیگری در مقابل گرفته شود و یا انجام شود، در همۀ امور زندگی انسان رواج دارد و درواقع پیدا کرده است.

زرنگ در جامعۀ استثماری کسی است که قادر است پول در آورد و مالک باشد. شکلش را هر کسی بر اساس شناخت خود تعیین می کند و پول و مالکیت تعیین کننده اند.

مثلاً یک دانشمند  و یا فیلسوف بی پول و ندار را احمق و یا تنبل، خنگ، دیوانه به حساب می آورند و اورا حتی آزار هم می دهند. و اگر همان شخص به شکلی پول دار شود اورا زرنگ و آگاه می دانند. در واقع معیار در جامعۀ استثماری پول است. زرنگ آن کسی است که شناخت از سیستم تجاری داشته باشد. و آن کسی که ندارد اکثراً سرش کلاه می رود و رفته است. ما در اینجا یک نمونه آوردیم در صورتیکه می توان کتابها نوشت و نوشته اند.

برای تجارت کردن به چند عامل احتیاج است :

-  پیدا کردن کالابرای فروش، کالا می تواند هر چیزی باشد(مثلاً پزشکی هم کالا است که پزشک به آن شناخت دارد و کارش را می فروشد، و یا معلم و غیره) حتی چیزی که وجود عینی ندارد، مثل متافیزیک. کالا می تواند فروش نیروی کار باشد و یا فکر و یا اعضای بدن باشد و یا دزدی باشد وغیره و غیره.

-  داشتن حد اقل سرمایه برای بدست آوردن کالا، که این سرمایه می تواند معنوی باشد مثل ایده برای تجارت و یا مادی (پول، مالکیت).

-  پیدا کردن بازار، یعنی جایی که بتوان کالا را ردو بدل کرد و یا خرید و فروش کرد.

در جامعۀ استثماری هر چیزی کالا است و باید کالا بشود چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت، اگر نه باید ازبین برود و یا فاسد شود و یا متلاشی شود و یا خراب شود و غیره.

تجارت احتیاج  به شناخت علمی ندارد. یک ملیاردر بی سواد که تعدادشان شدیداً زیاد است که معمولاً هم بی سوادند(از نظر شناخت علمی)، دانشمندان و روشنفکران و پزشکان و مهندسین زیادی را زیر تسلط خود دارند و حتی دانشگاه ها را هم می چرخانند. ومعمولاً هم آن استثمارگران را زرنگ می دانند و در مقابلشان تعظیم می کنند.

بحران  و  تورم

بحران در جامعۀ استثماری رخ می دهد. نمی توان از بحران حرفی زد و از استثمار چیزی نگفت. و نمی توان از استثمار حرف زد و از طبقات  و حکومت و متافیزیک چیزی نگفت. بحران، به عبارتی زمانی است که انسانها زوزه می کشند.

بحران در چند موقع بوجود می آید :

زمانی است که استثمارگران بیش از حد تولید می کنند و توده ها نمی خرند. این تولید زیاد بخاطر آن است که استثمارگران نمی فهمند چه موقع جامعه اشباع از این و یا آن تولید شده است. منظور از اشباع این نیست که همه دارند بلکه خریداری نیست. و نکتۀ دیگر اینکه تولید اضافه را ازبین می برند و یا آنرا به اشکالی تغییر می دهند و حاضر نیستند قیمت آنرا پایین بیاورند و در مواقعی نمی توانند.

و زمانی است که قدرت خرید توده ها بسیار کم می شود و قیمتها بالا می روند و با اینکه تولید زیاد است. درواقع نسبت بین عرضه کننده و تقاضا کننده چنان باشد که سود بدهد، حتی اگر انسانهایی از گرسنگی بمیرند. که به آن تورم می گویند. باید تکرار کرد که در چنین جامعه ای همه نباید همه چیز(حتی نان) داشته باشند.

و زمانی است که افزایش ناموزون پول، در واقع تورم پول ایجاد می شود.

و زمانی است که استثمارگران برده های مستقیم خود را استقدام تمی کنند، یعنی کارگر نمی گیرند. بخاطر اینکه یا ور شکست می شوند و یا پول ندارند که کارگر بگیرند. در واقع بازار از کارگر اشباع می شود. یعنی اینکه همۀ مراکز تولیدی  و شرکتها به اندازۀ احتیاج خود کارگر دارند و نمی توانند کارگر دیگری بگیرند.

و زمانی است که استثمارگران بزرگ، استثمارگران کوچک وابسته به خود را می خورند و جلوی استثمارگران کوچک و کوچکتر را سد می کنند و آنها را می مکند.

و زمانی است که استثمارگران نه می توانند کالای خود را به راحتی بفروشند و نه می توانند کالای ارزانتر پیدا کنند. و اشباع بودن بازار از تا جران . در واقع استثمار تحمل نمی کند که تعداد تاجران  و یا استثمارگران زیاد و یا زیادتر شوند. در جامعۀ استثماری همه نمی توانند دارا باشند و استثمارگران هم به همه اجازه نمی دهند که استثمارگر شوند و به همان اندازه هم به همه اجازه نمی دهند که تاجر شوند.

و زمانی است که استثمارگران تمام بازارها را چاپیده اند و یا بلعیده اند و نمی توانند بازار دیگری پیدا کنند و جلوی رشد استثمار و گسترش استثمار گرفته می شود. که معمولاً احتیاج به جنگ پیدا می شود و استثمارگران زوزه می کشند.

و زمانی است که هر چیزی را به عنوان کالا در می آورند و دیگر ایده برای پیدا کردن کالای جدیدتری ندارند.

و زمانی است که بیکاری در اثر استخدام نکردن گسترش پیدا می کند، و به عبارت دیگر مراکز کار اشباه می شوند و کار پیدا نمی شود. این کالاهای(انسانهای) زیاد باعث مشکلات برای استثمارگران می شوند و نمی توانند آنها را بفروشند پس جنگ راه می اندازند.

و زمانی است که رشد جمعیت هم به رشد بیکاری و هم اشباع مراکز کار و هم تولید و نا موزونی تولید تأثیر می گذارند و مشکلات زیادی بوجود می آورند. بیخود نیست که استثمارگران از رشد جمعیت بر روی کرۀ زمین می نالند. آنها بخاطر آن می نالند که مشکلات برای استثمارگران و درواقع استثمار بوجود می آورند، با اینکه رشد جمعیت هستی انسان را به خطر می اندازد. اینجا باید تأکید کنیم که در جامعۀ استثماری نمی توان منطقی(علمی) سنجید. منطق در چنین جامعه ای فقط خود استثمار است. در صورتیکه منطق در هستی، در طبیعت فقط علم است.

و زمانی است که گرسنگان بپا می خیزند، به علتهای بیکاری، نبود امکانات برای بدست آوردن حقوق طبیعی، کم شدن قدرت خرید، گسترش استثمار، بیشتر شدن گرسنگان. و اینکه نا خود آگاهانه به مغازه ها حمله ور می شوند و به همه چیز حمله می کنند.

و زمانی است حکومتمداران دروغهایشان به ته می کشد. و قادر به حکومت نیستند و هرچه می گویند دیگر توده ها قبول نمی کنند و اینکه توده ها بخاطر نبود حقوق طبیعی به خیابانها می ریزند.

و زمانی است که مجموعۀ این عوامل جو انقلابی را بوجود می آورد و عوامل معنوی خود را ظاهر می کند و حس همبستگی، همکاری و هم یاری شدیداً گسترش پیدا می کنند.

و زمانی است که فاصلۀ بین استثمارگران و استثمارشوندگان بیشتر می شود و فساد هرچه بیشتر در میان استثمارگران و استثمارشوندگان گسترش پیدا می کنند.

و زمانی است که استثمارگران بزرگتر به جنگ متوسل می شوند و هر چیزی را می خواهند با زور حل کنند. چونکه به آرامی و خزنده امکان پذیر نیست و همچنین در اثر فشار گرسنگان و استثمارگران دیگر و چه از طرف نمایندگان استثمارگران یعنی حکومتمداران به جنگ متوسل می شوند و آنرا تنها راه می بینند. و در چنین مواقعی است که به فاشیسم و تبعیض نژادی و مذهب و رنگ و بو و شکل قدرت می دهند. استثمارگران در مقابل گسترش همکاری، همبستگی و هم یاری توده ها، جو تبعیض نژادی، ملی گرایی، مذهبی، خود خواهی، خودمحوری، خودبینی و فرد گرایی را گسترش می دهند.

در مواقعی هم استثمارگران یک منطقه (یک ملک و یا یک کشور) امکان رشد و تکامل بیشتر استثمار را در خطر می بینند و بازار و کالای دیگری ندارند و به آرامی و خزنده هم نمی توانند بازار دیگری بدست آورند. پس به مناطق دیگر حمله ور می شوند و یا به استثمارگران مناطق دیگر اعلام جنگ می دهند و یا مناطق دیگر را غارت می کنند و بعضی از استثمارگران و نمایندگان آنها و خیلی از استثمار شوندگان را می کشند.

باید مطرح کرد که مطمعناً برای خواباندن بحران فقط جنگ است که می تواند کاری انجام دهد تا اینکه سیر بعدی بحران بوجود آید. چه انسانها بخواهند و یا نه جنگ بوجود می آید و در رأس آنها هم استثمارگران هستند. بحران تضادهای اجتماعی را سخت گسترش و مشخص می کند.

تأکید کنیم که قوانین اجتماعی خودکارانه عمل می کنند. بی کاران  و درواقع تمام زحمتکشان باید در نظر داشته باشند که استثمارگران بر اساس احتیاجات خود یعنی منافع استثماری کارگر می گیرند و یا نمی گیرند و یا بیرون می کنند. در جامعۀ استثماری، استثمارگران منافع استثماری خود را اهمیت می دهند و مجبورند بدهند، اگرنه برشکست و یا حتی بدبخت می شوند و یا دیگران اورا می بلعند. زحمتکشان باید بدانند که استثمارگران برای منافع استثماری است که مزد آنها را کم می دهند و یا سعی می کنند کم بدهند و یا ندهند. استثمارگران، کارگران را کالایی می بینند که می خواهند هرچه ارزانتر و حتی شده مجانی گیر بیاورند و هرچه بیشتر و زیاد تر سود ببرند و تا آنجایی که بتواننداز ماشین استفاده می کنند. و اگر زحمت کشی هم که خود را جای او(استثمارگر) ببیند مجبور است که عین او و یا آنها عمل کند چونکه سیستم استثماری خودکارانه تحمیل می کند. حکومت و مذهب هم نمایندگان استثمارگران و عامل سرکوب کردن استثمار شوندگان هستند و نمی توانند برای استثمار گران تصمیم بگیرند، مگر نمایندگی استثمارگران دیگری را به عهده داشته باشند.

اقتصاد :

اقتصاد یعنی پول، مالکیت، مبادله و تغییر و تحول و حرکت آنها است، شکل و شیوۀ عملکرد آنها است که اشکال مختلف اقتصادی را ایجاد می کنند. اگر پول، مالکیت و مبادله وجود نداشته باشند، اقتصاد بی مفهوم می شود و حرف زدن در مورد آن، مسخره است. اشکال مختلف اقتصادی، یعنی سازماندهی اقتصادی، یعنی اشکال مختلف و حرکتهای استثمار(پول، مالکیت و مبادله) است.

بحران و رونق اقتصادی و همچنین قحطی و فراوانی مقولات تقابلین در استثمارهستند و از قوانین و مقولات فلسفی پیروی می کنند.

اگر کارخانه ها و یا شرکتها و یا مغازه ها و یا بخش های دولتی، کارگران و یا کارمندان و غیره را بیرون و یا اخراج می کنند، استثمار می کنند، سود می برند، مزد آنها را نمی دهند و یا کم می دهند، و یا می دزدن، غارت می کنند، می کشند، بدبخت می کنند، شکنجه می کنند، زندانی می کنند و غیره و غیره، بخاطر استثمار است و استثمار است که تصمیم می گیرد. استثمار نه احساسات حالیش می شود و نه دوستی، برادری، خواهری، پدری، مادری و نه خدایی و نه روحانیونی. قوانین و مقولات استثمار خودکارانه عمل می کنند. اگر کارگران، زحمتکشان، استثمار شوندگان و کارمندان هم جای استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان باشند، همان می کنند. و تازه استثمارگران آنها را رقابت کننده خود می بینند که می خواهند دارا شوند، و هم بطور کالامی بینند که می خواهند ارزان و حتی شده مجانی بدست آورند و گران و هرچه گرانتر بفروشند. حکومت و متافیزیک ارگانهای تسلط استثمارگران بر توده ها و یا استثمارشوندگان بوده و هستند.   

     تاریخ استثمار

همانطور که گفته شد استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله. استثمار خود در اثر کمبود و یا نبود حقوق طبیعی و همچنین کمبود و یا نبود شناخت علمی بوجود آمد که دو عامل اصلی و حیاتی در بوجود آمدن و رشد و تکامل استثمار است. تحمیل استثمار به خلقی به علت نبود و یا کمبود حقوق طبیعی و همچنین شناخت به اشکال مختلف انجام گرفته یا با زور و فشار و یا با ترس و وحشت و جنگ و یا به آرامی و از طریق مبادلۀ چیزهایی که نداشته اند. خارج از اینکه در خود مبادله جنگ نهفته است.

استثمار تقریباً از همان اوایل به مرور زمان بوجودآمد. یعنی قرنهای مدیدی قبل از میلاد(بیشتر از سی هزار سال). البته جا دارد مطرح شود که به علت جنگها و بخصوص جنگهای کنونی که نتنها انسانها و حیوانات و گیاهان را نابود می کنند بلکه هزاران آثار باستانی گذشته را که می تواننددر مورد گذشتۀ انسانی رو شنگاهی باشند هم نابود می کنند و کرده اند. هر گونه جنگی چه کوچک و یا چه بزرگ و چه بصورت دفاعی و یا حمله و به هر شکل آن و به هر عنوانی یعنی نابودی انسان و همچنین یک سری از سرگذشت انسان و زمینهایی که می توانند روشنگاهی باشند. همۀ آثارها مطمئناً قصر امپراتورهای استثمارگر نیستند، بلکه یک مجموعه چیزهایی هستند که می توانند روشنگاه گذشته باشند. انسان هر چه بیشتر رشد می کند متوجه می شود که هر گوشه و کنار این کرۀ زمین آثار باستانی است. و هر انفجاری در هر جا یعنی نابودی و یا از بین بردن یک سری از این آثارها.   

انسان از نادانی استثمار را بوجود آورد و حالا استثمار بر او حکومت می کند و قدرت خدایی پیدا کرده و سخت با او (انسان) بیگانه است.

مالکیت و پول همانطور که گفتیم قرنها قبل از میلاد وجود داشته است. در اینجا یک سوال مطرح می شود که آیا خلقهایی و یا خلقی بدون استثمار بوده است ؟

اولاً اینکه خلقهای بسیاری در اثر این بیماری ازبین رفته اند. و در آینده هم مطمئناً اتفاق خواهد افتاد. دوماً استثمار یک بیماری واگیر است، که از طریق زور و یا فشار و یا تحمیل و یا خزنده و به آرامی که هیچگاه بدون کشتار نبوده وارد شده است و می شود. درواقع این امکان می توانسته وجود داشته باشد ولی مدرکی تا کنون در دست نیست. و به سادگی نمی توان آنرا مشخص کرد. امپرا تور های بزرگ در تاریخ چه قبل و چه بعد از میلاد و اکنون در همه جا نفوذ کرده اند و هیچگونه خلقی را بدون استثمار نگذاشته اند.

جنگ های کنونی بسیار مخربتر هستند که هر گونه آثاری که بتوان پیدا کرد را ازبین می برند. استثمار هر چیزی را نابود می کند و آنجایی هم که نابود نشود حتماً باید نفی(رد) شود. و تازه جلوی آزادی جستجو و تحقیقات را هم سد می کند و میگیرد.

باید در نظر داشت که در طبیعت می بایستی هنوز انسانوارها زندگی می کردند. ولی آنها هم از بین رفته اند. همانطور که ممیمونها در طبیعت وجود دارند می بایستی این شاخه از حیوانات یعنی انسانوارها هم وجود می داشتند و آنهم همزمان با انسان. در صورتی که این فاصله بین انسان و میمون ها ازبین رفته اند. در تاریخ، انسانها هر کسی را شبیه به خود و یا مثل خود نمی دیدند نابود می کردند و اکنون هم همانطور است. انسانهای متفاوت، چه فیزیکی و یا معنوی را نابود می کنند و اگر نابود نکنند مسخره را حتماً می کنند و یا عوضی جا می زنند و یا شکنجه می دهند و می کنند و آزار می دهند و بد می کنند.همانطور که خوب می دانیم، انسانها هزار و یک بلا بر آن کسی وارد می کنند که مثلاً مثل آنها نیست و یا نیستند. و به راحتی می توان گفت که آنها (این فاصلۀ بین انسان و ممیمون) نابود شده اند. و آنهم در اثر همان عاملی که استثمار را بوجود آورد و این یکی آنرا گسترش داد. متأسفانه استثمار آثار دیگری برای انسان باقی نگذاشته است و نمی گذارد و نخواهد گذاشت. جالب است مطرح شود که حتی آخرین خلقی که می توان نام برد که اوایل قرن بیستم از بین رفته اند و تازه اسکلت یکی از آنها را تقریباً 1976 میلادی در موزه به نمایش گذاشته انددر جنوب استرالیا زندگی می کرده اند و هیچگونه آثاری از آنها نیست. استثمارگران غربی و آمریکایی همه چیز را نابود کرده اند. چنین صحنه هایی در تاریخ هزاران بار رخ داده است. همانطورکه امپراتورهای بزرگ روم، یونان، فارس، مغول، مصر، چین، عرب، مایا و استک ها در تاریخ بشریت کرده اند.بخاطر همین می گوییم که این انسانوارها در اثر همین صحنه ها ازبین رفته اند. البته جای تأکید است که در آیندۀ نه چندان دور خلقهای دیگری با همان علتها نابود خواهند شد تا جایی که این دفعه تا نابودی نسل بشر همراه خواهد بود. این امکان می توانسته است وجود داشته باشد که خلقهایی می توانسته اند بدون استثمار باشند آنهم اگر به راحتی حقوق طبیعی انسان تأمین می شده. چونکه عامل تعیین کننده در وجود استثمار هم همین حقوق طبیعی است که در گذشته سخت بدست می آمده0 بخصوص که نبود شناخت آنرا بیشتر تسریع کرد.

در اینجا سوأل دیگری هم مطرح می شود که اول مالکیت بوجود آمد و یا پول و یا مبادله ؟

اینجا باید گفت که این سه تا یک نوع رابطه بین انسانها هستند. و هرسه همزمان بوجود آمده اند و یا وجود داشته اند. چونکه پول یک شکل دیگری از مالکیت است و بلعکس. و مبادله ردو بدل و یا گردش آن است. مالکیت زمانی مالکیت است که مبادله شود و چیزی که مبادله می شود خوب پول است.

استثمار علاقۀ شدید به تمرکز و گسترش دارد. که خود یک روند دارد :

مرحلۀ رشد و تکامل تا انفجار و دوباره رشد و تکامل و درواقع گذراندن مرحلۀ دیگر. و این رشد و تکامل استثمار اگر به آرامی و خزنده صورت پذیرد یعنی اینکه اقتصادی عمل کرده است و اگر با فشار و زور و تحمیل و کشتار باشد یعنی اینکه از طریق قدرت نظامی عمل شده است و می شود0 که در هردو حالت به دست دولت و استثمارگرانشان عملی می شود. در ضمن استثمار تحمل نمی شناسد.

استثمار یک مرحلۀ رشد و تکامل و تمرکز دارد و به حدی رشد می کند که منفجر می شود و بعد یک دوران رکود دارد و به تدریج رشد و تکامل می یابد. امپراتورهای بزرگی در تاریخ بوده اند که نابود شده اند. بخاطر اینکه آخرین محلۀ رشد و تکامل خود را طی کرده بودند. علت انفجار این امپراتورها بخاطر خصلت خود استثمار است. و بعد از انفجار این امپراتورها، مرحلۀ رکودی وجود دارد. ولی رشد و تکامل استثمار در جای دیگری و در مرحلۀ دیگری ظهور پیدا می کند. هر بار که به یک حد از رشد و تکامل و تمرکز رسیده است به علت وجود تضاد در درون آن منفجر شده است. درواقع وجود بحران است که آنرا متلاشی می کند. اکنون امپراتورهای عظیمی بوجود آمده اند که حتی در تاریخ بشر وجود نداشته اند. این امپراتورها با همان تضادها منفجر و متلاشی خواهند شد. ولی این انفجار همه را خواهد گرفت و به نابودی نسل بشر خواهد انجامید.

رشد و تکامل استثمار یعنی :

گسترش بازار، پیدا کردن بازار، بدست آوردن بازار و بوجودآوردن بازار. پیدا کردن اشکال مختلف کالا یعنی پیدا کردن کالا و کالایی کردن هر چیزی، درواقع هر عملی که بتوان پول بیشتر درآورد(منظور خارج از حقوق طبیعی از نظر مقدار) چونکه مالکیت با پول نمایش داده می شود، پول در رأس هر چیزی قرار می گیرد و درواقع یکتا می شود که تنها و تنها چیزی که احتیاجات انسانی را تأمین می کند و قادر و توانا است. پول در زمانهای مختلف به اشکال متفاوت ظاهر گشته و هم اکنون هم در حال تغییر است ولی مالکیت نه از نظر شکلی و نه از نظر محتوا هیچگونه تغییر نمی کند. چونکه پول شکل ردو بدلی مالکیت است. پول اکنون با اسکناس، چک، طلا، سنگهای قیمتی، الکترونیکی و همچنین کالاهای دیگر صورت می پذیرد. پول به راحتی شکل عوض می کند ولی محتوایش هیچ وقت تغییر نمی کند و پول باقی می ماند. سیستمهای راحتتری (برای استثمارگران) بوجود خواهند آورد ولی پول ثابت می ماند. همانطور که گفتیم پول و مالکیت در روابط بین انسانها ست اگر نه از نظر شکلی کاغذ و یا فلز و سنگ و یا الکترونیک چیز دیگری نیستند.

در گذشته خود قشر مرفه یعنی استثمارگران بطور مشخص در حکومت بودند و قدرت داشتند. آنها کل دولت بودند یعنی درواقع هم قانون گذار بودن و هم اجرا می کردند و هم اکثریت را داشتند و هم قضاوت می کردند (مثل سازمانهای مافیایی به اصطلاح غیر قانونی). یعنی سه قدرت دولت(مقننه، مجرییه، قضاییه) را در خود داشتند. این امپراتورها هم قدرت مادی یعنی پول، مالکیت و مبادله و هم قدرت معنوی یعنی متافیزیک را در خود داشتند و به عنوان یک موجود عمل می کردند. که در تاریخ در اثر کشمکشها متافیزیک از حکومت خارج شد و مسئولیتش را روحانیون گرفتند. ولی در تاریخ بشریت استثمارگران آنهارا همیشه زیر تسلط خود داشتند و بدون هم نمی توانستند وجود داشته باشند و ندارند. بعد ها استثمار گران خود را از دولت جدا کردند تا مستقیماً در معرض تضادهای اجتماعی و جنبش ها قرار نگیرند، یعنی از طرف خود نماینده و یا رهبر بوجود آوردند که سرزمینشان را بچرخوانند. عاملی که رشد و تکامل استثمار را بیشتر گسترش داد و متمرکز تر و پر قدرتتر کرد. کاری که خود نمی توانستند به راحتی بکنند. البته در تاریخ خیلی از حکومتمداران سعی کردند و هنوز هم می کنند که دولت را از استثمارگران جدا کنند، که نتوانستند و نمی توانند و نمی شود. چونکه خود حکومت یک شرکت انحصاری بزرگی است و با استثمارگران بزرگ رابطۀ بسیار تنگی دارد و نمی تواند به شیوۀ دیگری عمل کند. استثمارگران خود بتنهایی نیروی عظیم تری از اشخاصی که در حکومت هستند دارند.چونکه اعضای دولت نمی توانند خود را به تنهایی مالک تمام ملک دولت بدانند و اجباراً غیر مستقیم عمل می کنند. دولت و امکاناتش ملک کسی نیست و همیشه در حرف از آن توده هابوده و هست و تازه چه توده هایی.  

استعمار همان ااستثمار است که از یک منطقه خارج می شود و در مناطق دیگر رشد و گسترش پیدا می کند. استثمار هیچ گونه تغییری نکرده و هیچگاه تغییر نمی کند. چونکه روابط انسان همانطور باقی مانده ونمی تواند شکلش را عوض کند. همانطور که گفتیم استثمار یک نوع روند دارد، رشد و تکامل آن یعنی پیدا کردن بازار و بدست آوردن آن به هر شکلی و به هر عنوانی حتی با نابودی خلقها و پیدا کردن کالا و بدست آوردن آن به هر شکلی و تمرکز هرچه بیشتر مالکیت و پول، و دراقع استثمار است.

تاریخ بشریت را به چهار دوران تقسیم میکنند. کمون اولیه، دوران برده داری، دوران فئودالی، دوران سرمایه داری و دوران سوسیالیستی. ولی ما در این قطعنامۀ هم یاران(کمونیسم) مسائل را به طور دیگری بیان کردیم. استثمار یک رون در گردش دارد. آن دورانهای مطرحه از طرف جنبش کمونیستی فقط اشکال مختلف حرکت استثمار است. اگر نه روابط به همان گونه باقی مانده اند و هیچ تغییری نکرده اند و آن هم در هیچ یک از دورانهای مطروحه از طرف جنبش کمونیستی.

استثمار یک نوع بیماری است که دورانهای(روندهای) مختلف دارد. نابودی و انفجار امپراتورها ی بزرگ قبل از میلاد و بعد از آن بخاطر همین روند استثمار است. البته این روند در هر منطقه ای و در هر مرحلۀ تاریخی متفاوت بوده ولی در همۀ آنها این روند مشخص است. بادر نظر گرفتن اینکه حکومت های قوی تر و متمرکزتر ضعیفتر هارا می بلعیدند و خود را بزرکتر می کردند. و باید در نطر داشت که در گذشته از سلاحهای کنونی استفاده نمی شده  بخاطر همین با وجود اینکه خلقهایی در اثر جنگها نابود و یا ناپدید شده اند ولی نسل بشر باقی مانده. ولی اکنون استثمار بیش از حد رشد کرده است و به تدریج وارد مرحلۀ انفجاری خود خواهد رسید ودر اثر همان کشمکشها و قوانین که در گذشته اتفاق افتاده، اتفاق خواهد افتاد ولی این بار از سلاحهای مخربی استفاده می شود و خواهد شد که قادر است نسل بشری و یا هر موجود زنده و حتی کرۀ زمین را به نابودی کشانند و خواهند کشاند.

بخاطر داشته باشیم که قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند و حکومتمداران خود عامل و عاملان استثمارند.

استثمارگران اشکال مختلف به خود می گیرند. یا استثمارگران خود مستقیماً بر پول و مالکیت جود حکومت(سلطنت) می کنندو یا اینکه سلطنت مشروطه می کنند. یعنی اینکه استثمار گران خود پول و مالکیت خود را رهبری می کنند و یا اینکه کسانی را برای رهبری کردن پول و مالکیتشان بر می گزینند تا به رشد و تکامل و تمرکز آنها برسند. البته اکنون مخلوط از آن دو است. بچه علت در بخش بعد در رابطه با حکومت توضیح لازمه داده شده.

     حکومت

وجود پول، مالکیت، مبادله، بازار، تجارت و طبقات بلافاصله حکومت را ایجاد می کند.

حکومت یعنی :

-         دولت که تشکیل می شود از قوۀ مقننه(قانون گذار)، قوۀ مجریه(اجرا کنندگان) و قوۀ قضاییه.

-         مراکز دولتی یا مراکز عریض و طویل اداری.

-         نیروهای نظامی یعنی ارتش که تشکیل می شود از نیروهای زمینی، هوایی و دریایی.

-         نیروهای انتظامی مثل پلیس و یا پاسبان، ژاندارمری و نگهبان

-         سازمانهای خبری، خبر کشی، اطلاعاتی، جاسوسی و کنترل

-     نیروهای مزدوری(کسانی هستند که هر کثافتی که دولت خواسته باشد انجام بدهد و یا مجبور است بکند را به تحقق می رسانند بدون آنکه دولت را زیر علامت سوأل قرار دهند)

-         سازمانهای قضایی، دادگاهها، قضات و وکلاها

-         زندانها(چه مرعی و یا نامرعی)، سیمهای خاردار(چه مرعی و یا نامرعی) و دیوارها(چه مرعی و یا نامرعی)

-         شهرداری ها، استانداری ها، بیمارستانها، مراکز آموزشی، هنری و ورزشی

-         و مراکز مذهبی

حکومت بدون استثمار نمی تواند وجود داشته باشد. به عبارت بهتری حکومت بدون پول، مالکیت و مبادله نمی تواند وجود داشته باشد ولی استثمار بدون حکومت در کوتاه مدت و یا دراز مدت حکومت مناسب خود را بوجود می آورد. استثمار بدون حکومت رشد و تکاملش مختل می شود ولی ازبین نمی رود.

حکومت در طول تاریخ خود تغییرات زیادی دیده است که به دو حالت وجود داشته اند (چه حکومتهای سلطنتی، امپراتوری و یا جمهوری) :

حکومتهایی که استثمارگران مستقیماً حکومت می کنند.

و حکومتهایی که استثمارگران غیر مستقیم حکومت می کنند.

اکنون اکثریت دولتمردان مستقیماً استثمارگران نیستند بلکه مهره ها و یا مدیرانی هستند که منافع استثمارگران را تأمین می کنند. حکومت ابزار سرکوب استثمارگران بر علیه استثمارشوندگان بوده و هست. علت شرکت غیر مستقم استثمارگران در حکومت به خاطر چندین علت است که در اثر تجربه به آن دست یافته اند. در درجۀ اول اینکه استثمارگران را مستقیماً با استثمارشوندگان و درواقع زحمتکشان رودرو نمی کند و اینکه مقصر را حکومت می دانند که با عوض کردن آن، در واقع، وضع بهتر خواهد شد. و هر چیزی را زیر لفافۀ دولت و یا مدیران می پوشانند. خارج از اینکه تصور شود، دولت و در واقع حکومت برای آن بوجود نیامده اند که به حقوق طبیعی انسانها برسند و یا خواسته باشند منافع زحمتکشان و یا استثمارشوندگان و یا انسانها در کل که چیزی جز حقوق طبیعی نیست را تأمین کنند. کشور چیزی جز ملک استثمارگران چیز دیگری نیست که برای چرخاندن آن احتیاج به مدیر و غیره دارند که در گذشته خود مدیریت می کردند و در معرض مستقیم جنبشها و تضادهای اجتماعی بودند. اینطوری مقصر را از خود وا کردند.

خصلت دیگر آن است که چیزهایی که هنوز در دست استثمارگران نیست را اول بصورت ملک دولتی در دستهای خود می گیرند و بعد از دست دولت جدا میکنند و یا بقول خودشان می فروشند. مثل جنگلها، دریاها، جزایر، معادنها و در آیندۀ نه چندان دور سیارات.

خصلت دیگر اینکه جنگها را توجیح می کنند و مقصر اصلی را بی ردو پا. خارج ازاینکه تصور شود، جنگی بدون استثمار کنندگان نیست که استثمارشوندگان کشتگان آن را تشکیل می دهند و طبیعت را هم به نابودی می کشانند.

دولتها خیلی چیزها را برای استثمارگران راحتتر می کنند. آنها هرچیزی را که بتوان از آن طریق پول در آورد را بصورت مالکیت درمی آورند و به مرورزمان به استثمارگران واگذارمی کنند، و با پول و هدایا قضیه را سرهمبندی می کنند.

دولت در مواقعی هم نقش دلال را بازی میکند آنهم برای راحت کردن امکانات برای استثمارگرانشان و در مواقعی هم نقش رابط بین استثمارگران را انجام می دهند. و برای هرچیزی قانون و تبصره وضع می کنند و یا می گذرانند و آنها را بقول خود شرعی میکنند و نیروهای ضربتی هم برایشان بوجود می آورند که دیگران ندرند و اینکه مرز و سیم خاردار می کشند و هزاران پرونده و اداره می سازند . اکنون هرچیزی را اول دولتها استثماری می گیرند و بعد به شرکتهای خصوصی «می فروشند». اینطوری برای استثمارگران بزرکتر مشکل خاصی اتفاق نمی افتد چونکه در زمانی مجانی گیرشان خواهد آمد.

خصلت دیگر دولت بوجود آوردن محیط مناسب برای استثمارگران، تا بهتر بتوانند استثمار کنند.

یکی دیگر از خصلتهای دولت در گردش نگه داشتن پول، مالکیت و مبادله است، در واقع استثمار.

فعالیت دیگر دولت آن است که جلوی اضافه شدن قشر مرفه را می گیرد. یعنی اینکه اجازه نمی دهند که یک درصدی زیادتری استثمارگر شوند. استثمارگران همیشه یک اقلیت بسیار بسیار کمی بوده اند و هرچه کمتر باشند برای استثمار بهتر است. اکثریت عظیم باید همیشه تعظیم کنندگان باشند. اگر استثمارگران زیادتر شوند باعث مشکلات زیادی می شود چه در مدیریت و یا در رقابت و جلوی بزرگتر شدن یک عده ای رامی گیرد.

همچنین پوشش گذاشتن جنگهای استثماری به اسم جنگ بین دو ملت، جنگ بین دو مذهب، برای دمکراسی، یا ملی گرایی، تبعیض نژادی و یا عملیات انسان دوستانه، حقوق بشر، عملیات صلح خواهانه، سازمان ملل و غیره و غیره و در واقع به هر اسمی که می خواهد باشد. بدون آینکه یک کلمه ای از استثمارگران و استثمار شوندگان و استثمار(پول، مالکیت و مبادله)  که ساختار جامعۀ استثماری است و که نقش اصلی را در جنگها بعهده دارد، مطرح باشد. البته در مواقعی از استثمار شوندگان چیزی گفته می شود ولی از استثمارگران که عامل اصلی بوجود آوردن هر جنگی هستند بهیچ عنوان کلمه ای مطرح نمی شود. بخاطر همین اکثریت توده ها جنگ را به اسامی می بینند که در بالا گفتیم.

دولت در مقابل استثمارگران چیزی جز مدیر و کارمند نیستند که اگر دست از پا خطا کنند آنهارا سر به نیست می کنند و درواقع بلا سرشان می آید. این مدیران استثمار گران باید رعایت قانون (استثمارکران) را بکنند. چونکه در یک کشور قانونی قانون عمل می کند، اینست دنیای متمدن.

نقش دیگر دولت کالایی کردن چیزهایی است که هنوز کالا نیستند و همچنین بوجود آوردن کالا( چه مادی و یا معنوی، چه مشخص و یا نامشخص).

مثل انواع بیمه ها، مالیاتها، شناختها، تکنیکها، زمینها، هواها، متافیزیکها و غیره و غیره.

حکومت مثل هر شرکتی و یا انحصاری عمل می کند. با در نظر گرفتن شکل خاص خود. حکومت از نظر سازمانی و مدیریت بزرگترین و کاملتری (از نظر بخش، تقسیم بندی) را تشکیل می دهد. حکومت(دولت و .....) تنها و بزرگترین حافظ، تولید، چاپ، پخش و امنیت پول، مالکیت و مبادله است.

استثمار گران اینطوری (غیر مستقیم) راحتتر می توانند بر خلق حکومت کنندبدون آنکه برایشان مشکلی ایجاد کند. و مستقیماً زیر ضربه قرار نمی گیرند و امکانات بیشتری دارند.

کشور ها درواقع ملکهای استثمارگران هست و بدون استثمار بی مفهوم اند. هیچ کشوری از آن خلق نیست چونکه بیخود نیست که برای زندگی کردن در آن باید بطور وحشتناکی کار کنند، غصه بخورند، زجر بکشند، شکنجه ببینند، برای خانه پول بپردازند، برای هر چیزی پول بپردازند، مالیات بپردازند، و اگر دولت از آنها می دزدد، آنها دزدی نکنند و اگر حکومت به آنها فشار می آورد انقلاب نکنند و اگر دولت به آنها دروغ می گوید آنها نباید بکنند و باید پاک آنطوری که استثمارگران و روحانیون و نمایندگانشان می گویند باشند و اگر دولت شما را غارت می کند شما نکنید و به شما وطن هم می دهند. درواقع وطن(ملک استثمارگران) که بویش متعلق به خلق و کبابش متعلق به استثمارگران است.

وجود حکومت برای قشر بسیار مرفه خصوصیات زیادی دارد :

جلوی هرج و مرج در بازار را می گیرد و به قشر بسیارمرفه خود امکان راحتتری برای استثمارکردن می دهد و همچنین جلوی دیگر تاجران داخلی و خارجی را هم می گیرد که بر علیش اقدام نکنند و یا اورا ندزدند.

جلوی طبقات نا مرفه را می گیرد که زمانی خواسته باشندانقلاب کنند و بر علیه استثمارگران بپاخیزند و اورا بدرند. و هر درگیری اجتماعی(با در دست داشتن مراکز خبری و اطلاعاتی و خبر چینی ) را به اسامی تبعیض نژادی، ملی گرایی، خارجی، ضد وطن، مذهبی، حقوق بشر، دمکراسی، سازمان ملل، نظامیان صلح خواه، هموطنان عزیز، صلیب سرخ، سازمانهای غیر حکومتی، روشنفکر، احمق، دیوانه و غیره بکار می برند بدون آنکه عاملان اصلی آن را که استثمارگران هستند را زیر علامت سوأل قراردهند. و تازه نمی توانند قرار دهند.

در درگیری طبقاتی استثمارگران را در مقابل طبقات نا مرفه و استثمار شوند پنهان می کنند وقضیه را با رفرمهای دولتی و حکومتی حل می کنند.   

حکومت با کشیدن مرز دور ملک استثمارگران خود که به آن کشور می گوییم جلوی استثمارگران دیگر را می گیرندکه او را غارت نکنند و اینکه کشفهای(کالاهای) جدید در ملک خود را به راحتی در دستهای خود می گیرند.

استثمارگران زمین ها را به هر شکلی شده صاحب می شوند و قانون می گذرانند و آنرا وطنی می کنند تا بتوانند بویش را بخورد انسانها و حیوانات سرزمینشان بدهند.

بازارهای خود را زیر تسلط شدید خود دارند و به عبارت بهتری خرده مالکان و خرده تاجران را با انواع و اقسام ریسمانها تحت  تسلط و قدرت خود دارند و می گیرند.

دانشمندان، عالمان، نویسندگان، هنرمندان، مهندسین، روشنفکران، پزشکان، فیلسوفان، کارگران و زحمتکشان را برده های خود می دانند و سخت برروی آنها تسلط دارند. و آنها را با انواع و اقسام ریسمانها(مراکز اداری و انواع ورقها، کاغذها، شناسنامه ها، مدارکها و پاسپورتها) تحت تسلط خود می گیرند و دارند.

زمین و زمان را از آن خود می دانند و بر همه چیز تسلط دارند. جلوی جنبشهای ضد استثمارگران را می گیرند، چه می خواهد جنبش کارگران و زحمتکشان باشد و یا خرده مالکان و یا خرده سرمایه داران.

حکومت قادر می شود و هست که هر چیزی را بصورت مالکیت و یا کالا درآورد. و بخشهای خصوصی بوجود آورد. کاری که استثمارگران نمی توانند مستقیماً و به راحتی انجام بدهند.

استثمارگران از طریق حکومت به راحتی بازار پیدا می کنند و یا بازار بوجود می آورند.

استثمارگران دولت را بوجود می آورند برای راحتتر و بهتر استثمار کردن و متمرکز کردن استثمار، درواقع سیستم(روابط) استثماری را در گردش داشته باشند و اجرا کنند.

استثمارگران از طریق دولت(مدیرهای ملک خود) و در مواقعی خارج از ملک خو که در فکر گرفتنش هستند بصورت شهر، شهرستان، استان، بخش و غیره تقسیم می کنندتا بهتر بتوانند بر همه چیز تسلط داشته باشند. مراکز عریض و طویل اداری (بروکراسی) بوجود می آورند و آورده اند تا بتوانند روی بازار، روی استثمارگران دیگر، روی کارگران، زحمتکشان، روی زنها، مردها و بچه ها، بر حیوانات، آبها، هواها، خشکی ها، معادن ها و درختان تسلط داشته باشند و استثمارکنند و برده نگه دارند و بچاپند و غارت کنند0 استثمارگران زمین و زمان را از طریق حکومت تقسیم می کنند و اسم می گذارند و وطن احداء می کنند تا بتوانند بهتر بر هر چیزی تسلط داشته باشند.

حکومت وابسته است به استثمار و بدون آن هم از بین می رود در واقع بی مفهوم می شود. دولت همان مدیرها و یا مهره های استثمار گران هستند که اگر دست از پا خطا کنند با سرعت سربنیست می شوند و یا به اشکالی از حکومت خارج می شوند و یا وادارشان می کنند خود کشی کند و یا استعفاء دهند و گورشان را گم کنند. باید در نظر داشت که استثمارگران با اینکه دولت و در واقع حکومت را بوجود آورده اند و می آورند ولی در مواقعی دولت هم در استثمار گران تأثیر می گذارد. البته در مواقعی، آن مواقعی که دولت متوجه می شود که می تواند مثلاً به استثمارگران ضربه بزند و یا سد کند، در آن موقع دولت منافح استثمارگران دیگری که مستقیماً نمایندگی آنها را می کند را بعهده دارند.

دولت نمی تواند بدون دیگر سازمانهایش زندگی کند و یا کارش را انجام دهد. دولت احتیاج سخت به مراکز اداری دارد. سیستم(روابط) قضایی، قضاوت را بر اساس قوانین دولتی  و سیستم استثماری به انجام می رسانند. آنها برابری و آزادی را بر اساس همین سیستم در نظر می گیرند و کار دیگری هم حق ندارند بکنند چونکه قانون استثمارگران تصمیم می گیرد. سازمانهای قضایی برای ماسمالی کردن و کلاه گذاشتن بر دیگران است که بگویند عدالت را انجام می دهند بجای اینکه بگویند که مثل آدم ماشینی قانون دولتی را به اجرا می گذارند. و تازه هر کسی که قوانین حکومتی را رعایت نکند بی عادل است. سازمانهای قضایی هم بدون پاسبان، نگهبان، زندان و غیره امکان پذیر نیست. دولت، همچنین سازمانهای باج بگیر، مزدوری، خبر چینی، مذهبی و غیره دارد.

       باید در نظر داشت که در جامعه ای که پول تعیین کننده است، آن کسی تصمیم می گیرد که پول و یا مالکیت دارد و بیشتر پول ویا مالکیت دارد و درواقع حق بیشتری دارد. و بر عکس آن کسی که کمتر پول و مالکیت دارد به مقدارش تصمیم گیری کمتر و حق کمتری دارد، این است منطق استثماری. و هرکسی هم که بر علیه این داراها و یا مالکان اقدام کند و یا کنند بلا سرشان می آید. جامعۀ استثماری بدون این قانون امکان پذیر نیست. با ازبین بردن دولت و یا حکومت و تغییرآن (رفرم و یا تغییر مجلس و یا رئیس جمهور و غیره) استثمار از بین نمی رود و دوباره آنها را چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت بوجود می آورد. در جامعۀ استثماری حکومتی که موافق استثمار نباشد امکان پذیر نیست و دیر و یا زود حکومت مناسب خود را بوجود می آورد. مثل کشورهای سوسیالیستی.

جامعۀ استثماری بدون حکومت مناسب خود(یعنی حکومتی که پولداران بسیار بزرگ را به رسمیت می شمارد) به مشکلات سختی برخورد می کند. و دیر و یا زود درآن حکومت از طریق استثمار تغییراتی داده می شود.

استثمار از شیوه های مختلفی برای هدایت مردم و درواقع برده نگه داشتن انسانها استفاده می کند. از طریق دولت، از طریق قانون و دمکراسی و اگر نتوانست از طریق قضایی، زندان، شکنجه، تبعید و یا کشتار استفاده می کند و هزاران برچسب می زند و خفه می کند. یک عدۀ دیگر را از طریق متافیزیک و درواقع مذاهب و سکتها و اگر نتوانست از طریق حقوق بشر، صلیب سرخ و دانشمندان مدافع استثمار استفاده می کند. در واقع باید گفت که استفاده می شود.

حکومت خود یک سازمان مافیایی که علنی است. و خود مافیا هم حکومت در حکومت است. در مافیا استثمارگران خود مستقیماً شرکت دارند و عمل می کنند. در صورتیکه در حکومت غیر مستقیم شرکت دارند، یعنی اینکه نمایندگان استثمار گران در حکومت شرکت می کنند. چه در شکل حکومتی و یا مافیایی هر کسی بر علیه استثمار عمل کند و یا خواسته باشد آنرا سد کند اورا سر بنیست می کند و یا می کنند و یا مجبور می کنند که خود کشی کند و یا کنار بکشد.

باید در نظر داشت که دولت و مراکز دولتی برای آن بوجود نیامده اند که منافع توده ها را تأمین کنند و همچنین نمی توانند.

مراکز خبری، اطلاعاتی دهان استثمار است که ازطریق آنها قوانین خود را صادر می کند و هم توده ها را بهتر برده نگه می دارند(به راه راست هدایت می کنند). به عبارت دیگر به شیوۀ خود راه می برند.

دولت و سازمانهای اجرایی مثل مراکز اداری، نظامی، انتظامی و سازمانهای قضایی مثل دادگاهها و قضات و وکلا برای آن بوجود نیامده اند که به گرسنگان و بی عاشقان و زحمتکشان و درواقع انسانها کمک کنند و یا به اصطلاح عدالت را برقرارکنند.

چه موقع در تاریخ بشریت مثلا نان(که وابستگی شکم انسان به نان یک وابستگی بیولوژیکی و خارج از ارادۀ انسان است) را مجانی در اختیار انسانها بگذارند. در مورد همۀ حقوق طبیعی انسان وضع بهمین منوال است. چرا باید برای آن پول وجود داشته باشد تا انسانها بپردازند. این مراکز و سازمانها برای آن بوجود آمده اند که اگر گرسنگان و یا عاشقان دست از پا خطا کنند آنها را محکوم کنند و یا کسانی که قوانین این استثمارگران را نپذیرند را به زندان اندازند و دورشان سیم خاردار بکشند و انواع شکنجه ها بکنند. آنها برای آن بوجود آمد اند که استثماررا نگه دارند و منافع استثمارگران را به نفع احسن انجام دهند و تأمین کنند.

درکجای تاریخ بشریت دیده شده پلیس و یا ارتش و قضات به عنوان یک ارگانیسم(سازمان) منافع استثمار شوندگان و یا گرسنگان را تأمین کنند و یا به آنها کمک کنند و یا حتی حرف گرسنگان را گوش دهند، با اینکه خود اکثراً از آنها بوجود آمده اند و تشکیل شده اند، و اگر گرسنه ای دست از پا خطا کند پلیس، ارتش، مأمور، مزدور، جاسوس و مراکز عریض و طویل اداری را بجانش می اندازند و انداخته اند. طبیعت خود به اندازۀ کافی قوانین و مقولات دارد و اضافه کردن قوانین صادر شده از مغز خالی این استثمارگران و دولتمردان و مراکز متافیزیک چیزی جز ناموزونی و بهم ریختگی طبیعت نیست و نخواهد بود.

در کجای تاریخ دیده شده که دولت قوانینی بنفع انسان و نه استثمارگران که همۀ قوانین را، حتی حقوق بشر را در خود محصور کرده اند، بگذرانند و بگویند، مثلاً بیماری که عامل طبیعی و خارج از ارادۀ انسان است مجانی و بدون شرط و شروط مداوا شود. آن انسانهایی که خواسته باشند منافع توده ها را تأمین کنند کشته می شوند و شده اند. و یا مثال دیگری بزنیم، وابستگی انسان به زمین یک وابستگی طبیعی است، چرا باید انسانها یی صدها هزار متر زمین داشته باشند و انسانهای دیگر حتی برای راه رفتن و یا خوابیدن نداشته باشند و تازه با هزاران ورق و کاغذ جا بجا شوند و هی پول بپردازند.

تعویض و جابحایی اعضای دولت از طریق انتخابات ظاهری و یا تحمیلی و یا بدون انتخابات را هم نه همۀ انسانها بلکه استثمارگران تعیین می کنند. و یا اینکه نمایندگان استثمارگران را به خلق معرفی می کنند و می گویند حالا انتخاب کنید و رأی بدهید. انواع مختلف نماینده و سازمان و احزاب هم به مردم نشان می دهند. همۀ اینها زیر نظر قوانین و یا قوانین اساسی که خود آنها گذرانده اند انجام می شود و خلق ها در اصول اساس آن هیچگونه نقشی ندارند و نداشته اند، چونکه کسی که سرمایۀ بیشتر دارد تصمیم می گیرد، و با اینحال انتخابات هم می گذارند بدون اینکه استثمار را براندازند. البته آنها زیر فشار مردم تغییراتی در حکومت یعنی دولت و غیره می دهند ولی نه حاضرند و نه قادرند استثماررا براندازند، چونکه حکومت عامل استثمار است. آنها هزاران سازمان عریض و طویل اداری و دولتی و غیر دولتی بوجود آورده اند تا بتوانند خلق را بچرخانند و به گمراهی ببرند، البته برده اند و می برند و خواهند برد. این استثمارگران صدها نوع حزب با رنگ و بو و شکل متفاوت می سازندو به خلق که نمایندگان واقعی ندارند می گویند انتخاب کنید. زحمتکشان می خواهند که حقوق طبیعی شان حل شود و هر چیز دیگری برای آنها ارزش چندانی ندارد. در جامعۀ استثماری برای انتخاب شدن هم باید پول داشته باشید. یک کارگر و یا درواقع یک زحمتکش بهیچ عنوان نمی تواند انتخاب شود. بخاطر اینکه حداقل پولی که استثمارگران برای انتخاب می گذارند بطور وحشتناکی از حقوقی که استثمارگران به او می دهند زیادتر است. مگر اینکه آن کارگر بدست استثمارگران مستقیم و یا غیر مستقیم انتخاب شده باشد. تازه غیر از حداقل پرداخت انتخاب شدن باید پول تبلیغات هم بدهد اگر نه کسی او را نمی شناسد. تازه اگر انتخاب هم شود در چنین جامعۀ استثماری نمی تواند بصورت کارگر بماند. چونکه استثمارگران در آخر او را می بلعند. و اگر انتخاب شود و بر علیه استثمارگران اقدام کند سربنیست می شود. تجربیات احزاب کمونیست مشخص کنندۀ این واقعیت ها است.

در سیستم(روابط) استثماری دادگاههایی هم وجود دارند که عدالت و یا حقوق را با قوانین استثمارگران در جامعۀ استثماری اجرا می کنند و در مواقعی چنان رفتار می کنند که می خواهند برابری به اصطلاح واقعی را انجام بدهند. دادگاههایی که بهیچ عنوان به دفاع از زحمتکشان و گرسنگان نمی پردازند و نپرداخته اند. البته اکنون چنان معمولی شده که حتی استثمارگران هم خود را نمایندگان گرسنگان و بی پناههان می دانند. و حتی برایشان هم سازمانهای زیادی درست می کنند تا بتوانند گرسنگان را گرسنه نگه دارند، اگر نه سازمانهایشان رونق نمی گیرند. جامعه ای که انواع بیماری ها بوجود آورده را بطور عادلانه می خواهند اداره کنند. با وجود اینکه تمام این دادگاهها زیر نظر دولت استثماری و درواقع استثمار هستند.

حقوق خود مقوله ایست استثماری.

در هر صورت استثمارگران با هر شکل و قیافه ای که خود را ظاهر کنند چیزی جز د یکتاتوری سخت استثمار و درواقع دیکتاوری علیه خلق چیز دیگری نیست. آنهایی که چشم به این واقعیت بسته اند سخت در اشتباه هستند. نمایندگان اصلی استثمار؛ بورژوازی، شاهان، بازاریان، تاجران، سرمایه داران، مالکان ومتافیزیکان و در مجموع استثمارگران هستند. در چنین جوامع استثماری و به زبان خودشان متمدن، با تمام وجود قوانین عجیب و غریب و تبصره و نکته و غیره بی قانونی شدیدی عمل می کند. در واقع در یک جامعۀ بیمار قانون نمی تواند درست عمل کند. حتی با نیروهای نظامی، انتظامی، ادارات، زندان، جاسوس، مأمور، کنترل، سیم خاردار و غیره شدنی نیست. همانطورکه در بدن بیمار همۀ قوانین طبیعی بدن انسان بطور مناسب عمل نمی کند.

و تازه تصورش را بکنید، برای اینهمه ناعادلی و بی عدالتی ها به هیچ جا هم نمی توان شکایت کرد. قبل از هرچیزی باید از حقوق قضایی استثمارگران شناخت داشت و تازه اگر هم خواسته باشید شکایت بکنید باید در چارچوب همین جامعۀ استثماری شکایت بکنید و حتی برای شکایت هم باید پول داشته باشید. در چنین جامعه ای انسانهای زیادی پیدا می شوند که بیگناه زندانی می شوند و شده اند و یا به مرگ محکوم می شوند و آنهم بدون هیچ رحمی و تا زمانی که استثمار وجود دارد ادامه خواهد داشت و برعکس در چنین جامعه ای هستند انسانهای آدمکشی که آزاد آزاد هستند و حتی هم اکنون هم به اشکال مختلف می کشند و هزاران کثافتکاری دیگر می کنند، بخصوص حکومتمداران آمریکایی، غربی، ژاپنی، مافیایی و غیره.

در جامعۀ استثماری وکیل سراغ شما نمی آید، بلکه شما باید سراغ او بروید. همانطور که وارد یک مغازه می شوید. و یا از او تقاضا کرد و برای آمدنش هم باید پول بپردازید. ویا در کجا دیده اید که پزشک به سراغ مریض برود. بلکه مریض است که به سراغ پزشک می رود. چونکه پزشک یک نوع تاجر است و درواقع مغازه دار است، و برای خرید باید وارد مغازه شد. دکتر زمانی سراغ مریض می رود که پول بدهد ،اگر نه نمی آید.

در کجای تاریخ بشریت دیده اید که یک سیستم قضایی بطرف گرسنگان روان شوند و از حق طبیعی آنها دفاع کنند و درواقع عدالت را به اجرا درآورند. البته همیشه انسانهایی هستند و بوده اند و سرشان کلاه رفته و می رود. در چنین جامعه ای آنچنان دروغهای بزگی می گویند و می سازند و به خورد ملت می دهندکه برای افشای آن انسان قادر به آوردن مدرک نیست و یا اینکه امکانات افشای آنها را ندارد و تازه جلوی هر گونه افشای آنها می گیرند تا مبادا به استثمارگران ضربه بخورد. یکی از کارهای سازمانهای جاسوسی و یا خبر چینی و خبری استثمارگران، نگذاشتن پخش افشای دروغگویی های آنهاست. دروغ های این حکومتمداران است.

انسان استثمار را بوجود آورد و استثمار از او بیگانه شد.

در جامعۀ استثماری همچنین از طبیعت برمی دارند(در واقع می دزدند) و بر دیگران سوار می شوند، آنهم برای پول، مثل معادن طلا، نفت، چوب، سنگهای قیمتی و غیره و غیره و آنها را متعلق به خود می کنند و برآن و یا برای آن قانون می گذرانندو نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، قضایی، متافیزیک و غیره دور برش می ریزند که دیگری چه خودی، وطنی و غیر خودی یا خارجی ندزدد و ندرد. و زمین، هوا، دریا و حیوانات را ازبین می برند تا بتوانندجیبهای خود را پر و پرتر نگه دارند. فقط هم برای اینکه جیب های خود را پر نگه دارند و زندگی بیشتر از مرفه داشته باشند. اگر نه انسانیت و بشریت و احترام به طبیعت و هستی برای آنها بی مفهوم است. و تا آنجایی مفهوم دارد که حقوق بشر به آنها می دهد، حقوقی که از مغز این انسانها تراوش می کند.

استثمارگران برای حفظ خود و تسلط هرچه بیشتر خویش، درواقع گسترش استثمار، ارتش، ژاندارمری و هزاران سازمان آدمکش، مخفی و علنی، سازمانهای جاسوسی، خبر چینی، مزدوری و انواع زندانها، شکنجه ها و سازمانهای اداری کمرشکن،چه مخفی و یا علنی، چه دولتی و یا خصوصی بوجود می آورند و آورده اند. اینها همه برای حفظ و گسترش و تمرکز استثمار و استثمارگران است.

هر استثمارگری به مقدار سرمایه ای(پول و مالکیتی) که می خواهد باشد به مدیریت یعنی حکومت کردن روی سرمایه اش احتیاج دارد. یعنی اینکه هر استثمارگری برای اینکه بتواند رشد و تکامل و تمرکز یابد به مدیریت و یا حکومت احتیاج دارد. مثلا یک تاجر و یا سرمایه دار کوچک خود بر روی سرمایه اش حکومت می کند و با قوانین حکومتی جامعه که استثمارگران بزرگ وضع کرده اند، که شرایط اورا هم راحتتر می کند و زیر تسلط آنها قراردارد. و هر چه تاجر و یا سرمایه دار بزرگتر باشد برای حکومت کردن از همسر و یا شوهر و یا بچه های خود استفاده می کند و یا اینکه یک مدیر و چند نیرو و خدمت کار و غیره می گیرد و یا استخدام می کند. و اگر تاجران اشتراکی زندگی کنند براساس مقدار سرمایه(پول و مالکیت) شان حکومت می کنند.

 شکل سرمایه در شکل حکومت تأثیر می گذارد و آنرا مشخص می کند.

سرمایه داران بزرگ و بسیار بزرگتربه نسبت سرمایه شان برای خود سازمانهای مدیریت و غیره بوجود می آورند. بزرگترین سرمایه داران حکومت را در دستهای خود می گیرند و یا حکومت در حکومت بوجود می آورند. در هر صورت شیوۀ کار تعیین کننده است. در جامعۀ استثماری حکومت اجباریست، چونکه استثمار تحمیل می کند. استثمارگران در مواقعی برای گرفتن حکومت(یک کشور)، این ارگانیسم دولتی و مدیریت و تقریباً مجانی باهم رقابت می کنند. در هر صورت سرمایه حکم می کند. درواقع حکومتها بزرگترین مراکز مدیریت و سازمانی و سازماندهی استثمارگران بزرگ هستند. در مواقعی هم هست که استثمارگران بزرگ خود مستقیماً در حکومت شرکت می کنند. و برای مدیریت کردن و درواقع رهبری کردن که سخت به سرمایه وابسته است هم به کسانی احتیاج دارند که از سرمایه مواظبت کنند و هم در رشد و تکامل و تمرکز سرمایه کمک کنند. درواقع اگر سرمایه کوچک باشد خود و یا دوستان انجام می دهند و اگر بزرگتر باشد به نسبت برای مدیریت احتیاج به مزدور، نگهبان، مامور، خبرچین وغیره پیدا می شود. و اگر سرمایه باز بزرگتر باشد به نیروهای نظامی، انتظامی، جاسوسی، قضایی، اطلاعاتی، خبری، سازمانهای کنترل و خبر چینی و انواع و اقسام مراکز عریض و طویل اداری، زندانها، دیوارها، سیمهای خاردار، شکنجه و غیره احتیاج پیدامی شود. همانطورکه گفتیم تصمیم گیرنده برای سرمایه اش قوانین هم وضع می کند که بستگی به مقدار آن دارد.

درواقع سرمایه داران بزرگ مثل امپراتور عمل میکنند که هستند. اکنون بزرگترین امپراتورها، ایالات متهده آمریکا و ژاپنی ها و غربی ها و چینی ها هستند. و مطمعناً باز بزرگتر خواهد شد. درواقع رویای فاشیسم هیتلری از طریق اقتصاد(پول، مالکیت و مبادله) بدون جنگها هم امکان پذیر است ولی بخاطر اینکه حرص و طمع یکی از خصلتهای پول، عجله می کند ترجیح می دهد با جنگ های وحشتناک به آن دست یابد. روابط پولی و روابط طبیعی نمی توانند با هم بسازند. این حرص و طمع (هر چه بیشتر خواستن) در روابط استثماری نهفته است.

از مراکز قضایی به این عنوان استفاده می کنند تا بتوانند به کارشان قانونی بدهند و شرعی کنند. منظور از قانون هم قوانین خودشان است که نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، خبر چینی و زندان، سیم خاردار، دیوار، شکنجه، اعدام و انواع مراکز اداری پشت سرشان هستند و هر جایی که خطایی شود یکی از آنها را بجانشان می اندازند.

برای استثمارگر شدن هم نه به شناخت علمی احتیاج است و نه به زور. بلکه باید شناخت از سیستم( روابط) پول، مالکیت و مبادله(تجارت) داشت. و قوانین استثمار را به مقداری دانست. یعنی شناخت از خریدو فروش و رقابت و عرضه و تقاضا داشت. و احتیاج شدید به حد اقل دروغگویی، چاپلوسی، چپاولی، مخفی کاری، حقه بازی، دزدی، «خر»کنی، کلاه گذاری، بی احساسی، فردگرایی وخودخواهی است. با وجود اینکه جامعه یعنی سیستم براساس این عوامل پایه ریزی شده کارش را شرعی تر می کند. اگرنه وابستگی شکم انسان به غذا یک وابستگی طبیعی است و مقدار(پول و مالکیت) ودروغ و غیره برایش بی مفهوم است . مثلاً حکومتمداران، استثمارگران و متافیزیکان نه ورزشکارند(البته اکثریت) و نه زورمند و نه شناخت علمی دارند. چونگه مبارزۀ سیاسی شناخت علمی نیست. بلکه مبارزه برای رشد و تکامل استثماراست. آنها هم هستند که بر جهان حکومت می کنند و سواری میخورند و جهان را از آن خود می دانند. آنها هم بر روی دانشمندان و عالمان و هم برروی زورمندان و ورزشکاران حکومت می کنند. آنها هم هستند که انحصارات بزگ مالی نظامی متافیزیکی را تشکیل می دهند.

البته در بعضی مواقع حکومتها به علت شرایطی بطور مستقل عمل می کنند ولی بلاجبار خود را به استثمارگران بسیار بزرگ تحویل می دهند. حکومت همانطور که گفتیم مثل یک شرکت بزرگ(انحصاری) عمل می کند و هست. سازمانی که برای زندگی خود دست به هر کاری می زند. آن سازما و یا حکومتی پایدار می ماند که برای استثمار فعالیت بیشتر کند0 خوب و یا بد کارکردن آنها هم سخت وابسته به استثمار است.

حکومت خود یک شکل مافیا است اگر نه خود ما فیا حکومت در حکومت است. در جامعۀ استثماری دولت و استثمارگران و متافیزیکان خود را مالک مطلق همه چیز می دانند. بخاطر همین برای هر چیزی تصمیم می گیرند و حتی برای حقوق طبیعی انسان هم قانون وضع می کنند.

مافیا چند ین نوع است :

آن گروه از استثمارگرانی که حکومت را در دست دارند که چیزی جز مافیا هم نیستند ولی به آن حکومت قانونی گفته می شود، آنهم با قانون خود استثمارگران.

آن گروه از استثمارگرانی که خود خارج از حکومت هستند و حکومت تشکیل داده اند. و درواقع غیر قانون حکومت عمل می کنند، با وجود اینکه درمواقعی غیر مستقیم در حکومت شرکت دارند. استثمارگران در هر شکل آن که مطرح شد مالکند وبه عبارت دیگر سرمایه دارند، تاجرند. چه به مقدار کوچک آن و یا بسیار بسیار عظیم آن فرقی نمی کند. مافیایی ها استثمارگرانی که در ملک(کشور) استثمارگران دیگر فعالیت تجاری می کنند و قوانین کشوری(ملک) استثمارگران را رعایت نمی کنند. البته در هر جامعۀ استثماری، استثمارگران حکومتی و حکومتمداران آنها را آدم کش نام نهاده اند. در واقع لغت مافیا را با آدم کش مخلوط کرده اند و به خورد خلق داده اند. جا دارد مطرح شود که مافیایها به اندازه ای که حکومتمداران و استثمارگرانشان آدم می کشند نکشته اند و نمی کشند. حکومت شاید در کشور خود کمتر بکشد ولی در مناطق دیگر قتل عام می کنند و کرده اند واگر علنی قتل عام نکنند غیر علنی(یعنی با گول زدن مردم و شرکت دادن آنها) قتل عام می کنند، و یا به اسامی گروههای مذهب، ملی وغیره.   

مافیا یها بدون سیستم(روابط) استثماری یعنی پول، مالکیت و مبادله (تجارت) امکان پذیر نیست و نمی توانند وجود عینی داشته باشند. آنها مثل حکومتمداران برای حفظ، نگهداری و گسترش سرمایه(پول و مالکیت) در واقع استثمار گروههای ضربتی، مزدوری، باج بگیر، خبر چین و چاپلوس دارند. مافیایها به این خاطر مخفی هستند که غیر قانونی(غیر قانون ملک استثمارگران) عمل می کنند. در هر صورت استثمارگران اشکال مختلف دارند و میگیرند و بین آنها هم رقابت سخت وجود دارد. بعضی ها حکومت را در دست خود می گیرند و بعضی گروه های مخفی(مافیایی) بوجود می آورند و بعضی ها هم به شکل مذهبی و همچنین کاست و سکت(مذاهب کوچک)عمل می کنند و استثمار می کنند.

استثمارگران به هر شکل آن استثمارگرند، فعالیت تجاری دارند که هستۀ مرکزی آنهارا تشکیل می دهد، ارگانهای رهبری و قضایی دارند، ارگانهای اجرایی و ضربتی دارند و مخالفین خود را سخت سرکوب می کنند، ارگانهای جاسوسی و خبری دارند و گروهها و سازمانهای باج بگیر دارند. درضمن حکومت باج را به اسامی انواع مالیاتها و بیمه ها از حلقوم خلق می کشند. تفاوت مالیات و بیمه و با ج در شکل کار بردآن است. یکی به اصطلاح شرعی، قانونی و توجیح شده است در صورتیکه دیگری اینطور نیست. مطمعناً باج علنی و توجیح شده را بهتر و راحتتر می توان چاپید. درمافیا معمولاً استثمارگران خود مستقیماً حکومت می کنند در صورتیکه در حکومت اینطوری نیست. استثمارگرانی که حکومت را در اختیار دارند از امکانات بسیار متنوع و راحتتر و پر منفعت تر برخوردارند. کاری که دولت برای استثمارگران می کند هیچ سازمانی قادر نیست انجام بدهد. بهترین شکل حکومت برای استثمار شکل مافیایی غیر حکومتی است که مثل امپراتورها و یا شاهان و متافیزیکان عمل می کند. بیخود نیست که سیستم سلطنتی دوباره جان می گیرد. در نظر داشته باشیم که یک کشور می تواند رئیس جمهور داشته باشد و با سیستم سلطنتی عمل کند. شکلش را همیشه استثمار تعیین می کند.        

    فتیشیسم کالا

مارکس از فتیشیسم کالا صحبت می کند. به عبارت دیگر بت شدن کالا، مقد س و یا شیطانی شدن کالا. تاجران، در واقع استثمارگران در میدان شدید رقابت و یا بازار و تجارت و جنگ ها و بحرانها و تغییرو تحولات بازار و احساساتی که این مجموعه برآنها وارد می کند، مثل ترس، وحشت، ور شکستگی، خوشی، خوشبختی و موفقیت، اگر کالایی به استثمارگری سود بدهد و موفقیت ایجاد کند، یعنی سرمایه اش را گسترش وهرچه بیشتر گسترش دهد به مرور زمان آن کالا را مقدس می شمارد و فکر می کند که در کالا چیزی(متافیزیک) وجود دارد که او را خوشبخت کرده است و تحت تأثیر آن کالا قرار می گیرد. بخصوص که بعد از مدتی به آن کالا عادت می کند و نسبت به آن طلسم می شود. ولی برعکس اگر کالایی به او سود ندهد و یا در اثر تغییر و تحولات بازار ورشکست شود آنرا بد، شوم، خراب کن و زندگی سیاه کن می بیند و شیطانی تلقی می کند.

فیشیسم درواقع متافیزیک شدن یک شئی و یا پدیده ایست که مستقیم و یا غیر مستقیم حقوق استثماری تأمین می کند. یعنی انسان در شئی و یا پدیده یک عامل متافیزیک می بیند که آنهم در مبادلۀ کالا پدیدار می شود.

فتیشیسم یک مقولۀ استثماری است و در جامعۀ(روابط) استثماری بوقوع می پیوندد. در واقع استثمار مادی یعنی پول، مالکیت و مبادله و استثمار معنوی یعنی متافیزیک است. معنویت استثمار از مادیت آن جدا نیست و بدون هم نمی توانند وجود داشته باشند.

علت فتیشیسم دو عامل است :

-  نبود و یا کمبود شناخت.

-  وابسته بودن هر چیزی به استثمار و مشکل بدست آوردن حقوق طبیعی.

درواقع همان عواملی که استثمار(پول، مالکیت و مبادله) را بوجود آورده اند. و در ضمن در جامعۀ استثماری هرچیزی کالا است و می تواند و بایدکالا باشد و یا بشود و می شود. استثمارگران نه تنها برای حقوق طبیعی شان بلکه بیشتر از آن و برای تسلط بر طبیعت(هستی) سخت به استثمار وابسته اند. استثمار است که تحمیل می کند. استثمار تحمیل می کند که از حقوق طبیعی شان بیشتر و هزاران بار بیشتر داشته باشند و بچاپند، بدزدند، غارت کنند، برجهان حکمروایی کنند و استثمار کنند تا استثمار رشد و تکامل یابد و اگر یکی نکند دیگری بکند و باید بکند. بایدحتماً یک عده استثمارگران و عدۀ دیگر استثمارشوندگان باشند.

درواقع جامعه به علت داشتن این بیماری به انسانها این تحمیل را می کند. فتیشیسم در روابط انسانی که بر اساس استثمار است بوجود می آید و وجود دارد. آنها زمانی که رونق اقتصادی وجود دارد بهشت برین می گویند و کارشان را مقدس می شمارند و می گویند یک عامل متافیزیک در کالا وجود دارد که آنها را خوشبخت کرده است. و برعکس زمانی که ورشکست می شوند خود را نابود شده می بینند و فکر می کنند که در کارشان یک عامل متافیزیک وجود دارد که اورا ورشکست کرده و یا می کند که به آن شیطان، ارواح و یا غیره می دهند. و در همین روابط است که انسانها را یا بد و یا خوب به حساب می آورند. در صورتیکه خوب و بد وجود عینی ندارند و فقط معیار هایی است که انسان ها برای بعضی چیزها بکار می برند. و همین استثمارگران که خوب و بد را بکار می برند همیشه متافیزیک را به استثمار شوندگان تحمیل کرده اند و می کنند و خواهند کرد و حتی شکل آنرا هم آنها تعیین می کنند که در مواقعی با کشتارهای جمعی و نابودی خلقهایی به همراه بوده است و خواهد بود. این استثمارگران متافیزیک را با زور، فشار، شکنجه، تحمیل، حقه بازی و کلک به خلقهای دیگر تحمیل می کرده اند و هنوز می کنند.

فتیشیسم در پول و یا سنگها و فلزهای قیمتی بیشتر تظاهر می کند.

همانطور که مطرح کردیم پول، خدا(قادر و توانا) است0 چونکه :

             پول راحتی و آسایش فکری و فیزیکی می آورد.

              پول سلامتی می آورد.

              پول از دردها می کاهد.

              پول غم و غصه ها را ازبین می برد.

              پول آب، غذا و هوای انسان را تأمین می کند.

              پول آزادی می آورد.

              پول صلح می آورد.

              پول تمیزی و پاکیزگی می آورد.

              پول روابط جنسی را راحتتر می کند.

با پول می توان هر چیزی را خرید. حتی یک بچه و یا یک مادر،یک پدر، یک حیوان، یک درخت، یک مرده، چشم زندۀ یک بچه زنده و سالم،  قلب زنده و یا عشق خرید.

درواقع باید گفت چی نمی توان خرید و یا فروخت. با پول هر چیزی را می توان خرید و فرو خت حتی اگر وجود نداشته باشد. اینجاست که می گوییم پول خدا است. تا جایی که رنگ پوست را هم عوض می کند. این خدا آنقدر قدرت عظیم دارد که فقط در به اصطلاح جنگ جهانی دوم که تقریباً چهارسال طول کشید، پنجاه میلیون را سر بنیست کرد و یا در عرض چند ثانیه شهر ناکازاکی و هیروشیما در ژاپن، با زنها و زنهای حامله، نو عروسان، بچه ها، بزرگان، پیران، دانشمندان، پزشکان، مهندسین، عالمان، ورزشکاران، روحانیون و حتی حیوانات و گیاهان را با خاک یکسان کرد و تازه اولیش نبوده و نخواهد بود. حتی جزایری را کاملاً نابود کرده اند. کشتارها در موقع به اصطلاح کشف آمریکا و نابودی بسیاری از قبایل «سرخ پوستان» نشان دهندۀ قدرت خدایی پول است. این استثمار خلقهای بانام و بی نامی را بکلی نابود کرده است و در آینده خواهد کرد. اینجاست که خدا(پول، مالکیت) برای مرگ و هستی انسانها تصمیم می گیرد و عظمت و توانایی و قدرت این خدا مشخص می شود. این خدا به خود اجازه می دهد تا چه کسی را زنده نگه دارد و چه کسی را نابود کند. یعنی برای هستی موجودات زنده چه انسانی، حیوانی و گیاهی تصمیم می گیرد. بلایی که این استثمارگران آمریکایی و غربی و ژاپنی و غیره بر خلق های دنیا آورده اند از عهدۀ هیچ خدایی بر نمی آید. با انواع انفجارات و بمب های شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، لیزری و غیره و غیره، بچه ها و زنها و مردان و بزرکسالان چه مذهبی و یا غیر مذهبی و چه دانشمند و عالم را می کشتند و به لجن کشاندند و زخمی کردند و شکنجه کردند و نابود کردند و شکستند و هزاران بلای دیگر سر آنها آوردند که می آورند و می کنند و خواهند کرد. کدام خدایی چنین قدرت عظیم جهانی و عینی دارد ؟ ! خدایی که در مغز انسانها گنجاده شده است ؟ !!

هر معنویتی، در واقع هر پدیدۀ معنوی در خود عامل مادی دارد که در انسان بوقوع می پیوندد و بدون یک عامل مادی وجود عینی نمی تواند داشته باشد. در واقع بی مفهوم است. حتی اگر متافیزیک می خواهد باشد. همانطور که گفتیم هر معنویتی از مادیت خود جدانیست. متافیزیک به علت همین عامل بیماری، با انسان که بوجود آورندۀ آن است سخت بیگانه است. همانطور که استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله با انسان بیگانه است. مادیت متافیزیک و ایده آلیسم همان استثمار(پول، مالکیت ومبادله) است. مثلاً مذاهب و سکتها و کاستها و دیگر پدیدههای متافیزیکی که عوامل معنوی هستند در خود مایت دارند که آنها را بوجود آورده اند و می آورند و آن پول ، مالکیت و مبادله درواقع استثمار است که بخصوص در پول تمرکز یافته است.

متافیزیک و ایده آلیسم برداشت نادرست و نا کامل و نا منظم و هرج و مرج و نامرتب واقعیت عینی است. در صورتیکه واقعیت عینی خارج از ذهن با نظم است تا جایی که در هر بی نظمی آن نظمی نهفته است. انسانها از واقعیت عینی خارج از ذهن هر برداشتی می توانند داشته باشند ولی هستی خود مشخص است و قوانین ومقولات خاص خود دارد که خود کار و خارج از ارادۀ انسان عمل می کند. در واقع افکار انسانها برایش بی مفهوم است. از موقعی که روابط انسانی براساس استثمار بوجودآمد، استثماری که حقوق طبیعی اش را تأمین می کند آنرا مقدس می شمارد و چون عوامل عینی بدون شناخت علمی امکان پذیر نیست، نبود و یا کمبود چنین شناختی انسانرا وارد متافیزیک و یا ایده آلیسم می کند. بخصوص نبود شناخت از فلسفۀ ماتریالیسم و به عبارت دیگر دیالکتیک. چونکه می توان از علوم ریاضی و یا شیمی و غیره اطلاع داشت ولی از دیالکتیک و به عبارت دیگر فلسفۀ ماتریالسیم اطلاع نداشت، اینطور اشخاص هم برای جواب سوالهایشان از متافیزیک و یا ایده آلیسم استفاده می کنند.

در گذشته (قبل از میلاد) برای مبادله از چندین کالای واسط استفاده می شد و چندین خدایی رواج داشت و آمپراتوران و یا شاهان و یا استثمارگران خود را خدایان می دانستند. درواقع استثمارگران در آن مقطع هم پول، مالکیت و مبادله را در تسلط داشتند و پول(کالای واسط) خود را مهر و موم و یا چاپ می کردند و خود حکومت می کردند و هم خود مظهر متافیزیک یعنی خدایان می دانستند و بودند. و چون پول که یک نوع روابط بین انسانها است را نمی شناختند و شاهان پول را چاپ می کردند و خدا را در خود و یا در او می دیدند، به مرور زمان در اثر کشمکشهای اجتماعی، معنویت پول را از خود پول جدا کردند و به آن شکل دادند که بصورت بتها تظاهر کردند. درواقع خدا را که در رأس استثمارگران، یعنی شاهان می دیدند جدا کردند و به آن شکل دادند، و نمایندگانی(روحانیونی) برای آن بوجود آوردند. اینطوری شاهان کمتر در معرض خطر قرار می گرفتند. چونکه پول(خدا) نمی میرد ولی شاهان می مردند. بیخود نبود که شئی(بت) را می پرستیدند، چونکه کالای واسط شئی بوده اند. و بعد خدایان از بت ها جدا شدند و به آسمانها رفتند. بت ها در اثر درگیری ها می شکستند و از بین می رفتند، اینطوری دسترسی به آن امکان پذیر نبود. به این طریق راحتتر می توان انسانها را به شکلی که استثمارگران می خواهند راه ببرند، و مستقیمأ در معرض کشمکشها و درگیری های جامعه قرار نمی گرفتند. درواقع غیر مستقیم خدایی می کردند و یا به عبارتی مشروطی خدایی می کردند. با اینکه خدا را از پول جدا کردند ولی آنطوری که بعضی ها می خواستند عملی نشد و هنوز هم پول است که خدایی می کند. متافیزیکان و ایده آلیستها نمی توانند خود را از پول، مالکیت و مبادله جدا کنند. روحانیون و معابد(مراکز روحانی) همیشه پشتیبان استثمارگران و حکومتمداران(شاهان، امپراتورها، رئیس جمهورها و روئسا) بوده اند و مجبور هم بوده اند که باشند و یا خود استثمارگران بوده اند. و آنجایی هم که از فقرا، گرسنگان، زحمتکشان و یا استثمارشوندگان دفاع می کردند و می کنند، بخاطر آن بوده که استثمارشوندگان در مقابل آنها تعظیم کنند و می کنند و برده های خالص و اطاعت کن این خدایان باشند. درواقع طلسم شدگان این خدایان هستند که برای هستی و نیستی انسانها و درواقع زحمتکشان و یا استثمارشوندگان تصمیم می گرفتند و می گیرند و خواهند گرفت. تا اینکه یک عده از استثمارگران توانستند حکومتهای عظیمی یعنی شاه شاهان و یا امپراتورهای بزرگی بوجود آورند. در چنین مقطعی احتیاج ضرور به یک کالای واسط و یا یک واحد پولی پیدا شد. و درواقع پول(خدا) یکی شد و تک خدایی را بوجود آورد. پس یک کالای(پول) مشخص برای مبادله بوجود آمد، و بخصوص کشف طلا و خاصیت آن و کمیابی آن و همچنین بعضی از سنکها این امکان را بهتر عرضه کردند. بت پرستی در هیچ مذهبی ازبین نرفت و نمی تواند از بین برود. خیلی ها می خواهند و می خواستند خدا و مذهب را از مادیت خود یعنی پول، مالکیت و مبادله جدا کنند که موفق نشده اند، نمی شوند و نخواهند شد. چونکه مذاهب خارج از استثمار بی مفهوم است. وجود امپراتورهای بزرگ و بوجود آوردن تک پولی برای همۀ مناطق امپراتور وجود تک خدایی را الظامی کرد. مراکز روحانی  و یا عبادتگاهها مراکز تقریباً بزرگ پول، طلا و جواهرات و غیره هستند، به همان صورت هم کاخهای استثمارگران. و همچنین نشانه های مذهبی را با طلا و نقره و الماس و غیره می سازند.

کلیساها و مساجد بزرگ و دیگر عبادتگاهها قصرهای با شکوهی هستند که فقرا و استثمارشوندگان در برابر آنها به زانو می نشینند، دعا می خوانند، عبادت و تعظیم می کنند که چیز زیادی از بت بودن خود از دست نداده اند.

فتیشیسم در پول(که خود کالا است)  بیشتر تظاهر می کند بخصوص در طلا. تصورش را بکنید که یک کیلو طلا در زندگی شخصی چه مادی و معنوی چه تأثیر عظیمی می گذارد. یک انسان را به آسمانها(فیزیکی و معنوی) می برد.

معنویت استثمار یعنی متافیزیک و ایده آلیسم اگر خواسته باشند بر علیه مادیت خود یعنی پول، مالکیت و مبادله، و بهتر گفته باشیم استثمارگران اقدام کنند که نمی توانند بکنند، به اشکالی آنها را برمی اندازند و یا سربنیست می کنند. برای شناخت بیشتر به مقولات مادیت و معنویت در بقش متقابلین رجوع شود. درضمن جای تذکراست که فتیشیسم(متافیزیک و ایده آلیسم) با شناخت رابطۀ عکس دارد. هرچه شناخت انسان از واقعیت عینی خارج از ذهن بیشتر باشد به نسبت، شناخت در متافیزیک و یا ایده آلیسم تأثیر می گذارد و از متافیزیک و یا ایده آلها دور می شود. و هرچه این شناخت انسان کمتر باشد بیشتر در متافیزیک و ایده آلها غوطه ور می شود. همانطور که استثمارگران برعلیه شناخت و شناخت بیشتر انسان مبارزه می کنند، بهمان اندازه (و در مواقعی بیشتر) روحانیون و مراکز روحانی، درواقع متافیزیکان بر علیه شناخت و هرچه بیشتر شناخت انسان مبارزه می کنند. استثمارگران و متافیزیکان در تاریخ بشریت تا کنون که ادامه دارد انسانهای با وفایی که شناخت داشته اند و یا به شناخت می رسیده اند را کشته اند، شکنجه کرده اند، زندانی کرده اند، شکسته اند، فشار آورده اند، تحمیل و زور گفته اند، تحمت و افتراء و دروغ گفته اند. این روحانیون غیر از شناخت متافیزیکی خود چیز دیگری را قبول ندارند و قبول نمی کنند، به همان اندازه استثمارگران هر شناختی که منافع استثماری را تأمین نکند را سر بنیست می کنند. آنها هیچی را جز استثمار قبول نمی کنند. ترس و وحشت آنها از جنبش کمونیستی، حزب توده، مارکس ها، انگلس ها، لنین ها، طبری ها و غیره دیرینه سال است و نمونۀ مشخص قرن های 19، 20، و 21 هستند.

قرنهای زیادی است که مذهب و درواقع متافیزیک از بوجود آورندۀ خود جدا شده و با انسان بیگانه است. مادیت مذهب در پول، مالکیت و مبادله نهفته است، که تنها و تنها پدیده ای است که قادر است همۀ حقوق طبیعی انسانی را تأمین کند. در واقع تنها خدایی است که قادر و مطلق است و انسانها را خوشبخت می کند و به آرزوهایشان می رساند که حتی طبیعت را برایش به نابودی می کشاند. پول برای همۀ انسانهای روی زمین مقدس و حیاتی است. ولی یک عده استثمارگر نتنها حقوق طبیعیشان را تأمین می کنند ولی هزاران بار بیشتر از آن دارند و حکومت می کنند و بر دیگران سوارند، چپاول و غارت می کنند و طبیعت را غارت می کنند تا گنده تر شوند.

پول همیشه مقدس بوده. بیخود نیست که معابد و بخصوص کاخها همیشه پر از طلا و سنگها و فلزات قیمتی بوده و آنرا بصورت شکل تعیین می کردند و در مقابلش تعظیم و دعا می کرده اند و هنوز می کنند، و انسانها را طلسم می کرده اند. بخصوص که جذابیت رنگ و شئی براق مثل طلا و غیره همیشه انسان را تحت تأثیر داشته است. در گذشته خدایان و درواقع متافیزیک را بصورت مجسمۀ سنگی و در مواقعی طلایی و غیره در آورده بودند و بخورد مردم دادند و می پرستیدند. تا اینکه متافیزیک از مادیت خود جدا شد و با آن در ظاهر بیگانه شد ولی حظور داشت و آن هم در پول. علت آن شناخت انسان از عوامل مادی است. زمانی که انسانها متوجه شدند که شاهان و بعد ها بت ها و پول نمی توانند خدایان باشند، بلکه یک مشت فلزات و یا سنگها هستند، که اکنون هم به اشکالی از اشیاء برای نشاندادن اعتقاداتشان استفاده می کنند، خدایان را به آسمانها بردند، و به ظاهر با پول و مالکیت رابطه ندارند ولی بدون آن نمی توانند وجود عینی داشته باشند. به عبارت دیگری معابد و همچنین کاخها بدون فقرا و یا فقر و بدبختی وجود نمی توانند داشته باشند.

آنها(متافیزیکان و ایده آلیستها) کارشان توجیه استثمارگران و استثمارشوندگان است و استثمارشوندگان یعنی برده گان را در ترس و وحشت خدا و بهشت و جهنم نگه می دارند تا بر علیه استثمارگران بپا نخیزند. همۀ مشکلات برده گان درواقع استثمارشوندگان از طریق پول(که خود خدای واقعی است) قابل حل است و به راحتی می توان آنرا حل کرد. ولی به علت اینکه پول به راحتی بدست نمی آید و در مواقعی با کار سخت و سنگین هم به زور بدست می آید، و اینکه استثمارگران حکومت دارند که به هیچ احدی اجازۀ تکان خوردن نمی دهند، تنها به فکر عبادت کردن می افتند(بعضی مواقع در برابر استثمارگران) تا شاید خدا به آنها عوضی دهد و یا به عبارت دیگری، شاید این استثمارگران و حکومتمدارانشان(که هیچ وقت نکرده اند و نمی توانند بکنند) به این بردگان و تعظیم کنندگانشان لطف ومرحمتی کنند. ولی روحانیون استثمارگر و یا روحانیون استثمارگران برای راحت کردن و آرام کردن و خالی کردن آتش بحرانهای این تعظیم کنندگان بوجود آمده اند و کار دیگری نمی توانند بکنند و نه بلدند بکنند. روحانیون که اینقدر علاقه به تعظیم کنندگان دارند(برای هستی خود) نه حاضرند و نه می توانند به زحمتکشان نشان بدهند، چگونه می توانند حقوق طبیعیشان را بدست آورند و چگونه می توانند برعلیه این استثمارگران، این خون آشامان و نمایندگان حکومتیشان و حتی خود آنها مبارزه کنند. آنها به هیچ عنوان به گرسنگان یاد نمی دهند(بلد هم نیستند یاد بدهند) که چگونه می توان این شکم لعنتی خود و بچۀ های خود را سیر نگه داشت و یا اینکه چگونه می توان با فقر، بردگی، گرسنگی، بی عاشقی، فشار، زورف دزدی، حقه بازی استثمارگران و حکومتمداران مبارزه کرد. که حتی پول و آدم کش های زحمتکشان را هم از استثمارشوندگان تأمین می کنند. این استثمارگران و حکومتمداران آمریکایی، غربی، آسیایی و غیره خلقهارا با بمب ها و اسلحه های ارسالی می کشند و آنها را غارت، چپاول و بدبخت می کنند ولی فقط این مراکز روحانی و روحانیون به آنها آرامش به اصطلاح اعصاب می دهند. چیزی که خواستۀ استثمارگران و حکومتمداران است. کاری که روحانیون و مراکز روحانی می کنند علاقۀ شدید استثمارگران و حکومتمداران را بر می انگیزند. در واقع کاری که استثمارگران و حکومتمدارانشان برای حفظ و تسلط خود نمی توانند بکنند، این مراکز و روحانیون به راحتی می کنند و کرده اند و خواهند کرد. اگر در تاریخ روحانیونی نا آگاه بر علیه فقر و گرسنگی بپا خواسته و یا آنها را بر علیه خونخواران علم می کردند، بلا فاصله آنها را تبعید، اعدام، سر بنیست، خائن به وطن و یا حد اقل لباس روحانی اش را از او می گرفتند و هنوز می کنند.

نابودی فقر و گرسنگی نابودی عبادتگاهها، عبادت و روحانیون است. نابودی استثمارشوندگان و استثمارگران نا بودی آنها را هم به ارمغان می آورد. در واقع نابودی هر گونه مشکلات انسان نابودی آنها را هم به همراه دارد. نمی توان کاخها و معابد و بتهای زیبا ساخت و داشت بدون اینکه اکثریت عظیمی در گرسنگی و فقر باشند. باید یک عده در فقر و گرسنگی دست و پا بزنند تا معابدها و کاخهای این خدایان ساخته شود و بر پا باشند و آنها هم تازه همین بردگان و تعظیم کنندگان و طلسم شدگان روی زمین می سازند.

کثافتکاری های این مراکز عبادت و روحانیون بر علیه علم دیرینه سال است. آنها عالمان با نام و بی نام بسیاری را در تاریخ کشته اند، شکنجه کرده اند و هنوز هم می کشند، شکنجه می کنند، زجر می دهند و خواهند کرد. متافیزیک سخت با علم در تضاد است، مگر آ ن علم منافع آنها را تأمین کند. جایی که استثمارگران و حکومتمدارانشان نمی توانند به راحتی این عالمان را سر بنیست کنند، مذهب، در واقع روحانیون  به راحتی انجام می دهند. این روحانیون که هیچ شناخت علمی ندارند و نه وقت و نه حال مطالعۀ علمی دارند، انسانهای باوفایی را در تاریخ بشریت سربنیست کرده اند. شناخت و آگاهی آنها متافیزیکی است و در اکثر مواقع از یک تا دو کتاب تجاوز نمی کند و آنهم کتابهایی که هیچگونه ارزش علمی ندارند و از تجربه هیچ نمی دانند.

انسان برای اینکه بتواند خوشبخت باشد و بخندد به پول که خود خداست، احتیاج دارد و نه به خدا و نه به روحانیون.

انسان برای اینکه بتواندراحت باشد، راحت زندگی کند، زندگی خوب داشته باشد، شاد باشد، شادی کند، موفق باشد، آزاد باشد به پول احتیاج دارد و نه به خدا و نه به نمایندگان خدا.

انسان برای اینکه بتواند بخورد، تنفس کند، بنوشد، پناهگاه داشته باشد و دفع کند به پول احتیاج دارد و نه به خدا و نه به روحانیون و مراکز روحانی.

انسان برای اینکه بتواند بدنیا بیاید و حتی بمیرد به پول احتیاج دارد و نه به خدا و نه به روحانیون و مراکز روحانی.

انسان برای اینکه روابط جنسی داشته باشد و یا برقرار کند به پول احتیاج دارد و نه به خدا و نه به نمایندگان خدا.

انسان برای اینکه بتواند ورزش کند، بخوابد، لباس داشته باشد، پاک باشد و تندرست و سالم باشد به پول احتیاج داردو نه به خدا و نه به نمایندگان خدا.

وقتی که انسانها این حقوق را ندارند، به در گاه خدا و نمایندگانشان دعا می کنند و خم می شوند تا شاید مر حمتی شود.

و وقتی که همۀ امکانات را دارند دیگر به خدا و به بندۀ خدا و روحانیون و عبادتگاهها و بتها در واقع متافیزیک احتیاج ندارند و تازه احتیاج هم ندارند تا مرحمتی شود.

در چه مقطع از تاریخ بشریت مراکز روحانی و روحانیون، این خواستهای زحمتکشان، زجر دیده گان، فقرا، گرسنگان، عاشقان و کارگران را تأمین کرده اند. در هیچ یک از مقاطع تاریخ چنین اتفاقی نیافتاده، برعکس آتش و نفرت این زحمتکشان بر علیه استثمارگران این خون خواران و روحانیون و نمایندگان حکومتی شان را خاموش کرده اند.

پول که هستی انسانها را تأمین می کند، چونکه  هستی انسان چیزی حقوق طبیعی نیست به خدا احتیاج ندارد. چونکه خود خداست و قادرو مطلق است، و تازه قدرت نابودی آن بسیار عظیم است. نمونۀ انها در تاریخ بسیار زیاد است.

این خدا(پول) برای هستی و یا نیستی انسان تصمیم می گیرد. حتی خدای انسانها را تغییر می دهد همانطور که خدای مسیحیان را به سرخ پوستان آمریکا و به آفریقاییان و چینیان تحمیل کردند و خورانندند. همانطور که خدای اسلام جای گزین خدای زرتشتیان و غیره کردند و یا مثلاً در شمال آفریقا و آسیای مرکزی خدایان را عوض کردند و خدای اسلام را جایشان گذاشتند. آنهم از طریق کشتارها، غارتها، آتش سوزی ها، با فشار،زور، تحمیل و شکنجه و زجر انجام داده اند و هنوز می دهند و بعضی خلقهارا نیست و نابود کرده اند. و هنوز می خواهند بکنند.

استثمار گران در هرجا که نفوذ کرده اند، خدا و نمایندگان آنهارا هم با خود آوردند و بزور بخورد استثمارشوندگان و گرسنگان جهان دادند.

جامعۀ استثماری عصری است که انسانهای بدون شناخت(علمی) و یا کم آگاه برای هستی بشریت تصمیم می گیرند و هیچ وقت به علم اجازه نداده اند که تصمیم بگیرد. بلکه اورا می خواستند سر بنیست کنند. همانطور که دانشمندان، روشنفکران، فیلسوفان و عاقلان باوفایی را سربه نیست کردند و هنوز می کنند.

با پول حتی قاره ای را خرید و فروش می کنند. بیخود نیست که آمریکا ییا ن خود را سروران جهان می دانند. آنها و دیگر استثمارگران بسیار بزرگ تمام جزایر را خرید و فروش می کنند. زمین و زمان و آسمان را خرید و فروش می کنند و اکنون سیارات و کهکشانهارا خرید و فروش می کنند. آنها هر چیزی را در مالکیت خود دارند، حتی چیزهایی که در تصور این روحانیون نمی گنجد. حتی این روحانیون بردگان خم شدۀ این استثمارگران هستند که آنهارا هم خرید و فروش می کنند.

تصورش را بکنید، که تمام قارۀ آفریقا و یا آمریکا ی جنوبی و غیره و غیره، با تمام زمینها و سوراخهای آن و با تمام حیوانات و زنها، بچه ها، بزرگسالان و مردان از آن این استثمارگران هستند که اگر کسی دست از پا خطا کند، سازمان ملل را به جانش می اندازند، حقوق بشر را بجانش می اندازند، دمکراسی و عملیات انسان دوستانه به همراه هزاران سرباز  و انواع و اقسام سلاح ها و سیم خاردارو دیوار و با انواع و اقسام سازمانهای جاسوسی، خبر چینی، مزدوری، صلیب سرخ و غیره و غیره را بجانش می اندازند و تازه همۀ انسانهای روی زمین را تحت نظر دارند و ضبط کامپیوتری کرده اند. آیا می توان قدرت این خدایان را نادیده گرفت؟!! مطمعناً نه. کدام خدایی چنین قدرت عظیم جهانی دارد غیر از پول. و همین خداست که نسل بشری را به نابودی خواهد کشاند.

پول قادر است مرده ها را زنده و زنده ها را مرده کند. درواقع برده ها چیزی جز مرده های روی زمین نیستند و استثمارگران خدایان روی زمین.

همین استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان هستند که زندگی هر انسانی برروی زمین را سیاه می کنند و کرده اند و خواهند کرد. این خون آشامان، دزدان و آدم کشان و دروغگویان حتی با عملیات انساندوستانه، انسانهارا غارت و دربدر می کنند و برای آنها غذاهای(انواع و اقسام سلاحهای شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، مخدری و الکل) ارسالی می فرستند و پولش و نیرویش را از خلق تأمین می کنند تا علاقۀ ظریفشان را به گرسنگان جهان نشان بدهند. لطف و مرحمت این خدایان شامل حال هر انسانی بر روی زمین شده و می شود.

این مراکز متافیزیک بدانند که وابستگی شکم انسان به مواد غذایی یک وابستگی طبیعی است، مثل وابستگی ماهی به آب و اگر انسانها برای شکم خود دزدی هم کنند حقشان است، چونکه شکم هیچ قانونی جز قوانین خود را نمی پذیرد.

حقوق طبیعی انسان نه قوانین استثمارگران و نه قوانین حکومتمداران و نه قوانین متافیزیکان و ایده آلیستها را قبول دارد، چونکه همانطور که گفتیم خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد و خودکار عمل می کند. حقوق طبیعی هستی انسانی است و برای آن هرچیز دیگری غیر مفهوم است. حقوق طبیعی تنها چیزی است که استثمارنمی شناسد. یعنی اینکه وابسته کردن شکم انسان به پول برایش بی مفهوم است. ولی انسانها این وابستگی شکم به پول را بزور از طریق دولت، مراکز عبادت و روحانیون، نیروهای نظامی، انتظامی، مراکز عریض و طویل اداری، جاسوسی، خبر چینی، مزدوری، مأمور، زندان، سیم خاردار و غیره و غیره، قرنها است که تحمیل می کنند، چه قبل از میلاد و بعد از آن و هیچگاه موفق نشده اند و نخواهند شد.

خدای این مراکز فقط بدرد کلاه گذاشتن، گول زدن، برده کردن و طلسم کردن انسانها می خورد0 شکم انسان خدای دیگری جز خود نمی داند. سلولهای بدن انسان خدا نمی شناسد و نمی فهمد.

مراکز عبادت و روحانیون و درواقع متافیزیکان نه برای انسان آب می شوند ونه اکسیژن و نه غذا و دردی از شکم گرسنه به غذا و عاشق به زندگی دوانمی کنند جز صبر و تحمل و گذراندن وقت و بدون نتیجه. شکم انسان هم نه صبر می شناسد و نه تحمل. متافیزیکان نه تنها دردی از شکم گرسنۀ انسان دوا نمی کنند، بلکه نمایندگان و مدافعان گرسنگان و عاشقان مثل کمونیستها را سربنیست می کنند و کرده اند. ترس و وحشت آنها مثل استثمارگران از مدافعان زحمتکشان و زجردیدگان دیرینه سال است.

قبول متافیزیک از طرف انسانها فقط منافع استثمار را تأمین می کند. اگر نه برای انسانها هیچگونه منفعتی ندارد.

روحانیون و مراکز مذهبی و یا متافیزیکان برای آن بوجود نیامده اندکه اگر شخصی از گرسنگی می میرد به او کمک کنند(گرسنگی در اینجا فقط شکم نیست و وقتی که از گرسنگی بیان می کنیم منظورمان مجموعۀ حقوق طبیعی انسانی است). درکجای تاریخ بشریت این روحانیون و مراکز مذهبی بر علیه استثمارگران که خون انسانها را می مکند اقدام کرده اند و می کنند. آنها بدون این استثمارگران مطمعناً نمی توانند وجود داشته باشند. با اینکه اکثریتی از آنها خود از گرسنگانند.

مذهب و درواقع متافیزیک برای آن بوجود آمده که انسانها را برده نگه دارند، تا همه چیز را نشکنند تا استثمارگران را راضی و خوشحال و کم درد سر نگه دارند. البته روحانیون زیادی هستند که مایلند فقط به یک نفر کمک کنند، اگر نه همۀ گرسنگان بهتر است نباشند.

انسان خدا را بوجود آورد و خدا از او بیگانه شد.

انسان پول را بوجود آورد و پول از او بیگانه شد.

             استثمار خدا را برای انسانها آفرید و اکنون از او بیگانه است(به انسانها کلک زدند). در واقع متافیزیک با انسان بیگانه است. استثمار بدون مذهب و یا متافیزیک بی مفهوم است و سخت با فیزیک، ماتریالیسم، دیالکتیک و درواقع علم(قوانین و مقولات) در تضاد است و هیچ وقت کنار نمی آید.

همانطور که گفتیم ایده آلیسم، متافیزیک با استثمار رابطه دارد. شکل مادی استثمار پول، مالکیت و مبادله است و شکل معنوی استثمار همان متافیزیک و یا ایده آلیسم است. همانطور که پول، مالکیت و مبادله از انسان بیگانه و خارجی است و روی انسان تسلط دارد و حکمروایی می کند و قادرو مطلق است و انسان را طلسم  و بردۀ خود کرده است، همانطور هم ایده آلیسم و درواقع متافیزیک از انسان بیگانه و خارجی است و روی انسان تسلط دارد و حکمروایی می کند و انسانها را طلسم و بردۀ خود می کند و کرده است.

با از بین رفتن استثمار، ایده آلیسم و یا متافیزیک هم ازبین می روند. درواقع تا زمانی که استثمار هست متافیزیک خواهد بود. استثمار از واقعیت ترس و وحشت دارد. او وحشت دارد که گرسنگان بپا خیزند، زجر دیدگان بپا خیزند، بی عاشقان بپا خیزند، زحمتکشان و کارگران بپا خیزند. اگر نه این همه نیروهای عجیب بوجود نمی آمد.

در جامعۀ استثماری است که بهشت و جهنم عینیت دارد و پیدا می کند. در درجۀ اول ریشۀ مادی دارد که اورا پدید می آورد. ریشۀ مادی آن در بازار داغ، شلوغ، تجارت، جنگ، رقابت، بحران و تورم نهفته است. ورشکستگی، ضرر، نبود فروش و نبود خرید به هر علتی برای استثمارگران چیزی جز جهنم نیست که استثمارگران را سخت به وحشت می کشاند. و برعکس آن، فروش، سود، رونق اقتصادی و بخصوص سود زیاد بهشت برین برای استثمارگران است. قرنهای مدیدی است که بهشت و جهنم از ریشۀ مادی خود جدا شده و با انسان بیگانه شده است. اگر نه در طبیعت نه بهشتی وجود دارد و نه جهنمی، و درواقع آنها بی مفهوم هستند.

ایده آلیسم و در واقع متافیزیک برای واقعیت عینی خارج از ذهن بی مفهوم است. چونکه هیچ یک از حقوق طبیعی انسان را تأمین نمی کند و با آن هیچگونه رابطه ای ندارد. درواقع متافیزیک برای انسان نان(نمی شود)، هوا، آب، روابط جنسی، رشد، تکامل، محیط مناسب زندگی، لباس و سلامتی نمی شود. متافیزیک و یا ایده آلیسم نمی تواند نان را تأمین کند، هوا را تأمین کند، آب را تأمین کند، عشق را تأمین کند، لباس را تأمین کند، آزادی را تأمین کند، زیبایی را تأمین کند و غیره و غیره و در واقع هیچ ارزشی برای هستی انسان ندارد.

متافیزیک همیشه بر علیه عشق حمله کرده است. بخاطر اینکه یک واقعیت عینی است، حقوق طبیعی انسانی است. در صورتیکه استثمار می خواهد آنرا وابسته به پول کند، اگر نه عشق بی عشق.

استثمار شکل مادی آن یعنی پول، مالکیت و مبادله در اثر نبود و کمبود حقوق طبیعی و نبود و کم بود شناخت بوجود آمد.

استثمار شکل معنوی آن یعنی متافیزیک و یا ایده آلیسم مثل مذاهب و کاستها و دیگر فرقه های متافیزیک هم در اثر همان عوامل یعنی در اثر نبود و یا کمبود حقوق طبیعی و نبود و یا کمبود شناخت بوجود آمدند.

              تولید

انسان برای اینکه بتواند به حقوق طبیعی خود برسد باید تولید کند. تولید که در اثر کار جمعی بوجود می آید حیات موجود انسانی است. درواقع انسان بدون تولید نمی تواند وجود عینی داشته باشد. و با تولید است که می تواند حقوق طبیعی اش را تأمین کند. به زبان دیگر، انسان برای این وجودعینی دارد که بخورد، بنوشد، تنفس کند، بخوابد، استراحت کند، دفع کند، روابط جنسی داشته باشد، محیط مناسب زندگی داشته باشد، تفریح کند، مکان داشته باشد، پاکیزه باشد، سالم باشد، رشد و تکامل و تجزیه و تحلیل داشته باشد و به شناخت دست یابد و کار کند. اینها بدون تولید امکان پذیر نیست. و یک نفر به تنهایی قادر به تولید اینها نیست و تولید هم امریست اجتماعی.  مجموعۀ عملکردها و حرکتهای فیزیکی و معنوی انسان برای بدست آوردن حقوق طبیعی را کار می گوییم و حقوق طبیعی بدست آمده را تولید می گوییم. انسان در اثر کار باید تولید کند تا بتواند حقوق طبیعی خود را تأ مین کند.

تولید عرصۀ دیگری از کار است. درواقع در تولید کار نهفته است، چه کار مادی -فیزیکی و یا چه کار معنوی- شناخت. کار و به عبارت دیگر تولید هم معنوی و هم فیزیکی(مادی) است.

برای تولید ارزش(پولی، ملکی) بی مفهوم است. چونکه خود قانون دارد .

کار مادی، مجموعه عملکردهای عینی خارج از ذهن است برای بدست آوردن حقوق طبیعی انسان، که تولید کار عملی انجام شده و به دست آمده است که در خود، تولید معنوی را بهمراه دارد.

کار معنوی، مجموعه عملکردهایی است که انسان در راه شناخت علمی، برای بهتر کردن زندگی و گسترش آن و راحتتر کردن زندگی و در واقع حجم، بعد، شکل، زیبایی، محتوا، نظم، تکامل، تحول، تحلیل که به عبارت دیگر هنر بخشیدن است، به کارمی برد که در تولید مادی ظاهر می شود. درواقع گسترش و استفاده از شناخت علمی در تمام زمینه ها و جهت ها و برای تغییر و تحول.

تولید معنوی و درواقع کار معنوی چیزی جز شناخت نیست و آن شناختی است علمی، شناختی دیالکتیکی و یا منطقی تاریخی است.

تولید و کار مقولات فلسفی هستند.  و از قوانین متقابلین در فلسفه پیروی می کنند. در واقع تولید مادی و معنوی و همچنین کار مادی و معنوی رابطۀ متقابل و همه جانبه دارند و بدون هم وجود عینی نمی توانند داشته باشند. تولید خود زندگی است و زندگی بدون تولید و برعکس بی مفهوم است.

تنوع در تولید و کار، در رشد و تکامل انسان نقش بازی می کنند. تولید در تمام زمینه ها علمی (علمی هنری) است و باید باشد.

تولید(کار)، سخت به ورزش و آموزش، درواقع شناخت نیاز دارد و بدون آنها برای انسانها نا هنجاری زیادی ایجاد می کند.

تولید با بی نظمی در تضاد است. در واقع با بی نظمی نمی توان تولید کرد. تولید همیشه  و در همۀ عرصه ها باید با نظم(یعنی بر اساس قوانین و مقولات) صورت گیرد. غیر از آن با نابودی نسل بشر همراه می شود و خواهد شد. همانطور که در جامعۀ استثماری رخ می دهد.

همانطور که گفته شد انسانها برای اینکه بتوانند به حقوق خود دست یابند باید تولید کنند ولی اینجا، درست همینجا اشکالی وجود دارد. برای دست یافتن به تولید، و به عبارت دیگر برای تولید کردن و درواقع تولید به استثمار نیاز است. جامعه ای که استثماری باشد تولید آن هم استثماری است. بطوری که کار آن هم استثماری است.

اگر استثمار(پول، مالکیت و مبادله) نباشد مطمعناً تولید به مشکلات بسیار سختی برخورد می کند و حتی ازبین می رود و یا می برند. تولید یک امر طبیعی است که همین امر طبیعی وابسته به یک عاملی است که انسانها و درواقع روابط بین انسانها بوجود آورده است و آن عامل استثمار است.

تولید خارج از استثمار احتیاج به همبستگی، همکاری و هم یاری دارد که تولید امنیت و راحتی(مادی و معنوی) می کند، که خارج از استقلال امکان پذیر نیست. تأکید کنیم که تولید بزرگترین و قوی ترین امنیت و تکیه گاه زندگی است برای زحمتکشان و کارگرانی که در تولید مستقیم و غیر مستقیم شرکت می کنند. در صورتیکه در جامعۀ استثماری، امنیت و تکیه گاه زندگی فقط در پول، مالکیت و مبادله نهفته است.

در جامعۀ استثماری تولید برای حقوق طبیعی نیست، بلکه برای استثمار است.یعنی اینکه تولید می شود برای اینکه پول بدست آید. و تولیدی هم که می شود و کسی پول ندهد، نابود می شود و از بین می رود. درواقع انسانها برای آن تولید می کنند که به استثمار برسند و در واقع استثمار را نگه دارند، و برای حقوق طبیعی انسان تولید نمی شوند، حتی اگر توجیه شود. اینجاست که در جامعۀ استثماری تولید ناموزون بوجود می آید. که یکی از علتهای اصلی نابودی طبیعت است و از بین بردن طبیعت نابودی نسل بشر برای همیشه خواهد بود. درواقع استثمار هدفش آن است که طبیعت را تابع خود کند و بر طبیعت هم حکمروایی کند و یا داشته باشد، که چیزی جز نابودی هر موجود زنده برروی زمین حتی خود کرۀ زمین نیست. اکنون کارخانه های بسیار عظیم، عظیم وجود دارند که فقط با سه چهار نفر می چرخند و شب و روز هم کار می کنند و حتی تعطیلات هم نمی شناسند. این ناموزونی هم به علت استثمار است. در جامعۀ استثماری است که استثمارگران برای بدست آوردن کالای ارزانتر و فروش بهتر دست به هر کاری می زنند. ماشین و یا الکترونیک در مواقعی برای استثمارگران ارزانتر تمام می شوند و تازه نه اعتصاب می کنند و نه اسلحه به دست می گیرند و نه جنگ و دعوا راه می اندازند و مریض هم نمی شوند و تظاهرات هم نمی کنند و غر و ناله هم نمی کنند و نه می خوابند و نه خسته می شوند و نه  زن و شوهر و بچه و مریض و دوست و دشمن دارند و می توان آنهارا به راحتی عوض کرد و تغییر داد. در واقع بخاطر استثمار است که ماشینها جای آدم هارا می گیرند. و برای استثمار است که پول کارگران را نمی دهند و یا نمی خواهند بدهند و یا تولید بد به خورد ملت می دهند و یا طبیعت را نابود می کنند و به لجن می کشانند و هوا را آلوده می کنند و آبها را آلوده می کنند و غیره و غیره.

نبود رابطۀ دیالکتیکی بین انسان و کار و تولید، تولید ناهنجاری می کند و بسیار خطرناک است.

علت ناموزونی در تولید انواع مختلف دارد :

-  تولید بیش از حد و نابود کردن آن به علت استثمار.

-  نبود طبقه بندی علمی تولید در را حقوق طبیعی به علت استثمار.

-  پخش نکردن منطقی تولید بین مصرف کنندگان به علت استثمار.

-  نبود طبقه بندی علمی جامعه در چارچوب تولید به علت استثمار.

-  نبود رابطۀ دیالکتیکی بین ماشینها و انسان به علت استثمار.

-  جابجایی غیر منطقی تولید به علت استثمار.

-  دستکاری کردن غیر منطقی در تولید و بوجود آوردن تولیدات مصرفی زمانی(حی مصرف کردن) مثل نانی که مواد غذایی ندارد و یا کم دارد، و یا گوجه فرنگی ژنتیکی، مرغ ماشینی، شیر خشک ملامینی، آرد انگلیسی، بستنی و یا نان و یا گاو پر باد و هرمنی و یا ابزار کار زمانی، خانۀ بسازو بفروش و غیره و غیره به علت استثمار.

-   تولید های فردی(که می توانند بخوبی مصرف جمعی داشته باشند) که فقط برای یک نفر ساخته می شوند، مثل هواپیمای شخصی، قصرهای شخصی و غیره به علت استثمار. تولیدهای فردی با صرفه تر از تولیدهای جمعی است(برای استثمار).

درواقع خود خواهی، خود محوری، فردگرایی، خسیسی و خودبینی حیات استثمار است. که استثمار بوجود می آورد.

-  نابود کردن جنگلها و محیط مناسب زندگی و بجای آنها بوجود آوردن محیط های مصنوعی و غیره، مثل پارکها، زمین های بازی گلف و .... بخاطر استثمار. و وجود تولیدات مواد مخدر و سیگارها و از بین بردن آب خوراکی و زمین کشت برای تولید آنها بخاطر استثمار.

-  نابود کردن حیوانات و بوجود آوردن حیوانات مصنوعی و یا ماشینی و نابود کردن محیط زیست آنها و نابود کردن تنوع حیوانی و گیاهی و نابود کردن بسیاری از نسلها و یا نژادهای حیوانی و گیاهی بخاطر استثمار.

-   بوجود آوردن شهرها، راه ها و گسترش آنها و از بین بردن محیط طبیعی بخاطر استثمار.

-  از بین بردن اکسیژن هوا و کثیف کردن هوا، سمی کردن آب آشامیدنی و نابود کردن آبهای دریا و به دنبال، شکار غیر منطقی ماهیان و نابودی نسل آنها و نابودی محیط مناسب زندگی و غیره بخاطر استثمار.

-  گسترش و تکامل ترافیکها(ازدحام) ؛ مثل ازدحام جمعیت، ازدحام ماشینها، ازدهام هواپیماها، ازدهام سلاح ها و کارخانه های آنها بخاطر استثمار.

-  وجود تولیدات آدم کش و طبیعت کش مثل مواد مخدر، الکل، سلاح و مواد سمی دیگر بخاطر استثمار.

-  نبود هماهنگی و یا طبقه بند علمی بین مراکز تولیدی و گسترش آن.

-  بوجود آوردن تنوع در تولیدات اولیه (تغذیه) بخاطر استثمار. یعنی، بوجود آوردن انواع نانها، میوه ها، شیرها، ماستها و گلهای رنگی و غیره و غیره فقط برای پول و پول بیشتر.

تولید خود به طبقه بندی علمی احتیاج سخت دارد. و این طبقه بندی هم وابسته به طبقه بندی علمی جامعه است. اگر نه همانطور که می بینیم تولید ناموزونی می کند و هستی انسان را بخطر می اندازد. اینجاست که باید شتاب کرد اگر می خواهیم به هم نوع خود و به طبیعت کمک کنیم. این ناموزونی در بحرانها و تورم های اقتصادی در جامعۀ استثماری مشخص تر است. علت ناموزونی سیستم استثماری هم بخاطر وابسته بودن هرچیزی به پول، مالکیت و مبادله است.

 طبقات اجتماعی

وقتی که جامعه ای (روابط بین انسانها) براساس پول، مالکیت و مبادله باشد طبقات را بلاجبار بوجود می آورد. بر اساس همین مقدار استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله است که طبقات مختلف اجتماعی مشخص می شوند. پول همانطور که درفصل آن گفتیم نمی تواند از آن همه باشد، که یکی از خصلتهای اوست. و باید از آن یکی باشد ونه دوتا و یابیشتر و یا هزاران بار بیشتر. باید یک اقلیتی بسیار کوچک پول و مالکیت و مبادله داشته باشند که دارند و مسلماً وقتی که آنها را دارند همۀ امکانات و توانایی ها را هم دارند. و دیگران که اکثریت عظیم، عظیم بشریت را تشکیل می دهند، پول و مالکیت و مبادله نداشته باشند و یا اگر داشته باشند به مقدار کم و یا بسیار کم دارند و مسلماً نمی توانند همۀ امکانات و توانایی ها را هم داشته باشند. انهایی که پول، مالکیت دارند، درواقع داراها، همه چیز را هم بصورت ملک در می آورند و مالک می شوند و یا آنها را بصورت کالا در می آورند و می فروشند، مثل جنگلها، دریاها، آسمانها، خشکی ها، قاره ها، معادن، سنگها، حیوانات، درختان، انسانها و یا کالای جدیدی بوجود می آورند و غیره و غیره. و آنهایی هم که پول و مالکیت ندارند باید برای آنها برده وار کار کنند، تعظیم کنند، دولا شوند و حداقل زندگی دریافت کنند و از استثمارگران کالا بخرند تا بتوانند حقوق طبیعی شان را تأمین کنند. و اگر در جنگلی راه بروند باید پول بپردازند و اگر بدنیا می آیند و تنفس می کنند برای آنها پول بپردازند و برای هر چیزی و به هر عنوانی باید پول بپردازند. چونکه هیچی مال آنها نیست، حتی خود آنها از آن خودشان نیستند بطوری که برای مردن هم باید پول بپردازند. درتاریخ بشریت، چه قبل از میلاد و یا بعد از آن و اکنون به همین صورت بوده و هست. درواقع یک عده خدایانند و بقیه تعظیم کنندگان.

برای مالک شدن و پولدار شدن یک عدۀ بسیار کم و یا یک عدۀ جدید، دیگران باید بی پول باشند و ندار و یا درواقع چیزی نداشته باشند. و اگر همه پول و مالکیت داشته باشند دیگر نه پول و نه مالکیت وجود خواهد داشت. باید یک عدۀ بسیار عظیم در فقر و بد بختی و گرسنگی و بی عشقی و لجن و مرگ و بردگی و بیماری و زحمتکشی با شکنجه زندگی کنند تا عدۀ دیگر(بسیار اقلیت) و یا عدۀ جدیدی بتوانند همه چیز را، هم پول، ملک و هم رفاه، آسایش، خوشبختی، صلح، آزادی، حقوق بشر، دمکراسی، سازمان ملل و غیره داشته باشند.

باید یک دولت برای اداره کردن داشته باشند و مراکز اداری، انتظامی، نظامی، جاسوسی، خبری و خبرچینی، مأمور، کنترل، مزدور، سیم های خاردار مرعی و نامرعی و دیوارهای مرعی و نامرعی با انواع سلاح ها را هم بوجود آورند، اگر نه نمی توانند خدای کنند و روی پای خود به ایستند. حکومت عامل سرکوب و آدم کشی است. استثمار از طریق حکومت و متافیزیک به انسانها بزور تحمیل می شود.

باید در نظر داشت وقتی که حقوق طبیعی انسان وابسته به یک عامل مثل پول و مالکیت می شود، یک عدۀ بسیار بسیار کم آنرا به خود محصور می کنند و بقیه را زیر تسلط میگیرند و خود را قادر و مطلق می دانند و هزاران برابر بیشتر از حقوق طبیعی شان دارند و بدست می آورند. و دیگران که حداقل زندگی را دریافت می کنند و اکثریت عظیم را در بر می گیرند، تعظیم کنند گان روی زمین اند.

استثمار مطمئناً به یک مدیر احتیاج دارد تا بتواند خود را نگه دارد و گسترش دهد و سر مردم کلاه بگذارد. پس دولتها یا درواقع دولتهای استثماری بوجود آمدند که این مدیرت را به انجام برسانند.

در تاریخ بشریت هیچ حکومتی وجود نداشته که به فقرا و درواقع انسانها کمک کنند. و اگر دولتی به علتهایی بوجود آمده، دوام چندانی پیدا نکرده اند. حکومتها برای آن بوجود نیامده و نمی آیند که طبقات را ازبین ببرند. آنها برای این وجود ندارند که به زحمتکشان کمک کنند. حکومت مدیر و ابزار سرکوب استثمارشوندگان است و بوده و آنجایی هم که می خواستند ابزار سرکوب استثمارگران شوند بعد از مدتی مدیر و ابزار سرکوب استثمارشوندگان شدند. بخاطر اینکه حکومت عامل استثمار است و با ازبین بردن حکومت و یا تغییر آن استثمار(بوجود آورندۀ حکومت) از بین نمی رود و دوباره آنرا بوجود می آورد. همانطور که می دانیم تولید اجتماعی است. یعنی اینکه اکثریت عظیم خلق و یا خلقها هستند که با کار و پیکار تولید و توضیع و مصرف می کنند و یک اقلیت ناچیز که قدرت و حکومت دارند هم همۀ آنها را تصاحب می کنند و قانوناً هم مال آنها است. قانونی که خود این اقلیت ها قرنهای بسیار زیادی به خلقها تحمیل کرده اند و بزور بخورد انسانها داده اند و مردم به آنها عادت کرده اند و طلسم شده اند و قوانینی غیر از آن هم نمی بینند.

در جامعۀ استثماری برای اکثریت مطلق انسانها، سیستم استثماری تصمیم می گیرد، چه کسانی باید کار کنند و چه کسانی نباید کار کنند و در کجا و کی و چطوری باید کار کنند. چه کسانی را می پذیرند و چه کسانی را نه، چه کسانی باید زنده بمانند و چه کسانی باید به مرگ محکوم شوند. چه کسانی باید خود کشی کنند و چه کسانی باید بی سواد باشند و یا چی بخورند و بنوشند و چه کسانی نه و غیره و غیره.

استثمارگران و حکومتمداران نتنها خواسته های اولیۀ انسان را نمی دهند بلکه اجازۀ بوجود آوردن آن را از طرف انسان را هم نمی دهند.

همانطور که گفتیم استثمار خود بخود طبقات را ایجاد می کند. درواقع طبقات بدون استثمار یعنی بدون پول، مالکیت و مبادله امکان پذیر نیست. زمانی از طبقات صحبت می کنیم که پول و مالکیت و مبادلۀ آن مشخص باشد. ولی نبود طبقات دلیل بر نبود استثمار نیست. استثمار در کوتاه مدت و یا دراز مدت طبقات را ایجاد می کند.

  دمکراسی

(از یونانی، dômos خلق و cratos حکومت)

شکل حکومتی که اصل تابعیت اقلیت از اکثریت را بطور رسمی بپذیرد و همچنین آزادی و برابری شهروندان را بشناسد.

دمکراسی نه آزادی است و نه برابری و نه آزادی عقیده است و نه حق رأی دادن و نه انتخابات است و نه همبستگی و نه انسانیت است.

دمکراسی رابطۀ تنگی با دولت دارد. درواقع دمکراسی بدون حکومت بی مفهوم است. استثمار(پول، مالکیت و مبادله) هم بدون حکومت بی مفهوم است.

دمکراسی قبل از میلاد و بعد از آن وجود داشته و هنوز دارد. دمکراسی اشکال مختلف به خود می گیرد، به همان صورت که حکومتها اشکال مختلف بخود می گیرند.

دمکراسی بهیچ عنوان یک مقولۀ علمی نیست چونکه بر اساس قوانین و مقولات علمی عمل نمی کند. اقلیت و اکثرت مقولات علمی نیستند. در علم فقط قوانین و مقولات علمی تصمیم می گیرند. عالمان همیشه در اقلیت محض و شدید بوده اند و هستند.

در تاریخ استثمار اصل تابعیت اقلیت از اکثریت به اشکال مختلف اجرا می شده و هنوز می شود. ولی اکثریت  خلق، منظور تمام انسانهای یک کشور(ملک) مشخص نبوده و هیچ گاه در آن شرکت نداشته اند و یا حد اقل تأثیری نداشته اند. تا کنون هم کسی شناخت از حکومت به عنوان عامل استثمار نداشته و اینکه ساختار حکومت علمی نیست و بر اساس قوانین و مقولات علمی عمل نمی کند و نمی تواند بکند و هیچگاه در تاریخ دانشمندان اکثریت آنر تشکیل نداده اند و نمی توانند داشته باشند. و منظور از دمکراسی، درواقع برای به رسمیت شناختن آزادی و برابری شهروندان، برای اقلیت و اکثریت مشخصی بوده و نه همۀ انسانهای یک کشور(ملک استثمارگران). کشور خود مقوله ایست استثماری و رابطۀ سخت با پول، مالکیت و مبادله دارد. درواقع تقسیم بندی استثماری است. استثمار از دولت و یا حکومت برای هدفهای خود استفاده می کند. اگرنه هر دولتی و یا هر چیزی که خواسته باشد مشکلاتی جلوی پایش بگذارد را سرنگون می کند، حتی اگر کمونیستها در رأس آن می خواهند باشند.

دمکراسی به جامعۀ استثماری پایان نمی دهد. بلکه خود پایه های استثمار است. بیخود نیست که استثمارگران سخت به دمکراسی مینازند آنهم دمکراسی خود را. در حقیقت دمکراسی شکل سازمان سیاسی(حکومت) جامعه است. استثمارگران موافق وجود دمکراسی همچون امکان تسلط سیاسی (حقه و کلک) هستند. حقوق بشر هم همینطور. درضمن مهم است که در اینجا رشد و تکامل تاریخی دمکراسی(حکومت) در نظر گرفته شود. هر دمکراسی رابطۀ مستقیم با تغییر و تحول اشکال اقتصادی(پول، مالکیت و مبادله)، سیاسی(برخوردها و عملکردها برای رشد و تکامل استثمار)، اجتماعی(روابط بین انسانها) وتشخیص و شدت مبارزۀ طبقاتی(رقابت) و حقوق طبیعی دارد. در هر نوع از حکومتی که دمکراسی اشکال مختلف داشته همیشه نمایندگان طبقۀ مسلط را در بر می گرفتند و می گیرند. دمکراسی همیشه یک شکل حکومتی بوده، چه امپراتوری آن ، مشروطۀ آن و یا اشکال دیگر جمهوری آن. در هر یک از این حکومتها، دمکراسی یک شکل دیکتاتوری استثمارگران بر توده های خلق بوده و هست. تحمیل کردن دمکراسی آنهم حتی بزور و کشتار و فشار به خلقها دیرینه سال است.

استثمارگران و درواقع استثمار موافق وجود دمکراسی همچون امکان تسلط سیاسی(حکومتی)، اقتصادی و اجتماعی بر دیگران است. استثمارگران تهیۀ قانون اساسی و درست کردن مجلس(پارلمان) و نهادهای انتخاباتی و انتخابات همگانی و قبول آزادی های سیاسی(در رابطه با حکومت) را زیر فشار توده ها اعلام می کرده اند و می کنند. و در مواقعی بدون فشار و برای تسلط بهتر و بیشتر اعلام می کنند. ولی به توده های بی پول و بی مالک اجازۀ شرکت نمی دهند. چونکه نه پول دارند و نه مالکند.

دمکراسی نظامی :

حکومت نظامی که بعد از ازبین رفتن رژیمهای کمون اولیه و تشکیل دولت شکل گرفت. این ترم بوسیلۀ L, Morgan (ل، مورگان) مطره شده. دمکراسی نظامی در بین یونانیان، در زمان هومر(12 و 9 قرن قبل از میلاد) و در بین رومیان در مقطع شاهان(8 و6 قرن قبل از میلاد) و همچنین در بین ایرانیان، سیت و سلتها، آسیای شرقی، آلمانیان و نورماندها وجود داشته(فرهنگ فلسفه چاپ پروگرس). همچنین احسان طبری در کتاب برخی بررسی ها در بارۀ جنبش های اجتماعی در ایران در سیستم اشکانیان از دمکراسی پاتریارکال، اجزاء مشاوره در جلسات روحانیان و روئسای خانوادۀ بزرگ(مهستان) و همچنین در دوران خلفاء راشدین در نزد اعراب از دمکراسی قبیله ای نام می برد. دمکراسی نظامی بوسیلۀ تمرکز بیش از حد حکومت در دستهای رئیسان، ژنرالها و روحانیون مشخص شده که بصورت یک نهاد مورثی تبدیل می شود.

باید در نظر داشت که آزادی دمکراسی نیست. برابری دمکراسی نیست و دمکراسی هم آزادی و برابری نیست. بلکه حکومتی است که آزادی و برابری شهروندان را در نظر می گیرد و اصل تابعیت اقلیت از اکثریت را بطور رسمی می پذیرد.

بروکراسی و درواقع مراکز عریض و طویل اداری هم سخت به استثمار وابسته است. استثمار بدون بروکراسی به مشکلات سخت برخورد می کند. استثمارگران از طریق بروکراسی تسلط خود را بهتر و مستحکم تر می کنند و کمتر ازدست می دهند وبیشتر گیرشان می آید. مدیریت و تمرکز و رشد بدون بروکراسی امکان پذیر نیست. همانطور که گفته شد، دمکراسی یعنی حکومتی که اصل تابعیت اقلیت از اکثریت را بطور رسمی می پذیرد و آزادی و برابری شهروندان را می شناسد و درواقع قبول می کند. در اینجا اقلیت، منظور اقلیت یک خلق نیست و اکثریت، هم اکثریت خلق نیست و نبوده. مثلاً در گذشته بردگان را بهیچ عنوان به عنوان اقلیت و یا اکثریت در نظر گرفته نمی شده اند و در خیلی مناطق هنوز هم نمی شوند. و اصلاً آنها را آدم حساب نمی کردند. و هیچگون ارزشی نداشته اند و هنوز هم ندارند. ویا اینکه زنها که نیمی از خلقها را تشکیل می دهند تا همین قرن بیستم به عنوان انسان و یا آدم حساب نمی کردند و حق رأی نداشته اند و هنوز هم در مواقعی می کنند و همچنین کشاورزان و دامداران و کارگران و زحمتکشان.

همیشه در تاریخ اقلیت و یا اکثریت در بین خود استثمارگران بوده و هنوزهست. دیگران برایشان هیچگونه ارزشی نداشته اند و هنوز هم ندارند. باید در نظر داشت که کالا(انسان) را بهیچ عنوان، به عنوان یک موجود زنده که حق رأی داشته باشد در نظر نمی گرفتند و در خیلی مواقع هنوز هم در نظر نمی گیرند. وقتی که انسانها را کالا، یعنی بردگان بحساب می آورند رأی ندارند بلکه مالک آنها حق رأی دارند. و هر مالکی که کالای(پول و مالکیت) بیشتر داشته باشد مطمعناً در اکثریت قرار می گیرد. این است آن دمکراسی که قرنها پیاده می شده و هنوز می شود. بخاطر همین هم استثمارشوندگان که اکثریت عظیم، عظیم انسانها را تشکیل می دهند همیشه در اقلیت محض و در مواقعی بحساب نمی آیند و نمی آمده اند. و همیشه استثمارگران که اکثریت را دارند(از لحاظ پول و مالکیت) حکومت را می چرخانند و می چرخانده اند. و تازه حکومت را هم خود آنها برای مدیریت کارشان بوجود آورده اند و نه برای اینکه توده ها ی زحمتکش در آن شرکت کنند و سنگ جلوی پای استثمارگران بگذارند. حکومت و دمکراسی دردی از استثمار شوندگان دوا نمی کنند. چونکه برای آن بوجود نیامده اند. ولی برای استثمارگران بسیار مهم و حیاتی است. حکومت برای آن بوجود آمده که استثمار را رشد و تکامل دهد.

دمکراسی هیچ وقت مشخص نبوده و نیست. استثمارگران هر کدام دمکراسی را به شکل خود می بینند. و استثمارشوندگان هم همینطور. چونکه دمکراسی چارچوب(قوانین و مقولات علمی) مشخص ندارد. هرکسی دمکراسی را به شکل خود می بیند. با اینکه به آن یک مفهوم خاص داده اند ولی باز نامشخص است. دمکراسی برای زحمت کشان نه نان می شود و نه آب. و هیچ وقت پدیده ای نبوده که بتوان با آن به حقوق طبیعی انسانی رسید. و هیچ گاه مشکل فقر و گرسنگی و بدبختی و بی عاشقی را حل نمی کند و ازبین نمی برد و نمی تواند بکند. دمکراسی یک جامعه حقوقی و تکلیفی نیست.

کمونیستها همیشه معتقد بوده اند که برای حل مشکلات جامعه باید از علم و شناخت علمی استفاده کرد. در واقع طبقه بندی و سازماندهی جامعه از طریق شناخت علمی یعنی قوانین و مقولات علمی امکان پذیر است. کمون پاریس اولین اقدام جنبش کمونیستی بود در راه حل منطقی و یا علمی جامعه به رهبری کمونیستهایی مثل مارکس و انگلس وغیره که چند ماهی دوام نیاورد. در سال 1917 کمونیستها و جنبش کمونیستی به رهبری لنین اقدام کردند و نشان دادند که می توان جامعه را بطور علمی حل کرد و فقر و بدبختی را ازبین برد و موفق شدند بیشتر از نیم قرن دوام آورند.  جنبش کمونیستی از دمکراسی خلقی و یا دمکراسی پرولتاریایی، دمکراسی استثمار شوندگان و یا کارگران و زحمتکشان در مقابل دمکراسی استثمارگران و سرمایه داران استفاده می کردند که شاید بتواند عاملی در مقابل استثمارگران قرار گیرد. که بهیچ عنوان نشد و شدنی هم نیست.

حل منطقی جامعه  بدون شناخت علمی و طبقه بندی علمی یعنی بدون قوانین و مقولات(اسلوبهای) علمی امکان پذیر نیست. استثمار شوندگان، فقرا، زحمتکشان، زجر دیدگان و کارگران نباید انتظار آزادی و برابری و همبستگی از دمکراسی داشته باشند. دمکراسی چیزی جز نا کجا آباد نیست.یک تصور غلط از خوبی و عدالت و آزادی و برابری است که رهبریش را دون کیشوتها به عهده گرفته اند.

دمکرات کسی است که معتقد به دمکراسی است.

بهیچ عنوان دلیل نمی شود که یک دمکرات آزادی خواه باشد یا نه. آزادی رابطه ای با دمکرات بودن ندارد. یک فاشیست و یا یک دیکتاتور هم می تواند دمکرات باشد. یک لغتی که مفهوم مشخص و کاملی ندارد و از نظر مفهوم فقیر است را نمی توان خالص و پاک معرفی کرد و به خورد دیگران داد مثل لغت «چپ». برای هرچیزی باید از اصول علمی پیروی کرد و نه پدیده هایی که از مغز انسان تراوش میکنند.

چپ، هم یک لغت علمی نیست و نامشخص و گمراه کننده است. وهر خوبی را نمی توان زیر لفافۀ چپ کشاند تا بتوان ملت را بشیوۀ خود راه برد. برخورد علمی کردن یک اسلوب علمی دارد. لغات و مفاهیم را هم نمی توان به دلخواه خود توجیح کرد و توضیح داد. قوانین و مقولات علمی بر اساس احساسات انسانی عمل نمی کنند.

مبازۀ اصلی

همانطور که در فصل گذشته مطرح کردیم، حقوق طبیعی انسان هستی انسان را تشکیل می دهد.

حقوق در اینجا، حقوقی نیست که بتوان برای آن دادگاه تشکیل داد، وکیل گرفت، دادگاهی کرد و یا به قوانین حکومتی و مذهبی رجوع کرد. حقوق در اینجا مثل ماهی است که حق آب دارد.

طبیعی همان هستی بیولوژیکی، شیمیایی، فیزیکی و فلسفی است. درواقع انسان برای همین حقوق طبیعی بدنیا می آید و به هستی می رسد، مثل هر موجود زندۀ دیگر. و وقتی که می گوییم حقوق طبیعی انسان هستی انسان است یعنی اینکه برای آن نمی توان قانون وضع کرد و یا گذراند، چونکه خود قانون خاص خود دارد. نمی توان چشمها، گوشها و دهان را در مقابلش بست و یا آنرا ممنوع اعلام کرد و یا محدود کرد و یا زندانی کرد، سیمهای خاردار مخفی و یا علنی دورش کشید و مرز کشید و دیوار کشید و یا نیروهای نظامی، انتظامی، جاسوسی، خبری، خبرچینی و انواع و اقسام سلاحها و مأمور، بازجو و نگهبان ارسال کرد. به عبارت دیگر خود خدا است. چونکه زندگی انسان وابسته به همین حقوق طبیعی است و بدون آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد. و هیچ خدای دیگری را هم قبول نمی کند و درواقع برایش بی مفهوم است. سلولهای بدن انسان نه خدا می فهمد و نه نمایندگان خدا.

وقتی انسان خوشبخت است و احساس خوشبختی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

وقتی انسان آزاد است و احساس آزادی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

وقتی انسان راحت است و احساس راحتی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

وقتی انسان عاشق است و عشق می ورزد که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

  حقوق طبیعی هم بدون استثناء و بدون شرط و شروط و یا هر چیز دیگری که از مغز علیل بعضی از انسانها تراوش می کند باید تأمین شود. نمی توان حقوق طبیعی را وابسته به چیزی کرد و یا بر آن تسلط داشت. چونکه خود قادر و توانا است و خودکار عمل می کند. اینرا یکبار برای همیشه باید در مغزها گنجاند.

ولی ما انسانها در دنیایی زندگی می کنیم که برای بدست آوردن حقوق طبیعی باید به پول متوسل شد. درواقع جامعه بزور حقوق طبیعی را که یک امر طبیعی است را وابسته به پول کرده است، چیزی که حیات انسانی را تشکیل می دهد. پول یک عامل خارجی است و هیچگونه رابطه ای با حقوق طبیعی ندارد. وقتیکه می گوییم هیچگونه رابطه ای ندارد، یعنی بهیچ عنوان حقوق طبیعی نیست. و جامعه به انسان اجبار میکند تا برای حقوق طبیعی پول پرداخته شود و اگر پرداخته نشود،  حکومت یعنی دولت، قانون، مراکز عریض و طویل اداری، قضایی، متافیزیک، نیروهای نظامی، انتظامی، چاپلوسی، کنترل، مأمور، مزدور، بازجو، زندان، سیم خاردار(مرعی و نامرعی)، مرز، دیوار، سازمانهای جاسوسی، خبرچینی، خبری، سازمان ملل، حقوق بشر، صلیب سرخ و سازمانهای انسان دوستانه را به جانش می اندازند. باید گفت که با چنین هیولایی در طرف است، این هیولا هیچ وقت تغییر چندانی در تاریخ بشریت نکرده است. درواقع برای بدست آوردن حقوق طبیعی، انسان باید به استثمار متوسل شود و یا پناه ببرد، و درواقع مجبوریم ببریم.

انسان بدنیا آمده است که پروسۀ زندگی خود را طی کند. و به علت متفاوت بودن انسانها و طبیعت متفاوت است، در بعضی کوتاه و در دیگران بلند تر است. و وقتی که بدنیا آمد، با هر شیوه ای برای طی کردن دورۀ(روند) زندگی خود فعالیت و مبارزه و پیکار می کند که خود حقوق طبیعی و اولیۀ انسانی است و باید بکند، اگر نه باید بمیرد. درواقع انسان بدنیا می آید که زندگی کند. وهیچ احدی حتی خدا هم نمی تواند جلویش را بگیرد، چه رسد به دیگران. وابستگی انسان به زندگی یک وابستگی حیاتی است، مثل ماهی به آب. ولی استثمار درست همینجا مداخله می کند و آنرا وابسته به پول، مالکیت و تجارت می کند. مثل این می ماند، تا ماهی پول ندهد حق آب ندارد. استثمار، این بیماری اجتماعی، مرگ زودرس را هم به او تحمیل می کند و تراژدی بوجود می آورد. انسانها را به مرگ محکوم می کند و روی فرزندان، مادران، پدران و غیره بمب و یا هر مادۀ نابودی حتی مواد مخدر می ریزند و آنها را می خواهند بکشند و می کشند و به زور، قبل از موعد مرگ نابود می کنند و کرده اند.

درواقع تا پول نباشد رابطۀ شکم انسان با غذا حل نمی شود. اینجا پول واسطه است. در صورتیکه شکم انسان نه صبر و حوصله می شناسد و نه پول می شناسد و نه استثمار می شناسد و نه خدای دیگری می فهمد و نه قوانین خارج شده از مغز انسانها. شکم وقتیکه گرسنه است باید غذا بخورد، چه پول باشد و یا نباشد، چه خدا باشد یا نباشد. ولی پول به کمک حکومت و متافیزیک (خیلی قبل از میلاد و هنوز ادامه دار) قرنها است که می خواهد شکم را وابسته به خود کندو یا کنند که اصلاً شدنی نیست. این مثال درمورد تمام عوامل حقوق طبیعی صدق می کند. وابستگی شکم به غذا مثل وابستگی ماهی به آب است. نمی توان از ماهی پول گرفت چونکه وابسته به آب است و تازه مسخره هم هست.

طبیعت و یا حقوق طبیعی خود قوانین و مقولات خاص خود رادارد و بر اساس آن عمل می کند و قوانین دیگری هم نمی شناسد و ملیونها سال بدون مشکل زندگی کرده است و می کند.استثمار هم قوانین خاص خود را دارد و قوانین طبیعت را هم نمی پذیرد(بیخود نیست که برای هر چیزی قانون وضع می کند) و می خواهد اورا زیر سلطه گیرد، حتی با نابود کردن که می کند. این آن جنگی است که هیچگاه قابل حل نیست. جنگ بین ریگها و الماسها است. تو آزادی تا آزاد نباشی.

استثمار است که طبقات را ایجاد کرده است. تقسیم بندی طبقات در جامعه بستگی به مقدار پول، مالکیت و مبادله دارد. ولی در گیری اجتماعی بر اثر همین تضاد اصلی بین حقوق طبیعی انسان از یک طرف و استثمار در طرف دیگر و رقابت کنند گان است. کارگران و زحمتکشان، در واقع استثمارشوندگان با استثمارگران تضاد ندارند و در گیری هم ندارند. تضاد آنها بین حقوق طبیعی و یا اولیه است با استثمار از یک طرف و رقابت بین بین فروشندگان نیروی کار(کارگران و زحمتکشان) و استثمارگران بزرگ و بزرگتر برای خرید آن، است. طبقات استثمارگر و استثمار شوند سخت به هم وابسته اند و یکی بدون دیگری نمی تواند وجود داشته باشد و به خاطر همین نمی توانند باهم درگیری داشته باشند. چونکه هر دو موافق استثمارند. و هستی هرکدام وابسته به هستی دیگری است. چیزی که استثمار شوندگان را منقلب می کند حقوق طبیعی شان است. تضاد بین حقوق طبیعی که حیات انسانی را تشکیل می دهد و حتماً هم باید برآورده شود و استثمار که همه چیز را وابسطه به خود می کند و درواقع کرده است. حقوق طبیعی یک عامل درونی است، یعنی در درون ارگانیسم زنده مثلاً انسان است. در صورتیکه استثمار یک عامل خارجی  و تحمیل شده است. یک عامل خارجی مثل استثمار برای حقوق طبیعی که یک عامل درونی است تصمیم می گیرد که اصلاً شدنی نیست. با اینکه استثمار سخت به حقوق طبیعی وابسته است، چونکه اگر حقوق طبیعی انسانها تأمین شود استثمار نمی تواندوجود داشته باشد. ولی حقوق طبیعی بهیچ عنوان نمی تواند وابسته به استثمار شود مگر زیر فشار، زور، تحمیل و آنهم با وجود حکومت یعنی دولت و........ که قبلاً مطرح کردیم. در واقع زحمتکشان دو مشکل عمده دارند یکی حقوق طبیعی شان است که مشکل بدست می آورند و طبیعت به آنها تحمیل میکند و دیگری سیستم(روابط) اجتماعی که به آنها تحمیل می کند که خود(و یا هرچیزی) را بطور ملک بفروشند و با استثمارگران برای فروش ملک خود رقابت کنند تا بتوانند به حقوق طبیعی خود برسند، که استثمارگران چنین مشکلی را ندارند.

انسانها موجودات مستقلی هستند  که افکار و خواستهای متفاوت دارند، چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی. ولی استثمار قرنهای مدیدی است که می خواهد انسانها وابسته به آن و نمایندگان آن باشند. برای همین استثمارسخت با استقلال انسانها و شناخت و آگاهی آنها در تضاد است.

همانطورکه پول، مالکیت و مبادله و یا استثمار و به عبارت دیگر استثمارگران نه خدا و نه نمایندگان خدا می شناسند، به همان اندازه هم حقوق طبیعی انسانی نه خدا و نه نمایندگان خدا می شناسد. ضرب و المثلی میگوید که شکم گرسنه دین و ایمانی ندارد. جنگ بین استثمار که حقوق طبیعی انسانها و حتی بعضی از حیوانات و گیاهان را نمی دهد مگر بوسیلۀ استثمار و در طرف دیگر هر موجودی برای حقوق طبیعی خود دست به هر کاری می زند و باید بکند و حتی عضو های بدن خود را هم می فروشد و یا بچه های خود راهم می فروشد و یا آدم می کشد، در می گیرد.

استثمارگران از حقوق طبیعی برای پول، مالکیت و مبادله استفاده می کنند و مسئله شان همین استثمار است. در صورتیکه انسان از پول و مالکیت  و مبادله برای حقوق طبیعی استفاده می کند و می خواهند سر به تن پول، مالکیت، مبادله، حکومت و متافیزیک، در واقع استثمار هم نباشد.استثمارگران همیشه بفکر هرچه بیشتر پول درآوردن هستند. در صورتیکه انسانها بفکر بهتر کردن حقوق طبیعی خود هستند. استثمارگران تمام نیرو و توان خود را در راه پول فدا می کنند. در صورتیکه انسانها تمام نیرو و توان خودرا برای حقوق طبیعی فدا می کنند، این آن درگیری اصلی اجتماعی است. استثمارگران بیشتر و یا هزاران بار بیشتر از حقوق طبیعی خود دارند. در صورتیکه استثمار شوندگان یک بار آن را هم بزور بدست می آورند.

در جامعۀ استثماری همه به دنبال زور و قدرت می روند. بخاطر اینکه بتوانند با این جامعۀ بی عدالت مبارزه کنند و یا اینکه استثمارگر شوند. خصلت زور و قدرت در پول نهفته است. آنهایی هم که نتوانند با این بی عدالتی های جامعه مبارزه کنند و همچنین نتوانند استثمارگر شوند، پاسیو و یا گوشه گیر می شوند و یا اینکه دست به خود کشی می زنند و یا عرق خور و مخدری می شوند و به صورت انگل وار زندگی می کنند. در جامعۀ استثماری حتی استثمارگران و یا کسانی که از استثمار دفاع می کنند هم زیر تسلط استثمار هستند. استثمارگران و استثمار شوندگان محصول استثمار و وابسطه به او هستند. استثمار سخت با انسان بیگانه است.

وقتی که حکومت یعنی دولت و مراکز عریض و طویل اداری و غیره خود قوانین حکومتی خودشان را رعایت نمی کنند و نمی توانند بکنند، چه انتظاری می توان از مردم داشت. وقتی که مراکز دولتی و استثمارگران قوانین خود را رعایت نمی کنند، چه انتظاری از مردم می توان داشت. وقتی که دولت و یا در مجموع حکومت هزار و یک کثافتکاری انجام می دهند، چه انتظاری می توان از مردم داشت. دولت و درواقع نمایندگان استثمارگران مثل خود استثمارگران دست به هر کثافتکاری و لجن می زنند و اکثراً سعی می کنند پنهان کنند و بعد توده ها را بخاطر اینها سرکوب و شکنجه می کنند و یا به گردنشان می اندازند و می گویند ما نکردیم. جنگلها و حیوانات را استثمار شوندگان، بد بختان، زحمتکشان نابود می کنند و کرده اند اگر نه استثمارگران فقط استثمارگرند! و آنهایی (دولتمرانی) هم که می گویند و با افتخار و با جرأت مطرح می کنند که کرده ایم، بخاطر آن است که قدرت داریم و شما حق ندارید بکنید، چونکه ما تصمیم می گیریم و نه خیابان. در اینجا بکار بردن چرا هم سخت سرکوب می شود. و یا آنها به عبارتی می خواهند بگویندکه ما (دولت و استثمارگران) مجبوریم اینطوری باشیم بخاطر اینکه جامعه استثماری است و استثمار هم از قبل بوده و هست و خواهد بود، یعنی یک عده خدایانند و بقیه تعظیم کنندگان روی زمین اند، یک عدۀ عظیم در فقر و یک اقلیت کوچک دارا و یا پولدار، یک عده کارگر و زحمتکش و عدۀ دیگر سرمایه دار و یا استثمارگرند، یک عده خم شدگان و یک عده سروران، اربابان و رئیسانند.

نتنها استثمار شوندگان، فقران، نداران، کارگران، زحمتکشان و تعظیم کنندگان تحت تأثیر جامعۀ استثماری هستند بلکه استثمارگران، داراها، سروران، رئیسان، بورژواها، خدایان، سرمایه داران و مالکان، چه کوچک آنها و یا بزرگ و بسیار بزرگ هم به همان اندازه تحت تأثیر جامعۀ استثماری هستند. و درواقع پول، مالکیت و مبادله است که برای انسان و طبیعت تصمیم میگیرد.بخاطر همین می گوییم که استثمار(قوانین جامعۀ استثماری) خودکارانه عمل میکند. وقتی که سیستم(روابط) براساس پول، مالکیت و مبادله ریخته شده، انسانها برای بدست آوردنش دست به هر کاری می زنند و مجبورند بزنند. بخاطر اینکه پول حقوق طبیعی شان را تأمین می کند. ولی در طبیعت قوانین طبیعی و درواقع حقوق طبیعی انسان، مثلاً شکم انسان است که تصمیم می گیرد که درواقع باید بگیرد. شکم انسان هیچ قانونی را نمی شناسد، برای اینکه خود بر اساس قوانین و مقولات عمل می کند و آنهم بطور خودکارانه. انسان برای غذا، هوا، آب، خواب، عشق، تفریع و بطور کلی برای حقوق طبیعی خود دست به هر کاری می زند و مجبور است بزند و باید بزند، چونکه بدن انسان بطور طبیعی به او تحمیل می کند، و برای همین هم بدنیا آمده است. وقتی که سیستم(روابط) بر اساس استثمار باشد انسانها بره های طلسم شدۀ پول، مالکیت و مبادله هستند و آنهم زیر فشار حکومت و متافیزیک.  

در جامعۀ استثماری جنگ بین دو خداست. یکی پول، مالکیت، مبادله و متافیزیک و درواقع استثمار که ساختۀ انسان است، که می گوید منم که قادر و مطلقم و در طرف دیگر انسان(منظور از انسان شکل بیولوژیکی و درواقع طبیعی است و نه افکار و عقاید. چونکه قوانین و مقولات بیولوژیکی بدن انسان خودکار عمل می کنند و چیز دیگری برایشان بی مفهوم است) خود را قادر مطلق  و توانا می داند و به خود اجازه نمی دهد بردۀ استثمار باشد. و استثمار هم به انسان اجازه نمی دهد آزاد و برابر و همیار باشد و انسان را بردۀ خود کرده است. این استثمار است که انسانها را طلسم کرده است0 از نظر مادی انسانها بردۀ استثمار بیش نیستند و از نظر معنوی طلسم شدگان روی زمینند و آنهم طلسم ایده آلیسم.

تضاد بین حقوق طبیعی انسان و استثمار تضادی تاریخی است و از قوانین تضاد در فلسفه پیروی می کند ونه قطبها(به بخش آن رجوع شود). همانطور که مطرح شد استثمار یک نوع بیماری است و مثل یک موجود زنده عمل می کند. آنچنان عمل می کند که هر گونه نسخه برای ازبین بردن اورا از بین می برد و یا سعی می کند از بین ببرد و سخت مبارزه می کند. بیخود نیست که دانشمندان و مردان بزرگ و باوفایی بپا خواستند تابتوانند این جامعۀ پر از تضاد را حل کنند ولی استثمار به دست استثمارگران و متافیزیکان و نمایندگان حکومتی، آنها را سر بنیست کردند و هنوز می کنند. استثمار برای زندگی خود سخت فعالیت می کند و با هر چیزی در مقابلش سخت مبارزه می کند. بیخود نیست که استثمارگران را دیکتاتوری سخت سرمایه داری نهاده اند. درواقع تضاد بین حقوق طبیعی انسان از یک طرف و استثمار از طرف دیگر مثل تضاد بین بیماری و بدن انسان است که تضادهای دیگری را هم بوجود می آورد. اینگونه تضادها و قطبها از قوانین فلسفه پیروی می کنند. تضادها یکی دیگری را ازبین می برند و یا خنثی می کنند و یا اینکه هر دو ازبین می روند. تضاد بین استثمار و حقوق طبیعی انسان هم بهمین منوال است. بستگی به آن دارد که مجموعۀ عوامل به نفع استثمار درآید و یا حقوق طبیعی، ولی اینجا یک نکته مشخص است که با از بین رفتن نسل بشر استثمار هم از بین می رود و یا اینکه با از بین رفتن استثمار انسان تازه بدنیا می آید و زندگی انسانی را شروع می کند.

اینجا یک سوأل مطرح می شود، که آیا انسان از شر استثمار رهایی میابد؟

فقط می توان گفت که می تواند رهایی یابد ولی بر عکس آن هم امکان پذیر است. در هر صورت همۀ داده های کنونی به نفع استثمار است تا به نفع انسان.

سوأل دیگری، آیا استثمار به رشد و تکامل انسان کمک می کند و یا کرده است؟

باید گفت که نه. چونکه شناخت علمی با نبود استثمار هم بدست می آید. استثمار یک نوع بیماری است که در روابط بین انسانها وجود دارد، در صورتیکه شناخت، و درواقع شناخت علمی خصلت طبیعی(حقوق طبیعی) است. حقوق طبیعی انسانی نتنها نمی تواند وابسته به استثمار باشد بلکه هر عاملی که باعث جلو گیری آن شود را نمی پذیرد. اشتباه خواهد بود تصور شود و یا کرد که می توان حقوق طبیعی انسان را وابسته به چیز دیگری غیر از استثمار هم کرد. حقوق طبیعی انسانی هستی انسان است و نمی تواند وابسته به چیزی باشد. نمی توان بر طبیعت تسلط یافت و بررویش خدایی کرد، چونکه خود قوانین و مقولات دارد و هر چیز دیگری برایش بی مفهوم است.

تأکید کنیم که نابرابری انسانها در همین استثمار نهفته است. یعنی طبقات استثمارگر و استثمارشونده و در کنار آن مجموعۀ نابرابری های جامعه در همین استثمار نهفته است. و یا به عبارت دیگری استثمارگر و استثمارشونده دو جهت قطبهای جامعۀ استثماری را همین استثمار بوجود آورده است. اگر نه در طبیعت نابرابری بی مفهوم است.

پیچیدگی جامعۀ کنونی بشریت بخاطر دو عامل اصلی است :

          حقوق طبیعی و قوانین و مقولات آن.

          استثمار و قوانین و مقولات آن.

برای خود حقوق طبیعی یک سری قوانین و مقولات طبیعی، درواقع بیولوژیکی وجود دارد که خودکار عمل می کنند و آنهم خارج از ارادۀ انسان و یا هر چیز دیگری. بخاطر اینکه هر ارگانیسم زنده مثل انسان بخاطر همین حقوق طبیعی به هستی می رسد و برای آن زندگی می کند. به این دلیل ساده که ماهی بدون آب نمی تواند ماهی باشد و وجود عینی نمی تواند داشته باشد. و ماهی را هم نمی توان در مقابل آب مشروط به چیزی کرد. انسان و حقوق طبیعی او هم همان رابطه را دارند.

استثمار هم یک سری قوانین و مقولات دارد که بطور طبیعی و خودکار عمل می کنند و خارج از ارادۀ انسان است. استثمار برای هستی خود سخت مبارزه می کند و خواهد کرد. در گیری و تضاد بین آن دو و همچنین در گیری در درون استثمار به علت و جود رقابت، مجموعۀ تضادهای اجتماعی را بوجود آورده است و می آورد، که در وجود هر شخصی نهفته است.

باید در نظر داشت که نه پول حقوق طبیعی است و نه مالکیت و نه مبادله و نه حکومت و نه متافیزیک. آنها می توانند حقوق طبیعی انسانها را تأمین کنند، اگرنه حقوق طبیعی نیستند. بخاطر همین استثمار با انسان بیگانه است.

همانطور که استثمار دیکتاتورانه و سخت عمل می کند به همان اندازه هم حقوق طبیعی دیکتاتورانه عمل می کند، چونکه شکم نه صبر می شناسد و نه تحمل و هیچی را هم نمی فهمد. طبیعت قوانین ساخته شدۀ انسان را نمی فهمد.

سازمان

 جامعۀ انسانی بر اساس سازمان می چرخد. هر گوشه و کنار ما سازمانی نهفته است. گرفته ازسازمانهای دولتی(مجلسی، نظامی، انتظامی، خبری، شهرداری و...)، خصوصی و یا غیر دولتی، مذهبی، آموزشی، ورزشی، مبارزاتی، سندیکایی و غیره 

دو نوع و یا شکل سازمانی وجود دارد :

»«»«    سازمانهایی که شکل و یا بر اساس سلسله مراتب و یا هیرارشی عمل می کنند. این نوع سازمانها فقط در جامعۀ انسانی به چشم می خورند. انسانها به علت قدرت، توانایی، امکانات و مسئولیت در مراتبی(بالا و یا پایین) جا داده شده اند و یا گرفته اند. یعنی در جایی که کار و یا فعالیت می کنند، هر کسی و یا کسانی، رئیسی، بالا سری، سروری و یا دستور دهنده ای دارند. سلسله مراتب در حیواناتی که بطور جمعی زندگی می کنند وجود ندارد. بدن انسان هم بطور سلسله مراتب عمل نمی کند. درواقع در طبیعت این نوع سازمان نتنها وجود ندارد، بلکه بی مفهوم است، و تازه غیر علمی است. یعنی اینکه بر اساس اصول علمی، قوانین و مقولات علمی عمل نمی کند. درواقع استثمار است که چنین سیستمی(روابطی) را بوجود آورده است و تحمیل می کند. یک شرکت، و یا یک مغازه و یا یک کارخانه، و یا یک مدرسه وغیره به هر اندازه و یا مقدار که (انسانهایی که در آنها فعالیت و کار می کنند) می خواهد باشد بر اساس سلسله مراتب عمل می کنند. که در پایین این مراتب مزد بگیران(کارگران، زحمتکشان، سرباز...) قرار دارند. بعد سر کارگر، رئیس و درجه داران تا مالکان و یا مالکان بزرگ، استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان در رأس همه قرار دارند. هر کدام یک شکل از مسئولیت، قدرت و توانایی بر زیر دست و یا زیر دستان خود دارند، که یک وضعیت بهتری(پول مالکیت و مبادله) نسبت به دیگران دارند. درواقع استثمار است که تصمیم می گیرد و نه علم و نه شناخت علمی و نه اصول علمی. بزرگترین(بیش از حد زیاد) و کاملترین سازمان هیرارشی حکومت(دولت و مراکز عریض و طویل اداری، انتظامی، نظامی، نگهبانی، کنترل، خبری، خبر چینی و...) و بعد متافیزیک، کشور و... هستند. سازمان هیرارشی رابطۀ سخت با دمکراسی و این یکی با حکومت دارد. در چنین سازمانی زیر دستان کورکورانه از بالایی ها و یا درجه دارترها اطاعت می کنند و باید بکنند، چه شناخت داشته باشند یانه، اگر نه این سیستم(روابط ) نمی تواند پایدار بماند. استثمار هیچ سازمان غیر هیرارشی را قبول نمی کند. در چنین سیستمی(روابطی)، آزادی، برابری، همبستگی، هم یاری، و همکاری مفهوم اصلی خود را ندارند و نمی توانند داشته باشند. جامعه براساس بالا تری، پایین تری و یا زیر دست، بالا دست و یا ارباب، رعیت و یا دارا، ندار تقسیم شده است. استثمار هر سازمانی را بلافاصله به شکل هیرارشی مبتلا می کند.

احزاب کمونیست، خلقی، انقلابی و انسانی و غیره بدون آن عمل نمی کنند و نمی دانند که چگونه می توان عمل نکرد. دستور همیشه از بالاتر ها می آید و دیگران آنها را، اجباراً و یا نه عمل می کنند. اینجاست آن تضاد درونی احزاب کمونیست، کارگری که از یک طرف می خواهند علمی، منطقی عمل کنند و از طرف دیگر تحت تأثیر سیستم استثماری، غیر علمی عمل می کنند، که امکان پذیر نیست و نبوده. در جامعۀ استثماری نمی توان تصور کرد که می توان سازمان غیر هیرارشی بوجود آورد و یا وجود داشته باشد. تصور چنین سازمانی در مغز انسان نمی گنجید و نمی گنجد، ولی وجود دارد. بعضی ها پروتستانها را سازمان غیر هیرارشی می گفتند و یا اینکه سنی ها در اسلام طبقه بندی بسیار کمتر از شیعه دارند ولی باز آنها بصورت هیرارشی عمل می کنند و نمی توانند نکنند. در آنها هم کسانی هستند که مسئولیت دارند و دستور می دهند. در هر صورت هیچ رابطۀ علمی در آنها وجود ندارد. در چنین سازمانی، قدرت یک فرد در مواقعی تقریباً بطور مطلق، توانا و قوی(خدایی) است. سیستم هیرارشی بدون دستور و قبول دستور غیر ممکن است، چونکه ساختار این سازمانها هم بر اساس همین عامل پایه ریزی شده و عمل می شود. بیخود نیست که هر کسی خود را بالا تر و زرنگتر و فهمیده تر از دیگری می داند و می بیند.

»«»«    سازمان غیر هیرارشی بر اساس حقوق طبیعی و درواقع علمی(طبقه بندی) و یا تخصصی عمل می کند. قبل از هر چیز باید مطرح کرد که در مجموع دو شکل سازمانی وجود دارد. سازمانهایی که بر اساس شناخت و یا آگاهانه عمل می کنند و سازمانهایی که نا خود آگاهانه بوجود می آیند. دو عامل وجود دارد که در درون هرکدام عمل می کنند. یکی حقوق طبیعی و دیگری استثمار(شکل مادی، پول، مالکیت و مبادله) است. در هرکدام عوامل مشترک به چشم می خورند. وجود آن دو(استثمار و حقوق طبیعی) شکل سازمانی خاص بوجود می آورد. وجود قوانین و مقولات حقوق طبیعی و علمی و استثمار باعث می شود که سازمانهای متفاوت ظاهرگردد. در سازمانهای نا آگاهانه منافع شخصی هر عضو، آنها را نا خودآگاهانه به هم ربط می دهد. ولی در سازمانهای آگاهانه از طرف استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان(برای یک بچه خدا بی مفهوم است غیر از حقوق طبیعی اش) تحمیل می شوند. در جامعۀ استثماری هر شکل آن بلاجبار سیستم هیرارشی بخود می گیرد و همیشه گرفته است و تازه چیز دیگری هم به تصورشان نمی گنجد. چونکه روابط انسانی بیشتر از سی هزارسال قبل از میلاد تا کنون بر اساس پول پایه ریزی شده و هست. بر عکس در طبیعت سیستم هیرارشی وجود ندار، و حیواناتی که بطور اجتماعی زندگی می کنند اصلاً هیرارشی ندارند. یعنی اینکه در جامعۀ انسانی هم باید وجود داشته باشد، که دارد، ولی واضح دیده نمی شود و اجازه نداده اند که بروز کند. سازمان در جامعۀ حیوانی بر اساس حقوق طبیعی شان وجود دارد و سازمان داده شده اند. وجود سازمان و سازماندهی غیر هیرارشی را در موقعی می توان دید که استثمار(پول، مالکیت و مبادله) هیچگوه نقشی در آن بازی نمی کنند. موقعی است که هم کاری، هم یاری و همبستگی و یا اصول علمی در آن نقش تعیین کننده را بازی می کنند. در طبیعت نه پول وجود دارد و نه مالکیت و نه مبادله، نه اقلیت و جود دارد و نه اکثریت، نه رئیس وجود دارد و نه دستور دهنده ای، نه استثمارگری وجود دارد و نه حکومتی و نه متافیزیکی و بقیۀ مظاهر استثمار وجود ندارند. سیستم هیرارشی نه علمی است و نه بر اساس اصول علمی عمل می کند. در صورتیکه سازمان غیر هیرارشی علمی است و اجباراً هم بر اساس اصول علمی عمل می کند، که پایۀ آنرا حقوق طبیعی تعیین می کند، مثل تمام حیواناتی که جمعی زندگی می کنند. قوانین و مقولات علمی و یا درواقع طبیعت مشخص و روشن است و از مغز انسان تراوش نمی کند. سازمان غیر هیرارشی اجباراً بر اساس همبستگی، هم یاری و هم کاری و بطور آگاهانه  پایه ریزی می شود. اینجاست که آزادی مفهوم کامل خود را باز می یابد. همانطور که حقوق طبیعی هیچگونه رابطه ای با استثمار ندارد، علم و اصول علمی هم هیچگونه رابطه ای با استثمار ندارد. استثمار روابط غیر هیرارشی را نه تنها قبو نمی کند، بلکه سخت سرکوب می کند. در بین جنبش کمونیستی بعضی از(کامل نه) عنصرهای غیر هیرارشی وجود داشتند، ولی عمر طولانی نکردند، و بر عکس سیستم هیرارشی سخت ساکن شد، بطوری که حتی نمی توان این قطعنامۀ کمونیست را به آنها معرفی کرد. بیخود نبود که تقریباً سازمانهای به اصطلاح کمونیستی ناپدید شدند.هر سازمانی اجباراً باید بشکل هیرارشی عمل کند، چه زود و یادیر. بیخود نبود که احزاب کمونیست و سندیکاهای کارگری سخت به آن مبتلا شدند. چونکه اصول علمی را به درستی رعایت نکردند و هنوز هم نمی کنند. سازمان غیر هیرارشی نا آگاهانه نیست و اجباراً هم نمی تواند باشد، اگر نه به حالت هیرارشی بر می گردد. در چنین سازمانی فشار و زور و تحمیل ایده هایی که از مغز انسان تراوش می کنند وجود ندارد. در چنین سازمانی برای اینکه بتواند دوام بیشتر و رشد و تکامل بیابد باید از سه عامل زیر پرهیز کرد : 

یکی، هر گونه در گیری، به هر شکل و به هر عنوانی.

دیگری، هر گونه تسلط، فشار و زور بر روی انسان دیگری و طبیعت، به هر شکل و به هر عنوانی.

و آخری، داشتن بیشتر از حقوق طبیعی.

این عوامل تولید مشکل حتی در تولید می کنند. در چنین سازمانی، شناخت علمی و اصول علمی مهم ترین و تعیین کننده ترین عنصر است، که با درگیری، فشار، زور و تسلط استثماری امکان پذیر نیست. تنها عنصری است که می تواند به سازمانهای غیر هیرارشی کمک کند، دائمی کند، اعتماد به اعضاء آنها بدهد.

در هر صورت برای انسان ها، حیوانات و گیاهان تنها راه فقط همین سازمانهای غیر هیرارشی هستند که می توانند هستی آنها را نجات دهند. نکتۀ مشترک  بین تمام اعضای سازمانهای غیر هیرارشی هم فقط حقوق طبیعی آنها است.

برای نجات طبیعت اول باید انسان را نجات داد.

   دزد

همانطور که مطرح کردیم هر موجود زنده و بخصوص انسان حقوق طبیعی دارد که بدون آن هستی نمی یابد. ولی اگر هر موجود زنده ای بیشتر از این حقوق داشته باشد را دزدی می گوییم. چه می خواهد دزدی از انسان باشد و یا از طبیعت.

جامعۀ استثماری بدون دزدی امکان پذیر نیست. جامعه ای که بر اساس استثمار باشد، یک عده آنرا متعلق و بر دیگران سوار می شوند. در چنین جامعه ای دولتمردان از انسانها می دزدند، مراکز اداری دولتی و غیر آن از انسانها می دزدند، نیروهای نظامی، انتظامی و کنترل از انسانها می دزدند، وکلا و قضات از انسانها می دزدند، تاجران و بازاریان از انسانها می دزدند و روحانیون و مراکز روحانی از انسانها می دزدند و غیره.

وقتی که جامعه بر اساس سیستم دزدی ریخته شده ، خوب همه دزدی میکنند. وقتی که دولت از مردم می دزند، وقتی که شرکتهای دولتی و ادارات از مردم می دزدند و می چاپند و غارت می کنند، وقتی که سازمانهای بیمه از مردم می دزند، وقتی که پولداران از نداران(با اینکه پولی ندارند) دزدی می کنند، وقتی که داراهان از نداران می دزدند چه انتظاری از خلق باید داشت که دزدی نکند. و یا چه انتظار می توان از بچه ها داشت که دزدی نکنند و یاد نگیرند. البته جالب است که دولت و همۀ مراکز اداری زمانی علنی و مواقعی غیر علنی دزدی می کنند.

در جامعۀ استثماری است که دزدی وجود دارد و ازبین هم نمی رود. جامعه ای که بر اساس پول، مالکیت و مبادله باشد نمی تواند فارغ از دزدی باشد. البته بعضی ها فکر نکنند که می توان در جامعۀ استثماری بدون دزدی زندگی کرد. دزدی چیزی است که به همۀ انسانهای جامعۀ استثماری تحمیل شده است. بخاطر همین همه دزدی می کنند.

دزدی زائدۀ استثمار است.

تجارت، مبادله، سیاست دزدی است.

تجارت قانونی یعنی دزدی قانونی و آنهم با قانون استثمارگران و حکومتمدارانشان و متافیزیکان. تجارت غیر قانونی تجارتی است که خارج از قوانین حکومتمداران عمل می کند و یا اینکه نیمه قانونی عمل می کند. تجارت قانونی که آنرا می توان تجارت(دزدی) شرافتمندانه نامید که می نامند و به جای لغت دزدی از لغات کار، مالیات ها، بیمه ها، جریمه ها، اعانۀ ملی ها، باج ها، سوء استفاده ها، عملیات انسان دوستانه، صلیب سرخ،سازمانهای کمکی، کمک و غیره استفاده می کنند. البته این نوع دزدی ها بدون مراکز دولتی و قانونی و قضایی و غیره شدنی نیستند. بازار چیزی جز محیط برای دزدی نیست که دولت زائدۀ استثمار آنرا قانونی، قانونی که آنها قرنها بخورد انسانها داده اند کرده است. بازار(میدان) تجارت همیشه داغ است. بخاطر اینکه بازار پول همیشه داغ است. داغ در اینجا جنگ و دعوا، وحشیگری، رقابت، دزدی، چاپلوسی، حقه، کلک، غارت و غیره است. بیخود نیست که نیروهای نظامی، انتظامی، نگهبانی، کنترل و غیره بوجود آورده اند.

در جامعۀ استثماری، دزد آن کسی است که از دیگری بدزدد، حتی اگر یک لغمه نان بخاطر گرسنگی اش بدزدد. حتی اگر نانی بدزدد که زیاد تولید شده باشد و یا فاسد شده باشد. مطرح کردن یک چنین چیزی به عنوان دزد فقط از مغز فاسد جامعۀ استثماری تراوش می کند. برای حقوق طبیعی انسانی نباید ارزش مادی(پولی، ملکی) تعیین کرد و برایش قانون وضع کرد و اگر تعیین می شود و یا وضع می کنند و کرده اند مطمعناً برای دزدی است و می خواهند بدزدند که می دزدند. دزد آن کسی است که از حقوق طبیعی اش بیشتر دارد (هرکسی که می خواهد باشد و به هرشکل، رنگ و بویی که می خواهد باشد)، و یا اینکه بیشتر از حقوق طبیعی اش به ارث(ارث زمانی وجود دارد که مالکیت و پول باشد) برده است، که گذشتگان دزدیده اند.

این دزدان جنگل ها، خشکی ها، دریاها و آسمانها و اکنون سیارات را مالکند و از آن خود می دانند و بقیه استثمارشوندگان، طلسم شدگان و تعظیم کنندگانند. این دزدان معادن ها، بیمارستانها، مراکز آموزشی و ورزشی و انسانها را مالکند و از آن خود می دانند. این دزدان هر چیزی، به هر شکلی و یا به هر عنوانی را مالک می شوند و برای آن قانون می گذرانند تا بتوانند آنرا شرعی(قانون دولت) کنند و بتوانند آنرا خریدو فروش کنند و استثمار را بزرگتر و قوی تر کنند.

آنهایی که بیشتر از حقوق طبیعی خود دارند، درواقع این دزدان بدون حمایت استثمارگران  و حکومتمداران مثل دولت، مراکز اداری، قضایی، نظامی.... و متا فیزیک نمی توانند روی دوپای خود به ایستند. با قوانین همین استثمارگران، از طریق نماینده گانشان(حکومت و متافیزیک) دزدی خود را شرعی جلوه می دهند و به عنوان یک حق به اصطلاح طبیعی می دانند. و تازه استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان در همین چارچوب قوانین استثماری دزدی میکنند، که در مواقعی علنی و یا مخفی است که بعضی وقتها علنی می شود. و تازه جلوی کسی که برای حقوق طبیعی اش به اصطلاح دزدی می کند، حکومت یعنی دولت و ..... را به جانش می اندازند. و فقط استثمارگران که هیچ وقت از گرسنگی نمی میرند حق دزدی دارند. آنها چپاول و غارت کردن طبیعت(جنگلها، حیوانات، دریاها، خشکی ها، غارها، ...) را دزدی نمی دانند چونکه ملک خود می بینند.   

   زمین نمی تواند و نباید ملک باشد و اگر هست، دزدی از طبیعت است چونکه همه در آن حق دارند حتی حیوانات و گیاهان. زمین، آب، هوا نمی توانند و نباید ملک باشند تا بتوان آنها را خریدو فروش کرد. کشور درواقع زمین ملک شدۀ دزدی از طبیعت است. دزدی چه از انسان و یا از طبیعت فرقی نمی کند، دزدی است.  مثلاً انسان تا آنجایی به مکان احتیاج دارند که بتوانند به حقوق طبیعی خود دست یابند، یعنی استراحت کنند، پاک باشند، تفریح کنند، بخوابند، تغذیه کنند، از نظر محیطی و زمانی در امان باشند، روابط جنسی برقرارکنند و غیره. بیشتر از آن بهیچ عنوان از آن هیچ احدی نیست. بلکه از آن همه حتی حیوانات و گیاهان و درختان است. حتی موجودات زندۀ آن طرف دیگر کرۀ زمین هم در آن حق دارند. انسان بهمان اندازه که از طبیعت می خورد باید به او برگرداند. و نه اینکه حتی مرده هایش را در زندانهایی به اسم قبرستانها جمع کنند. در طبیعت چه گیاهان، چه حیوانات، آب، هوا، چه انسان و چه جنگل و درواقع مجموعۀ ارگانیسم زندۀ زمینی یک رابطۀ دیالکتیکی با هم دارند که بدون همد یگرنظم طبیعت به هم می خورد. انسان به اندازه ای از آنها باید استفاده کند که به حقوق طبیعی اش مربوط است و خارج از آن چیزی جز دزدی نیست. درواقع استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان هم از انسانها می دزدند و هم از طبیعت. و تازه برای آن انواع قانونها می گذرانند و آنرا به قول خود شرعی می کنند و بعد برایش هم باید پول پرداخت.

باید در نظر داشت که حکومت یعنی دولت، مراکز عریض طویل اداری،  نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، قضایی، خبری، خبرچینی، مزدوری، متافیزیک و زندانها برای آن بوجود نیامده اند که به شما گرسنگان، زحمتکشان، کارگران، استثمارشوندگان، محکوم شدگان، تعظیم کنندگان کمک کنند. با اینکه بعضی از آنها از زحمتکشان هستند. برای آن وجود دارند که نگذارند که زحمتکشان و گرسنگان و عاشقان حقشان را از دزدان و درواقع استثمارگران و نمایندگان آنها(حکومتمداران و متافیزیکان) بگیرند. و برای این بوجود آمده اند و می آیند که منافع استثمارگران را حفظ کنند و گسترش دهند و متمرکز کنند و درواقع جامعۀ استثماری را نگه دارند. استثمارشوندگان هم برای پول دست به هر کاری می زنند و باید بزنند. اگر نه گرسنگان را به زندان می اندازند و یا تبعید می کنند، می کشند، شکنجه می دهند و غیره. بعضی ها می گویند اگر دولتمردان، استثمارگران، مراکز اداری، نظامی، انتظامی و غیره دزدی می کنند، می چاپند، غارت می کنند، دروغ می گویند و هزاران کثافتکاری دیگر هم می کنند، خوب می کنند. بخاطر اینکه قدرت دارند، پول دارند، ملک دارند، همۀ امکانات را هم در اختیار دارند و شماها بدبختان و گرسنگان و یا زحمتکشان اصلاً علکی بدنیا آمده اید و تازه کثیف هم هستید، جمعیت کرۀ زمین را هم زیاد می کنید، شلوغ می کنید، جنگلها را نابود می کنید، مواد مخدر را گسترش می دهید و غیره و غیره. زحمتکشانی که کفش درست و حسابی ندارند را با هزاران تحمت و افترا، مقصر می کنند و آنهایی که همۀ اینها(تحمت ها) را در خود و وجود خود دارند هیچگونه تقصیری ندارند.

انسانها برای بدست آوردن حقوق طبیعی خود یا خود فروشی می کنند، بعضی ها بدن خود را می فروشند، بعضی ها نیروی بازوی خود، پاهای خود، دستهای خود، چشمهای خود، موهای خود، آلتهای جنسی خود، فکر خود و یا شیوۀ کار خود را می فروشند. حتی کسانی هم هستند که عضو های بدن خود را می فروشند.

و بعضی ها دزدی می کنند، بعضی ها از طبیعت می دزدند و می فروشند، از انسانها می دزدند و یا انسانها را خرید و فروش می کنند و با قوانین همین استثمار گران هم آنها را مالک می شوند. آنها حقوق طبیعی انسانها را می دزدند و بعضی ها را مجبور می کنند تا بچه های خود را بفروشند، خارج از اینکه تصور کنند که بچه ها نه فروشی اند و نه خریدنی و اینکه آنها ملک نیستند. بچه ها ملک هیچ کسی نیستند. بوجود آوردن هم نوع ملک نیست بلکه هستی انسانی است. انسان و یا هر موجود دیگری که برای هستی خود به هر شکلی مبارزه می کند مطمعناً دزد به حساب نمی آیند و این خارج از ارادۀ آنهاست. این استثمارگران و حکومت مداران و متافیزیکان که بیشتر از حقوق طبیعی خود دارند دزد اند اگر نه نداران برای حقوق طبیعی خود مبارزه می کنند که هستی آنها را تشکیل می دهد. البته این دزدان هستند که دیگران را دزد بحساب می آورند.

ارزش فقط در جامعۀ استثماری است که وجود دارد اگر نه نمی توان برای هر هستی ارزشی تعیین کرد. پول و ملکی کردن هر چیزی و ارزشی کردن آنها فقط برای دزدی است. اگر نه یک دانه گندم ارزشش میلیارها بیشتر از تمام ارزشهای(طلاها و الماسهای) استثماری است. چونکه یک دانۀ گندم هستی است، زندگی است درصورتیکه آنها فلزند، سنگ هستند و زنده نیستند. بطوری که ملیونها تن گندم را برای مقداری طلا و الماس به نابودی می کشانند و کرده اند. زنده ها را می کشند تا مرده ها را زنده کنند. که فقط از مغز علیل بعضی از انسانها می تواند تراوش کند.   

  آموزش

جامعه ای که استثماری باشدآموزش آن هم استثماری است. دو عامل در آموزش تأثیر می گذارند. یکی علم(منطق) است و دیگری استثمار. و چون جامعه استثماری است، تأثیر استثمار بر آموزش نه تنها بسیار زیاد است بلکه تعیین کننده است. در واقع آموزش بین آن دو گیر کرده است. در چنین جامعه ای که انسانها بدنیا می آیند فرهنگ(مجموعۀ روابط) استثمار را از جامعه فرا می گیرند و به آن عادت می کنند. همانطور که قرنها به آن عادت کرده اند. سیستم آموزشی جامعۀ استثماری نه بصورت علمی طبقه بندی شده، و نه از اصول و یا شیوۀ علمی استفاده می شده و می شود.

اکثراً و در مواقعی اکثریت مطلق بازیها و اسباب بازی ها و هنر های بچگان و حتی بزرگسالان متافیزیکی است و بخاطر استثمار ساخته شده اند و می شوند. در صورتیکه درصد فیزیکی بازی ها و اسباب بازی ها و هنر های بچگان و بزرگسالان بیش از حد کم است و در مواقعی وجود ندارد. درواقع استثمار بدون متافیزیک و بلعکس نمی تواند وجود داشته باشد و درواقع بی مفهوم است. استثمار تا آنجا که بتواند نمی گذارد که انسانها فیزیکی(واقعیت عینی خارج از ذهن) بسنجند و زندگی کنند. درصد اسباب بازی های جنگی، وحشی، کشتار، مرگ، خون، خشونت، عجیب و غیره خیلی بیشتر از اسباب بازی های دیگر است. و تازه ارزانتر هم فروخته می شوند. و بازی ها و کتابهای دزدان دریایی، غیر دریایی، فاشیستها، شاه هان، امیراتورها و هزاران نوع اسباب بازی ذهنی گرا، رویایی(متافیزیکی) و غیر واقعی را بخورد انسانها می دهند و به شکل خود راه می برند. آنها یعنی استثمارگران سخت تبلیغات مرگ، وحشت، ترس و خشونت می کنند.

همانطور که گفته شد یکی از عنصرهای استثمار سیستم کالایی است. سیستم کالایی چنان در انسان نفوذ کرده و می کند که پدر و مادر ها به بچۀ خود و حتی مردان به زنهای خود و بلعکس بصورت کالا و یا سرمایه می نگرند. خارج از اینکه مثلاً تصور کنند که بچه ها یک موجود دیگری جز آنها هستند و درواقع انسان دیگری هستند. آنها نه ملک هستند و نه کالا.

فرهنگ(مجموعۀ روابط) استثماری دروغگویی، حقه بازی، کلک، خود محوری، خودخواهی، فردگرایی، شانس، گوشه گیری، دزدی، خشونت، پرخاشگری، چاپلوسی، خیانت، خبرچینی و متافیزیک است. که انسان از بدو شروع زندگی تا آخرین روز زندگی می آموزد، می بیند، انجام می دهد و به دیگران ناخودآگاهانه آموزش می دهد و می خورانند.

جامعۀ استثماری بخاطر پیچیدگی اش تا انسانها خواسته باشند تمام پیچیدگی آنرا متوجه بشوند و به آموزند بیشتر از صد سال طول می کشد. بخصوص که باید حقه بازی، کلک، شارلاتانی، دزدی، چاپلوسی، خیانت، خودخواهی، خورد کردن شخصیت، فقر، خودمحوری، خودبینی، تبعیض نژادی، ملی گرایی، زجر، شکنجه، درد، غصه، بی ثباتی، بی تکلیفی، استرس، تراژدی، مردم فریبی، تجاوزگری، بی احترامی، بی ادبی، مخفی کاری، فردگایی، جنگ، خشم، خشونت و وحشت به آموزند. این کثافتکاری ها در مراکز خرید و فروش مثل بازارها و بخصوص مراکز بزرگ تجارت مثل شهرها وجود فراوان دارد. کسانی که خارج از شهرها و مراکز تجاری بدنیا می آیند و زندگی می کنند بیشترین مشکل را برای زندگی کردن در شهرها دارند. بچه ها در شهرها هم همان اول با این مشکلات روبرو می شوند. با تمام مشکلاتی که برای آنها بوجود می آوردخود را با آن تطبیق می دهند و مجبورند بدهند. درواقع یاد می گیرند همان کنند. ولی تا آخر عمر در ترس و وحشت این کثافتکاری ها زندگی می کنند. تصورش را بکنید که یک انسان بخواهد در چنین جامعه ای پاک باشد و یا ساده باشد و درواقع بدون لغات گفته شده در بالا باشد، شدنی نیست. تنها راه خودکشی است. باید گفت که انسانها وقتی که به چیزی عادت می کنند و می آموزند مشکل می توان آنرا از بین برد. بقول معروف می گویند ترک عادت موجب مرض است. درواقع در جامعۀ استثماری فرهنگ(مجموع روابط) من و فقط من و نه تو سخت رواج دارد و به همه جا برده اند و حالا می خواهند به سیارات دیگر ببرند. و اینکه من خوبم و بهترم  و زرنگترم و تو بدی و وحشی هستی و یا اینکه من قوی تر هستم و تو ضعیفتر و یا اینکه من می دانم و تو نمی دانی و نباید بدانی تا من بهتر باشم را تبلیغ می کنند و سخت رواج دارد و بچه های ما را هم با همین ها پرورش می دهند و آنها هم همان کاری می کنند که دیگران به آنها آموخته اند. و اینکه تبلیغ می کنند که فقط یک نفر قادر و توانا است و همه چیز را می داند و یا بهتر است، زیباتر است، عالی تر است و بقیه گوسفندند، کثیفند و غیره. تمام مراکز خبری و اطلاعاتی همیشه به دنبال آن یک نفر هستند و یکی از چیزهایی است که می توانند بنویسند و یا بگویند و هی از مردم پول بگیرند. در هر صورت ملت را باید چاپید و طبیعت را هم نابود کرد.  

وقتی که سیستم بر اساس دروغگویی، مردم فریبی، حقه بازی، کلک، چاپلوسی و غارت گری که پایه های آنها پول، مالکیت و مبادله است ریخته شده، همه هم همان طور رفتار می کنند و نمی توانند نکنند. وقتی که دولتمردان و متافیزیکان و مراکز دولتی دروغ می گویند و حقه بازی، کلک، مردم فریبی می کنند، خوب چه انتظار می توان از خلق داشت. آنها در مواقعی حتی علنی دروغ می گویند و در مواقعی هم آنچنان دروغهای بزرگ می گویند که برای کشف دروغ هیچ امکانی نباشد. دروغهای بزرگ بخاطر آن است که سریعتر قابل قبول می شوند و کسی نمی تواند آنرا افشا کند. جامعه ای که بر اساس استثمار باشد بدون دروغ گویی و..... نمی تواند باشد. در مواقعی حتی به کسی که نمی خواهد دروغگو باشد تحمیل می کنند که دروغ بگوید. خوب، در چنین جامعه ای زندگی بسیار سخت است و درومواقعی بسیار سخت می گذرد و انسان نمی داند چکار باید بکند. انسان دروغگویی، حقه بازی، کلک زنی، چاپلوسی، خود خواهی ، خود محوری، فردگرای، غارتگری، وحشی گری و دزدی را از جامعه می آموزد. همانطور که مطرح کردیم، وقتی که یک جامعه براساس پول، مالکیت و مبادله ریخته شده باشد انسانها برای بدست آوردنشان دست به هر کاری می زنند. آنهایی هم که فکر می کنند صادقانه پول در می آورند و در آورده اند، غیر ممکن است که در خیلی مواقع به دروغ متوصل نشده باشند. تاجران روزی بدون دروغ نمی توانند زندگی کنند و از محالات است آنهم تازه با قوانین استثماری. انسانها برای پول، مالکیت و مبادله بدن خود را هم می فروشند، اعضای بدن خود را می فروشند، دروغ می گویند و هزاران کلک دیگر می زنند. بچه ها با دروغ بدنیا نمی آیند بلکه آن را ازجامعه می آموزند و اصلاً نمی دانند دروغ چیست. بچه ها حقه بازی و کلک و مردم فریبی را از جامعه می آموزند، آنهم در جامعۀ استثماری. بچه ها پول، مالکیت و مبادله را از جامعۀ استثماری یاد می گیرند. بچه ها تشنج، جبر، زور و فشار را از جامعه می آموزند. بچه ها خشونت، خشم، کم لطفی و بی احترامی را از جامعه می آموزند و چطور آدم بکشند و نترسند. یاد می گیرند چگونه شکنجه کنند و پرخاشگری کنند و متافیزیکی فکر و عمل کنند. یعنی یاد می گیرند که بر اساس همین قوانین استثماری عمل کنند. این همان روابط ناسالم جامعۀ انسانی است.

در جامعۀ استثماری، تازه با سیستم آموزشی ناسالم هم می خواهند به بچه ها درس آموزش سالم بدهند. سیستمی(روابطی) که بر اساس استثمار باشد، سیستم آموزشی آن هم بر اساس استثمار خواهد بود. این جوانان چه باید بکنند. پدر و مادرانی که باید سخت برای حقوق طبیعی خود و بچه های خود کار کنند، وقت آموزش خود و بچه های خود را ندارند و تازه پدر و مادری که بر اساس این سیستم ناسالم استثماری بزرگ شده و همان چیزها را یاد گرفته فقط می توانند همان ها را به بچه های خود یاد بدهند و یاد می دهند و خیلی عوامل دیگر. در سیستم استثماری یک اقلیت خیلی کم امکان آموزشی دارند و یک اکثریت عظیم و عظیم ندارند. و تازه آنهایی هم که دارند با هزاران مشکل عجیب و غریب جامعۀ استثماری دست و پنجه نرم کنند. در جامعۀ استثماری باید با هزاران خان رستم گذشت و بخاطر همین زندگی برای همه بسیار بسیار سخت و رنج آور و همراه با تراژدی است. در جامعۀ کنونی انسانی چه کسی زندگی بدون تراژدی ناشته و ندارد. اگر هم باشند بسیار انگشت شمارند. سیستم های آموزشی همۀ جوامع بشری با هزاران مشکل عجیب و غریب همراه است. در واقع بیشتر مردم آزاری است تا آموزشی. به عنوان مثال مشکل رفت و آمد، مشکل غذا، مشکل توالت، مشکل سالن، مشکل امکانات آموزشی، مشکل زبان، مشکل مذهب، مشکل آموزش دهنده، مشکل آموزش بیننده، مشکل ابزار کار، مشکل آزمایشگاه، مشکل موسیقی، مشکل ورزش، مشکل صندلی و هزاران هزار مشکل مستقیم و غیر مستقیم که بیشتر از دو هزار سال طول کشیده و هنوز ادامه دارد. همۀ اینها مطمعناً با پول حل می شود و هنوز منتظرند که با پول حل شود و تازه چه کسی پول دارد، استثمارگران. حتی پزشکی هم در لجن پول گرفتار است. در چنین جامعه ای ورزش پولی است، هنر پولی است، تفریع پولی است، خوشی و بدبختی پولی است. آنها بدون پول و مالکیت و مبادله بسیار سخت بدست می آیند.

در واقع در جامعۀ بیمار استثماری همه چیز کالا است. و همه چیز را می توان و باید در بازار عرضه کرد و مبادله کرد و مالک شد و خرید و فروخت. البته استثمار عرصه های زیادی را گرفته و همیشه در حال گسترش است. آنها هر روز فکر می کنند چگونه می توانند از خلق پول بکشند. یعنی چه چیزی را می توانند به صورت کالا در آورند و خریدو فروش کنند. اکنون کشف کرده اند که از طریق دفاع از طبیعت(که خود نابود می کنند) پول حسابی می توانند در بیاورند که در می آورند. و مقصر نابودی طبیعت و یا جنگلها و حیوانات و آبها و خشکی ها را هم به گردن کسانی می اندازند که برای یک لغمه نان جان می کنند و حتی لباس درستی هم ندارند.

البته جا دارد مطرح شود که حتی کمونیستها و همۀ هواداران جنبش کمونیستی و غیره در لجن پول و مالکیت و مباد له گرفتار شده اند. درواقع استثمار آنها را هم بلعیده است . کمونیستهایی که مجانی برای آزادی، برابری و علم و برای انسانهای زحمتکش زحمت می کشیدند، رفتند ، ولی اکنون هیچ کمونیستی حاضر نیست مجانی برای انسانها زحمت بکشد و اجباراً حق هم با آنهاست. وقتی که کمونیستها برای پول، مالکیت، مبادله، قدرت، صندلی و مظاهر دیگر استثمار باشند هیچ کسی به آنها اعتماد نمی کند. چونکه خیلی از کمونیستها انسانها را کوته بین حساب کرده بودند. وقتی که آنها دروغگو، حقه باز، مردم فریب، خود خواه، خود محور و غیره و غیره شدند دیگر چه باید گفت به این کمونیستها. اینجا منظور آنهایی هستند که استثمار آنها را بلعیده است. شاید بعضی ها بگویند که خوب، آنها هم آدمند، باید زندگی کنند و زن و بچه دارند. مگر شما نمی کنید. مگر دیگران نمی کنند و غیره. البته اینها جملات کمونیستها نیست. این جملات را استثمارگران قرنهاست که بکار می برند. و تازه وقتی که زحمتکشان بپا خیزند آنها را هم در امان نخواهند گذاشت. این کج اندیشان تاریخ را فراموش می کنند.

وقتی که پولدارها دزدی میکنند فقرا هم باید دزدی کنند. وقتی که کاسبکاران و فروشندگان دزدی می کنند همه دزدی می کنند. وقتی که سرمایه داران دزدی می کنند کارگران و زحمتکشان هم باید دزدی کنند و آن کسی که نکند همیشه سرش کلاه رفته است. مبادله، تجارت بدون دزدی امکان پذیر نیست و بی مفهوم است. تا زمانی که استثمار هست دزدی، دروغگویی و .... هست و خواهد بود. وقتی که سیستم براساس زور و فشار ریخته شده همه بدنبال زور می روند. وقتی که انسانها می بینند در زندگی از همه طرف به آنها زور می گویند و فشار می آورند همۀ انسانها به طرف زور و فشار می روند. وقتی که حکومتها درواقع دولت، مرا کز عریض و طویل اداری، انتظامی، نظامی ، کنترل، قضایی، متافیزیکی، جاسوسی، خبری، خبرکشی، سازمانهای غیر دولتی، تروریستی و غیره و غیره به انسانها زور می گویند و فشار می آورند که درواقع برای آن بوجود آمده اند، خوب، چه انتظار از مردم می توان داشت. وقتیکه سرمایه داران، بورژواها، پولداران، استثمارگران، سروران، اربابان و رئیسان درواقع برده داران به کارگران و زحمتکشان زور و فشار می آورند و یا می گویند، خوب آنها یعنی همۀ زحمتکشان هم به دنبال زور و فشار می روند و درواقع همان کنند که آنها می کنند. وقتیکه زور وقدرت در دست کسی است که پول و مالکیت بیشتری دارد، همه به هر شکلی شده بدنبال استثمار(پول، مالکیت و مبادله) می روند.

وقتی که آنها از استثمار شوندگان، زحمتکشان و نداران، در واقع انسانها باج می گیرند، چه انتظاری می توان از مردم داشت. همچنین آنها باج را به اسامی مالیاتها، بیمه ها، کمک ها، برای دمکراسی، صلیب سرخ، حقوق بشر و به اسامی رنگارنگ دیگری می گیرند و بعضی ها آنرا مستقیماً می گیرند. در هر صورت باج بگیران نیروی ضربتی، خبری و خبرچینی، کنترل و غیره و غیره دارند و اگر کسی ندهد انسان را محکوم به هر چیزی می کنند.

در جامعه ای که طبقۀ مرفه می دزدد، می چاپد و غارت می کند، اگر طبقۀ نامرفه بکند، زندانی می شود و حتی محکوم به مرگ می شود. وقتیکه سیستم براساس باج گیری باشد و پول هم مشکل بدست آید، بچه ها گروه های باج بگیر بوجود می آورند و حتی سازمانهای مافیایی را هم بوجود می آورند.

وقتی که مراکز دولتی، اداری، انتظامی...... مردم آزاری میکنند. چه انتظاری می توان از توده ها داشت. دولت با نیروهای سرکوب خود جلوی مردم آزاری توده ها را می گیرد. ولی چه کسی جلوی دولت، مراکز اداری و ... را که مردم آزاری میکنند را می تواند بگیرد. و با چه نیرویی، با پول که انسانها را از هم جدا کرده است و یا اینکه ندارند. و یا چه انتظار از بچه ها می توان داشت که مردم آزاری نکنند. زندانها را از جوانان پر می کنند و کرده اند. در صورتیکه آنها چیزهایی را یاد گرفته اند و می کنند که جامعه به آنها داده است. و همین جامعه هم آنها را به حبس، زندان و یا مرگ محکوم می کنند. و تازه سیستم آموزشی آن هم از همین جامعۀ بیمار نشأت می گیرد. طبیعتاً بچۀ زیر بیست سال هم باید زندانی بکشد. البته همۀ انسانهای روی زمین درزندانهایی بنام کشور حبس هستند که فقط با گذرنامه و انواع ورقها و کارتهای دیگر(زنجیر بردگی) می توانند در آن و خارج از آن رفت و آمد کنند و آنهم با مشکلات زیاد و تازه هم باید باج بدهند و هم پول. گذرنامه و یا شناسنامه و یا هر چیز قابل شناخت برای استثمارگران که خود استثمارگران می دهند بخاطر آن است که کشورها مالکیت استثمارگران است و خارج شدن از آن و یا زندگی کردن در آن هم ورقه، کارت و غیره می خواهد. هر مدرک شناسایی که حقوق طبیعی شخص را تأمین نکند و یا براساس آن نباشد چیزی جز زنجیر بردگی به استثمارگران یک کشور(ملک) مشخص نیست. مدارک شناسایی کنونی هیچگونه را بطه ای با حقوق طبیعی انسانی ندارند.

وقتی که سیستم بر اساس فردگرایی، خود محوری، خودخواهی، خودبینی، خود بزرگ بینی و یا خسیسی ریخته شده که استثمار آنها را بوجود آورده است چه انتظار می توان از دیگران داشت. تفاوت طبقاتی در اثر استثمار فقط در جامعۀ انسانی نمانده بلکه به بعضی از حیوانات و درختان و گیاهان هم سرایت کرده است. جدایی انسانها در اثر استثمار که حتی در خیلی مواقع همدیگر را نمی شناسند باعث گسترش عوامل گفته شده در بالا است. انسانها نتنها همدیگر را نمی شناسند بلکه همدیگر را به اشکال عجیب نگاه می کنند. این ناشناسایی انسان از انسان به حدی است که انسان در میان انبوهی از آنها گم می شود و یا ناپدید می شود و یا خود را تنها و دورافتاده و بیگانه و زشت می پندارد و احساس می کند که در هیچ جای دنیا نیست و حتی حق زندگی هم ندارد. حتی یک بچۀ انسان درمیان انسانها گم می شود. تا جایی که بدنش را زنده زنده تکه پاره می کنند و به همدیگر می فروشند. و یا انسانهای بزرگ را می دزدند و بلا های دیگر سرش می آورند.

در جامعۀ استثماری هر بچه ای که بدنیا می آید و در واقع هر انسانی همان کاری می کند که آن جامعه انجام می دهد. جامعۀ کثیف انسان کثیف بار می آورد. دولتمردان کثیف انسان کثیف هم دارد. انسانها همان کاری را می کنند که جامعه به آنها تحمیل می کند و به عبارتی سیستم(روابط) به آنها تحمیل می کند. سیستمی که براساس نابرابری و درواقع ناسالم باشد خوب، همه را نا سالم بار می آورد. بخاطر همین در چنین جامعه ای هیچکس از هیچکسی راضی نیست. همه سر هم غر می زنند، همه خود را بهتر از دیگر می دانند، همه نسبت به همه بی اعتمادند، همه می خواهند سر به تن دیگران نباشد و غیره. بخاطر اینکه همه از آن چیزی پیروی می کنند که جامعه به آنها تحمیل می کند. هیچکس هم قادر نیست غیر آن کند بخاطر اینکه سیستم استثماری قدرت بسیار عظیم دارد. در تمام ضمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و علمی امکانات دارد. مبارزۀ یک فرد با چنین ویروسی چیزی جز خیالات خام نیست جز اطاعت.

جامعۀ سالم انسان سالم بوجود می آورد. جامعۀ نا سالم انسان نا سالم را هم به همراه دارد.

در جامعۀ استثماری است که هنر تجاری اهمیت حیاتی برای استثمار دارد.

در جامعۀ استثماری است که پزشکی تجاری و داروی تجاری اهمیت حیاتی دارد. بیخود نیست که پزشکان در مراکز پول و پول بیشتر مثل شهرهای بزرگ تجمع می کنند. فقرا پول ندارند تا بتوانند به آنها بدهند .

در جامعۀ استثماری است که ورزش تجاری اهمیت حیاتی دارد. تمام امکانات ورزشی و ورزشکاران در شهرهای بسیار بزرگ تجمع دارند.

در جامعۀ استثماری است که آموزش و آموزش دهنده و ابزار تحقیقاتی، علمی، تجاری هستند و فقط برای پول و در راه پول فدا می شوند.

در جامعۀ استثماری است که تولید مصرفی بر اساس تجاری است. تولید می کنند که پول و مالکیت داشته باشند. و تولید می کنند که حی مصرف کنند تا طبیعت با سرعت بیشتری نابود شود. از تولید اگر نیروی کار آن را برداریم بقیه اش از آن طبیعت است. و چون تولید می شود برای اینکه حی مصرف شود یعنی اینکه نابودی طبیعت و بی ارزش بودن نیروی کار برای حقوق طبیعی.

درواقع تمام عرصه های زندگی انسان را پول، مالکیت و مبادله گرفته است. این بیماری جامعه آنقدر در روابط انسانی نفوذ کرده که حتی در طبیعت و حتی در شکل فیزیکی انسان هم تأثیر گذاشته و می گذارد. استثمارگران حتی از نادانی انسان هم بیشتر پول در می آورند، نتنها از یک انسان بی سواد بلکه از یک پزشک که مثلاً در مسائل الکترونیک و یا ماشین و غیره اطلاع ندارد هم استفاده می کنند، و یا از معلم که در امور پزشکی و یا غیره اطلاع ندارد و یا یک مهندس ناآگاه در امور دیگر هم استفاده می کنند و هم سوء استفاده می کنند. و یا از مردم با سواد و یا بی سواد که مثلاً در امور پزشکی، آموزشی، تجاری، تکنیکی، فنی و غیره و غیره اطلاعی  ندارند هی پول می گیرند و هی پول در می آورند و غیره. و آن کسی که مطمعناً از همه چیز نا آگاه است و بخصوص بی سواد است وضع اسفناکی دارد، چونکه از همه طرف او را می چاپند و هی می چاپند. دولتمردان از او می چاپند، مراکز دولتی و غیر دولتی و اداری از او می چاپند. پزشکان، وکلا، قضات، متافیزیکان، معلمان، هنرمندان و غیره از او می چاپند. و تازه به او هم اجازه نمی دهند صدایش درآید، اگر نه با هزاران مراکز اداری، قضایی، جاسوسی، خبری، خبرچینی، انتظامی، نظامی، کنترل، متافیزیک، دیوارهای مرعی و نامرعی، سیم های خاردار مرعی و نامرعی و انواع و اقسام سلاحهای شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، نترونی، اتمی، هیدروژنی، انفجاری، مخدری، الکلی، مسلسل، بمب و غیره به جانش می افتند. درواقع می گویند خفه شوید و راست بروید و راست بیایید و مبادا چپ و راست خود را نگاه کنید، اگر نه بلا سرتان می آید. و یا به عبارت دیگر اعتراض نکنید، اعتصاب نکنید، تظاهرات نکنید، هر کار کثیفی که استثمارگران می کنند نکنید، آنها اگر دزدی می کنند و شما را می چاپند و غارت می کنند و به شما دروغ می گویند و حقه می زنند و شما را «خر» حساب می کنند شما ها نباید بکنید و حق ندارید بکنید.

باید در نظر داشت که بچه ها انسانهای مستقلی هستند و متفاوتند. آنها نه سرمایه اند، نه برده، نه کالا، نه ابزارکار، نه مالکیت و نه دستمال کاغذی اند. باید حقوق طبیعی آنها بدون استثناء و بدون شرط و شروط تعمین شود. در هر صورت بچه ها همان چیزی را یاد می گیرند که جامعه به آنها می دهد.

باید گفت که :

انسانها اگر دزد می شوند از جامعه می آموزند.

انسانها اگر خیانت می کنند آنرا از جامعه می آموزند.

انسانها اگر خودخواهند و خود محورند آنرا از جامعه یاد می گیرند.

انسانها اگر فردگرا و گوشه گیرند آنرا از جامعه یاد می گیرند.

انسانها اگر بد می شوند آنرا از جامعه یاد می گیرند.

انسانها حقه بازی و کلک را از جامعه یاد می گیرند.

انسانها روی دیگران سوار شدن را از دیگران می آموزند.

انسانها بی شخصیتی و خورد کردن شخصیت را از جامعه می آموزند.

انسانها چاپلوسی را از جامعه می آموزند.

انسانها شناخت را از جامعه می آموزند.

انسانها اعتماد و بی اعتمادی را از جامعه می آموزند.

انسانها خوب را از جامعه می آموزند.

انسانها همکاری، همدردی، همبستگی و هم یاری را از جامعه می آموزند.

انسانها فداکاری را از جامعه می آموزند.

انسانها دوستی را از جامعه می آموزند.

انسانها فشار، زور و قدرت را از جامعه یاد می گیرند.

انسانها دشمنی را از جامعه یاد می گیرند.

انسانها حسادت را از جامعه یاد می گیرند.

انسانها خسیسی را از جامعه یاد می گیرند.

انسانها بی ادبی و ادب را از جامعه یاد می گیرند.

جامعه ای که فاسد باشد همه را و همه چیز را فاسد می کند و طبیعت بیشترین صدمه را می خورد و تا نابودی نسل بشر ادامه پیدا می کند. باید در نظر داشت که نباید مقصر را فقط پدر و مادر دانست. مقصر اصلی و تعیین کننده جامعه است. چونکه آنها هم همان می کنند و کرده اند که جامعه بخورد آنها داده است وتحمیل کرده است و می کند.

انسانها هر کدام خود را بهتر، بزرگتر، قوی تر، زرنگتر، باهوش تر، فهمیده تر، داناتر، قادرتر و تواناتر از دیگری و یا دیگران می دانند. که آنرا هم از جامعه یاد می گیرند و باآنها بزرگ می شوند و همان می کنند.

نه به آنها یاد می دهند و نه یاد می گیرند که انسانها مثل هم هستند با وجود اینکه متفاوتند، و اینکه انسانها متغیرند و تغییر می کنند و همه چیز را همه نمی دانند و اینکه انسانها به هم به همکاری، هم یاری، همبستگی و همدری هم و به برابری هم احتیاج دارند و آنرا رشد دهند و اینکه انسان را دوست بدارند. نه، با جامعۀ استثماری جور در نمی آید.

باید در نظر داشت که حکومتمداران، متافیزیکان و استثمارگران به علت وضعیت کاری نمی توانند به رشد علمی خود کمک کنند. برای همین شناخت بسیار کم دارند. بیخود نیست که در مجلس ها و یا پارلمان ها به همدیگر می پرند و تازه برای تمام مراکز علمی هم تصمیم می گیرند. مثل همان پاپ هایی که در مقابل گالیله ها(که اسامی خیلی ها را همه نمی دانند) کرده اند که هنوز می کنند. البته در آن شکی نیست که کارگران و زحمتکشان که باید برای یک لغمه نان شب و روز کار کنند بهیچ عنوان نه فرصت آموزش دارند و نه امکان آموزش. و تازه آموزش و پرورش در خدمت استثمار است. و اینکه شناخت ایستا نیست، بلکه شناخت در هر لحظه و ثانیه و هر سنی لازم است. حکومتمداران، متافیزیکان و استثمارگران بهیچ عنوان از شیوۀ علمی استفاده نمی کنند و حتی نمی د انند چیست.

در جامعۀ استثماری بچه ها را بی نظم و متافیزیکی و رویایی بار می آورند. چونکه نظم در جامعۀ استثماری امکان پذیر نیست. نظم تا آنجایی برای جامعۀ استثماری اهمیت دارد که منافعش را تأمین کند. نظم در اینجا منطق است، علم و درواقع قوانین و مقولات و اسلوبهای علمی است، همبستگی، برابری، هم یاری و همکاری است.  

در جامعۀ استثماری بچه از همان اول بدنیا آمدن با آنها چنان برخورد می کنند مثل اینکه برای دیگران زندگی می کنند و یا اینکه برای آنها زندگی می کنند. آنها را مورد قضاوت قرار می دهند درست مثل یک کالا. خارج از اینکه تصور کنند که یک موجود زنده به هر شکل و بو و علاقه ای برای زندگی بدنیا می آیند و باید زندگی کند. طبیعت قضاوت حالی اش نمی شود. امتحان (منظور آزمایش نیست) یک نوع عامل قضاوت است.

ترس و وحشت استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان از اینکه سرمایه شان را بدرند بچه ها را زیر قضاوت قرار می دهند و آنها را بزور به شیوۀ خود راه می برند.

در جوامع کنونی بچه ها را مجبور میکنند تا یاد بگیرند و انجام بدهند و تازه آموزش هم یک روند تاریخی منطقی دارد و هیچ وقت نمی توان به یک دفعه یاد گرفت و آنهم  نمی توان بدون یک روند آموزشی ساده، راحت، قابل هضم، مشخص، روان، طبقه بندی شده، تقسیم شده و درواقع علمی آموزش دید. با خشم، خشونت، ترس، استرس، وحشت، جنگ، دعوا، متافیزیک و بخصوص استثمار، آموزش به مشکلات عظیمی بر خورد می کند و درواقع آموزش مسخره است.

در هیچ یک از جوامع حیوانی یعنی آن گروه از حیواناتی که بصورت جمع زندگی می کنند، هیچ یک از عضوهای آن همنوع خود را و عضو دیگری را نه به مرگ محکوم می کند و نه شکنجه می دهد و نه زندانی می کند و نه دورش سیم خاردار و یا دیوار مرعی و نامرعی می کشد. فقط و فقط در جوامع انسانی است که به هم نوع خود، درواقع انسان به انسان رحم نمی کند. و تازه در بین هم نوع خود گم و ناپدید می شود. و یا در بین هم نوع خود خود را تنها، دور افتاده، بدبخت، غریبه و گوشه گیر می بیند. و یا همنوع خود را حیوانی می داند که اورا می خواهد بدرد و یا اینکه همنوع خود را خرد و لگد مال و زلیل می کند و یا بخاطر یک نوشته، یک بیان، یک نگاه و یا یک ایده می کشد و شکنجه و غیره می کند. و تنها در جامعۀ انسانی است که انسان همنوع خود را نمی شناسد، بخاطر اینکه جامعه بیمار است.

در چنین جامعه ای انسان، انسان را نمی شناسد. انسان جامعۀ خود را نمی شناسد و جامعۀ خود را بیگانه می بیند. بخاطر اینکه جامعه ای که می بایستی خود را در آن ببیند وجود عینی ندارد. برای همین همه خود را از خود دور می بینند و خود را تنها و دور افتاده می بینند، با وجود اینکه در میان انبوهی زندگی می کنند. علت آن همین استثمار است.

پس همانطور که می دانیم پول همۀ حقوق طبیعی انسان را تأمین می کند و به انسان آسایش، راحتی، خوشبختی، آزادی، سلامتی، خوشحالی، خنده و غیره می دهد. در هر صورت قادر و مطلق است. درواقع پول خدا است و با آن می توان هر کاری کرد، چه کثیف ترین کار ها که می کنند و بهترین کارها(اگر سود استثماری دهد) می کنند. این خدایان(پول، مالکیت) که قرنها قبل از میلاد بوجود آمده اند تا کنون خدایی می کنند. این خدایان هر چیزی را به هر چیزی تبدیل می کنند. انسانها درواقع برده های این خدایانند که اگر تعظیم نکنند آنها را حتی به مرگ هم محکوم می کنند. پول قادر و مطلق است که اگر در دست یک دیوانه(که تعدادشان زیاد است) هم باشد قادر است یک کشور را با برده هایش(انسانهایی که در آن زندگی میکنند) را بخرد. در جایی که بعض از حیوانات میلیونر پیدا می شود، یک دیوانه جای خود دارد. می تواند پزشک، جراح، استاد دانشگاه، روانشناس، وزیر و یا دانشمند بخرد و یا زیر تسلط داشته باشد که دارند. وقتی که این خدایان پنجاه میلیون انسان را در جنگ جهانی دوم به مرگ محکوم کردند قدرت خدایی آنها مشخص می شود. وقتی که این خدایان بمب اتمی بر سر هیروشیما، ناکازاکی و بی کینی(یک جزیره بوده) و غیره ریختند و در عرض چند ثانیه همه را با خاک یکسان کردند قدرت خدایی آنها مشخص می شود. وقتی که خلقهای با نام و بی نامی که ناپدید شدند قدرت خدایی این قادرو مطلق معلوم می شود. هیچ احدی روی کرۀ زمین حتی طبیعت نمی تواند از پول(خدا) بگذرد و یا کنار بکشد، حتی کمونیستهای ضد استثمار، حتی اگر انسانها از آن نفرت داشته باشند. این خدا را اگر دوست نداشته باشی بلاسرت می آید. همانطور که شما ها وقتی که پول ندارید، امکانات هم ندارید و خود را ضعیف، بدبخت، ناتوان و دور انداخته شده احساس می کنید و ترس و وحشت و خجالت در شما نفوذ می کند و جرأت نمی کنید با دیگران صحبت و رابطه برقرار کنید و گوشه گیر می شوید و حتی دست به خودکشی می زنید. و یا به گدایی می افتید و هزاران مسائل دیگر بوجود می آید.

در جامعۀ استثماری کار ستمگرانه و سنگین است. پول و مالکیت انسانها را از هم جدا می کند. و درمواقعی حتی اعضای یک خانواده را هم از هم جدا می کند. همۀ روابط بین انسانها و خانواده ها بر اساس پول، مالکیت و مبادله پایه ریزی و یا می چرخد. و چون پول به سادگی بدست نمی آید جنگ و نزاع بین خانواده و خانواده ها با دیگران و مردم بین خود و همه با هم در میگیرد. نا برابری سخت در همه جا نفوذ می کند. یک دیوانۀ پولدار و یا بی سواد و نا آگاه می تواند حتی به پزشک و یا دکتر  و یا برای هنرمند، معلم، کارگر، کشاورز و مهندسین تصمیم بگیرد و همانطور که می گیرد. به عنوان مثال حکومتمداران و استثمارگران که فقط آموزش سیاسی(شیوه ها و عملکردها برای رسیدن به هدف) دیده اند و هیچگونه آموزش علمی ندارند برای دانشگاهها، مراکز علمی، علوم، آموزش دهندگان، فیلسوفان، مهندسین و غیره تصمیم می گیرند. درواقع علم و عالمان زیر دست پولداران هستند و آنها هم احتیاج به پول دارند و بردۀ و تعظیم کنندگان پولداران هستند. استثمارگران برای هر موجود زنده ای(حتی حیوانان، گیاهان و درختان) هم تصمیم می گیرند. و تازه این استثمارگران انواع مالیاتها، بیمه ها(باج ها) به اسامی مختلف به خلق می چسبانند و به هر شکلی که شده از خلق و در واقع از انسانها پول می چاپند و هی پول می چاپند. استثماردر حین رشد و تکامل خود انگلهایی در خود دارد که کثیفترین کارهای قرن و یا ضد بشری را می کنند و کرده اند.

این امپراتورهای استثماری که خود را خدای انسانها، حیوانات و جنگلها می دانند. می خواهند خود را هرچه بیشتر متمرکزتر کنند و بزرگتر شوند و کوچکترها را بخورند و یا بلعکس و امپراتور های عظیم عظیم عصر انسانیت را بوجود آورند که آورده اند. هرچه بیشتر رشد و تکامل می یابد و تضادها و درگیری ها گسترش پیدا می کنند و فسادها بیشتر می شوند و انفجارهای اجتماعی و بحرانها گسترش پیدا خواهند کرد تا اینکه منفجرشوند(که امکان آن هم اکنون بیش از حد زیاد است) و از سلاحهای وحشت آور نابودی هر موجود زنده استفاده خواهند کرد که چیزی جز نابودی نسل بشر نیست و نخواهد بود. این سلاح ها را عکی نمی سازند و نساخته اند. و تازه قوانین اجتماعی خود کار عمل می کند. و تازه قبلاً استفاده کرده اند و نه یک بار و با آزمایشهای زیاد. هیچ دلیلی برای استفاده نکردن وجود ندارد. یعنی احتمال نابودی نسل بشر و یا هر موجود زنده روی زمین تقریباً نود درصد است. در جوامع گذشته انسانها وقتی که از دست استثمار فرار می کردند جایی برای پناه داشتند و پیدا می کردند. در اثر رشد و تکامل استثمار و جامعه و گرفتن تمام پناهگاه ها دیگر جایی برای فرا ر نیست. اکنون همۀ انسانهای روی زمین محکوم استثمارند و نمی توانند از آن بگذرند و یا فرار کنند. در گذشته حتی بی طرفان جایی برای خود پیدا می کردند، ولی اکنون دیگر جایی برای پناه نیست. درواقع یا مرگ یا مبارزه برعلیه استثمار، راه دیگری نیست.

امپریالیستها و یا بهتر گفته باشیم انحصارات بزرگ مالی نظامی بین المللی که استثمارگران بزرگ هستند، این امپراتورها بزرگترین و قویترین و کثیفترین امپراتورهای تاریخ بشری هستند که هر روز خود را بزرگتر و متمرکزتر می کنند تا بتوانندانسانها را هرچه بیشتر و بهتر برده و تعظیم کننده نگه دارند و بچاپند و غارت کنند که می کنند. آنها آنقدر بزرگ خواهند شد که خود را از درون منفجر خواهند کرد و این انفجارها دلیل بر درست شدن و یا بهتر شدن و یا به عبارت بهتری دلیل بر از بین رفتن استثمار نخواهد بود، بلکه دوباره و به آرامی پا می گیرد و سیر بعدی را طی خواهد کرد.

حکومتهای استثماری صدها بار از درون از هم پاشیده اند و باز سیر بعدی خود را ولی با شکل دیگری و در جای دیگری ادامه دادند. همۀ حکومتها، چه امپراتوری، سلطنتی و یا پادشاهی، جمهوری و یا هر شکلی از حکومتها به هر اسمی که می خواهد باشد چیزی جز استثمار نبوده و نیست. چونکه ساختار حکومت استثماری است و نمی تواند خارج از پول، مالکیت و مبادله عمل کند. جامعۀ استثماری با حکومتهایی که دمکراتیک، خلقی گفته می شد در تضاد است و شدنی نیست و این حکومتها باید از بین بروند و می روند و رفته اند. بهترین حکومتها برای استثمار حکومتهای امپراتوری سلطنتی هستند که در تاریخ دوام بیشتری آورده اند. یعنی با اینکه ازبین می رفتند ولی باز سلطنتی(اکنون جمهوری سلطنتی شده اند) می شدند. بخاطر اینکه در جامعۀ استثماری فقط یک نفر باید بهتر و بزرگتر و پولدارتر باشد اگرنه بین آنها درگیری و رقابت ایجاد می شود و حکومت کردن را مشکل می کند. اکنون خیلی از رئیس جمهورها به این نتیجه رسیده اند و شکل سلطنتی بخود گرفته اند. حتی حکومتهای کشورهای، به اصطلاح دمکراتیک و یا بگفته ای کمونیستی و یا خلقی از شیوۀ سلطنتی برای حکومت استفاده می کردند و رئیس جمهور تقریباً تا آخر عمر رئیس جمهور باقی می ماند و می ماند و بعد شخص دیگری را برای سلطنت انتخاب می کردند و یا یکی دو تا نماینده انتخاب می کردند که ملت به آنها رأی بدهند. و باز سلطنت را خود مشخص می کنند و می کردند و خواهند کرد. باید در نظر داشت که استثمار در روابط انسانها موجود است و نه در شکل حکومت که خود عامل آن است. حتی اگر کمونیستهای ضد استثمار دردولت و یا حکومت باشند باز به استثمار بر می گردد مگر خود استثمار از بین برود.

در اثر همین عامل رشد و تمرکز بیش از حد استثمار، انفجارهای اجتماعی رخ میدهند. انفجارهای اجتماعی جنگ بین حقوق طبیعی انسانی بطور مشخص و استثمار و همچنین بین استثمارگران به علت وجود رقابت. که درواقع این جنبشها و انقلابات و انفجارها چیزی جز درد جامعه نیست. قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند و خارج از ارادۀ نسانها و حکومتمدارانشان و متافیزیکان. مثلاً به عنوان مثال جنگ یکی از قوانین پایه ای و حیاتی استثمار است و هیچ حکومتی و یا انسانی قادر نیست از آن بگذرد. حتی اگر حکومتها و یا انسانها بر علیه جنگ فعالیت کنند، همانطور که استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان خود را مدافع صلح می دانند. استثمار سه عامل اصلی و حیاتی و تعیین کننده دارد که بقیۀ عوامل دیگر را بوجود می آورد که بدون آنها نمی توانند وجود داشته باشند. آن سه عامل پول، مالکیت و مبادله هستند که عواملی مثل بازار، تجارت، بانکها، شهرها، متافیزیک، حکومتها، جنگها، صلح ها، بیکاری، کار سخت و سنگین، بیگاری(کار بی معنی که بیشتر خراب کننده است تا سازنده)، بحران، تورم، فقر، دارا، نبود تقسیم بندی درست کار و تولید، بی خانمانی، دربدری، خبری، خبرچینی، زندان، شکنجه، زجر، کشتار، بروکراسی، دزدی، ازدواج، بد بختی، سرور، رئیس، امپراتور، شاه، ارباب، خلیفه، زحمتکش، کارگر، هرج و مرج، مزدور، تروریست، الکلی، مخدر، تبعیض نژاد، ملی گرایی، حقارت، حسودی، بی اعتمادی، فرد گرایی، گوشه گیری، شانس، ترس، خودخواهی، خودمحوری، وحشت، عشق، تراژدی، کمیک، پنهان کاری، خودکشی، کلک زنی، حقه بازی، مردم فریبی، قاچاق، تجاوزگر، غصه، خودبینی، فشار، زور، تحمیل، بی احترامی، بی ادبی، خورد کردن شخصیت، گوشه گیر، بلاتکلیفی، ایده آلیسم و غیره و غیره، و خیلی از تضاد های اجتماعی که تضادهای جدید تری را بوجود می آورند. همۀ این عوامل بسیار قبل از میلاد هم وجود داشته اند و تغییر چندانی نکرده اند. استثمارگران از همان مقاطع اولیه استثمار تقریباً بیشتر از سی هزار سال قبل از میلاد زمین را بزور مالک می شدند و بین خود تقسیم می کردند و هم اکنون هم می کنند و برای خود مرز می کشیدند و می کنند و برای اینها خلقها کشته های بسیار داده است و هر روز می دهند و هم اکنون هم می دهند. بعد ها دریا ها و قطب ها و آسمانها و حالا سیارات را بین خود تقسیم کرده و میکنند و مرز می کشند. ولی انسانها برای هر چیزی باید پول بپردازند. از موقعی که زن حامله می شود و حتی قبل از حاملگی باید پول بپردازد و برای بدنیا آمدن و زندگی کردن و مرگ باید پول بپردازد و حتی مدتها بعد از مردن او هم پول درمی آورند و کسی هم که پول ندارد وضعش مشخص است.

جامعۀ استثماری طوری است که همه می خواهند همد یگر را بچاپند و می چاپند. همه از همه می دزدند. جامعۀ استثماری بدون دزدی بی مفهوم است. در جامعۀ استثماری انسانها بخاطر اشتباه حتی کشته هم می شوند و یا خانه خراب می شوند و یا به زندان می افتند و یا در فقر دست و پا می زنند و یا انگل می شوند.

در جامعۀ استثماری نه تنها حیوانات را به جان هم می اندازند بلکه انسانها را هم به جان همدیگر می اندازند و تماشا می کنند و لذت می برند و هی پول در می آورند.

جامعۀ استثماری یک جامعۀ مصرفی هم هست بخاطر اینکه چنان تولید می کنند  که هی مصرف کنید. این خود یک شکل دزدی است و مردم را هم راضی می کند. آنها درواقع استثمارگران یک کالا را چنان تولید می کنندکه مدت زمان کمی بماند و یا استفادۀ سریع شود تا مجبور شوید یکی دیگر بخرید. و یا اینکه هرچه بیشتر بخرید به مقداری ارزانتر می فروشند که هی مصرف کنید. و یا مقدار زیادی بخرید و در خانه ها انبار کنید و غیره و غیره. درواقع آنها یعنی استثمارگران هر لحظه و هر ثانیه به این فکر می کنند که چطور می توان پول و پول بیشتری در آورد و هرچه کمتر داد و هرچه بیشتر گرفت. و هر شیوه و هر عملی و به هر شکل و به هر عنوانی انجام می شود و باید بشود تا بتوان بیشتر و هر چه بیشتر بدست آورد و هر چه کمتر و کمتر از دست داد. جامعۀ استثماری با تمام نظمی که فکر می کنیم دارد بی نظمی شدید و سختی وجود دارد.

استثمار یک نوع بیماری اجتماعی است که جلوی رشد و تکامل انسان را گرفته و در واقع سد کرده و می کند. در چنین جامعه ای، همه بیک شرایط حق رشد و تکامل ندارند. در صورتیکه رشد و تکامل حقوق طبیعی انسانی و یا هر موجود زنده است. و اندازۀ آنرا سیستم بیولوژیکی بدن تعیین می کند. ولی در جامعۀ استثماری، استثمار تعیین می کند.

در جامعۀ استثماری نا برابری کار و تقسیم بندی کار در مقابل حقوق طبیعی وجود دارد.

در جامعۀ استثماری نا برابری آموزشی، ورزشی، موسیقی و دیگر هنرها وجود دارد.

در جامعۀ استثماری خلقی با تمام نوزادان، بچه ها، بزرگان، زنهای حامله، پیران، روحانیون، پزشکان، مهندسین، دانشمندان، ورزشکارارن، هنرمندان، حیوانات، درختان، گیاهان، زیبایی ها و عشق ها را در عرض چند ثانیه به نیستی می فرستند و جلوی رشد و تکامل انسان، حیوان و گیاه را می گیرند.

در جامعۀ استثماری در اثر جنگها همۀ آثار باستانی و طبیعی و اجتماعی را از بین می برند و جلوی رشد و تکامل و درواقع جلوی شناخت انسان را می گیرند. و با رشد بیش از حد استثمار نسل هر گونه موجود زنده را بر روی کرۀ زمین پاک خواهند کرد و به رشد و تکامل انسان پایان خواهند داد. همانطور که گفتیم، قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند. استثمار در جامعه وجود دارد و قوانین و مقولات خاص خود دارد. همچنین حقوق طبیعی در هستی انسان و طبیعت وجود دارد که قوانین و مقولات خاص خود را دارد.

انسانها در جامعۀ استثماری چیزی جز یک شماره نیستند. شماره ای که با کارت شناسایی خود حمل می کنند. شماره و کارتها، ورقها و یا کاغذهایی که نشانۀ بردگی یعنی وابستگی به استثمارگران یک ملک مشخص(کشور) است و هیچگونه رابطه ای با حقوق طبیعی انسانی ندارند. 

بعضی از این سرمایه داران، استثمارگران و یا درواقع بورژواها، طبقۀ مرفه، اربابان و یا تاجران با پنبه سر آدم را می برند و بعضی با مواد شیمیایی، بعضی با چاقو، با تفنگ، با توپ و انفجارات هسته ای و غیره سر آدم را می برند. چه آن بورژواهای به اصطلاح کمونیست و یا چه بورژواهای مالی نظامی و یا دمکرات و بعد هم می گویند ما نکردیم. یک بورژوا به اصطلاح معمولی، لیبرال، کمونیست و صادق هم باشد نمی تواند بتنهایی زندگی کند. آنها زمانی وجود دارند که کثیفترین استثمار گران هم وجود داشته باشد که دارند.  یعنی مستلزم وجود به اصطلاح استثمارگر خوب، استثمارگر بد است. و تازه استثمارگر خوب فقط خود راضی کردن و یا خود را به گمراهی بردن است.

حل مشکلات ترافیک ها و شهر ها با بودن استثمار امکان پذیر نیست. بخاطر اینکه جامعه ای که براساس استثمار باشد، مردم آنجایی تجمع می کنند که امکان پول در آوردن هست و همۀ امکانات خرید و فروش وجود دارد. درواقع پول مثل عسلی است که همۀ پشه ها در آن تجمع می کنند. بخاطر اینکه «عسل» احتیاجات طبیعی انسانی را رفع می کند. چه بسادگی بدست آید و یا چه به سختی و در جایی که همه حمله کنند ترافیک بوجود می آید. بخاطر اینکه پول خدا است و همۀ احتیاجات انسانی را تأمین می کند. حتی احتیاجهای معنوی انسان را هم تأمین می کند. این آن بیماری است که به نام استثمار مطرح می شود.

همانطور که گفتیم استثمارگران از هر چیز به هر عنوانی و به هر شکلی پول در می آورند و برای اینکه بتوانند پول در آورند سخت شرکت فعال می کنند. حتی در جنبشها انقلابی و یا خواستهای طبیعی انسانی، مثلاً شرکت فعال استثمارگران در آزادی زن نه بخاطر آزادی زن بود بلکه بخاطر آن بود که سنت های دوران گذشته مانع  از آن بودند که از زنها هم پول در آورند. کارگرانی که می توانند مزد کمتری نسبت به مردان بگیرند و کار یکنواخت و در مواقعی بهتر ارائه دهند. که هنوز در قرن بیست و یکم و حتی در مدرنترین کشورها(بقول خودشان) و یا کشورهای دمکراسی(بقول خود) مزد کمتر با شرایط بدتر نسبت به مردان می گیرند. و در مواقعی خیلی بیش از حد کم می گیرند. آنها بردگان آرامتری نسبت به مردان هستند و بهتر می توانند روی آنها سوار شوند. و یا مثلاً شرکت فعال استثمارگران در از بین بردن بردگان نه بخاطر آزادی بردگان بود، مثلاً بردگان سیاه پوست آمریکا و آفریقا و غیره، بلکه بخاطر آن بود که می توانستند بهتر آنها را در کارخانه ها انبار کنند و بطور وحشتناکی استثمار کند.

استثمارگرانی هم بودند و هستند که از طریق جنبش کمونیستی و انقلابی اواخر قرن بیستم کلی به جیب زدند. هر چه آن پدیده بهتر و بیشتر با حقوق طبیعی انسان رابطه داشته باشد(چه مستقیم و یا نه) بهترین منشأ پول در آوردن است. و در مواقعی از هیچ هستی می سازند و انسانها را تحت تأثیرهای فیزیکی و معنوی قرار می دهند و پولهای هنگفت به جیب می زنند. مثل متافیزیک و یا ایده آلیسم. در واقع نه تنها استثمارگران از هر چیز پول در می آورند بلکه از جو انقلابی و ضد انقلابی هم پولهای کلان به جیب می زنند. این تطابق استثمار در هر وضعیتی است که او را آن چنان زنده نگه می دارد و سخت رشد و قدرت می دهد. اینجا یک نکته قابل اهمیت است که استثمارگران قدرت تبلیغاتی عظیم و عظیمی دارند، چونکه همۀ امکانات را در اختیار دارند. استثمارگران علاقۀ شدیدی به تمرکز دارند و هر روز خود را بیشتر متمرکزتر و جمع و جورتر می کنند. آنها همه چیز را می خواهند متمرکز کنند. این تمرکز اول بصورت مادی بوجود می آید و بعد حکومت ها را متمرکز می کنند. اینها فقط برای استثمار(پول، مالکیت و مبادله) انجام می شود. همانطور که کشورهای انحصاری و بقول خودشان صنعتی و متمدن و یا دمکراسی و یا حقوق بشر و غیره در حال انجام آن هستند، شکل آنرا هم همیشه استثمار تعیین می کند.

استثمارگران کارهایی کرده اند و می کنند که هنوز از چشم انسانها دور است. آنها کثیفترین عملها را انجام می دهند و سعی می کنند تا آنجا که می توانند و یا می تواند مخفی باشد. آنها قادرند از مواد شیمیایی، باکتریولوژی، مواد زره ای (یا اتمی) چه بطور مخفی و یا علنی برای نابودی خلقها استفاده می کنند و کرده اند و خواهند کرد. آنها قادرند ماده های شیمیایی بیمار کننده امثال ایدز درست کنندو به خلقها بخورانند و برای اثبات یک چنین چیزی انسانها قادر به افشای آن نیستند. بخاطر اینکه به تنهایی امکانات ندارند و تازه تمام مراکز خبری، اطلاعاتی، خبر چینی و جاسوسی از آن استثمارگران است و دهان و چشمها و گوشهای آنها. در هر صورت یا استثمار و یا هیچ چیز دیگر. در گیری ها و تضادهای جامعۀ استثماری آنقدر حاد خواهند شد که به انفجارهای عظیم منتهی خواهند شد. همانطور که در دوران های قبل و بعد از میلاد اتفاق افتاد.

استثمارگران زمانی که برای استثمار کار علمی، سنتی و ملی می کنند بیشتر در خلق نفوذ می کنند و بیشتر هم راضی می شوند که استثمار شوند. و تا آنجایی عمل می کنند که برای استثمار تعیین کننده است اگر نه می خواهند سر به تن هیچ چیزی نباشد. فقط هم به رشد فکر می کنند و می خواهند هرچه بیش و بیشتر بزرگتر و متمرکز تر کنند.عین ویروسی، قارچی، باکتری که در بدن انسان رشد کند و هی بخورد. در هر صورت روزی اورا می کشد و یا منفجر می کند. ولی این انفجار خود امکان از بین بردن نسل بشری را هم در بر خواهد گرفت مگر اینکه تا دیر نشده بر علیه این ویروس وحشتناک مبارزه شود. اگر نه انسان درجهت نابودی خود و حتی موجودات زندۀ دیگراست. وقتی ایده هایی مثل جمعیت کرۀ زمین بیش از حد زیاد است و کرۀ زمین برا ی همه جا ندارد، آب برای همه نیست، مواد غذایی هم به اندازۀ کافی نیست، فقر، بیکاری و بی سوادی هم زیاد است و باید آنها را نابود کرد تا جمعیت کرۀ زمین زیاد نباشد و یا اینکه کشور های فقیر باید از بین بروند چونکه دیگر برای آنها غذا نیست و تازه نه متمدن(مثل خودشان) هستند و نه حقوق بشر و دمکراسی می شناسند و غلط می کنند که بچه تولید می کنند چیزی نیست جز نابودی نسل بشر نیست.

شانس می تواند فقط در جامعۀ استثماری باشد. همه منتظرند تا شاید شانسی در خانۀ آنها را بزند. شاید سرمایه داری و یا استثمارگران به سرشان بزنند و مقداری پول به دیگران بدهند. و به آنها لطف و مرحمتی کنند. در هر صورت اگر هم بکنند از طرف دیگر می خورند و حسابی می چاپند. پول احساسات و افکار انسانها حالی اش نمی شود. بیخود که به نیست خلقهایی که در لجن فقر و بدبختی دست و پا می زنند کمک می کنند و علاقه دارند کمک کنند و هر روز برایشان نیروها(نظامی، خبری، خبر چینی و ...) و غذاها(بمبها) و داروها(مواد شیمیایی، مخدری، الکلی و سمی) می فرستند. استثمارگران حتی از سادگی و نادانی و اشتباه انسانها سواستفاد می کنند و تا آنجا که می توانند به آنها می اندازند. به هر شکل آن که حساب کنیم زحمتکشان که اکثریت مطلق انسانها را تشکیل می دهند همیشه از دست دهندگان هستند و آنجایی هم که به اصطلاح فکر می کنند برنده هستند هم باز از دست دهندگان هستند. برای همین در وضع وخیم و بحرانی آنها «چاقتر» می شوند و زحمتکشان«لاغرتر».

در جامعۀ استثماری اعتماد سخت و مشکل بدست می آید. چونکه پول نه اعتماد می شناسد و نه خداو نه بندۀ خدا. در واقع در این جامعه ای که همه نوع عجایب وجود دارد چگونه می توان اعتماد کرد. هستند انسانهای زیادی که به پدرخود، به مادرخود، به بچه های خود و برادر خود اعتماد نمی کنند چه رسد به دیگران. درواقع این سیستم استثماری همه را مجبور می کند که به دیگری اعتماد نکنند و مجبور هم هستند که کنند و به عبارت دیگر انسانها را به شکل خود راه می برند. همه همدیگر را به چشم بد نگاه می کنند یا به چشم دزد، حقه باز، کلک زن و غیره. در هر صورت حد قل بچشم مواظب باش نگاه می کنند.

در جامعۀ استثماری کسانی که نمی خواهند(چه استثمارگران و یا استثمارشوندگان) سر تعظیم بر استثمار(خدایان) فرود آورند به مرگ محکوم می شوند. هیچ احدی نمی تواند از دست خدا(استثمار) بر حذر باشد و یا فرار کند. این خدایان در هر جا که نفوذ کنند خدایی می کنند و دیکتاتوری سخت استثمارگران را تحمیل می کنند. دیکتاتوری که بر علیه خلق و طبیعت است. و هر روز کشته می دهد. چه از طریق جنگها، بمب های شیمیایی، مواد سمی، باکتریولوژی، لیزری، ویروسی، مخدری، الکلی و چه از طریق زندان و یا از طریق خود کشی و یا زیر فشار کار سخت و نا امن و یا از طریق تضادهای دیگر استثمار، هیچکس قادر نیست قوانین اجتماعی را تغییر دهد. دولتمردان نمی توانند و نمی خواهند استثمار را بر اندازند چونکه خود زاده و یا ساخته شدۀ استثمار اند. آنها باید بدانند که قوانین استثمار خودکار عمل می کنند. نه امپراتورهای جامعۀ سرمایه داری و نه دولتهای کشور های سوسیالیستسی و یا به گفته ای کمونیستی قادر نیستند این قوانین اجتماعی را منظور قوانین جامعۀ استثماری است را از بین ببرند و یا نادیده بگیرند و یا گوشها و دهان و چشمها را در مقابلش ببندند. فقط انسانها می توانند در آن تأثیر بگذارند و آنهم باید گفت چگونه تأثیری؟

جامعۀ استثماری با حوادث ناگهانی سخت رابطه دارد. در طبیعت حوادث ناگهانی اتفاق می افتد ولی خیلی کمتر از حوادثی است که برای یک شخص در جامعۀ استثماری رخ می دهد. حوادث طبیعی را تقریباً با اشکالی می توان جلو گیری کرد ولی در جامعۀ استثماری بر سر هرکسی فرود آید، حتی بر سر خود استثمارگران، ناگهانی و عجیب بوجود می آید. و تازه جلوی آنها نمی توانند سد بگذارند بلکه مجبور می شوند معیار احتمالات را کمتر کنند. درواقع احتمالات نقش بیشتری در چنین جامعه ای بازی می کند. بخاطر همین کمیک و تراژیک بوجود می آید.

در جامعۀ استثماری حق ندارید اشتباه کنید و باید همه چیز را بطور کامل و عالی انجام بدهید و اگر اشتباه کردید باید پولش و سزایش را بپردازید و اگر نپردازید، حتی به مرگ هم هم محکوم می شوید. چه بسا بسیاری از انسانها به علت اشتباه کردنشان به مرگ محکوم شده اند و یا کرده اند. در تاریخ استثمار از این نمونه ها زیاد است. درد در جای دیگر بیشتر است، که انسان را به علت اشتباه دیگری و یا چرت و پرت دیگری و یا دیگران به مرگ محکوم می کنند و یا اینکه سالها به زندان می اندازند و یا اینکه یک انسان ساده را اشتباهی به مرگ و یا سالها زندان محکوم می کنند.

استثمارگران آنچنان شخصیت انسان را تنزل داده اند که حتی از آن هم به عنوان یک عامل برای پول در آوردن حساب می کنند. البته آنها(استثمارگران) آنچنان کثافتکاری هایی کرده اند و می کنند که حتی اگر بوی فساد هم در آید قادر به تشخیص همۀ آنها نخواهیم بود. البته باید گفت که قرنهاست که بویش در آمده و خیلی ها به آن عادت هم کرده اند.

در جامعۀ استثماری نتنها قاچاق حیوانات وجود دارد، حتی قاچاق انسان، مخصوصاً از چند ماه قبل از تولد تا سی سالگی، و اعضای بدن زنده و هزاران نوع قاچاق دیگر وجود دارد. در واقع هیچ موجود زنده ای روی زمین از دست استثمار راحت نیست و همچنین نمی تواند فرار کند.

در جامعۀ استثماری تقسیم کار منطقی وجود ندارد و نمی تواند وجود داشته باشد. همه چیز بر اساس پول، مالکیت و مبادله تقسیم بندی می شود، آنهم بطور خود کار. در واقع تقسیم بندی و طبقه بندی کار و تولید بر اساس استثمار انجام می شود. علم و یا شناخت علمی هیچگونه عملکرد و یا تأثیری در سازماندهی جامعۀ استثماری ندارد و نمی گذارند داشته باشد. جامعۀ استثماری رابطه ای با جامعۀ انسانی، علمی ندارد. استثمار نمی تواند انسانی باشد.

در جامعۀ استثماری اگر خواسته باشید آدم خوبی و یا آرامی باشید زندگیتان نمی چرخد. کسی که خواسته باشد پاک باشد تنها راهش در جامعۀ استثماری مرگ است. انسانهای بسیاری خودکشی کرده اند، وقتی که می فهمند توی این جامعه نمی توان پاک بود و این انسانها هم نمی خواهند غیر آن باشند دست به خود کشی می زنند. این هم یک نوع از شیوۀ کشتن انسانها بدست این ویروس است. در جامعه ای که انسانها با دزدی، کلک، دروغ، حقه بازی، فشار، زور، چاپلوسی و قالتاقی پولدار می شوند و روی دیگران سوار و یا مسلط می شوند و هی خود را به همان صورت بزرگ و بزرگتر می کنند، جایی برای انسانهای پاک و باوفا نمی ماند. آن پولدارهایی که می گویند ما قانونی پولدار و یا مالک شدیم دروغ و کلک هم نزده ایم، دروغ می گویند. و تازه بر اساس همین جامعۀ استثماری پولدار شده اند و می شوند و با همان قوانینی که آنها قرنهای زیادی بزور به خورد مردم داده اند و مردم هم به آن عادت کرده اند. در چنین جامعه ای شخص حق دارد میلیونها بار بیشتر از حقوق طبیعی اش داشته باشد، خوب دیگر چیزی برای دیگران نمی ماند. وقتی که بی عدالتی، نابرابری، بی اعتمادی، نبود همدردی، همکاری و هم یاری سخت در این جامعه وجود دارد جایی برای انسانهای پاک و باوفا نمی ماند. درواقع استثمار بدون بی عدالتی، هرج و مرج، نابرابری، جنگ، ترس، وحشت، خشونت، فردگرایی، خودمحوری، خودخواهی، خسیسی، چاپلوسی، پارتی، مردم فریبی، دزدی، گروه های آدم کش، خودفروشی، و هزاران تضاد دیگر نمی تواند باشد. توی این جامعۀ استثماری، باید حقه و کلک زد و دروغ سوار کرد و مردم فریبی کرد تا زندگی کنید. در واقع به سادگی نمی توان بدون دروغ زندگی کرد. در این جامعه باید به شکل استثمار عمل کرد. همانطور که استثمارگرو یا سرمایه دار پاک پیدا نمی شود. البته مدت ها است که با لبخند، خنده، احترام و ادب ستثمار می کنند. در هر صورت با این شیوه ها بهتر می توان سوار ملت شد و آنهم بدون اعتراض. هر سرمایه داری و یا استثمارگری مجبور است با همین قوانین استثماری استثمار کند. حتی یک سرمایه دار بسیار، بسیار کوچک، حتی اگر کمونیستهای سرمایه دار شده هم فکر کنند که می توانند سرمایه دار پاک باشند  باید به ریششان خندید. آنها از سادگی و اعتماد سو استفاده کرده اند و می کنند. در هر صورت استثمار از شیوه هایی هم استفاده می کند که توده ها بپذیرند. آنها حتی برای حقوق بشر و نه حقوق طبیعی، دمکراسی، طبیعت، عشق و زیبایی و غیره هم خود راظاهر می کنند. جا دارد مطرح شود که استثمارگران بزرگتر مثل ایالات متحده فرهنگ(مجموع عملکردهای مشترک یک منطقه)، زبان، هنر و متافیزیک استثماری خود را هم به دیگر جوامع تحمیل می کنند. مثل همۀ امپراتورهای قبل و بعد از میلاد. در جامعۀ استثماری فساد در همه جا پیدا می شود. چونکه جامعۀ استثماری بدون فساد غیر ممکن است. فساد چه در مراکز اداری، دولتی و غیر دولتی، آموزشی، بیمارستانها، کلیساها، مساجد، مراکز روحانی و درواقع در هر سازمانی و یا ارگانیسمی وجود دارد و باید گفت فساد در احزاب کمونیستی نمی تواند نفوذ نکند.

همیشه باید به خاطر داشت که برای پولدار شدن یک عده و یا یک عدۀ جدید، دیگران باید بی پول، بی ملک و یا ندار باشند و یا درواقع چیزی نداشته باشند. اگر نه جامعۀ استثماری نمی تواند روی دوپای خود به ایستد و برای اینکه بتواند بهتر روی دوپای خود بایستد حکومتها را بوجود می آورند تا بتوانند سیستم را نگه دارند.

انسانها خصلتاً جمع گرا هستند. ولی پول و مالکیت این خصلت را می خواهد بشکند و حتی نابود کند. که چنین چیزی امکان پذیر نیست. پس جنگ بین آن دو در می گیرد. جنگی که در وجود هر انسانی بر روی زمین وجود دارد. جنگ بین فرد گرایی، خود محوری و جمگرایی و هم یاری که عاملهای تراژیک و کمیک را بوجود می آورند، و به عبارت دیگر جنگ بین حقوق طبیعی از یک طرف و استثمار در طرف دیگر. هیچکس را نمی توان از استثمار دور کرد. این ویروس حتی بچۀ تازه بدنیا آمده را هم می گیرد. و بچه ها هم مجبورند بر اساس همین معیار ها رفتار کنند و می کنند و بزرگ می شوند، مثل دیگران. و باید اضافه کرد که چنین سیستمی به راحتی ملی گرایی و تبعیض نژادی و مذهب و غیره را می پروراند. آنها چیزی جز خود خواهی، خود محوری، تنگ نظری و خود بینی نیستند. آنها وجود دارند چونکه استثمار وجود دارد. نابودی استثمار نابودی آنها را هم به همراه دارد. دولت و درواقع حکومت نمی تواند آنها را ازبین ببرد. و هیچ حدی قادرنیست آنها را ازبین ببرد، بلکه برای ازبین بردن آنها باید استثمار را از بین برد.

مخفی کاری خصلت حیاتی استثمار است، بخاطر ترس از دیگری و در چنین جامعه ای نمی توان مخفی کاری نکرد، دیگری و یا دیگران نباید بدانند، اگر نه از دست دهندگانید. مخفی کاری نتنها در عرصه های اقتصادی اجتماعی و حتی بین فرد فرد انسانها وجود دارد. این چنین است که می گوییم استثمار انسان را خرد کرده است. استثمار شخصیت انسان را نابود و لجن مال کرده است. بطوری که در شکل فیزیکی او تأثیر گذاشته است. جامعه ای که بر اساس بی احترامی، بی ادبی، بی لطفی، دزدی، مردم فریبی، چاپلوسی و غیره باشد از استثمار جدا نیست. بخاطر اینکه استثمار آنها را بوجود می آورد. مخفی کاری در رقابت و بازار وجود دارد. درواقع تجارت و بازار بدون مخفی کاری امکان پذیر نیست. آنهم به علت رقابت که عوامل معنوی خود را هم به وجود می آورد.

در این جامعۀ استثماری انسانها یا در اثر مواد مخدر و یا جنگ می میرند و یا از بیماری های نو ظهور ازبین می روند و خواهند رفت. در این جامعۀ بیمار، انسان یا در اثر فقر، گرسنگی، بیکاری، بدبختی، کار سخت و سنگین می میرد و یا از طریق گلوله های آتشین، بمب های اتمی، نترونی، لیزری، مین های شخصی، کثیفی آب نوشادنی، مواد سمی، هوای آلوده و مسموم، مواد گیاهی سمی و مواد غذایی سمی می میرد و بعضی ها در اثر غصه، زجر و شکنجۀ این ویروس می میرند. انسانها یا در اثر ملی گرایی، تبعیض نژادی و  یا درگیری مذهبی که مظاهر استثمار هستند از بین می روند. در هر صورت در این جامعه، نابودی، به هر شکل آن در برابر ما ایستاده است. انسان را در این جامعۀ بیمار استثماری بخاطر استقلالش و برای استقلال دیگران می کشند. و به خاطر مقاومتش و استقامتش و آزادیش می کشند و بخاطر اشتباهش و اشتباه دیگران می کشند و برای رشد و تکاملش هم نابود می کنند. این است آن هیولایی وحشتناک. جالب است مطرح شود  که انسان را حتی بخاطر پاکیش، باوفایش، دوستیش، سادگیش، مظلومیش هم می کشند.

در جامعۀ استثماری است که خلقی را محکوم به مرگ می کنند و کرده اند و نابود هم کرده اند و خواهند کرد. بخاطر پول، مالکیت و مبادله، درواقع استثمار بمب های شیمیایی، باکتریولوژی، اتمی، لیزری، مخدری، مین های شخصی و گلوله های آتشین بر سر خلق می ریزند و برای همین هم بوجود آمده اند و می آیند. سلاح برای کشتن است. در مواقعی حتی ویروس مصنوعی و یا غیر مصنوعی را هم در کشور خود و هم در جاهای دیگر و بخصوص کشورهای در حال رشد، در میان خلق پخش و آزمایش می کنند.در تاریخ همۀ این اتفاقات بدور از توده ها افتاده ست و خواهند  کرد. فرهنگ(مجموع روابط) استثمار از اصل روابط ناسالم بین انسانها نشأت می گیرد. همانطور که گفتیم استثمار نسل بشر را به نابودی خواهد کشاند. چونکه آنها(استثمارگران) هوا را کثیف و خراب کرده اند، آب نوشیدنی را مسموم و کمیاب کرده اند، آب دریاها را فاسد کرده اند، درصد بیش از حدی از ماهیان را به نابودی کشانده اند، جنگلها و حیوانات را از بین برده و کم یاب هم کرده اند و ادامه می دهند و تازه سلاح های کوچک قبل از میلاد را باخود ندارند، آنها سلاح هایی دارند که قادراند هر موجود زنده را بر روی زمین پاک کنند. در نظر داشته باشیم که جنگ خصلت استثمار(پول، مالکیت و مبادله) است. و حتماً رخ خواهند داد و همانطور که هر روز به اشکال ساده تر رخ می دهند و در گذشته هزاران بار رخ داده است.

وقتی که سیستم(روابط) بر اساس استثمار باشد، مطبوعات و مراکز مطبوعاتی، خبری، مثل روزنامه ها و مجلات، رادیو، تلویزیون، سیستم(روابط) دویی(یعنی بر اساس دو عامل صفر و یک یا روشن و خاموش(متقابلین) کار می کنند مثل کامپیوتر و یا انفورماتیک و یا الکترونیک) هم بر اساس استثمار است. برای این بوجود نمی آیند و نیامده اند که چیزی به توده ها بدهند بلکه برای پول، مالکیت و مبادله بوجودآمده اند. جنگلها را نابود می کنند برای اینکه تجارت کنند و پول در آورند و تازه از قدرت دولتمردان خارج است، چون آنها عامل و برای استثمارند. صنعت مدرن برای استثمار است و نه برای انسانها. در واقع هر چیزی حتی کتابهای درسی و علمی برای پول و تجارت است. هر چیزی به هر شکل و به هر عنوانی برای استثمار ساخته می شوند و شده اند و باید بشوند و نه چیز دیگر. در جایی که بازار آزاد وجود داشته باشد و به عبارت دیگر بازار باشد مطمئناً بازار سیاه وجود دارد. دولت خود درمواقعی بازار سیاه بوجود می آورد و یا شرکت می کند و یا برای منافع خود بر علیه آن به اصطلاح اقدام می کند. بازار سیاه بدون استثمار امکان پذیر نیست. استثمار بدون مواد مخدر، الکل، کثافتکاری، وحشی بازی، نابودی، بدبختی، زجر، شکنجه ،زوزه و غیره امکان پذیر نیست. تجارت خود دیوانه و وحشی است. برای همین مردم را دیوانه حساب می کند. تاجران به راحتی میگویند که مردم «خرند». آنقدر این ویروس اجتماعی رشد کرده است که بطور وحشت ناکی بویش درآمده است.

حکومتمداران برای آرام کردن ناهنجاری جامعه فقط از چسب زخم برای مثلاً بیماری آبله مرغان استفاده می کنند. البته آنها کار دیگری نمی توانند بکنند، چونکه برای آن بوجود نیامده اند که بیماری را از بین ببرند جایی که خود وابسته به آنند. در واقع برای هر زخم جامعه که در مواقعی زخم روی زخم است فقط باند پیچی می کنند و هی باند پیچی می کنند که در مواقعی حتی همین باند پیچی امکان داردجامعه را هم سریعتر در درۀ وحشت، درواقع مرگ فرو برد. خارج از اینکه تصور شود. که زخمهای روی بدن جامعه علتش ویروسی است که در جامعه وجود دارد و این ویروس استثمار است. خالهای سرخ بدن جامعه علتش همین ویروس است و با چسب زخم هم خوب نمی شوند.

استثمار گران آنقدر قدرت پیدا کرده اند که برای هر انسانی که روی زمین زندگی می کند و یا به دنیا می آید سند[چه روی ورق و یا چه سیستم دویی(سیستمی که بر اساس صفرو یک، روشن و یا خاموش کار می کند مثل کامپیوتر و غیره)متقابلین] (زنجیر بردگی) درست کرده اند و هر چیز را در مورد یک شخص می دانند. سازمانهای جاسوسی، خبری، اطلاعاتی، خبر چینی عظیم و عظیم دارند که امکان مبارزه و درواقع ازبین بردن آنها کار ساده ای نیست. آنها به این خاطر هستند که مبادا شماها سرمایۀ آنها را بدرید و یا از بین ببرید. استثمارگران می خواهند که شماها وحشی باشید، بی سواد باشید و اسلحه به دست بگیرید و اسلحه اش را هم ارزان می فروشند تا بتوانید راحت بخرید تا استثمارگران بتوانند نیروهای نظامی، انتظامی و کنترل داشته باشند تا بتوانند به راحتی توجیه کنند تا بتوانند بگویند که ما برای دفاع و حل درگیری ها، دمکراسی، حقوق بشر، سازمان ملل و ملی گرایی هستیم. در مواقعی اسلحه را هم مجانی می دهند و تازه خود هم درست می کنند.

مرزها(دیوار و یا سیم خاردار مرعی و یا نامرعی ملک یک اقلیت استثمارگر در یک منطقه از کرۀ زمین) را با دیوارهای عظیم می بندند و سیمهای خاردار می کشند و به انسانها درواقع برده های استثمارگران شناسنامه و پاسپورت و یا هر چیز دیگر شناسایی می دهند. البته قبلاً وابستگی بردگی به صورت زنجیر، گردنبد، یا گوشواره و حلقه بوده است. ولی اکنون شکل آن تغییر کرده است و محتوای آن هیچ تغییری نکرده است. زنجیر وابستگی به یک ملک چه آهنی می خواهد باشد و چه بصورت، مهر، شناسنامه، پاسپورت و یا هر مدرک شناسایی دیگر فرقی نمی کند، همان مفهوم را دارند.

همۀ تحقیقات علمی کنونی زیر چارچوب استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله قرار دارد و از هر گونه کشفی که انسان خواسته باشد استفاده کند و حتی آنرا رشد دهد باید پولش را بپردازد. کشف سیارات و پیدا کردن و تصاحب کردن کرات دیگر و انسانهای دیگر در چارچوب استثمار خواهد بود. استثمارگران، درواقع می خواهند استثمار را به کرات دیگر هم انتقال دهند. درست است که انسان کشف می کند و تکامل میابد و رشد می کند، ولی همیشه یک اقلیت بسیار کم آنرا مالک می شوند و برای اینکه دیگری نقاپد غایم می کنند. برای استفاده کردن از علم و هنر باید پول بدهید و در مواقعی به حد وحشتناکی گران است. در واقع استثمار هر چیزی را پول، مالکیت و مبادله می بیند و بر اساس آن عمل و حرکت می کند.

استثمارگران و یا درواقع استثمار جنگلها را نابود می کنند تا از درختان بتوانند ورق درست کنند که مورد استفادۀ هزاران نوع مجله، روزنامه، آفیش، اعلامیه، کتاب و غیره قرار گیرد.مجلات، روزنامه ها و کتابهایی که اکثریت آنها را تبلیغات تشکیل می دهند. حتی آفیشهای بزرگ تبلیغاتی، برای گول زدن مردم، برای پول، مالکیت و مبادله(تجارت، بازار، خریدو فروش و...) استفاده می شوند. آنها حتی از نابودی جنگل برای دفاع از طبیعت هم استفاده می کنند. و آفیشها و علامیه ها و روزنامه ها و مجلات دفاع از طبیعت و غیره را بخورد انسانها می دهند و داده اند تا بگویند حکومت ما و وطن ما از طبیعت د فاع سخت می کند. آنها هزاران نوع ور ق تبلیغاتی برای انواع و اقسام نمایندگان اداری دولتی و غیر دولتی، وزرا و رئیس جمهور و غیره و انواع و اقسام استفاده از ورق را می کنند. عین دوستی که از پشت خنجر بزند. جنگل را نابود می کنند که دوستی شان را نشان بدهند. آنها جنگل را نابود می کنند تا بتوانند برای آزادی و عشق و برابری تبلیغ بکنند و خود را نمایندگان آزادی و برابری و طبیعت و انسان بدانند. استثمار گران حیوانات را نابود می کنند تا بتوانند از آنها برای پول، مالکیت و مبادله استفاده کنند. و از حیوانات برای به اصطلاح زیباتر کردن زنها هم استفاده می کنند. خارج از اینکه آنها تصور کنند که زنها بدون این مواد عجیب و غریب زیبا هستند و دیگر احتیاج نیست حیوانات را ازبین ببرند. البته آنها هم برای خود فروشی باید خود را تزئیین و زیبا کنند.

حیوانات را هرمنی و هزاران مواد شیمیایی دیگر می زنند تا گوشتشان پفتر و سنگینتر شود تا بتوانندپول بیشتری در بیاورند. حیوانات را با انواع و اقسام محیط و هواهای مصنوعی می پرورانند و شکنجه می دهند و به زنجیر می بندند و مواد غذایی را طلف می کنند تا شاید بتوانند پول بیشتری در بیاورند و همزمان هم برای گرسنگان تبلیغات می کنند. آنها انسانها را گرسنه نگه می دارند تا بتوانند برای آنها ابراز احساسات کنند. چونکه اگر گرسنه نباشند نمی توانند احساسات خود را بروز دهند. حتی گوشتها و میوه ها را در مغازه های بزرگ و کوچک و رستورانهای خود می پوسانند و یا ازبین می برند ولی حاضر نیستند به گرسنگان بدهند. آنها آبها ی خوردنی را با انواع مواد شیمیایی کثیف می کنند و یا کثیف نگه می دارند تا بتوانند آبهای «تمیز» را بفروشند و از آن پول در بیاورند و تجارت کنند و هی پول بگیرند. آنقدر در بیاورند تا خود را از پر خوری منفجر کنند. استثمار این بیماری اجتماعی همه چیز را نابود می کند و در حال نابود کردن است. انسان را نابود می کند، جنگلها را نابود می کند ، حیوانات را نابود می کند، هوا را خراب و کثیف و نابود می کند، زمین را کثیف و خراب و نابود می کند، آب نوشیدنی را کثیف و سمی و نابود  می کند، در یا ها را نابود می کند، مواد غذایی را نابود می کند، نان را نابود می کند، شیر را نابود می کند و غیره و اگر نان و شیر خوب خواسته باشید باید پول بیشتری بدهید. در هر صورت این بوده تراژدی انسان و هنوز هست. باید هرچه سریعتر این بیماری اجتماعی از بین برود، اگر نه با گسترش بیشتر همه چیز را نابود خواهد کرد. استثمارگران بایک دست خنجر به طبیعت می زنند و با دست د یگر برای طبیعت تبلیغات می کنند و از هر دو حالت پول در می آورند و خود را گنده و بعضی ها را راضی می کنند. ورق طبلیغاتشان را هم از درختان جنگل درست می کنند. استثمارگران با یک دست خنجر به گرسنگان می زنند تا با دست دیگر برایشان دلسوزی کنند و از دو حالت هم هی پول در می آورند. استثمارگران با یک دست خنجر به حیوانات می زنند تا با دست دیگر برای حیوانات تبلیغات کنند و کاغذ تبلیغاتش را هم از نابودی جنگل تأمین می کنند. حکومتمداران، متافیزیکان و استثمارگران قادر نیستند پول، مالکیت و مبادله را ازبین ببرند. بخاطر اینکه بدون آنها خود از بین می روند. پول و مالکیت و مبادله هستی استثمارگران و همچنین استثمارشوندگان هستند. استثمارگران و استثمار شوندگان برای پول در آوردن هزار و یک عمل انجام می دهند و دولتهای استثماری و استثمارگران هزاران حقه می زنند تا از مردم بچاپند و انسانها را غارت می کنند. بعد از انسانها می خواهند که از سرزمینشان، سرزمین متعلق به مالکیت شان به عنوان وطن دفاع کنند. استثمارگران خیلی چیزها را طلف می کنند ولی حاضر نیستند به گرسنگان بدهند. تازه گرسنگان باید گرسنه باشند تا استثمارگران برایشان دلسوزی کنند و تبلیغ همدردی کنند تا استثمارگران وجود داشته باشند. استثمارگران زمین و زمان را بصورت زندانهایی در آورده اند که بدون اجازه نامه جابجایی امکان پذیر نیست. برای هر کدام از مراکز اداری و دولتی انسان ها چیزی جز یک و یا چند شماره و یک برده نیستند. برده های استثمار و استثمارگران و تازه هزاران ورق را هم برای آزادی ازبین می برند و تبلیغ آزادی می کنند.

مواد غذایی را از قصد از بین می برند  تا ارزش آن پایین نیاید. ولی حاضر نیستند به گرسنگان بدهند. میلیونها تن مواد غذایی چه گیاهی و چه حیوانی را طلف می کنند و به اشکالی چه در مغازه ها و چه در مراکز تولید و یا خانه ها از بین می برند تا بتوانند جیب خود و یا بانکهای خود را پر نگه دارند، ولی حاضر نیستند به گرسنگان و یا نداران بدهند. جالبتر اینکه استثمارگران علاقۀ شدیدی به عملیات انسان دوستانه و یا بشر دوستانه و حقوق بشر دارند. درواقع با یک دست به انسان خنجر می زنند و با دست دیگر دوستیشان را با بهترین احساسات تجاری، انفجاری نشان می دهند. بی ادبی و وقاحت استثمارگران چنان است که هزاران پول برای لذت خود و زیبایی خود و اطراف خود خرج می کنند و تازه سازمانهایی برای گرسنگان هم درست می کنند و برای گرسنگان دلسوزی می کنند و اینطوری می خواهند در حق گرسنگان لطف کنند. استثمارگران برای فروش کالاهای شان آنرا و یا اطراف آن را با هزاران پول تزئین می کنند، همانطور که زنها (کالا) خود را زیبا می کنند ولی حاضر نیستند به گرسنگان بدهند غیر از اینگه نیروهای نظامی را با انواع سلاح ها برایشان ارسال می کنند. جدایی انسانها در اثر استثمار باعث نمی شود که بتوان جامعه را بطور علمی سازمان داد، طبقه بندی کرد و نظم داد بطوری که هر موجود زنده ی به حقوق طبیعی خود برسد و هم به طبیعت کمک شود.

استثمارگران نه تنها حیوانات را به جان هم می اندازن و لذت می برند و پول در می آورند و تجارت می کنند، بلکه انسانها را هم به جان هم می اندازند(به هر شکل و به هر نوع آن) تا بتوانند پول در آورند، مالک شوند و تجارت کنند. این بیماری اجتماعی انسانها را چنان کرده است که انسانها احترام بیشتری برای مردگان می گذارند تا زنده ها. حاضرند زنده ها بمیرند و مردگان زنده شوند !!؟ برای مردگان هزاران پول خرج می کنند د ر صورتیکه حاضر نیستند به گرسنگان زنده کمک کنند و تازه تابوت و یا پارچۀ دفن آن را هم از نابودی جنگل و زمین (سنگهای قیمتی) استفاده می کنند. برای مردگان انواع و اقسام سازمانهای دولتی و غیر دولتی برای تجارت، پول و مالکیت بوجود می آورند و وجود دارد ولی حاضر نیستند برای گرسنگان زنده قدمی بردارند، غیر از دلسوزی و عملیات انسان دوستانه که چیزی جز اسلحه، مواد شیمیایی، با کتریولوژی، لیزری و غیره نیست و تازه این دوستان را در ملک (کشور) خود نمی پذیرند و بر علیه خارجی ها سخت فعالیت می کنند.

باید در نظر داشت که درصد ارسال اسلحه، مواد شیمیایی و ... صد ها برابر بیشتر از مواد مورد احتیاج و حیاتی آنها است.

انسانها بخاطر پول مجبورند در بدترین شرایط و بدترین وضع کار کنند و زحمت بکشند و استثمارگران که برای پول، مالکیت و مبادله وجود دارند و زندگی می کنند، حاضر نیستند راحتی توده ها و حتی طبیعت که خود نیز به آن وابسته اند را تأمین کنند و نمی خواهند و نمی توانند تأمین کنند. بخاطر اینکه استثمار به آنها تحمیل می کند. از بی کاری انسان پول در می آورند. از گرسنگی انسان پول در می آورند. از بی خانمانی انسان پول در می آورند. از عشق و عشق بازی انسان پول در می آورند. از بدبختی و زجر و غصۀ انسان پول در می آورند. از گریه انسان پول در می آورند. از فلجی انسان پول در می آورند. از بیماری انسان پول در می آورند. از شکم انسان پول در می آورند. از خودکشی کردن و یا در حال خودکشی پول در می آورند. از خجالتی، سادکی، با وفایی و اعتماد انسان پول در می آورند و سو استفاده می کنند. از دوستی و رفاقت انسان پول در می آورند و سو استفاده می کنند و غیره و غیره.

استثمارگران طبیعت را نابود می کنند و از نابودی آن پول در می آورند. بعبارت دیگر از پشت خنجر می زنند و از طرف دیگر برای نابودیش گریه می کنند. از نابود کردن جنگل پول در می آورند. از نابود کردن حیوانات پول در می آورند. از نایاب شدن حیوانات که در مواقعی از قصد می کنند پول در می آورند. آنها، استثمارگران، انسان را نابود می کنند و می خواهند حیوانات را نجات دهند. انسان ها را نابود می کنند و در لجن فقر و بدبختی و گرسنگی نگه می دارند و روی سرشان بمب و حقوق بشر و دمکراسی می ریزند و می خواهند گیاهان، درختان، حیوانات و درواقع جنگل را نجات دهند. جنگل را نابود می کنند و کتاب های تجاری یعنی کتابهایی که فقط برای پول در آوردن نوشته می شوند درست می کنند. در هر صورت نویسندگان هم باید زندگی کنند، شکی نیست، و یا اسکناس درست می کنند و یا ورقهای اداری، اعلامیه، آفیش، تبلیغات، پرچم و هزاران چیز برای جشنها و برنامه های لذت بخش شان درست می کنند و تبلیغ می کنند. این ورقهای تزئینی که فقط برای لذت چند ساعته در جشن درست شده از نابودی جنگل بدست آمده است. و یا اینکه با نابودی جنگل انواع و اقسام جعبه های بسته بندی کالاهایشان و غیره می سازند، آنهم برای فروش بهتر و سود بیشتر، در واقع استثمار، و هی پول می خواهند و هی پول می گیرند و هی پول می گیرند و هی پول می چاپند و هی غارت می کنند و هی می خورند و هی........

جنگل را نابود می کنند و هزاران ورق کاغذ اداری، مجله، روزنامه و غیره درست می کنند که نود درصد آن مردم ازاری است(تجاری است) و هیچ ارزش حیاتی ندارد جز نابودی جنگل. جنگل را نابود می کنند و از بین می برند تا بتوانند میزها، صندلی ها، کمدها، دکوراسیون های... زیبای اداریشان را بخورد گرسنگان بدهند. اداراتی که فقط برای پول درست شده اند، برای تجارت درست شده اند. و تازه زمانی که زیاد تولید می کنند آنها را ازبین می برند و یا در انبارها یشان می پوسانند.

استثمارگران نه تنها حیوانات را نابود می کنند، حتی به آنها هرمن و یا دیگر مواد شیمیایی می زنند تا بزرگتر شوند و بیشتر در آورند، با اینکه گوشت خوب را ازبین می برند. باید مطرح کرد که استثمارگران(استثمار) سخت وحشت دارند که انسانها مستقل باشند، چونکه با استقلال انسان استثمار از بین می رود.

بیشتر از هشتاد درصد تولید کاغذ فقط در راه استثمار فدا می شوند. به اندازۀ کافی علت برای نابودی جنگلها وجود دارد. حکومت ها برای آن وجود ندارند و یا بوجود نیامده اند تا جنگلها را نجات دهند. در صورتیکه هر چه بیشتر خود را با سلاح های عظیم و مخربتر گنده تر می کنند و انسانها را به کشتن می دهند. آنهم به اسم دمکراسی و یا دفاع و یا حقوق بشر و یا عملیات انسان (بشر) دوستانه و یا سازمان ملل و غیره و غیره. نابودی جنگل هم نابودی حیوانات و نابودی نسل بشر است.      

  حیوانات باید نابود شوند اگر نه زندانهای حیوانات بوجود نمی آید تا بتوانند موجود زنده را هر چه گرانتر بفروشند و یا برای دیدنشان پولهای هنگفتی بگیرند و یا در خانه ها زندانی کنند.

حیوانات باید نابود شوند تا استثمارگران «زیبا» پوست خود را زیبا تر کنند، خانۀ خود را زیباتر کنند و لباسهای زیباتر بپوشند و به خورد گرسنگان بدهند.

حیوانات باید نابود شوندتا بتوانند گردنها، دستها و بدن ها را پر کنند. و تازه هرچه آن حیوان کمیابتر باشد ارزش بیشتری دارد و یا پیدا می کند. پس پیش بسوی نابودی حیوانات و نگه داشتن آخرین موجود !! البته متأسفانه در این جهت در حرکت هستیم.

حیوانات باید نابود شوند تا بتوانند صندلی ها و ماشینها و مبلمان ها و هواپیماهایشان را درست کنند.

حیوانات باید نابود شوند تا بتوانند حیوانات اهلی مثل گاو، گوسفند، خوک، سگ، گربه، مرغ و خروس را گسترش دهند.

حیوانات باید نابود شوند تا شهرها و راهها و ساختمانها(چه تجاری و غیر تجاری) را درمحیط این حیوانات بسازند و محیط مناسب آنها را تنگتر کنند.

جنگل و حیوانات باید نابود شوند موقعی که اکسیژن هوا را ازبین می برندن و آب ها را به لجن می کشند، با انواع مواد سمی و شیمیایی و غیره.

جنگلها و حیوانات باید نابود شوند تا بتوانند مراکز بزرگ و عظیم توریستی و زمین گلف بسازند.

جنگلها و حیوانات باید نابود شوند وقتی که رشد جمعیت زیاد و زیاد تر می شود و آنها کمتر و هرچه کمتر می شوند.

جنگلها و حیوانات باید نابود شوند تا جشنها و فیلمها و برنامه ها و تبلیغات و جلسات و لذتهای خود را بسازند.

جنگلها را نابود می کنند تا بتواننداعانۀ ملی ها(بازی های شرطی)، سیگارهایشان و الکلهایشان را بسازند و از طریق آن ها انسان را هم ازبین ببرند. یعنی با یک تیر چند نشان می زنند. آنهم برای استثمار.

طبیعت را نابود می کنند تا بتوانندمواد مخدر تولید کنند، مواد سمی دیگر تولید کنند و غیره و انسان را نابود کنند و تازه نابودی طبیعت نابودی انسان را به همراه دارد.

جنگلها باید نابود شوند اگر نه  :

اسکناسها، چک ها، سندها، مدارک ها و دیگر مدارک پولی و دستگاه های عظیم، عظیم فتوکپی و چاپ درست نمی شوند.

کتابهای تجاری درست نمی شوند.

مجلات و روزنا مه های تجاری چاپ نمی شوند.

کاغذ کادوها، کاغذ دیواری ها، کاغذ و مدارک اداری درست نمی شوند.

مدارک بردگی به استثمارگران یک ملک، مثل شناسنامه، پاسپورت و بقیۀ مدارک بردگی به استثمارگران درست نمی شوند.

اعلامیه ها و اطلاعات و ورقهای احزاب درست نمی شوند.

زمینها و آبها برای تولید مواد مخدر مثل سیگار، الکل، بنزین گیاهی و غیره تولید نمی شوند. زمینها برای تولید تجاری بوجود نمی آیند.

کارت پستالها، کارتنهای کالاها، بسته بندی کالاهای استثمارگران، پاکتها، نامه ها، کاغذ های رنگی جشنها، کاغذ های ادارات و کاغذ دیواریها بوجود نمی آیند و تولید نمی شوند.

درختهای فروشی و کرایه ای بوجود نمی آید.

انواع بلیط ها بوجود نمی آید. بایگانی مراکز اداری، بازی ها، قمارخانه ها، راه ها، ساختمانها، سندها، مدارک ها بوجود نمی آید. و تازه آشغالها و مواد سمی شان را هم در جنگلها می ریزند.

گلها و بوته های فروشی بوجود نمی آید.

................................

استثمار می خواهد که شماها انسانها وابسته به او باشید و برایش تعظیم کنید و دستوراتش را اجرا کنید و از اینکه خودتان باشید می ترسد و حاضر نیست کنار بیاید. استثمارگران حیوانات و طبیعت را دوست و انسان را دشمن خود می دانند. آنها بچه های خود را دوست دارند و بچه های کشورهای دیگر را لت و پار و غارت و تجاوز می کنند. خارج از اینکه تصور کنند که برای نجات طبیعت یعنی جنگلها و حیوانات و درواقع کرۀ زمین و حتی بچه ها باید اول انسان را نجات داد. چونکه نابودی انسان نابودی حیوانات و جنگلها و حتی کرۀ زمین را به همراه دارد. استثمارگران نتنها هوای کرۀ زمین را کثیف می کنند، بلکه با امواج رادیویی، و امواج ماوراء بنفش و قرمز، امواج نوری و تیکه سفینه ها پر می کنند و هوا را بیشتر کثیفتر می کنند. دریا ها را با نفتها و مواد شیمیایی دیگر که از مناطق دیگر دزدیده اند و غارت کرده اند و یا اینکه بطور خزنده برده اند، کثیف و آلوده می کنند.

در جامعۀ استثماری است که تکنولوژی و آخرین نوع تکنولوژی در اختیار استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله قرار می گیرد. یک چنین تکنیکی در اختیار انسانها قرار نمی گیرد مگر آورندۀ پول و مالکیت باشند. در جامعۀ استثماری است که انسان ها را وحشی و حیوانات را آدم بشو و بهتر از آدمها می دانند.

استثمارگران از آفتاب هم پول در می آورند و تجارت می کنند. از سرما و گرما هم پول در می آورند. از جشنها هم پول درمی آورند و برای همین برای جشنها چه کوچک و یا بزرگ تبلیغات می کنند. استثمارگران حتی از زیبایی طبیعت هم پول در می آورند. از بهار، تابستان، پاییز و زمستان پول در می آورند. در جامعۀ استثماری است که انسانها، انسانها را از همه طرف تحت نظر دارند و مواظب همدیگر هستند و هیچ کس به کسی اعتماد نمی کند و به همدیگر چپ، چپ نگاه می کنند. البته از این نظر استثمارگران افراطی تر عمل می کنند. آنها مواظب شما هستند تا مباد ا خطایی بکنید. برای همین شما را سند بندی و بایگانی می کنند و مدارک کاغذی و کامپیوتری درست می کنند. آنها هر موجودی را تحت نظر دارند تا مبادا صدایشان در آید.

حتی حیوانات را هم مهر و موم و نشان می زنند تا ملک خود بنامند.

در چنین جامعه ای استثمارگران و مراکز دولتی و غیر دولتی به انسانها چپ، چپ نگاه می کنند. و تازه کسی هم که چپ، چپ نگاه نکند سرش کلاه می رود. این جامعۀ استثماری است که همه را مجبور به چنین عملهایی می کند. استثمارگران شما را تحت نظر دارند تا مبادا بخاطر شکم دزدی کنید. تا مبادا برای آزادی، برابری، همبستگی، همدردی و هم یاری بپاخیزید. آنها چپ، چپ نگاه می کنند تا مبادا سر موعد انواع مالیاتها و بیمه ها را نپردازید. آنها همۀ امکانات مثل مراکز عریض و طویل اداری، انتظامی، نظامی، کنترل، نگهبانی، خبری، خبرچینی، دوربین های فیلمبرداری، آدمکش، شکنجه گر و مزدور دارند و اینطوری مواظب شماها هستند. البته خود این دولتمردان دزدان ماهری هستند. چونکه وقتی که دزدی می کنند برای شکمشان دزدی نمی کنند. چونکه به اندازۀ کافی دارند و تازه دزدی هم می کنند مشکل زیادی برایشان پیش نمی آید. مثلاً وقتی که رئیس جمهور و نخست وزیر دروغ می گویند و دزدی می کنند سریع آنرا ماسمالی و غایم می کنند. تا آبروی مملکتشان نرود. آنها و بقیۀ دولتمردان که دزد نمی شوند و از همه پاکترند و طبیعت و بچه ها را دوست دارند. همانطور که به بچه ها آموزش می دهند و از افتخارات شاهان، امپراتورها و بقیۀ این آدمکش ها، دزدان، دروغگویان و چاپلوسان بخوردشان می دهند. ولی شماها اگر دزدی کنید آنهم برای شکمتان و یا درواقع برای حقوق طبیعی تان، با هزاران دیوار و خار مرعی و نامرعی مواجه می شوید. باید به خود گفت مگر انسانها چقدر مواد غذایی می توانند بخورند که به آنها نمی دهند و می گذارند که گرسنگان گرسنه باشند. بخاطر اینکه در جامعۀ استثماری هیچکس پول ندارد تا به گرسنگان بدهد حتی استثمارگران، حتی اگر در مغازه هایشان بپوسد و فاسد و پیر شوند و یا خود از بین ببرند.

در جامعۀ استثماری درختان تجاری وجود دارند، حیوانات تجاری وجود دارند، انسانهای تجاری وجود دارند، گلهای تجاری، چمن های تجاری وجود دارند، چشم تجاری، سکس تجاری، نان تجاری، شیر تجاری، گوشت تجاری، گیاه تجاری، میوۀ تجاری، آب تجاری، هوای تجاری، خانۀ تجاری، خواب تجاری، بیداری تجاری، سلامتی تجاری، زیبایی تجاری، خوشبختی تجاری، خندۀ تجاری، گریۀ تجاری، جنگل تجاری و غیره و غیره وجود دارند. زند گی انسان را تولیدات تجاری که فقط برای پول، مالکیت و مبادله، درواقع استثماراست گرفته است و نه برای انسانها. در همین جامعۀ استثماری منافع مادی جای منطق و یا علم را می گیرد. جایی که منافع(پول، مالکیت و مبادلۀ) کسی در خطر باشد منطق را قبول نمی کند. و یا درواقع همین جامعۀ بیمار به او و یا به آنها تحمیل می کند که منطق را قبول نکنند اگر نه سرشان کلاه می رود. به عنوان مثال، استثمارگران، یک کشور و یا منطقه ای را بمباران می کنند و در زیر همین بمبارانها بچه ها، مادران حامله، پیرها، جوانان، عاشقان، حیوانات، گیاه هان و درختان که اکثریت بیشتر را تشکیل می دهند را نابود می کنند. آنهم بخاطر منافع مادی و درواقع استثماری یعنی پول، مالکیت و مبادله. نمونه های آنها شدیداً زیاد است. هرجنگلی، هر زمینی، هر هوایی، هر طبیعتی به هر شکل آن همانطور که همین امروز می بینید و به هر اسمی که می خواهد باشد، بخاطر پول، مالکیت و مبادله و درواقع استثمار است و نه چیز دیگر. البته استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان غربی، ایالات متحدۀ آمریکا و ژاپنی و غیره خوب می دانند که چه کثافتکاریهایی دارند می کنند و کرده اند و به روی خود هم نمی آورند. چونکه انسانهای کثیفی هستند. در چنین جامعه ای انسان نمی تواند صادق، باوفا، هم یار، هم کار، احترام گذارنده ومنطقی باشد. چونکه از همه طرف او را می چاپند، غارت می کنند، باج می گیرند، خیانت می کنند، دزدی می کنند، دروغ می گویند و غیره. او برای زندگی کردن در چنین جامعه ای مجبور است عین همانها عمل و یا رفتار کند. در هر صورت هرکسی شکل خاص خود می گیرد و خود را با همین جامعۀ بیمار تطابق می دهد و آنهایی هم که نمی توانند دست به خود کشی می زنند و یا درواقع شیوۀ زندگی را پیدامی کنند. ولی اکثریت همیشه از دست دهندگان هستند و باید باشند.چونکه در جامعۀ استثماری همه نمی توانند استثمارگر باشند و بایستی گرسنگان باشند تا استثمارگر هم وجود داشه باشد. استثمارگر هم کسی است که از حقوق طبیعی اش بیشتر دارد. باید بی کاران، تعظیم کنندگان وجود داشته باشند تا استثمارگران خود را سرور بداند.

استثمارگران خوب می دانند که اگر منطقی باشند و یا صادق باشند سر شان کلاه می رود. آنها خوب از عملکردهایشان شناخت دارند. همین اقلیت استثمارگران که از همین انسانها هستند سیستم دزدی شرعی و راه سوار شدن بر دیگری و یا دیگران و یا باج و کلاه گذاشتن و حقه بازی و غیره را یاد گرفته اند و آنها هم هستند که در گذشته امپراتورهای بزرگ فارس، یونان، مصر، چین، روم، مغول و غیره و در مرحلۀ کنونی ایالات متحده و غربیها و ژاپنی ها و چینی ها را تشکیل می دهند.

در جامعۀ استثماری است که زیبایی ها، بهترین ها، خوشکلترین ها، همۀ امکانات و توانایی ها در مراکز پول، مالکیت و مبادله جمع هستند. و در آنجایی که پول نباشد مطمعناً آنها به هر شکلی و به هر عنوان آن مشکل پیدا می شوند و یا اصلاً وجود ندارند. پول زیبایی و غیره می آورد و کسی هم که ندارد باید در لجن بیمار شود و بمیرد. و آن کسی هم که کم دارد باید از بنجل آنها استفاده کند. پول آزادی می آورد. پول خوشبختی می آورد. پول راحتی می آورد. پول سلامتی، دوستی، عشق، صلح، جنگ و غیره می آورد.

در تاریخ بشریت خیلی از انسانها خود را امپراتور نامیدند و هنوز می نامند. در صورتیکه عمر طولانی نداشتند و نخواهند داشت. ولی تنها امپراتور بزرگ و عظیم که بر انسانها حکومت می کند که هنوز هم باقی مانده، استثمار است. این امپراتور هر چیزی و هر کسی را تحت نظر دارد و تحت تأثیر قرار می دهد. بطوری که در میان دیگر حیوانات و حتی گیاهان سیستم طبقاتی نفوذ کرده است. قدرت این امپراتور آنقدر عظیم است که در مواقعی به تصور هم نمی گنجد. که هم اکنون به حد وحشتناکی گنده شده است و انسان را در پرتگاه نابودی قرار داده است.

           اتحاد

برای اینکه انسانها متحد شوند باید عامل تعیین کنندۀ اتحاد برای شرکت کنندگانش مشترک باشد . در جامعۀ استثماری انسانها بر اساس منافع مادی(پول، مالکیت و مبادله) متحد می شوند. درواقع کارگران و زحمتکشان برای حقوق(پول، مالکیت) بیشتر متحد می شوند و بفکر طبقه بندی علمی و یا سازماندهی علمی جامعه نمی افتند. به این فکر نمی افتند که برای حقوق طبیعی شان باید سیستم را بر اساس آن سازمان داد، اگر نه، اعتصاب، اعتراض و منقلب شدن و بدست آوردن مقداری مادی و قدرت خرید، واجب است. ولی مشکل را برای همیشه از بین نمی برد و هر چند مدت باید اعتصاب و غیره کرد.

آیا انسانها می توانند بصورت همبستگی، هم یاری، برابری(در حقوق طبیعی) و همکاری با دوستی و عشق به همنوع خود، زندگی کنند ؟ البته که شدنی است چونکه همۀ عنصر های آن در جامعه یعنی در انسان و روابط بین انسانها وجود دارند و آنهم بدون علم یعنی شناخت علمی از قوانین و مقولات و اسلوبهای علمی امکان پذیر نیست. ساختن هر چیزی احتیاج به شناخت علمی و اصلوب علمی دارد که از هم جدا نیستند.

برای اینکه انسانها، برای جامعۀ غیر استثماری متحد شوند، باسد از هردو سیستم اطلاعات علمی را در دست داشته باشند.

جامعۀ غیر استثماری را ما جامعۀ هم یاران(کمونیستی) می نامیم. جامعۀ هم یاران براساس شناخت و اصول علمی عمل می شود وباید بشود. رهبر در چنین جامعه ای وجود نمی تواند داشته باشد ولی سازمان دهنده دارد که براساس قوانین علمی ثابت شده عمل می کند. در چنین جامعه ای هیچکس بیشتر از حقوق طبیعی خود هم ندارد. نه شخص تصمیم می گیرد و نه اقلیت و نه اکثریت بلکه فقط علم است که تصمیم می گیرد. در همه جا از اصول علمی بکار برده می شود. جامعه هم براساس علمی طبقه بندی و تقسیم بندی و تجزیه و تحلیل می شود. چنین جامعه ای نمی تواند سیستم سلسله مراتب(هیرارشی) داشته باشد. در چنین جامعه ای هر چیزی برای حقوق طبیعی انجام می شود و آنهم به اندازۀ کافی. تولید هم فقط برای حقوق طبیعی است. در چنین جامعه ای انسانها خود بطور خودکار و تخصصی عمل می کنند. در چنین جامعه ای انسان دو هدف مهم و تعیین کننده دارد. یکی حقوق طبیعی انسان و دیگری کمک و همکاری با طبیعت.

درچنین جامعه ای روابط انسان بر اساس حقوق طبیعی انسانی است. که از طریق همبستگی، هم یاری و هم کاری قابل حل است. و درواقع هر کسی بفکر دیگری و برای دیگری است در راه حقوق طبیعی. و برای هر کسی و هر چیزی به هر شکل و به هر عنوان فقط علم(قوانین و مقولات) است که تصمیم می گیرد. انسان به آن حد از شناخت و امکانات رسیده است تا بتواند جامعۀ بشری را حل کند. بلاجبار دانشمندان و یا عالمان(که قوانین و مقولات علمی را می دانند و بیشتر از حقوق طبیعی شان هم نخواهند داشت) باید متحد شوند یعنی با هم همکاری، هم یاری و همبستگی داشته باشند با در نظر گرفتن اصول علمی تا بتوانند جامعه را به حرکت در آورند. «دانشمندان» را به راحتی می توان با پول خرید، همیشه همینطوری بوده. این دانشمندان باید بدانند که آنها هم در امان نخواهند ماند. چونکه نابودی هر چیزی نابودی آنها را هم به همراه دارد و بلاجبار باخود می برد. خود خواهی و خود محوری و فردگرایی شان آنها را راحت نخواهند گذاشت.

در واقع اتحا در اینجا :

                   همکاری ، همبستگی و همم یاری همۀ متحدین در راه جامعۀ هم یاران(غیر استثماری و علمی) و یا کمونیستی است.

باید از همکاری، هم یاری و همبستگی لذت برد و تشویق کرد و آموزش داد و بچه ها را به این روش بار آورد و بزرگ کرد. چونکه هستی انسانها وابسته به آنها است.    

دیکتاتوری، توتالیتاریسم، فاشیسم

در یک مرحلۀ تاریخی در اثر کشمکشهای درونی و بیرونی جامعه حکومت و استثمارگران بسیار بزرگ شان، در مواقعی خود شاهان، شخصی و یا گروهی را با قدرت کامل و همه جانبه و نامحدود برای مدت نامعینی انتخاب می کنند(دمکراسی نظامی). این گروه همۀ قدرت را و بدون کنترل در اختیار می گیرد. هرچه بحران گسترش بیشتر پیدا کند که می کند حکومت و استثمارگران و متافیزیکان تنها راه حل برون از بحران را در فشار، زور، جنگ، محدود کردن آزادی ها و برابری ها، شکنجه ها، کشتارها و حتی جمعی و رشد و تکامل ملی گرایی، مذهبی و تبعیض نژادی برای توجیه کارشان می بینند و عمل می کنند. خارج از اینکه تصور کنند که بحران زادۀ جامعۀ بیمار است. بدن انسان هم وقتیکه به بیماری مبتلا می شود به بحران بر می خورد.

توتالیتاریسم سیستم دیکتاتوری است که درواقع همه چیز را در اختیار دارد و یا فکر می کند که در اختیار دارد و بر همه چیز تسلط مطلق دارد و در مرحلۀ اول در ملک متعلق به آنها و اعمال قدرت می کند.

فاشیسم هم همان دیکتاتوری است و یا توتالیتاریسم، سرمایه داری، سلطنتی و حتی مشروطۀ آن است. این لغتها جهت های مختلف استثمار و اشکال مختلف دمکراسی را نشان می دهند. آنها دیکتاتوری سخت سرمایه داران و یا استثمارگران بر علیه خلق هستند. آنها هیچ تضادی با دمکراسی ندارند چونکه خود شکلی از دمکراسی هستند. باید در نظر داشت که دمکراسی نه آزادی است و نه برابری و نه حق رأی دادن است، بلکه حکومتی است که اصل تابعیت اقلیت از اکثریت را بطور رسمی بپذیرد و همچنین آزادی و برابری شهروندان را بشناسد. مثلاً بیخود نیست که استثمارگران علاقۀ شدید به دمکراسی دارند و سخت دفاع می کنند. جای تذکر است که در کشور(ملک)های غرب، ایالات متحده و ژاپنی و غیره که خود را مظهر خالص دمکراسی می دانند و می بینند هنوز بین زن و مرد برابری کامل وجود ندارد. و یا مثلاً در این کشورها هنوز انسانهایی هستند که نمی توانند و حق ندارند رأی بدهند. برای بهتر فهمیدن رجوع شود  به بخش دمکراسی در این قطعنامه. و تازه آن آزادی به رسمیت شمرده می شود که بر علیه استثمارگران نباشد. اگر نه سخت لگدمال می شود. و آن برابری به رسمیت شمرده می شود که منافع استثمارگران را تأمین کند، درواقع استثماری باشد. و آن اقلیت و اکثریتی به رسمیت شمرده می شوند که بر علیه استثمارگران و درواقع استثمار نباشند. اگر نه اکثریت خلق را کارگران و زحمتکشان تشکیل می دهند. اضافه کنیم در کشورهایی که خود درا مظهر دمکراسی می بینند و می دیدند تا همین اواخر زنها که نیمی از جمعیت را تشکیل می دهند حق رأی نداشتند و هنوز در بعضی مواقعی حق رأی ندارند. و یا اینکه کشاورزان، دامپروران و ماهی گیران که تقریباً نیمی از خلق را تشکیل می دهند، در مواقعی نتنها حق رأی ندارند چونکه فقر در آنها شدیداً زیاد است و تازه نمی توانند رأی بدهند چونکه امکانات وجود ندارد و یا اینکه یک شهروندی که به هر علتی خانه نداشته باشد حق رأی ندارد و غیره و غیره.

دمکراسی در هر شرایطی شکل خاص بخود می گیرد. دیکتاتوری پرولتاریا و یا دمکراسی خلقی مطروحه از طرف کمونیستها و درواقع جنش کمونیستی چیزی بود در مقابل دیکتاتوری استثمارگران و یا دمکراسی استثمارگران که در هر صورت مشکل جامعه را حل نمی کند و در عمل هم ثابت شد که امکان پذیر نیست. چونکه ساختار حکومت اجازۀ این کار را نمی دهد(رجوع شود به بخش حکومت).

استثمارگران مخالفان خود را چه می خواهند متافیزیک(مذهبی) باشند، یا غیر مذهبی و یا اینکه چه می خواهند استثمارگران دیگر باشند و یا فقرا، زحمتکشان، کارگران و یا استثمارشوندگان، و یا چه می خواهند دانشمندان، پزشکان، فیلسوفان و یا فیزیک دانان و غیره باشند را سخت سرکوب می کنند و آنهم بدون هیچ رحمی. ساختار استثمار دیکتاتوری است. درواقع استثمار رحم حالیش نمی شود. انتظار از یک حکومت راحتتر، دمکراتیک تر، خلقی تر و یا آزادی خواه چیزی جز ناکجاآباد نیست. همانطور که گفتیم استثمارگر و حتی استثمارشونده فقط به استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله فکر می کند و باید بکند چونکه رابطۀ استثماری تحمیل می کند. استثمارگران چه حکومت را مستقیم و یا غیر مستقیم در اختیار داشته باشند و یا چه خود حکومت در حکومت ایجاد کنند، مخالفان خودرا به هر شکل و به هر عنوانی سخت سرکوب می کنند و آنجایی که بتوانند می کشند، سربنیست می کنند، شکنجه می کنند، زندانی می کنند، زور می گویند و فشار می آورند و آنهم در هر مقامی و یا هر وضعیتی که می خواهند باشند. و یا وادار می کنند که خودکشی کنند و یا از طریق حوادث «طبیعی» سربنیست می کنند و در مواقعی هم تبعید و یا ازکار بیکار می کنند.

استثمارگران از دیکتاتوری استفاده می کنند :

-     وقتی که استثمارگران چه داخلی، در داخل یک ملک(کشور) و یا در خارج آن نمی توانند باهم کنار بیایند. و یا یکی می خواهد دیگری را به بلعد که از طریق دولت کار را راحتتر می کند. و یا یکی می خواهد دیگری را سرکوب کند.

-         وقتی که حکومتمداران نمی توانند حکومت کنند و خلق به آنها دیگر اجازۀ حکومت نمی دهند.

-         وقتی که بحران و تورم حاد می شود و فقر و گرسنگی و بیکاری و بیگاری و کار طاقت فرسا گسترش بسیار میابد.

-         وقتی که خلق، درواقع کارگران و زحمتکشان خود را سازمان می دهند و استثمارگران وحشت می کنند.

دیکتاتوری آخرین حد تمرکز استثمار است، در مرحلۀ تاریخی خود و بوی گند استثمارتقریباً همه را خفه می کند. استثمار و به عبارت دیگری استثمارگران بدون دیکتاتوری نمی توانند خود را نگه بدارند و رشد و تکامل و تمرکز دهند. بیخود نبود که کمونیستها هم به همین نتیجه رسیده بودند و بلاجبار می رسیدند. چونکه نظریات این قطع نامۀ هم یاران به فکرشان نمی رسید.متوجه نبودند که مسئله، استثمارگران نیست بلکه عاملی که آنها را ایجاد کرده است مقصر است. چونکه استثمارگران و استثمارشوندگان، هر دو تابع استثمارند.

مرحلۀ رونق اقتصادی و درواقع مرحلۀ رشد و تکامل و تمرکز، بخاطر اینکه به اندازۀ کافی فشار و زور به اکثریت خلق، خوب وارد نشده که از آن به عنوان دیکتاتوری یاد نمی کنند بلکه آنرا آزادی خواه می بینند و زمانی که فشار به خلق وارد شد و بوی گند استثمار حالی همه شد به آن دیکتاتوری و یا فاشیسم و یا توتالیتاریسم می گویند. همیشه این استثمارگران بودند که از این لغات برای منافع خود استفاده می کردند. استثمارگران و حکومتمداران شان در هر مقطع تاریخی مخالفان خود را سخت سرکوب می کردند و هنوز هم می کنند و مجبورند بکنند. در تاریخ ، استثمارگران علکی نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، خبری، خبرچینی، اطلاعاتی، مزدوری، زندان، دیوارها و سیم خاردارها چه مرعی و یا نامرعی و غیره و غیره ایجاد نکرده اند که مثلاً مدرسه و یا راه و برق بسازند و یا به گرسنگان و نداران کمک کنند. نه، فقط برای تسلط و فشار و زور و استثمار است. آنها شمشیرهای دمکلس اند بر روی زحمتکشان، فقرا، کارگران، عالمان، تعظیم کنندگان، نداران، استثمارشوندگان، بی خانمان و گرسنگان.

جای تذکر است که مراکز خبری، اطلاعاتی، مطبوعاتی، رادیوی، تلویزونی و نت(net کامپیوتر) دهان استثمار هستند. درواقع صدای استثمار اند. استثمار همیشه سعی می کند باچهرۀ بسیار زیبا و سکسی خود را نشان دهد و خود را عالی جلوه می دهد. مخصوصاً که از خبر نگاران زیبا، خوشکل و پاک و تمیز استفاده می کنند(استثمار تحمیل می کند) تا بتوانند چهرۀ کثیف خود را پنهان کنند تا مرد م به سادگی گول بخورند که می خورند.

جامعۀ استثماری طوری است که انسان از انسان وحشت دارد. انسان از انسان می ترسد که مبادا اورا بدرد و می درد و یا بدزدد، غارت کند، چپاول کند که می کند و یا بلا سر بچه اش بیاید و یا خانه اش را غارت کنند و یا ملکش و یا پولش را بچاپند و یا به زندان اندازند. انسان به انسان چپ، چپ نگاه می کند که مبادا اشتباه کند و غیره.

ما در عصری زندگی می کنیم که استثمارگران بخود لغت متمدن داده اند. در گذشته برده ها همیشه محک، مهر و یا حلقۀ ارباب خود را به همراه داشتند، اکنون، درواقع برده های کنونی همیشه باید محک، مهر و یا حلقۀ(یعنی سجل، شناسنامه، کارت و یا دفترچۀ شناسایی، گذرنامه، معرفی نامه و یا به هر اسم و عنوانی) را به همراه داشته باشند. که اگر چپ به استثمارگران نگاه کنند و یا چیزی بگویند، همۀ ارگانهای حکومتی را بجانش می اندازند. شناسنامه و دیگر مدارک شناسایی استثماری هیچگونه رابطه ای با حقوق طبیعی ندارد و به درد طبیعت هم نمی خورد. بلکه فقط بدرد استثمارگران می خورد که برده های خود را حفظ کرده باشند. شناسنامه و بقیۀ مدارک شناسایی استثماری نشان دهندۀ آن است که این و یا آن شخص از ملک(کشور) این و یا آن استثمارگران است. درواقع برده داری از بین نرفته بلکه شکل برده داری تغییر کرده است. و خارج شدن از ملک استثمارگران هم احتیاج به مهر و موم بردگی(شناسنامه، گذزنامه، کارت شناسایی و غیره) و پرداخت عوارض دارد همانطور که با بعضی از حیوانات می کنند.

استثمار علاقۀ سخت به تمرکز دارد و همیشه در این جهت حرکت می کند. در حین رشد خود را متمرکزتر می کند ولی تمرکز استثمار با واقعیت جامعه در تضاد است.

فاشیسم در اثر چندین عامل بوجود می آیند : 

استثمارگران قادرنیستند تسلط خود را از طریق مجلس، یا پارلمان و درواقع حکومت حفظ کنند، استثمارگران با همدیگر نمی توانند کنار بیایند، حاد شدن مبارزه بین استثمار و حقوق طبیعی انسانی که به عبارتی دیگر گسترش فاصلۀ بین پولداران، درواقع داراها و نداران و همچنین گسترش فقر و گسترش در گیری اجتماعی و کمبود بازار و کالا یعنی نبود رشد و تکامل استثمار و اینکه هم زمان فاشیسم پایگاه توده ای پیدا می کند. یعنی اینکه توده ها به این نتیجه می رسند که برای حل «منطقی» جامعه باید از زور و فشار استفاده کرد « چونکه انسانها نمی خواهند به سادگی آدم شوند» . با وجود اینکه خود استثمار در آن می د مد. برای همین استبداد، زور، ترور و سرکوب خونین براه می اندازند که هم علیه جنبش خلقی و هم بر علیه بعضی از سرمایه داران که عاملی بودند برای رشد و تکامل یک عدۀ دیگر عوامل سد کننده ای بودند بوجود می آید. حربه های اساسی جامعۀ استثماری  که در مقطع دیکتاتوری شدیداً حاد می شود، نژاد پرستی، تبعیض نژادی، ملی گرایی، متافیزیک، خود خواهی، خود محوری و تئوریهای نظیر آنها است. که توده ها به علت کمبود شناخت و وجود محیط مناسب آنها به راحتی دنبال، عمل و قبول می کنند. ناتوانی شناخت انسان از واقعیت عینی خارج از ذهن انسان را به فاشیسم می کشاند، به متافیزیک می کشاند. فاشیستها و یا استثمارگران نیرویشان را از توده ها می گیرند. فاشیستها هر موقع قدرت گرفتند، جنگهای نابودی بشر را بوجود آوردند. ولی کنون سلاح های مخربتری دارند که اگر قدرت بگیرند که مطمعناً خواهند گرفت می توانند کرۀ زمین را با همه چیز به نابودی بکشانند و توده ها مثل گذشته دنبال خواهند کرد.

آینده ای بس سیاه در مقابل انسان موجودی دوپا و راست قامت بامغزی به نسبت بزرگ قرار دارد. پرتگاهی وحشتناک که هر آن امکان افتادنش وجوددارد. ما در جهت نابودی نسل بشر و همچنین خیلی از موجودات زنده در حرکت هستیم. در نظر داشته باشیم که قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند.

-            نابودی جنگل ها انسان را تهدید می کنند.

-            کثیف کرد ن و نابود کردن هوای کرۀ زمین انسان را تهدید می کنند.

-            کثیف کردن و مسمون کردن و نابود کردن آب آشامیدنی انسان را تهدید می کنند.

-            نابودی بعضی از حیوانات و نابودی تنوع حیوانی و گیاهی، انسان را تهدید می کنند.

-            نابود کردن و کم کردن محیط زیست گیاهان، درختان و حیوانات انسان را تهدید می کنند.

-            کثیف کردن و سمی کردن آبهای دریایی انسان را تهدید می کنند.

-            شکار کردن بیش از حد حیوانات دریایی و کمیابی خیلی از آنها انسان را تهدید می کنند.

-        گسترش ناموزونی جمعیت و نابودی هماهنگی بین انسان و طبیعت و نابود کردن محیط زیست انسانی، حیوانی و گیاهی انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش مواد مخدر و از بین بردن زمینها و آبها برای تولید مواد مخدر و نابودی طبیعت انسان را تهدید می کنند.

-            جنگ و گسترش جنگ انسان را تهدید می کنند.

-            متافیزیک و ایده آلیسم انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش سلاح های اتمی، نترونی، هیدروژنی، شیمیایی، باکتریولوژی و لیزری انسان را تهدید می کنند.

-        در دست داشتن حکومتها بدست دونکیشوت ها و استثمارگران و متافیزیکان انسان را تهدید می کنند. همانها هم سلاح های سنگین و دانشمندان را زیر تسلط خود دارند.

-            گسترش مواد رادیواکتیو، امواج ریز، امواج نوری، امواج ماوراء قرمز و بنفش انسان را تهدید می کنند.

-            جنگ ستارگان انسان را تهدید می کند.

-            گسترش فقر و گرسنگی انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش زجر، بدبختی، فردگرایی، خودخواهی، خودمحوری و فردگرایی انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش جنایت، انسان را تهدید می کند.

-            گسترش غذاهای شیمیایی، تجاری انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش بحران و تورم انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش عملیات انسان دوستانۀ این استثمارگران، متافیزیکان و حکومتمداران انسان را تهدید می کنند.

-            ناموزونی در تولید انسان را تهدید می کند.

-            گسترش لطف استثمارگران، متافیزیکان وحکومتمداران انسان را تهدید می کنند.

-            گسترش بیشتر جدایی انسانها از همدیگر انسان را تهدید می کند.

-            .................

غیر از عوامل اجتماعی که انسان را تهدید می کنند، عوامل طبیعی هم انسان را تهدید می کنند، مثل :  زلزله، طوفان، طقیان آبها، بر خورد سنگهای آسمانی با کرۀ زمین، آتشفشانها و بقیۀ تغییر و تحول طبیعی که در مواقعی استثمار آنرا گسترش می دهد.

این است استثمار به زبان ساده که خارج از اراده و توانایی دولتمردان، استثمارگران و متافیزیکان عمل می کند. در سیستم استثماری فقط پول، مالکیت و مبادله است که تصمیم می گیرد و نه استثمارگران، نه حکومتمداران، نه متافیزیکان و نه استثمارشوندگان.

استثمار می گوید :

پول بدهید چونکه ما به سلامتی شما در درجۀ اول توجه می کنیم، به آزادی شما در درجۀ اول توجه می کنیم تا آزاد نباشید.

پول بدهید که ما از دمکراسی، حقوق بشر، صلیب سرخ، سازمان ملل، سازمانهای انسان دوست، برعلیه تروریست و غیره دفاع کنیم و به خورد شماها هم بدهیم همانطور که تاکنون کرده ایم.

پول بدهید تا بتوانیم از نابودی جنگل و از گرسنگان روی زمین دفاع کنیم.

پول بدهید تا بتوانیم جلوی نابودی حیوانات را بگیریم و تا شما گرسنگان نابود شوید.

پول بدهید تا بتوانیم آب آشامیدنی و تغذیۀ «خوب» بخورد تان بدهیم تا بیشتر مریض شوید و باز هی بپردازید و نباشید. شما علکی بدنیا آمده ها هیچ وقت نخواهید فهمید.

پول بدهید تا ما بتوانیم به آموزش شما کمک کنیم و تبلیغ کنیم تا بی سواد باقی بمانید. باید نادان باشید تا بتوانیم به شما کمک کنیم.

پول بدهید تا بتوانیم به درد شما برسیم و از درد شما دفاع کنیم و با شما همدردی کنیم تا بهمین وضع بمانید، چونکه درد شما درد ما است.

پول بدهید تا آدمکشان و تروریستهایی که ما اجیر کرده ایم به زندان اندازیم تا شما آزاد و آسوده بخوابید و آزاد بمیرید.

 پول بدهید تا درِ خانه های شماها را پر قفل کنیم تا دزدان اجیر شدۀ ما نتوانند وارد خانۀ شما شوند و تازه.

باور کنید که بهتر از استثمار پیدا نخواهید کرد. استثماری که به شما وطن داده و شماها برایش کشته می شوید. استثماری که با عملیا انساندوستانه به شما گرسنگان و بدبختان کرۀ زمین کمک می کند.

استثماری که به شما خدا داده تا شما ها در مقابلش تعظیم کنید و دعا بخوانید.

پول بدهید تا بتوانیم عملیات انسان دوستانۀ خود را گسترش دهیم تا بتوانیم برای گرسنگان و خلقهای جهان دکتر و سلاح بفرستیم تا لذت استثمار را ببینند و حرس بخورند و بیشتر زجر بکشند. مزدورهای ما برای آزادی و صلح شما است. چونکه زیبایی طبیعت در زجر کشیدن و گرسنه ماندن و بی خانه ماندن و احمق ماندن شماها است.

 پول بدهید و به دنبال جامعۀ بهتری نگردید چونکه ما و فقط ما از حقوق بشر، دمکراسی، گرسنگان جهان، زجردیدگان، طبیعت و حیوانات با عملیات انسان دوستانه دفاع می کنیم و برایشان اسلحه می فرستیم تا غذاهای ارسالی ما را بخورند و برایشان تبلیغات می کنیم و سازمان بوجود می آوریم تا بدانند ما دوستاران و وفاداران این گرسنگان علکی بدنیا آمده هستیم. حتی جنگلها را هم برایشان نابود می کنیم تا نباشند و گرسنه هم نباشند و تازه سعی می کنیم چند میلیارد انسان روی زمین را به یک میلیارد و شاید کمتر برسانیم تا گرسنگان گرسنه نباشند. بدانید که فقط ما باید زنده بمانیم چونکه شما ها حتی بدرد زیرخاک هم نمی خورید.

پول بدهید تا شما را آزاد بگذاریم تا بمیرید و آزاد بمیرید و تازه. ما حتی برای مردگان شما تابوت درست می کنیم و چوب و پارچۀ را هم از نابودی جنگل برایتان تأمین می کنیم. بدانید همۀ اینها و خیلی چیزهای دیگر بودجه می خواهد و پول زیاد و ما هم نداریم. این استثمارگران ما که همۀ معادن طلا، نقر و الماس و بقیۀ سنگها و فلزات قیمتی را در دست دارند از گرسنگان بی پولدارترند.

این استثمار(خدای جهان) برای رهایی انسان و نسل هر موجود زنده آمده تا شماها نباشید، تا آسوده بخوابید.

شما اکنون زنده اید، بخاطر اینکه ما خلقهایی را بخاطر شما کشته ایم و هزاران هزار زن و زن حامله و بچه و پیر و دانشمند را در زندانها داریم و کشته ایم تا شماها آسوده بخوابید. آسوده بخوابید که ما استثمارگران بیداریم و با همه نوع دستگاه مواظبیم و تازه.

شما را با انواع بمب ها و مین های بسیار زیبا و با نمک شیمیایی، نترونی، هسته ای، لیزری، مخدری، باکتری، ویروسی و غیره برای همیشه به خواب می بریم تا گرسنه نباشید و زجر نکشید. ما علکی برای شما زحمت نکشیده ایم و نمی کشیم. و اگر می بینیدکه ما استثمارگریم بخاطر اینکه کار شرعی کرده ایم و تازه خدا هم راضی است.

باید در نظر داشت که در جنگ که استثمار بوجود آورندۀ آن است هم، پول جنگ را باید بپردازید و می پردازید، چه مستقیم و یا غیر مستقیم، و هم باید کشته و زخمی بدهید چه بیطرف باشید و چه با طرف و یا مخالف.  

در جامعۀ استثماری است که انسانها را به خاطر اشتباه محکوم به مرگ می کنند به زندان می اندازند. بیشتر استثمارگران هستند که استثمارشوندگان را محکوم به هر چیزی می کنند و بلعکس آن انگشت شمار است.

غیر غابل تصور است که انسانها بچۀ هنوز بدنیا نیامده و یا تازه بدنیا آمده را محکوم به مرگ می کنند و یا می فروشند و یا عضوهای آنرا جدا می کنند و به کسی که پول بدهد می فروشند و می خرند و تقاضا کننده هم پیدا می شود. چشم یک بچۀ سالم را با حقه و زور می کنند و به استثمارگران می فروشند. فقط در مغز علیل استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان می گنجد. جامعه ای که براساس پول باشد هر چیزی را می توان خرید و فروخت که تاجران خوب می دانند.

خسیسی در همۀ اقشار جامعه دیده می شود، چه پولدار آن و چه بی پول آن. خسیسی یکی از خصلتهای استثمار است.

دکترها برای پول دست به هر کاری می زنند مثل همه، حتی تعویض عضو. برایشان مهم نیست که تو انسانی یا نه، بلکه به پول احتیاج دارند مثل همه. همۀ انسانها به پول احتیاج دارند و خود فروشی می کنند. بعضی ها فکر خود را، و بعضی دست خود را، آلت جنسی خود را، پا های خود را و غیره و غیره می فروشند و عرضه می کنند. معلمین و همۀ آموزش دهندگان برای پول کار می کنند. حتی اگر آن بچه وحشی هم بار بیاید برایشان مهم نیست. البته کار دیگری هم نمی توانند بکنند. چونکه سیستم(روابط) به آنها تحمیل می کند که اینطوری باشند. همه آن می کنند که جامعه به آنها داده است و یا تحمیل کرده است. و تازه جامعه به آدمهای وحشی بیشتر نیاز دارد تا انسانهای پاک، ساده، ارام و منطقی، درواقع غیر وحشی.

در جامعۀ استثماری است که به اشکالی یا با زور و یا با تحمیل و یا خزنده و غیره دیوار و سیم خاردار می سازند و دیوار و سیم خاردار را خرید و فروش می کنند. بعضی دیوارها نامرعی و بعضی ها مرعی  و یا نیمه مرعی هستند.

در جامعۀ استثماری زمانی شما را دوست دارند که پول دارید و هر چه بیشتر پول دارید بیشتر شما را دوست دارند. و زمانی آنقدر دوست دارند که دلتان را می زند. اگر نه وقتی که پول ندارید، چیزی جز دور افتادۀ جامعه نیستید. اینجاست که باید گفت که دوستی وعلاقه در جامعۀ استثماری، پولی، ملکی و تجاری است. معیار دوستی بر اساس استثمار (پول، مالکیت و مبادله) ریخته شده است. و تازه اگر دوست نداشته باشید شما را تحقیر و بدبخت می کنند. اعتماد هم در جامعۀ استثماری بر اساس پول، مالکیت و مبادله است، آزادی انسان هم بر اساس همین معیار است، جنگ و صلح خصلتهای استثمار است، عشق و نفرت هم بر اساس استثمار است، زشتی و زیبایی هم بر اساس همین معیار است، و غیره و غیره. درواقع استثمار تمام عرصه های زندگی را گرفته است.

در جامعۀ استثماری است که اگر استثمارگران مریض شوند، داد و فریاد می کنند بخصوص از طریق مراکز خبریشان و استثمار شوندگان که اکثریت عظیم انسانها را دربر می گیرند که هزاران بیماری دارند هیچکس صدایش در نمی آید جز اگر از آن پول در آورند و تازه امکانات ندارند که بتوانند فریاد کنند و صدایشان درآید. البته استثمارشوندگان باید هزاران کشته بدهند تا یک نفر صدایش درآید. کشتار استثمارشوندگان بدست استثمارگران را بخوبی ماسمالی می کنند ولی کشتار استثمارگران بدست رهبران استثمارشوندگان را با داد و فریاد گوشها را خراش می دهند.

در جامعۀ استثماری است که حیوانات هم بصورت طبقاتی زندگی می کنند بطوری که سک و یا گربۀ میلیاردر وجود دارد. بستگی دارد حیوان در دست چه کسی باشد تا سیستم طبقاتی در او ظاهر شود اگرنه در طبعیت طبقات بی مفهوم است. حتی گیاهان و درختان هم طبقاتی شده اند. جنگلها زمانی نجات پیدا می کنند که پول باشد اگر نه باید در فقر بمیرند. حکومتمداران و استثمارگران در فکر آن هستند تا چقدر خرج کنند تا جنگلها و حیوانات نجات یابند. در چنین جامعه ای، بعضی از حیوانات حتی خیلی بهتر از، خیلی از انسانها، که در بدترین شرایط و لجنترین شرایط هستند، زندگی می کنند. شکی نیست که استثمار شوندگان هم حق دارند بدزدند، بشکنند، غارت کنند، خراب کنند، بهم بریزند و نابود کنند، حتی شما استثمارگران، طرفداران حقوق بشر و طبیعت و مایلند سر به تن هیچ کس نباشد.

در جامعۀ استثماری مواد غذایی را طلف می کنند و یا از بین می برند آنهم بخاطر اینکه کسی پول نمی دهد و درواقع نمی خرند، حتی قیمت آنها را پایین نمی آورند و تازه سعی می کنند مواد غذایی مصنوعی و ژنتیکی بوجود آورند فقط بخاطر بدست آوردن پول بیشتر و راحتتر.

در جامعۀ استثماری وقتی که کالایی(برای فروش) تولید می شود تا موقعی که به دست مصرف کننده برسد و می رسد قیمتش سخت بالا می رود. هر رابطی(تاجری، دلالی) آنرا می خرد و گرانتر می فروشد. هر تاجری که کالایی را می خرد و یا حمل می کند می خواهد که از آن سود ببرد اگر نه آن کالا را نمی خرد. و تازه تولید کنندگان هیچ وقت کالایی را مستقیماً به مصر ف کننده نمی دهند، آنهم بخاطر پول. مگر تولید کننده خود رابطه ها را ایجاد کند تا به مصرف کننده برسد.

باید این جمله را یک بار برای همیشه در مغز گنجاند که استثمارگران نمی توانند استثمارگر باشند مگر یک اکثریت عظیم، عظیم در فقر بمانند و تعظیم کننده باشند و بخصوص طبیعت هم باید در وضع اسفناک باشد. و همچنین دانشمندان، عالمان، پزشکان، مهندسین و مدافعان طبیعت نمی توانند در رفاه و آسایش باشند مگر یک اکثریت عظیم، عظیم بخاطر نان و آب جان می کنند. استثمارگران بدون استثمار نمی توانند وجود داشته باشند. مرفهان و آسایشمندان بدون استثمار نمی تواننذد مرفه باشند. منظور از رفاه و آسایش در اینجا رفاه و آسایش استثماری است و از حقوق طبیعی تجاوز می کند. که یکی داشته باشد و دیگران نه و بتوان انرا خرید و فروش کرد.

جامعۀ استثماری چنان است که اگر تاجری به تاجر دیگر اعتماد کند سرش کلاه رفته است و می رود و در مواقعی هم بدبخت می شود. در چنین جامعه ای حتی اگر انسانها خواسته باشند به همدیگر اعتماد کنند سرشان کلاه می رود. بخصوص حکومتمداران که با داد و فریاد از طریق مراکز خبری و اطلاعاتی می خواهند اعتماد توده ها را به خود جلب کنند و در مواقعی موفق می شوند ولی سرشان کلاه می رود همانطور که همیشه رفته است.

ما در عصری زندگی می کنیم که انسانها را ملک خود حساب می کنند و کرده اند، چه برده ها به آن واقف باشند و یا نه. تصورش را بکنید ؟ ! درواقع قبلاً به برده زنجیر و شن، بگردن، پا، انگشتان و یا گوشهایشان می زدند، در مواقعی هم بر روی بدن مثل حیوانات مهر می کردند، ولی اکنون زنجیر و شن نامرعی است و درمواقعی یک شماره است، یک رمز است و به شکل وطن، گذرنامه، کاغذ و یا کارت شناسایی و شناسنامه که هیچگونه رابطه ای با حقوق طبیعی ندارد در آمده اند و آنها را با هزاران طریق تحت نظارت شدید دارند. تا جایی که انسانها، انسانها را می پایند. زحمتکشان حق دارند بگویند که همۀ انسانها و به همراه آن کرۀ زمین نیست و نابود شود تا این استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان لعنتی از بین بروند. زحمتکشان جلوتر می دانند که خودشان کشته شده های هر روز جنگ و عوامل دیگر استثماری و طبیعی هستند، چه فرقی می کند. لااقل این استثمارگران، متافیزیکان و حکومتمدارانشان، این حیوانات عوضی برای همیشه نابود شوند که زحمتکشان را می چاپند، غارت می کنند، می دزدند، می کشند، خرید و فروش می کنند، بدبخت می کنند و روی سرشان بمب و مواد شیمیایی و غیره می ریزند. باید در نظر داشت که حکومت یعنی دولت، مراکز اداری و غیره برای آن بوجود نیامده اند که منافع شما زحمتکشان و یا کارگران و یا استثمارشوندگان را تأمین کنند بیخود نیست که مردم آزاری می کنند. در آن شکی نیست که در اثر فشار توده ها دست به یک سری قوانین برای منافع توده ها می زنند ولی در دراز مدت  آنرا از بین می برند و یا آنرا بر اساس استثمار سازمان می دهند. هیچ کشوری نمی تواند درها را بروی خود ببندد موقعی که سیستم آن هم استثماری است. استثمارگران آمریکایی بخاطر اینکه کالای موسیقی، فیلم و اسلحه شان و غیره وغیره ارزانتر از جاهای دیگر است بیشتر می بینیم و گوش می دهیم و چون بچه ها از بدو تولد با آنها بزرگ می شوند جذب ایالات متحده می شوند. و همچنین امکانات تبلیغاتی و تولیدی بیشتری دارند. آنها به هر شکل و به هر عنوان کالا بدست می آورند و به هر شکل و به هر عنوانی آنرا می فروشند و یا بزور به خورد انسانها می دهند. تصورش را بکنید که موسیقی های بزرگ و درواقع کلاسیک و یا علمی خیلی گرانتر با تبلیغات کمتری با موزیکهای دیگر هستند. و تازه همه به آنها دسترسی ندارند. و یا کتابهای آموزشی علمی گرانتر و مشکلتر به دست می آیند تا کتابهای ایده آلیستی، متافیزیکی و ناکجاآبادی، که خارق العاده، عجیب و غریب هستند. بخاطر همین هرچه خلقهای هر کشوری بیشتر در فقر باشند بخصوص از نظر مادی بهمان اندازه از نظر شناخت و یا معنوی فقیرترند و یا می شوند. و تازه خیلی از کتابهای علمی و برنامه ها و تکنیکهای علمی به زبان انگلیسی است.

در جامعۀ استثماری است که انسانها حتی در میان انبوهی گم و ناپدید می شوند، که انسانها همدیگر را نمی شناسند. از همدیگر وحشت و ترس دارند و به راحتی نمی توانند با دیگری صحبت کنند مگر همدیگر را بشناسند و تازه. آنقدر انسان را دریده اند، دزدیده اند و می دزدند، کشته اند و می کشند، زندانی کرده اند و هنوز می کنند، غارت کرده اند و می کنند، سیم خاردار دورش و رویش کشیده اند و از متافیزیک ترسانده اند، طلسم کرده اند، چپاول کرده اند که می کنند، شکنجه و زجر داده اند که می دهند، در آن شکی نیست که وحشت و ترس داشته باشند.

در جامعۀ استثماری است که انسانها خودسرانه برای حقوق طبیعی و طبیعت قانون وضع می کنند. خارج از اینکه تصور کنند حقوق طبیعی و یا طبیعت خود قوانین و مقولات خاص خود دارند و هیچ قانون دیگری را قبول نمی کنند. با وجود اینکه دولت و مراکز اداری و نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل و غیره و غیره را بجانش می اندازند ولی باز هم قبول نمی کنند. مثلاً وابستکی شکم انسان به مواد غذایی یک وابستگی طبیعی است، نه میزان و یا مقدار می فهمد و نه اندازه و قیمت، بلکه خود قوانین و مقولات خاص خودرا دارد، و یا مثلاً فکر انسان، روابط جنسی انسان، شش انسان، چشم انسان و غیره و غیره.

استثمارگران وقتی قادر نیستند به اشکال نظامی و یا اقتصادی وارد منطقه ای(کشور دیگری) شوند آنهم برای غارت و چپاول، از طریقهای سازمانهای بشری، صلیب سرخ، سازمان ملل، علاقه مندان به طبیعت، عملیات انسان دوستانه، حقوق بشر و سازمانهای پزشکی، برای دمکراسی، برای هم وطنان و هم مذهبیان و بر علیه تروریسم و غیره به راحتی وارد می شوند و خود را مستقر می کنند، و نه برای فقر، گرسنگی، بی خانمانی و بی سوادی بلکه فقط برای استثمار و هیچی جز استثمار.

اقتصاد مقوله ایست استثماری. چونکه اگر پول، مالکیت و مبادله، درواقع استثمار وجود نداشته باشد دیگر اقتصاد بی مفهوم می شود. علت اینکه روابط اقتصادی مشکل، سخت، اعصاب خوردکن، نامشخص و عجیب است، بخاطر آن است که حقوق طبیعی خود قوانین خاص خود را دارد و استثمار هم قوانین خاص خود. این دو هیچگاه باهم سازگاری ندارند و نمی توانند داشته باشند و نمی توان آنها را مخلوط کرد.

باید همیشه در نظر داشت که :

دولت برای آن بوجود نیامده که به انسانها، به زحمتکشان و کارگران کمک کند، و یا جنگلها را از نابودی نجات دهد، و یا حیوانات را از نابودی نجات دهد و یا اینکه حقوق طبیعی انسان را تأمین کند و انسانها را به نفع توده ها سازمان دهد و یا برای آنها کاری انجام دهد. بلکه دولت برای استثمار بوجود آمده است و فقط استثمار و چیز دیگری برایش قابل درک نیست.

مراکز عریض و طویل اداری، نظامی، انتظامی، کنترل، نگهبانی و مزدوری برای آن بوجود نیامده اند که به گرسنگان، زحمتکشان، کارگران و یا استثمارشوندگان کمک کنند و یا حتی برای دفاع از حقوق طبیعی انسان همکاری کنند. بلکه برای استثمار بوجود آمده اند و فقط برای استثمار.

مراکز خبری، اطلاعاتی، ماهواره ای و خبر چینی، امثال تلویزیون، رادیو، کامپیوتر، مجلات، روزنامه ها و خیلی از کتابها و انواع مختلف دیگر تبلیغاتی و جاسوسی برای آن بوجود نیامده اند و وجود ندارند که به زحمتکشان و زجردیدگان جهان چیزی بدهند و به رشد و تکامل و سلامتی آنها کمک کنند و در راه حقوق طبیعی شان قدمی بردارند. بلکه برای استثمار بوجود آمده اند و فقط برای استثمار.

   حقوق و مراکز حقوقی، قضایی، دادگاه ها، قضات، وکلا و غیره برای آن بوجود نیامده اند و ندارند که حقوق از دست رفتۀ زحمتکشان، زجر دیدگان، تعظیم کنندگان، استثمارشوندگان روی زمین را پس بگیرند و یا حتی قدمی در راه حقوق طبیعی آنها بردارند. بلکه برای استثمار بوجود آمده اند و فقط برای استثمار.

    متافیزیک و مراکز متافیزیک و یا ایده آلیسم مثل مذاهب، سکتها، فالگیرها، جادوگرها، ایده آل ها(واقعیت بر اساس قوانین و مقولات عمل می کند)، مساجد، کلیساها، دیوارها، بت ها، فرقه ها، روحانیون و معبدگاه ها برای آن بوجود نیامده اند که حقوق طبیعی انسان را تأمین کنند و یا برای حقوق طبیعی زحمتکشان مبارزه کنند و یا قدمی بردارند و به زجر دیدگان، گرسنگان، بی خانمان، بی عاشقان و استثمارشوندگان کمک کنند و حقوق طبیعی آنها را تأمین کنند و یا در این راه عمل کنند. نه، بلکه برای استثمار بوجود آمده اند و فقط برای استثمار.

احزاب و سازمانهای سیاسی و سندیکایی نمی دانند که قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند. و آنها نه قادرند و نه توانا که این جامعه را از شر استثمار برهانند. چونکه بر اصول علمی نه عمل می کنند و نه سازمان می دهند. اصول علمی خود قوانین و مقولات دارد و تازه استثمار در خود آنها نفوذ شدید دارد و تعیین می کند. استثمار انسان نیست، پول کاغذی و یا فلزی نیست بلکه یک نوع رابطه بین انسانها است، همانطور که قبلاً مطرح کردیم.     

   باید در نظر داشت که انسانها وقتی که پول دارند :

نه تنها می خورند بلکه بهترین آنها را می خورند.

نه تنها آب می نوشند بلکه بهترین آنها را می نوشند.

نه تنها لباس می پوشند بلکه از بهترین ماده و دوخت بهتری استفاده می کنند.

نه تنها تنفس می کنند بلکه بهترین آنها را تنفس می کنند.

نه تنها پهلوی دکتر می روند بلکه همیشه با دکتر خوب در تماسند و تازه دکتر پیششان می رود.

نه تنها آموزش می بینند بلکه بهترین آموزشها و آموزش دهندگان خوب را می بینند.

کمتر از دیگران مریض می شوند.

کمتر از دیگران حوادث ناگوار دارند.

بیشتر از دیگران رابطۀ جنسی برقرار می کنند و سالمترند و پرشادابترند.

کمتر از دیکران گریه می کنند و یا اصلاً نمی کنند.

بیشتر از دیگران ورزش و تفریح و خواب می کنند.

کمتر دلهره دارند و یا اصلاً ندارند.

کمتر دلواپسی دارند و یا اصلاً ندارند.

کمتر غصه می خورند و یا اصلاً ندارند.

کمتر وحشت و ترس دارند.

کمتر استرس و زخم معده و سردرد دارند و یا اصلاً ندارند.

و غیره و غیره.

استثمارگران می گویند :  تا این زحمتکشان و گرسنگان که فقط بدرد چند روز کار می خورند و بعد بی ارزش می شوند و بهتر است که بمیرند و جمعیت کرۀ زمین را کم کنند و نباشند. چونکه آنها نه قادرند و نه توانا(منظور اینست که نه دزدند، نه حقه باز و نه چاپلوس و غیره) و نه صلاحیت دارند ونه عقل دارند و نه زرنگی، و بخصوص به علت زیاد بودن جمعیت کرۀ زمین و کم بودن جا برای استثمارگران باید ازبین بروند و همچنین برای اینکه گرسنگان، استثمار شوندگان و زحمتکشان، استثمارگران را ناگهانی ندرند، ترجیح می دهند که چند میلیارد آنها کم شوند تا تسلط بهتری بر هرکسی و هر چیزی داشته باشند. در درجۀ اول بهتر است کمونیستها، این مزاحمان استثمارگران نباشند.

باید در نظر داشت که در جامعۀ استثماری یعنی جامعۀ کنونی روی کرۀ زمین، آن کسی که پول داردحق تصمیم گیری دارد و نه منطق و یا علم، و تازه منطق و یا علم زیر تسلط کسانی است که پول زیاد و زیادتری دارند و بر آن حکمروایی می کنند. بخاطر همین در جامعۀ استثماری یک دیوانۀ پولدار و یا مالک(از این دیوانه ها در حکومتها و بین استثمارگران و متافیزیکان زیاد پیدا می شوند) برای دانشمندان و علوم و آموزش علمی تصمیم می گیرند. مثلاً حکومت مداران، استثمارگران و متافیزیکان که نه آموزش درست و حسابی علمی دیده اند و نه وقت آنرا دارند که آموزش علمی ببینند و نه حالش، و بهیچ عنوان هم نمی توانند براساس اصول علمی در کارشان استفاده کنند و به کار بگیرند، و اصلاً اصول علمی نمی دانند چیست و به چه در می خورد و به علت مبارزۀ سیاسی(مبارزه برای گمراه کردن) برای پزشکان، مراکز آموزشی، علمی، فیلسوفان، دانشمندان، محققین، مهندسین، هنرمندان، معلمان، فیزیکدانان، ریاضی دانان، بیولوژیستها، شیمی دانان، روشنفکران، ورزشکاران، متخصصین و غیره تصمیم می گیرند. و تازه هر کسی دست از پا خطا کند و از زحمتکشان هم دفاع کند، سربنیست می شود، همانطور که کرده اند و هر روز می کنند. آنها خود را بالا تر از علم(قوانین و مقولات) می بینند و می دانند، یعنی خود را خدا می دانند و بقیه را تعظیم کنندگان و تازه همانها هم روی همین دانشمندان و عالمان و متخصصین بمب می ریزند و یا می اندازند و شکنجه شان می کنند، می کشند، خفه می کنند و غیره همانطور که کرده اند و هر روز می کنند و آنهم بدون حیا. البته فقط پاپها نیستند و نبودند که گالیله ها، جوردان و برونها، طبری ها، حافظ ها راوادار به توبه کردند و یا می خواستند وادارکنند و سر بنیست کردند، کشتند، شکنجه کردند، حلق آویز کردند و زجرها دادند و تحمت ها زدند و هنوز می کنند، بلکه دیگر مذاهب، سکتها، دونکیشوتها، حکومتها و استثمارگران هم کرده اند و می کنند و خواهند کرد.

در جامعۀ استثماری شناخت انسان وابسته به استثمار است و بردۀ استثمار است. در چنین جامعه ای مقدار شناخت انسان تعیین کننده نیست، بلکه مقدار پول، مالکیت و مبادله است که تعیین کننده است. برای همین انسانهایی که از سطح فکری پایین و یا حتی زیر صفر هستند با داشتن پول، مالکیت و مبادله می توانند به راحتی خدایی کنند، همانطور که می کنند. و هر چیزی را می توانند زیر تسلط داشته باشند. همانطور که گفتیم استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان که شناخت علمی بهیچ عنوان ندارند، برای هستی و نیستی انسانها تصمیم می گیرند و عالمان همیشه زیر تسلط آنها بوده اند و هنوز هستند. به عبارت دیگر علم همیشه زیر تسلط آنها بوده و هست. و یا به زبان ساده تری، واقعیت خارج از ذهن وابسته به استثمار است. یعنی اینکه استثمار برای هستی و نیستی تمام موجودات زنده و حتی کرۀ زمین تصمیم میگیرد. این آن چیزی است که به نابودی نسل بشر و خیلی ازموجودات زندۀ دیگر می انجامد. در چنین جامعه ای دونکیشوتها و دیوانه ها که در تاریخ زیاد بوده اند و هستند، با هزاران حقه و کلک و با قوانین استثماری، پول و مالکیت عظیم در آوردند و در می آورند و بر دنیا حکمروایی می کردند و می کنند و قوانین حکومت را هم خود وضع می کنند و دولتمردان(ماشینهای خودکار) را هم خود جابجا می کنند و انتخاب می کنند و ملت فقط رأی می دهند.

مهاجرت روشنفکران و متخصصین به مناطقی که پول زیادتر موجود است مثل شهرها و بخصوص شهرهای بزرگتر هم علتش استثمار است. و تازه این عمل روشنفکران و عالمان و پزشکان، مناطق دیگر را فقیر تر می کند و کرده است. مثلاً فرار و هجوم روشنفکران و عالمان به غرب، امریکا و ژاپن شکی نیست که مناطق فقیر را فقیرتر می کند و اینکه انسانها و درواقع زحمتکشان که باید شب و روز کار کنند و یا در راه آن فکر کنند، نه وقت مطالعه دارند و نه می توانند حال مطالعه داشته باشند و یا حتی به آن فکر کنند.

در جامعۀ استثماری آنکسی را محکوم می کنند که حتی لباس درست بر تن ندارد و برای یک لغمه نان جان می کند و حتی پزشک نمی بیند و یا نان بزور پیدامی کند. این زحمتکشان که مستقیماً جنگل ها را نابود می کنند و کرده اند و حیوانات را نابود می کنند و کرده اند و غیره درواقع برده های استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان آمریکای شمالی، غربیان و ژاپنی ها هستند. به عنوان مثال این استثمارگران که هزاران زمین و زمین کشت مواد مخدر دارند و مواد مخدر را در تمام دنیا جابجا می کنند و زمین و زمان را از آن خود می دانند و استثمارشوندگان را محکوم می کنند و شکل محکوم را هم خود تعیین می کنند.

مقداری باید فکر کرد که از هیچ حیوانی بخاطر حقوق حقوق طبیعی اش پول نمی گیرند و آنرا(آن حیوان را) تحمیل به پول نمی کنند و تنها انسان است که برای شکم خود، تنفس خود، برای عشق خود و غیره پول می پردازند و درواقع می گیرند. برای بچه اش پول می پردازد. از هیچ حیوانی برای مهاجرت و یا تغییر جا نه پول می گیرند و نه  هزاران مشکل جلوی پایش می گذارند، و فقط انسان است که حتی سطح خود را از حیوانات پایین تر آورده است، نه تنها از انسان پول می گیرند بلکه تبعیض نژادی، ملی گرایی و درواقع خود خواهی، خود محوری و مذهب را رواج می دهند و در آن می دمند و اورا می کشند، غارت و بدبخت می کنند و غیره. انسان بجای آنکه مشکلات خود را کمتر و هر چه بیشتر کمتر کند، برعکس آنها را بیشتر و بیشتر می کند. و به جای اینکه مشکلات خود را حل کند، بر عکس آنرا خراب  و خرابتر می کند، و فقط حیوانات هستند که مشکلی ندارند  که اکنون انسانها برایشان مشکل بزرگی شده اند. مثلاً زن حامله نه تنها باید کارکند بلکه از بچۀ چند ساله اش هم کار می کشند. هنوز بچه درست و حسابی بزرگ نشده از او کار می کشند و چشمها و دیگر عضو هایش را می کنند و می فروشند. بی ادبی و بی احترامی و وقاحت و کم لطفی انسان به انسان به حدی است که باید گفت زنده باد حیوانات.

همانطور که گفتیم برای پول درآوردن هرکسی یک راه حلی برای خود پیدا می کند. بخصوص تاجران، به عنوان مثال آنها به گاو و یا دیگر حیوانات هرمن می زنند تا گوشتشان باد کند و سنگین تر شوند. و یا داخل میوه ها آب وارد می کنند، یا اینکه برای نان از آرد سفید غیر گندمی استفاده می کنند و یا ماشین ، تلویزیون، و یا دیگر دستگاه های الکترونیک را چنان درست می کنند که مجبور شوند بیشتر خرج کنند و یا هی بخرند، در واقع کالاها مصرفی هستند و یا مثلاً دیوارخانه ها را چنان درست می کنند که فقط روی پای خود به ایستند و هزاران کلک دیگر برای اینکه بتوانند پول و پول بیشتری در بیاورند آنهم به هر شکلی که شده و بعد از فروش اگر اتفاقی بیافتد حتی مرگهای زودرس مقصر نیستند. خوب بهتر بخرید، پول بیشتر بپردازید تا جنس بهتری داشته باشید و تازه. و یا مثلاً پول تقلبی را فقط دیگران تولید نمی کنند بلکه دولت به علتهای مختلف پول تقلبی تولید می کند. ولی پول تقلبی دولت هیچگاه مشخص نمی شود چونکه خود چاپ و تعیین می کند. البته هزاران هزار راه حل برای بدست آوردن پول و پول بیشتر وجود دارد که ما فقط چند نمونۀ بسیار بسیار کوچک آنرا مطرح کردیم، اگر نه می توان کتابها نوشت. فقط سنگها و دیوارها می دانند که چه کثافتکاری ها که نمی کنند.

علت تضادهای اجتماعی هم استثمار است.

علت گسترش سلاح ها و جنگها استثمار است.

علت ناموزونی و ناهماهنگی در طبیعت، نابودی جنگلها، حیوانات، اکسیژن هوا، آب آشامیدنی و غیره استثمار است.

علت ناموزونی در تولید و پخش تولید هم استثمار است.

علت ناموزونی ازدحامها استثمار است.

علت ناموزونی و نابرابری و بی عدالتی و غیره استثمار است.

بیخود نیست که می گوییم انسان درجهت نابودی خود، درواقع نسل بشر در حرکت است. حکومتها نمی توانند و قادر نیستند و برای آن بوجود نیامده اند که انسان را از شر استثمار برهانند، چونکه خود زاعدۀ استثمار هستند و در راه گسترش و تکامل و تمرکز آن سخت فعالیت می کند اگر نه سرنگون می شوند. استثمار یک نوع روابط بین انسانها است و سازمانها و عوامل دیگر استثمار زادۀ خود استثمار هستند.

بیشتر از هفتاد درصد انرژی ؛ نفت، زغال سنگ، هسته ای، آفتاب، سدها و بادی ها در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند. که طبیعت را دگرگون کرده اند که این دگرگونی همراه است با نابودی بشر.

بیشتر از هشتاد درصد تولید چوب در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود درصد مجلات، روزنامه ها که از نابودی جنگلها استفاده می شوند در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود و نه درصد کاغذها و چوبهایی که در جشنها، انتخابات، قبرستانها استفاده می شوند که از نابودی جنگل بدست می آیند و آمده اند در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود و نه درصد کاغذهای ادارات، چه دولتی و یا خصوصی که از نابودی جنگلها تعمین شده و می شوند در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود و نه درصد دستگاه های الکترونیک(کامپیوترها) و راه ها و ارتباطات الکترونیکی به هر شکل و به هر نوع آن در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند و برای آن هم بوجود آمده اند و می آیند. 

 بیشتر از شصت درصد کتابها که از نابودی جنگلها استفاده شده اند در راه استثمار فدا می شودند.

بیشتر از شصت درصد مواد غذایی، چه گیاهی، حیوانی و دریایی که همراه است با نابودی محیط، در راه استثمار فدا می شوند. یا در اثر تولید زیاد(خریدار نیست) از بین می روند و یا در مغازه ها و رستورانها فاسد و یا ازبین می روند و طلف می شوند و یا در اثر رقابت ها از بین می روند و یا در خانه ها به اشکالی ازبین می روند و یا فاسد و یا طلف می شوند.

بیشتر از نود در صد کشف های علمی در راه استثمار استفاده و فدا می شوند. بیخود نیست که همۀ تکنولوژی ها در مراکز پول تجمع کرده اند.

بیشتر از هشتاد درصد ورزشها در راه استثمار فدا می شوند و شده اند.

بیشتر از نود درصد هنرها ؛ چه موسیقی، سینما، رقص، نقاشی، تأتر و غیره در راه استثمار فدا می شوند و شده اند.

بیشتر از هشتاد درصد بازی ها و اسباب بازی ها در هر سنی در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از هشتاد درصد جنگلها و حیوانات در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از هشتاد درصد آبهای معدنی و درواقع آبهای شیرین در اه استثمار فدا می شوند. آلودگی آب نوشیدنی و یا شیرین هر روز بیشتر گسترش پیدا می کند.

بیشتر از شصت درصد اکسیژن هوا در راه استثمار فدا می شوند. آلودگی هوا هر روز بیشتر می شود.

بیشتر از هشتاد درصد کشته شده های انسانی در راه استثمار فدا شده اند و می شوند.

بیشتر از نود درصد راه ها ؛ زمینی، هوایی، دریایی، مخابراتی، الکترونیکی و غیره در راه استثمار فدا می شوند که طبیعت را دگر گون کرده اند.

شهرها فقط برای تجارت و درواقع استثمار بوجود آمده اند و برای آن هم فدا می شوند که طبیعت را دگرگون کنند و هر چیزی را به نابودی بکشانند.

بیشتر از نود درصد صنایع ماشین سازی و دیگر کارخانجات صنعتی در راه تجارت ودرواقع استثمار فدا می شوند. 

بیشتر از صد در صد کارخانجات اسلحه سازی به هر شکل و به هر عنوان آن که در رابطۀ مستقیم با نابودی نسل بشر دارد در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از پنجاه درصد کار در راه استثمار فدا می شود.

بیشتر از شصت درصد مجموعۀ تولیدات در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از هشتاد درصد ماهواره های اطلاعاتی، تحقیقاتی و نظامی در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود درصد مراکز خبری و اطاعاتی مثل تلویزیون، رادیو، کامپیوتر و غیره در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از صد درصد تبلیغاتها در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از هفتاد درصد خانه ها در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود ونه درصد تولیدات سکسی به هر شکل و به هر عنوان آن برای اسثمار و در راه استثمار فدا می شود.

بیشتر از نود و نه درصد کابلها، تونلها، پلها در راه استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود و نه درصد مواد مخدر ؛ الکل، سیگار، تریاک، هشیش و غیره  و غیره در راه تجارت و درواقع استثمار فدا می شوند.

بیشتر از نود و نه درصد بسته بندی های مواد غذایی ؛ چه گیاهی، حیوانی، دستگاه های الکترونیکی، اسباب بازی ها، اسلحه ها، مواد مخدرها، کادو ها و غیره که از نابودی جنگلها و حیوانات بدست آمده اند و می آیند، در راه استثمار فدا می شوند.

اینجاست که می گوییم نسل بشر در راه استثمار فدا می شود و خواهد شد. استثمار شخص نیست بلکه یک نوع بیماری در جامعۀ(روابط) انسانی است. استثمارگران تنها برای تبلیغات خود میلیونها خرج می کنند که صد درصد آنها از نابودی جنگل ها، هوا، آب شیرین، محیط ، انسان و حیوان بدست آورده اند که فدای استثمار می شوند. و خوب، گرسنگان باید گرسنه باشند و بمیرند.

انسان در جامعۀ بیمار استثماری هر ثانیه و هر دقیقه ، البته غیر از حوادث طبیعی :

            باید مواظب باشد که او را ندزدند، ازو ندزدند و اورا ندرند.

            باید مواظب باشد که به او دروغ نگویند.

            باید مواظب باشد تا اور اچپاول نکنند.

            باید مواظب باشد تا او را نکشند.

            باید مواظب باشد تا اورا شکنجه نکنند.

            باید مواظب باشد تا او را غارت نکنند، تکه پاره نکنند.

            باید مواظب باشد تا به او حقه نزنند و سرش کلاه نگذارند.

            باید مواظب باشد تا به او خیانت نکنند.

            باید مواظب باشد تا او را لو ندهند و پشت سرش حرف نزنند و حرف در نیارند.

            باید مواظب باشد از او باج نگیرند.

            باید مواظب باشد تا به او ضربه نزنند.

           باید مواظب باشد تا به علت اشتباه دیگران و اشتباه خود او را بد بخت نکنند.

            باید مواظب باشد تا سر موعد مالیات(باج) بپردازد.

            باید مواظب باشد تا سر موعد بیمه(باج) بپردازد.

           باید مواظب باشد تا زنجیر بردگی(شناسنامه، گذرنامه، کارت شناسایی، اجازه نامه و یا هر چیز وابستگی) داشته باشد و معتبر باشد و پول پرداخته باشد و راست برود و راست بیاید.

            باید مواظب باشد تا همان بلا ها را سر بچه و یا بچه هایش نیاورند و آنها را غارت نکنند، ندرند، تکه پاره نکنند، تجاوز نکنند، ندزدند و نکشند.

            باید مواظب همسایه ها، نیروهای انتظامی، نظامی، کنترل، خبری، خبرچینی، مراکز اداری، بازاریان و یا تاجران و غیره هم باشد. بخاطر همین انسانها در ترس و وحشت و آنهم هر روز و هر ثانیه زندگی می کنند. و تازه به همۀ اینها فیلمها، داستانها، موسقی ها و متافیزیکهای وحشتناک، ترس ناک، عجیب و غریب اضافه می شود.

در جامعۀ استثماری، استثمارگران به مقداری کارگر می گیرند و نگه می دارند که بتوانند سود و سود بیشتر در بیاورند، اگر نه آن بخش ازبین می رود. در واقع هر شرکتی، تاجری، مغازه ای، هر کارخانه ای و یا هر چیز دیگری که با کارگر(کسی که کار می کند حتی متخصص، پزشک و غیره) سرو کار دارد، اولاً بر اساس و برای استثمار زندگی می کنند، دوماً با هر عاملی که جلوی رشد و تکامل و تمرکزش را سد کندسخت مبارزه می کند و باید بکند و مجبور است بکند. بخاطر همین آن مرکز و یا هر چیز دیگری  برای اینکه بتواند زندگی کند باید کارگر را اخراج کند و یا پول کارگر را ندهد و یا سعی می کند ندهد و یا مالیات ندهد و یا آنها را کم بدهد و غیره و غیره.

استثمارگران برای آن استثمارگر می شوند که استثمار را گسترش دهند و متمرکز کنند اگر نه ور شکست و نابود می شوند، به علت خود استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله، با در نظر گرفتن این نکته که رقابت در وجود خود استثمار نهفته است. درواقع استثمارگران هر بلایی که سر کارگر می آورند و یا اینکه به رشد و تکامل و تمرکز استثمار فکر و عمل می کنند عاملش خود همان استثمار است. به عبارت دیگر استثمار است که هم استثمارگران و هم استثمارشوندگان را به حرکت در می آورد. حتی اگر سیستم سوسیالیستی شود و پول، مالکیت و مبادله به شکلی وجود داشته باشد، استثمار آنها را ازبین می برد و شکل خود را تحمیل می کند. اگر بخشی در جامعۀ استثماری بدون استثمار زندگی کنند آن را به مرور زمان ازبین می برد، یا خزنده و یا با جنگ و یا حتی با کشتن میلیونها انسان، برای استثمار هیچگونه فرقی نمی کند. استثمار نه احساسات می شناسد و نه انسان و نه طبیعت و نه کرۀ زمین و درواقع برایش بی مفهوم است.

هر استثمارگر کارخانه ای، شرکتی، مغازه ای، زمینی، باغی و غیره به مقداری کارگر می گیرد که منافع استثماریش حکم می کند. برای همین علکی نمی تواند کارگر بگیرد و یا داشته باشد. هر استثمارگری برای استثمار است که استثمارگر می شود. فقط باید به استثمار فکر کند، با او بخوابد، بازی کند، زندگی کند، بمیرد و تعظیم کند. کارگران باید در نظر داشته باشند که استثمارگران بخاطر استثمار مجبورند کارگر را اذیت کنند، بیرون کنند، پول(مزد) کم بدهند، بیکار کنند، پول ندهند، بیگاری بکشند و شکنجه کنند. استثمارگران به این فکر می کنند کمتر و ارزانتر و حتی مجانی گیر بیاورند و کمتر و هر چه کمتر از دست بدهند و بیشتر و هر چه بیشتر در بیاورند و یا بگیرند. چه می خواهد آن کالا انسان باشد، بچه باشد، زن حامله باشد، طبیعت باشد و یا کالا های دیگر فرقی نمی کند. و در ضمن استثمار است که کارگران، زحمتکشان، استثمارشوندگان، نداران و یا فقیران را مجبور می کند که دست به هر کاری بزند و می زنند. استثمار حقوق طبیعی اش را تأمین می کند. کارگران بخاطر استثمار است که در مقابل استثمارگران عکس و العمل نشان می دهند. استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان نه قادرند و نه خواهانند که به گرسنگان و نداران کمک کنند. گرسنگان باید گرسنه باشند، ندار باشند، استثمارشوند و فقیر باشند تا حکومتمداران حکومت کنند و استثمار کنند، استثمارگران هم استثمار کنند و متافیزیکان (روحانیون) هم استثمار کنند و هم برایشان دعا بخوانند و وعده بدهند. آنها(گرسنگان) مثل جنگل و حیوانات باید از بین بروند و تازه آبروی استثمارگران را هم می برند. مخصوصاً که شهر های این استثمارگران را هم کثیف می کنند و سر و صدا راه می اندازند0 خیابان که تصمیم نمی گیرد. اینجاست که نفرت و خشم انسانها، استثمارشوندگان بر علیه این خدایان، استثمارگران، اربابان، رئیسان سنتی دیرینه سال است.

به همان اندازه بی ادبی و بی شرمی  و بی حیای نمایندگان استثمارگران یعنی حکومتمداران، بخصوص غربیان، آمریکاییان، ژاپنی ها و غیره و از همه کثیفتر، کمونیستهای استثمارگری که تاریخ را فراموش کرده اند و همچنین متافیزیکان زیاد است. نفرت انسانها برعلیه استثمارگران، حکومتمداران، کمونیستهای استثمارگرشده و متافیزیکان آنجایی زیاد تر است که توده ها را احمق گیر آورده اند. (نویسنده ترس از لغت ندارد) کمونیستها نه منافع مادی داشتند و نه برای لذت خود فعالیت می کردند که استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان بر علیه  کمونیستها دست به هر کثافتکاری زدند و هنوز می زنند. آنها انسانهای باوفایی را در تاریخ کشته اند و می کشند، به لجن کشانده اند و می کشند، شکنجه کرده اند و می کنند، زجر داده اند و هنوز می کنند، به خاک مالیده اند و می کنند و به افترا بسته اند و هنوز می کنند. این انسانها که در راه علم قدم برداشتند و با عشق به انسان بپا خواستند و هنوز ادامه می دهند را به مرگ محکوم کرده اند و هر روز بیشتر از گذشته محکوم می کنند. فقط با ازبین رفتن استثمار است که این کثافتها از بین خواهند رفت و دیگر نمی توانند مفهوم دار شوند.

ملی گرایی

جالب است که در جوامع کنونی یک اکثریت بسیار عظیمی از انسانها حاضرند برای وطنشان، برای ملیتشان کشته شوند و سینه چاک دهند. با وجود اینکه نه وطن و نه زمین متعلق به این انسانها است، بلکه متعلق به پولداران و مالکان بسیار بزرگتر، درواقع استثمارگران بسیار بزرگ(از نظر پول و مالکیت) و هیچ چیزی متعلق به انسانها نیست مگر پول پرداخته باشند و تازه، همه چیز متعلق به استثمار است. چه سر بازانی که برای وطن خود کشته می شوند بدون اینکه بدانند که آنها اصلاً وطن ندارند و برده های استثمارگرانند و بوده اند و چه کارگران، زحمتکشان، دانشمندان، متخصصین، پزشکان و جوانانی که فکر می کنند و افتخار می کنند که وطن دارند و برای وطن خود کشته هم می شوند ولی نمی دانند که هیچی از آن آنها نیست، حتی خودشان متعلق به خودشان نیستند. و تازه کشورهایی(زندانهایی) که حتی برای توالتش، برای تولدش، برای هوایش، برای زیبایی اش، برای آسایشش، برای آبش، برای غذایش، برای خوابش، برای خانه اش، برای عشقش، برای خوشبختی اش، برای مرگش، برای آزادیش و غیره و غیره باید پول بپردازند. مگر قدرت خرید زندان (زمین متعلق به استثمارگران و به عبارت دیگر کشور) خود را داشته باشند و تازه از دست استثمار راحتی ندارید و بدانید که همیشه تحت نظر هستید. باید به انسانها گفت که اگر وطن شما متعلق به شما است، چرا هر کاری (در رابطه با حقوق طبیعی) که خواسته باشید بکنید باید زیر نظر دولت استثمارگران و قانون استثمارگران و خود استثمارگران بکنید و تازه ورقه، کارت، شمارۀ بردگی را هم با خود همیشه به همراه داشته باشید و تازه آزادی هم ندارید. شماها تا آنجایی آزادید که عین گوسفند و پنگوئن عمل کنید(بی ادبی نشود به حیوانات). شماها تا آنجایی آزادید که بر علیه استثمار عمل نکنید. درواقع آزاد بدنیا می آیید تا آزاد نباشید. اکثر انسانها نمی دانند که مرز کشی های کشوری و یا ملی- ملکی چیزی جز مرزبندی های استثماری نیستند. استثمارگران دور ملک خود را مرز می کشند و به آن اسامی مختلف می دهند و وقتی که از یک حد معینی تجاوز کرد به آن کشور اطلاق می شود، و بعد به انسانهای درون ملکشان وطن را اهدا می کنند و می گویند که شماها بهتر از دیگرانید و اجازه ندارید از آن بسادگی خارج شوید و تازه همیشه باید پول بدهید، بدون اینکه بدانید که در تمام دنیا انسانها تفاوت چندانی با هم ندارند و مرز بندی برای کرۀ زمین بی مفهوم است0 درواقع انسانها را در زندانهایی بنام کشور(وطن) حبس کرده اند که دیوارها، میله های آهنین و سیمهای خاردار آن بسیار بزرگتر و محکمتر از زندانها و هستند. اینطوری به انسانها وطن داده اند و آنها را طلسم کرده اند. درواقع از نادانی و نبود آگاهی و درواقع کمبود شناخت انسانها سو استفاده می کنند و سوار انسانها می شوند و آنها را به راحتی برده نگه می دارند و به آنها زنجیر بردگی(شناسنامه، مدرک شناسایی، کارت شناسایی، گذرنامه، کارت الکترونیکی و غیره) آویزان می کنند.

وطنی که هم وطنان خود را استثمار می کند، زجر می دهد، بدبخت می کند، شکنجه می دهد، مریض می کند، بزور به سربازی می فرستد تا برای استثمارگران بجنگد و سینه چاک دهد و کشته شود تا حق زندگی داشته باشد. وطنی که هیچ چیز آن متعلق به هیچکس نیست غیر از سرمایه داران و یا استثمارگران، دیگر وطن نمی شود جز ملت «خر» کنی. در وطنی که باید حتماً با کارت شناسایی(بردگی) و انواع و اقسام کاغذها راه بروی چونکه امکان بازجویی تو را خواهند کرد چیزی جز زندان نیست. ارتش، پلیس، کنترل، جاسوس، خائن، خبرچین و انواع و اقسام ادارات و سازمانها را مواظب شما کرده اند تا مبادا شما وطنی ها تکانی بخورید و پول و باج نپردازید اگر نه غیر وطنی می شوید. وطنی که در هر خانه ای و یا هر اتاقی با انواع و اقسام قفل ها بسته شده اند و همه از همه می ترسند و همه همدیگر را بچشم دزد می بینند و یا روباهی می بینند که اورا می خواهد بدرد دیگر وطن نمی شود. پس وطن درواقع ملک مالکان است و نه انسانها. وقتی که استثمارگران و حکومتمداران از وطن صحبت می کنند منظورشان سر مایه و یا مالکیت آنها است و نه چیز دیگر، و شما بردگان و تعظیم کنندگان آنها هستید. استثمار انسانها را از لحاظ شکل، رنگ، بو، کشور، منطقه، محله، همسایه، نژاد و مذهب به جان هم انداخته اند، بخاطر اینکه استثمار انسان ها را از هم جدا کرده و می کند.

وطنی که از هم وطن خود می دزدند، دیگر وطن نمی شود. وطن را تا آنجا به شما می دهند که بر علیه استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان بپا نخیزید و برای حقوق طبیعی خود بپا نخیزید اگر نه غیر وطنی می شوید. وطنی هایی که به هموطن خود حقه می زنند، دروغ می گویند، چپاول می کنند، می کشند، غارت می کنند، بدبخت می کنند و آزار و اذیت می دهند فقط بدرد خود استثمارگران می خورد. جامعه ای که بر اساس استثمار باشد حتی دوست آدم و یا حتی پدر، مادر، خواهر و یا برادر به آدم خیانت می کند، خنجر می زند، می چاپد، می دزدد، دروغ می گوید و غیره چه رسد به دشمن.

تصورش را بکنید که مثلاً در آفریقای جنوبی انقلاب کردند تا استثمارگران سیاه پوست، توده های آفریقای جنوبی را بچاپند، آنهم با همکاری استثمارگران سفید پوست. استثمارگر با هر شکلی، بویی و رنگی که می خواهد باشد استثمارگر است و بقیه استثمارشونده و تعظیم کنندگان روی زمین. زحمتکشان آفریقای جنوبی فقط شکل بردگی خود را عوض کردند.

در همین وطن نتنها باید مالیات(باج دولتی) پرداخت، بلکه برای هر چیزی که خواسته باشید بخرید باید مالیات و بیمه بپردازید. در مواقعی حتی از مالیات و بیمه هم مالیات می گیرند. مالیات را هم همین حکومتمداران وطنی برای استثمارگران وطنی به وطنی ها تحمیل می کنند و کرده اند. درواقع شماها بردگان و یا مالکان استثمارگرانید و استثمارگران یک منطقه با دادن وطن به شما که به آن افتخار می کنید و طلسم می شوید، ملک خود می دانند که دیگر شما ها مالک دیگران نخواهید شد. چونکه وطن از همه چیز بالاتر است و پایین نمی آید. و تازه باید برای وطن(ملک استثمارگران) اگر شده کشته هم بشوید و آنرا خودکارانه و طلسم شده و با علاقه خاص انجام می دهید. ولی آیا استثمارگران وطن دارند؟ مطمعناً نه. چونکه آنها حتی وطن را هم خریدو فروش می کنند و آنهم به همراه برده های درون ملک(کشور) شان.

ای انسانهایی که وطن دارید و وطن خود را هم دوست دارید و آنرا آزادی می بینید و افتخار می کنید و برای وطن خود کشته هم می شوید و کشته ها داده اید و حاضرید بشوید و خود را فدا کنید و درواقع همدیگر را می کشید. این وطن شما از آن شما نیست و هیچ وقت در تاریخ هم نبوده، بلکه ملک استثمارگران است. و برای زندگی کردن در آن باید هزاران ورق بردگی داشته باشید و انواع مالیاتها و بیمه ها و غیره بپردازید و حتی برای سر پناه پول بپردازید و بیکار شوید و باشید و گرسنه باشید و در فقر باشید و اگر اعتراض کنید شما را به زندان می اندازند و یا اینکه خارجی هستید. و تازه قوانین کشور(ملک) را هم خود استثمارگران می نویسند و به خورد شماها می دهند که عمل کنید و باید بکنید برای اینکه خارجی نباشید و هر چیزی که حکومتمداران، استثمارگران و متافیزیکان می گویند را اطاعت کنید و آنهم بدون چون و چرا، و به حد وحشتناکی کار کنید و زحمت بکشید و زجر بکشید و برای هر چیزی باید پول بدهید و حتی برای پول هم پول بدهید. وطنی که با دیوارها و خارها و کلیدها و رمزها و پنهانی ها پر است. لغت «به توچه» تاریخی عظیم دارد. همین وطنی هایی که شما برایشان خود را به کشتن می دهید، و آنها به شما هی دروغ می گویند، از شما دزدی می کنند، مردم فریبی می کنند و هزاران کثافتکاری دیگر می کنند و به شما ها هم تحمیل می کنند که همان کارها را هم بکنید و تازه اگر مخالف کشته شدن باشید حتی شما را می کشند، این است وطن شما، وطنی که بهیچ عنوان از آن شما نیست که برای هر چیزی و به هر عنوانی که می خواهد باشد باید پول بپردازید، آنهم به اصطلاح در سرزمینی که بدنیا می آیید. حتی برای راه ها پول بدهید، برای آب و هوا هم باید پول بپردازید، برای زیبایی های طبیعت هم باید پول بپردازید، برای شکم خود هم باید پول بدهید، برای ساختن باید پول بدهید و یا بپردازید، برای دوری و نزدیکی هم باید پول بپردازید، برای کشت هم پول بپردازید و حتی برای زن گرفتن و یا شوهر کردن پول بپردازید و برای طلاق گرفتن هم پول بپردازید و غیره و غیره، اگر نه سرزمین شما بحساب نمی آید. همین سرزمین شما که وطن شماست هم حق ندارید آزاد باشید و آزاد فکر کنید و آزاد در طبیعت زیبای کرۀ زمین و در هرجایی که هستید راحت راه بروید و راحت بمیرید. باید پول بدهید و تازه برای آنها هم باید کشته شوید و به سربازی بروید. چونکه شماها ملک و یابردۀ این استثمارگرانید.

به شما وطن داده اند تا استثمارگران وطنی شما را استثمار کنند و تازه از ملی گرایی پول های هنگفتی به جیب می زنند و سوار وطنی ها می شوند چونکه خودکارانه طلسم شده اند. چه لذت و افتخاری است وطن، فقط بدرد گمراه کردن می خورد. مرز حد و حدود یک ملک است. کشور یک مفهوم استثماری است. وطن شما زندان بزرگی است که استثمارگران ساخته اند و تحمیل کرده اند و کرۀ زمین را بین خود تقسیم کرده اند و مالک شده اند و به شما وطن دادند تا آزاد باشید و آزاد بمیرید، آزادید تا گرسنه باشید، در فقر و بدبختی باشید، آزادید تا بردگی کنید و یاد بگیرید چگونه تعظیم کننده باشید و سواری بدهید تا شما را خار و زلیل کنند و شگنجه دهند. آزادید تا مریض شوید و سل داشته باشید و غصه بخورید. آزادید تا بیکاری بکشید و بیگاری و کار طاقت فرسا بکشید تا نباشید. آزادید تا دلتان می خواهد تراژدی(وقایع ناگوار و یا غیر معمولی) داشته باشید، این است وطن شما. آیا در آن آزادید هر جایی که می خواهید بروید و بخوابید و نفس راحت بکشید و یا انسانها را دوست داشته باشید و با آنها از زیبایی ها و از عشق صحبت کنید و یا از طبیعت جامعه گفتگو کنید و لذت ببرید؟ مطمعناً نه. وطنی که نه در آن اعتمادی هست و نه آزادی، نه خوشبختی، نه زندگی، نه عشق و نه زیبایی، وطنی که همه چیزش بر اساس پول، مالکیت و مبادله است. و تازه همه منتظرند تا شاید شانسی(رویا برای طلسم شدگان حرام نیست) در خانۀ آنها را بزند.

وطنی که انسانها مشکل به هم احترام می گذارند مگر با پول، وطنی که همۀ مراگز دولتی اداری، بازاریان، تاجران، فروشندگان، مالکان، اربابان و رئسا، وطنی ها را می چاپند. مطمعناً برای کارگران و زحمتکشان و یا استثمارشوندگان وطن وجود ندارد، و برده همه جا برده است. بلکه استثمارگران وطن دارند و نمی خواهند که این وطنشان(ملکشان) از دست برود. و شماها ای انسانها چیزی جز برده های و یا کالاهای این سرزمین مالکان نیستید و خود شماها هم جزو وطن آنها بحساب می آیید. یعنی اینکه شماها همه متعلق به استثمارگران هستید. و باید هم خدمت سربازی بکنید و برای استثمارگران حتی کشته هم بشوید. در هر صورت سرمایۀ آنها احتیاج به نگهبان، تعظیم کننده و بردۀ مجانی دارد تا گنده تر شوند. استثمار برای همه چیز شما تصمیم می گیرد، برای غذا خوردن، برای استراحت، برای خواب، برای عشق و غیره تصمیم می گیرد. بعضی از استثمارگران نه تنها کشور خود را از آن خود می دانند بلکه تمام دنیا را ملک خود دانند و با بی وقاحتی هر کاری دلشان خواسته باشد می کنند. خارج از اینکه تصور کنند که زمین و زمان از آن هیچ کس و هیچ احدی نیست و کسی هم حق مالکیت و تقسیم بندی آنرا ندارد. هیچ احدی حق ندارد که بیشتر از حقوق طبیعی اش داشته باشد، چونکه حیوانات و گیاهان هم حق دارند. توده های زحمتکش چه خارجی و یا داخلی آن در هر منطقه از کرۀ زمین باید زجر بکشد و سعی کند بیکار نشود و یا دست به هر کاری بزند تا پول درآورد، تا خانه بخرد و یا اجاره کند و در حلبی آباد زندگی کند و غذا بخرد، آب بخرد، هوا بخرد، مالیات بپردازد و انواع بیمه ها بپردازد و برای جابجا شدن بر روی زمین باید کلی ورق، سند،مدرک و پول داشته باشد و تازه آنهم با چه پولی، پولی که استثمارگران به آنها می دهند. در جامعۀ استثماری هیچ چیز متعلق به کسی نیست جز کسی که پول دارد و مالک است و تازه. استثمارگران دولت را بوجود آورده اند تا مدیریت ملکشان را انجام دهند. و نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، اداری، نگهبانی هم برای نگهداری و کمک به رشد و تکامل و تمرکز استثمار است. و نه اینکه به بیکاران، فقرا، گرسنگان، بی پناهان، زحمتکشان و استثمارشوندگان کمک کنند. اگر نه دفاع از وطن و دیگران را دشمن دانستن سخت مسخره است. و تازه چه موقع به گرسنگان و بی پناهان کمک کرده اند که حالا بکنند. شماها حتی برای مقداری بیشتر دست به اعتصاب و تظاهر ات می زنید و با اینحال محل شماها هم نمی گذارند و می گویند خیابان تصمیم نمی گیرد و به شما چیزی نمی دهند. آیا در تاریخ دیده اید که استثمارگران بخاطر منافع خود دست به اعتصاب بزنند و تظاهرات کنند، البته که نه. آنها همیشه و بدون استثناء برای احقاق مالکیت از دست رفته شان همراه و با نیروهای نظامی ، انتظامی، کنترل، نگهبانی، خبری، خبرچینی، مزدوری، جاسوسی و غیره آمدند، کشتند، کشتند، کشتند.... و هنوز می کشند. فقط سنگها و دیوارها می دانند که چه کرده اند. کرۀ زمین از آن شما نیست و بیخود به وطن خود ننازید، بلکه از آن استثمارگران بسیار بزرگ است. از آن پولداران و یا دارا های بزرگ است. و اگر کسی اعتراض کند، دولت و مراکز عریض و طویل اداری، نظامی، انتظامی، نگهبانی، کنترل، مزدوری، خبری، خبرچینی، جاسوسی، قضایی، متافیزیکی و با انواع و اقسام ابزار جنگی عجیب و غریب(استثمارگران می گویند؛ دفاعی، عملیات انسان دوستانه، سازمان ملل، حقوق بشر، برای دمکراسی، صلیب سرخ، تروریسم و غیره و غیره) به جانش می افتند. و با روزنامه، مجلات، رادیو، تلویزیون، کتاب و متافیزیک هم «خر»شان می کنند تا از اعتراضاتشان بکاهند و یا از بین ببرند و درواقع شما را برده نگه دارند و به شکل خود راه ببرند و هر چند مدت هم به شما حق زوزه کشیدن می دهند تا دمکراسی شان بخوبی انجام داده باشند.

وطن مثل کبابی است که بویش را توده ها و تعظیم کنندگان می خورند و خود کباب را استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان نوش جان می فرمایند.

ای انسانها؛ این استثمارگران شما را در حرف در مالکیت کشور خود شریک می کنند که برایشان برده های وفادار بمانید و برایشان کشته شوید و هی پول بپردازید برای اینکه بتوانید استفاده کنید. زمین و زمان را چنان کرده اند که باید در مسیری که آنها تعیین می کنند و کرده اند و با چارچوبی که آنها تعیین کرده اند و می کنند راه بروید و اگر کمی چپ و راست نگاه کنید و یا راه بروید وارد ملک آنها می شوید و تازه بلا سرتان می آید. برای تمیز و زیبا کردن و برای کثیف کردن محیط زیست از شما پول می گیرند، جنگلها و حیوانات را ازبین می برند و بجایش پارکهای کوچک و بزرگ و گلف بوجود می آورند و از شما پول می گیرند، برای زنده  و مرده بودن در وطن خود پول می گیرند. در هرصورت برای مرده ها بیشتر خرج می کنند و احترام بیشتری قائلند تا برای زنده ها. و تازه این پرچمی که شما ها به آن افتخار می کنید چیزی جز نشان استثمارگران مشخص نیست. کشور (ملک)ها را به جان هم می اندازند و از وطن دفاع می کنند. جنگهای بین کشورها، درواقع چیزی جز جنگهای بین استثمار گران نیست. اگر نه هیچ تغییری در وضعیت اکثریت خلق نمی شود و در تاریخ نشده است جز سینه چاک دادن برای وطن استثمارگران.

ای گرسنگان جهان ؛ تا وقتی که پولدارها، داراها و یا استثمارگران هستند شماها گرسنگان باید باشید و تا زمانی که شما گرسنگان هستید پولدارها و یا استثمارگران وجود دارند و خواهند داشت.

این استثمارگران حتی حقوق بشر، سازمان ملل، دمکراسی، عملیات انسان دوستانه و بقیۀ سازمان های خوش رنگ و خوش فرم  را بخورد شماها می دهند تا از سرزمین شان دفاع کنید اگر نه شما را به عنوان خائن می کشند آنهم خائن به وطن(ملک) استثمارگران. چونکه آنها «خوبی» شما را می خواهند و نه آزادی، همبستگی و دوستی شماها.

ای انسانها، شماها به گذشتۀ کشور خود که ملک استثمارگران بوده و هنوز هست افتخار می کنید. شما در هیچ جای این ملک و یا مالکیت نیستید و نبوده و نخواهید بود. تاریخ هر خلقی خارج از تراژدی نبوده و نیست و در چنین جامعه ای نخواهد بود. این انسانها که به امپراتورهای وطنشان، به شاهان، به استثمارگران وطنشان می نازند که خلقهایی را نیست و نابود کرده اند و هزاران آثار باستانی، جنگلها، حیوانات و غیره را نابود کردند و وطنی ها را کشته و شکنجه و زجر داده اند و هنوز می کنند در اشتباهند. باوجود این درمدارس و مراکز آموزشی از افتخارات این آدمکشان و مرفه هان و خائنان صحبت می کنند و تحمیل افتخار می کنند و از زیبایشان و جشنهایشان صحبت می کنند تا مردم را طلسم شده نگه دارند.

همانطور که استثمارگران کنونی از زیبایی و قشنگی بمب های اتمی، هسته ای، نترونی، شیمیایی، لیزری، باکتریولوژی و غیره شان ملت را طلسم کرده اند و بر شبح وطن می دمند. شبحی که وجود عینی ندارد جز برای استثمارگران و تازه. چطور می توان به شاهان، مالکان، ملکه ها، امپراتورها و روحانیون و امثال آنها به هر شکل و به هر عنوان آن افتخار کرد. آنها بدون تعظیم کننده گان، بدون گرسنگان، بدون استثمارشوندگان، بدون بردگان، بدون شکنجه، بدون زور و فشار و غیره نمی توانسته اند و نمی توانند وجود عینی داشته باشند.

شما باید گرسنه باشید تا سرمایه داران و یا داراهان و یا استثمارگران باشند. شماها باید بیکار باشید تا استثمارگران چاقتر شوند. شماها باید تعظیم کننده باشید تا آنها بتوانند سروری کنند. شماها باید زجر بکشید تا استثمارگران راحتتر زندگی کنند. این استثمارگران حتی سازمان هم برای دفاع از شما درست می کنند ولی حاضر نیستند به شما بدهند. اگر بدهند دیگر خود آنها وجود نخواهند داشت.

جالب توجه و بسیار مسخره است که انسان حتی برای بیماری که یک عامل خارج از قدرت انسان است، یعنی اینکه یک عامل طبیعی است و انسان بهیج عنوان نه تمایل و نه خواهان مریض شدن است، باید پول بپردازد. مگر بیماری در دست خود آدم است که باید برایش پول پرداخته شود. در خیلی مواقع استثمارگران شمارا مریض می کنند که زجر بکشید و پول دارو و دکتر راهم از خود شما می گیرند. چرا باید برای عوامل طبیعی که خارج از ارادۀ انسان است پول پرداخت؟ شاید بتوان انسان را برای کار کرده محکوم به عوارض کرد ولی بیماری را هیچ احدی قبول نمی کند. چطور انسانها به خود اجازه می دهند پول بگیرند و پول بدهند. تازه انسان بخاطر این محکومیت طبیعت نتنها باید به به دکترها پول بدهد بلکه به دولت و مراکز اداری با انواع مالیاتها و بیمه ها و کمک ها پول بدهد. انسان برای کار نکرده چه زجری باید بکشد.مگر قبل از بدنیا آمدن از انسان سوأل کردند، که چرا بدنیا می آید، که باید برای حقوق طبیعی که خارج از ارادۀ انسان است زجر، شکنجه، بدبختی، مریضی، کشتار، نابودی، زندان، این اداره و به آن اداره، ناراحتی، عصبی، فشار، زور و هزاران کثافتکاری دیگر را تحمل کند. در جامعۀ استثماری هم انسانها، انسانها را محکوم به بیماری و مرگ می کنند و هم طبیعت0 و مسخره تر آنجایی است که برای هر دو عامل باید پول پرداخت، و آنهم به انسان و نه طبیعت.

تصورش را بکنید، بچه ها علاقه به نان(به عنوان نمونه) دارند. البته انسانها سخت به نان وابسته اند، چرا باید نان انواع مختلف داشته باشد و قیمت متفاوت و با یک نوع گندم تا نان خوب را بهتران و درواقع از ما بهتران(منظور پولداران است) میل بفرمایند و نان بد را دیگران بخورند. چرا اصلاً باید برای نان، هوا، آب، زمین، زمان، شیر و گوشت پول پرداخت. علاقۀ بچه ها به نان، شیر، آب و غیره دست خود آنها نیست که باید برای برایشان پول پرداخت. شیر را می گذارند فاسد شود و یا دور می ریزند و حرام می کنند ولی حاضر نیستند به شما گرسنگان بدهند، و باید پول بدهید. آنهایی که از نان خوب استفاده می کنند اقلیت دارا و مرفه هستند، اگر نه اکثریت عظیم انسانها از نانی استفاده می کنند که مواد شیمیایی و یا تغییر ژنتیکی و یا مخلوط با مواد دیگر خورده است. آن نان برا ی سلامتی و یا بیولوژی و یا رشد انسانی نیست بلکه فقط برای پول، مالکیت و مبادله است. انسانها اکنون غذاهایی بخورد ملت می دهند که فقط مزه دارند و از گلو به راحتی پایین می روند و هیچگونه مواد غذایی با ارزش برای سلولهای بدن ندارند. و در مواقعی فقط شکم را آرام می کنند و نه سلولهای مثلاً مغز. در جامعۀ استثماری حتماً باید یک عده گرسنه باشند تا یک اقلیتی استثمارگر باشند آنهم با شکم پر. جامعه ای که براساس پول، مالکیت و مبادله باشد و تصمیم بگیرد، مطمعناً نان خوب و بد وجود خواهد داشت. و برای پول در آوردن، طبیعت را هم از بین می برند. و اگر طبیعت خوب و خوشگل بخواهید(آنطور که در مغز بعضی ها هست) باید پول بدهید. اکنون دیگر طبیعت زیبا نیست، درختان زیبا نیستند بلکه باید آنها را تزئین کرد تا خوششان بیایند. مواد غذایی خوب از آن پولداران است و مواد غذایی بد و یا بنجل برای کم پولداران، و بی پولان هم جایشان زیر خاک است. حتی آب و یا هوای خوب از آن کسانی است که پول دارند. و آبی و یا هوایی که زیاد برای بدن خوب نیست و با انواع مواد شیمیایی به لجن کشانده اند از آن کسانی است که به اندازه اش پول می دهند. و اکثراً هم همین ها یی مریض می شوند که مواد غذایی، آب و یا هوای ناکامل و کثیف شده و یا شیمیایی نوش جان می فرمایند و امکانات درست ندارند و دکترهای تاجر و حکومتمداران و استثمارگران و متافیزیکان را خوشحال می کنند و چاقتر می کنند. دکترها و شرکتهای تولید دارو خیلی خوشحال می شوند وقتی که شماها مریض می شوید. چونکه با مریضی شما حال می کنند، با زجرکشی شما حال می کنند و بابدبختی شما خوشند و لبخند بر لب دارند. مطمعناً آنهایی که چنین مواد غذایی می خورند نمی توانند از نظر فیزیکی، بیولوژیکی و معنوی سالمتر باشند. مواد غذایی در رشد و تکامل انسان، چه فیزیکی، بیولوژیکی و یا معنوی بسیار تعیین کننده است. و تازه استثمارگران سبزیجات و میوه های خارج از فصلشان می خورند در صورتیکه دیگران باید منتظر فصل آنها شوند تا شاید چیزی گیرشان بیاید. استثمارگران هر موقع دلشان بخواهند می خورند و می خرند. تغذیۀ درست و سالم و مرتب همراه است با بهتر بودن، سالمتر بودن، شادابتر بودن و بچه های بهتر داشتن.

چرا انسان برای کار نکرده باید پول بدهد. برای زنده ماندن و حتی مردن هم پول بپردازد. برای غذا که بدنش از او تقاضا می کند باید پول بدهد. و یا اینکه برای آلت جنسی اش پول بدهد. چرا انسان باید وابسطه به یک عامل خارجی مثل پول و درواقع استثمار باشد.

کارگران و زحمتکشان، بدانید، زمانی که فکر کنید، مالکیت باید وجود داشته باشد، مطمئن باشید همان چیزی است که جنگلها، دریاها، خشکی ها، آسمانها، حیوانات، بردگان(هانطور که هم اکنون هستید) متعلق به شخصی و یا گروهی خواهید بود و یا به اسم(وطن) از آن شما و در واقعیت از آن استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان خواهد بود و برای استفاده کردن از آن باید پول بدهید و زجر بکشید و شما و بچه های شما بردگان آنها خواهید بود.

زحمتکشان، ای انسانها ؛ همانطور که می دانید با پول هر چیزی را می توان خرید و یا فروخت. حتی  چیزهایی که نه در تصور شما و نه در خواب شما و نه در فکر شما می گذرد. با پول می توان حتی قلب زندۀ یک بچۀ حتی تازه بدنیا آمده و و سالم و تندرست خرید. می توان هر چیزی را خرید و یا فروخت. و یا اینکه یک بچۀ زنده را فقط برای چشمهایش  می خرند و یا می دزدند و می فروشند. حتی مغز انسان زنده می خرند و می فروشند و یا اینکه عضو هایش را ارزان می خرند و یا «پیدا» می کنند  و گران می فروشند. حتی بچۀ ناقص الخلقه که مجانی بدست آورده اند و یا می خرند را در باغ وحش ها و در جاهای دیگر خرید و فروش می کنند و به نمایش می گذارند.

در جامعۀ استثماری، استثمار حکم می کند. و قوانین استثمار خودکارانه عمل می کنند و از عهدۀ استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان خارج است. و هیچ احدی قادر نیست جلوی آنرا سد کند. دولتمردان خود عامل استثمارند، بخاطر همین قادر نیستند جلوی آنرا بگیرند.

وطن درواقع کبابی است که بویش متعلق به خلق و کبابش متعلق به استثمارگران است.

ازدواج

همانطور که می دانیم، درواقع قبلاً مطرح کردیم، روابط جنسی یکی از حقوق طبیعی انسانی است که بدون آن وجود عینی ندارد. هر موجود زنده، در واقع هر ارگانیسم زنده (غیر از تک سلولیها) برای بوجود آوردن همنوع خود رابطۀ جنسی برقرار می کنند. این روابط جنسی هم در هر ارگانیسم زنده متفاوت است. رابطۀ جنسی حیات یک ارگانیسم زنده را تشکیل می دهد که خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد. روابط جنسی در انسان بصورت خاص دیگری انجام می شود. انسان برای بدست آوردن همنوع خود بخاطر سیستم بیولوژیکی زن و مرد مجبور است بارها روبط جنسی برقرار کند تا بتواندهمنوع خود را بوجود آورد. و همین بارها روابط جنسی برقرار کردن بهیچ عنوان ارادی نیست، بلکه بیولوژیکی است و خارج از ارادۀ انسان است. بلکه یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی-بیولوژیکی، نسان را وادار می کند که روابط جنسی برقرار کند. بهمان صورت هم در مورد بقیۀ حقوق طبیعی صدق می کند. به عنوان مثال یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی به انسان تحمیل می کند که غذا بخورد، بنوشد، تنفس کند، دفع کند و غیره و یا یک سری قوانین و مقولات دیالکتیکی ماهی را به آب تحمیل می کند. درواقع روابط جنسی انسان مثل وابستگی ماهی به آب است.

خود روابط جنسی بین انسان(منظور بین زن و مرد است) در انسان ها متفاورت است. در بعضی ها شدید و در بعضی ضعیف است. به همان صورت که تغذیۀ بدن انسان در بعضی ضعیف و در دیگری قوی و یا شدید تر است. و تازه زمان، مکان، حرکت، هوا، مواد غذایی و محیط مناسب زندگی و روابط اجتماعی در آنها تأثیر می گذارند. نکتۀ دیگر اینکه روابط جنسی انسان مثل بقیۀ حقوق طبیعی بدون تغییر و تحول به مشکلات سختی برخورد می کند. به عنوان مثال انسان قادر نیست یک نوع مواد غذایی را تا مدتی بیشتر برای خوردن ادامه دهد. مثلاً به مدت طولانی گوشت بخورد و یا فقط برنج بخورد و یا فقط نان بخورد، بلکه ناهنجاری ایجاد می شود و به سلامتی شخص لطمه وارد می کند. انسان برای داشتن سلامتی بهتر باید در تنوع غذا کوشش کند و متنوع بخورد. روابط جنسی انسان هم به همین صورت است. متنوع بودن در روابط جنسی نه تنها در سلامتی بلکه در رشد و تکامل انسان و حتی شناخت انسان تأثیر می گذارد. متنوع بودن روابط جنسی چیزی نیست که از مغز انسانها تراوش کند، بلکه یک عامل بیولوژیکی است. در طبیعت این تنوع به این خاطر انجام می شود که اگر در یک موجود زنده و یا ارگانیسم زنده اشتباه طبیعی رخ دهد و یا داده باشد، دیگری همنوع خود را بوجود آورد. درواقع سیستم بیولوژیکی به این گونه است. و منظورمان از تنوع آن است که روابط جنسی نباید اجباراً وابسته به یک جفت مشخص باشد. البته از نظر بیولوژیکی، بخاطر اینکه هر زنی و یا هر مردی متفاوت هستند، حتی در جنسیت. بلکه زنها و مردها آزادنه باهم روابط جنسی بر قرار کنند بدون اینکه یکی را وابسطه به دیگری کرد و یا چند تا را وابسطه به یک نفر کرد.

ولی در جامعۀ استثماری که می خواهند حقوق طبیعی انسان را زیر تسلط گیرند و بر حقوق طبیعی حکمروایی کنند که نمی توانند همه چیز کالا است. زنها کالا هستند، مردها کالا هستند ولی شکل کالا متفاوت است. ولی زنها به علت یک سری عوامل طبیعی و اجتماعی بصورت یک کالای مشخص برای مردها در آمده اند. انسانها(زنها و مردها) نتنها در جامعۀ استثماری آزاد نیستند که بصورت آزادانه و نه تحمیل و زور و فشار باهم رابطۀ جنسی برقرار کنند بلکه جلوی تنوع در روابط جنسی بین زنها و مردها را هم سد می کنند. در جامعۀ استثماری زنها و مردها خرید و فروش می شوند. جامعه به علتهایی (که در این قطعنامه نمی گنجد) یک زن و یا یک مرد را وابسطه به یک مرد و یا یک زن می کند که باید او را بخرد. داشتن فقط یک برده تقریباً از اوایل میلاد بوجود آمد و هنوز ادامه دارد. در بعضی از مناطق مردها خود را خدایان در مقابل تعظیم کنندگان می بینند و زنها برده هایی هستند که اگر تکان بخورند حتی تا مرگ کتک می خورند و هیچگونه آزادی ندارند، حتی در آشپزخانه. و حتی به عنوان انسان هم حساب نمی شود. البته تا اواسط همین قرن در بیشتر منطقه ها غیر از یکی دو جا حق رأی هم نداشته اند و اصلا آنها را آدم حساب نمی کردند و هنوز به حساب نمی آورند./ خریدو فروش زنها در گذشته علنی بود، ولی به مرور زمان بصورت ازدواج بروز کرد. ازدواج بدون پول، مالکیت و مبادله امکان پذیر نیست و با مشکل بسیار حل می شود و تازه زمانی به آن ازدواج می گویند که حکومت آنرا به رسمیت بشناسد و مهر خود را بر آن بزند، اگر نه ازدواج به حساب نمی آید. دو نفر می توانند باهم زندگی کنند ولی زمانی به آن ازدواج می گویند که حکومت دخالت کند. سازمانهای ثبت احوال و سند ازدواج قانونی است یعنی زیر نظر حکومت عمل می شود. و تازه فقط حکومت هم هست که آنرا قطع می کند که به آن طلاق می گویند. در طبیعت ازدواج بی مفهوم است، و فقط روابط جنسی است که مفهوم دارد. ازدواج زمانی وجود دارد که حاکمیت، عامل استثمار، آنرا به رسمیت بشناسد. در آن شکی نیست که حکومتمداران و متافیزیکان برای روابط جنسی هزاران قوانین و سنتها گذرانده اند، خارج از اینکه تصور کنند که روابط جنسی انسان خودقوانین و مقولات خاص خود را دارد و خودکار و خارج از ارادۀ آنها عمل می کند. و هیچ قانونی را جز قوانین خود نمی فهمد. ولی انسانها در اثر این بیماری اجتماعی(استثمار) می خواهد بر روابط جنسی تسلط پیدا کنند و آنرا به خواست خود در آورند. ولی انسانها باید بدانند که بدن انسان یک ارگانیسم زندۀ مستقل است که قوانین و مقولات دارد و بخاطر همین قوانین و مقولات هم هست که وجود عینی دارد. چیزی که خود قانون دارد، نمی توان به آن قانون تحمیل کرد. وابستگی ماهی به آب را نمی توان وابسته به پول، مالکیت، مبادله، حکومت، متافیزیک و یا استثمار کرد. و یا آنرا وابسته به سنت ها و فرهنگ ها  و یا هر چیز دیگری کرد. و در ضمن رابطۀ جنسی داشتن نه کثیف است و نه بد، هر چیزی می تواند کثیف و یا بد باشد اگر از حد و یا شکل منطقی(قوانین و مقولات) آن تجاوز کند.

البته جا دارد مطرح کنیم که به علت نادرست بودن روابط بین زن و مرد و جدایی آنها در اثر استثمار در مواقعی مردها با هم و زنها با هم روابط به اصطلاح(چونکه روابط جنسی فقط بین زن و مرد انجام می گیرد و باید بگیرد) جنسی بر قرار می کنند. حال کردن هم جنس با هم را روابط جنسی نمی گوییم. چونکه روابط جنسی بین زن و مرد بر اساس یک سری قوانین و مقولات عمل می کند و خارج از این قوانین و مقولات را هم بیماری می گوییم. در جامعۀ استثماری به علت جدایی بین انسانها به مردها و یا زنها تحمیل می کنند تا با مرد(یازن) دیگری به اصطلاح رابطۀ جنسی برقرار کنند و در مواقعی هم به افراطی، انسانها با حیوانات رابطه بر قرار می کنند. یک نکته را همیشه باید در نظر داشته باشیم که آلت جنسی مرد برای آلت جنسی زن و بلعکس ساخته شده و یا درواقع بوجود آمده. هیچ وقت آلت دفع انسانی برای آن نیست و بوجود نیامده که چیزی در آن وارد شود. هر پدیدۀ زنده یک روند تاریخی- منطقی دارد، هر عاملی و یا هر پدیدۀ دیگری که جلوی این روند را سد کند و یا بگیرد را بیماری می گوییم. برای طبیعت نمی توان قانون وضع کرد و یا آنرا وابسطه به احساسات و علاقه و سنت ها و یا وابسته به قوانین حکومتمداران و متافیزیکان کرد. نمی توان برای وابستگی ماهی به آب قانون وضع کرد.

در جامعۀ استثماری است که زنها و مردها اشتراک کسانی هستند که پول بپردازند و هیچگونه آزادی ندارند، و حق تصمیم گیری ندارند و درواقع کالا هستند. حکومتمداران و متافیزیکان و استثمارگران یک زن و یا یک مرد روبنایی و چندین زیر بنایی دارند. آنهایی که پول بپردازند کارشان شرعی(قانون دولتی و متافیزیکی) است. در جامۀ استثماری فقط استثمار است که تصمیم می گیرد. انسانها هزاران عمل غیر طبیعی بر علیه آلت جنسی زن و مرد کرده اند و می خواستند بر آن تسلط پیدا کند و هنوز ادامه می دهند البته بدون هیچگونه نتیجه ای. خارج از این تصور که هیچ احدی قادر نیست بر حقوق طبیعی تسلط پیدا کند، چونکه خود علکی بوجود نیامده و خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد. و اینکه وابستگی مرد به زن و بلعکس یک وابستگی طبیعی است.

هر ارگانیسم زنده و بخصوص انسان مراحل مختلفی را با حقوق طبیعی خود می گذراند. مرحلۀ قبل از ارضاء حقوق طبیعی و دیگری مرحلۀ بعد از آن است. بستگی به آن دارد که مجموعۀ شرایط فیزیکی(بیولوژیکی) و معنوی(شناخت) چگونه باشد تا یکی مثبت و دیگری منفی در آید. که وابسطه به یک سری قوانین و مقولات بیولوژیکی و در واقع دیالکتیکی هستند.

درواقع بایستی زن و مرد با شناخت و احتیاج با هم آزادانه و با جذب همدیگر روابط جنسی برقرار کنند. نمی توان بر روی قوانین طبیعت قانون وضع کرد. رابطۀ زن و مرد جذب همدیگر، همبستگی همدیگر و همیاری همدیگر است. آنهم بدون زور، فشار، دروغگویی، پول، مالکیت و قدرت است. ولی در جامعۀ استثماری بخاطر نبود روابط منطقی(منظور طبیعی-علمی است) بین جنسهای مخالف نا هنجاری وجود دارد که از طریق فقط پول حل می شود.

در جوامع به اصطلاح کمونیستی

در کشور های سوسیالیستی استثمار ازبین نرفت و هدف هم از بین بردن استثمار نبوده است. درواقع استثمار تغییر چندانی نکرد، بلکه استثمارگران و استثمارشوندگان تغییر کردند.

عامل بوجود آوردن استثمارگران و استثمارشوندگان، استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله است. استثمار هم در اثر دو عامل تعیین کننده بوجود آمد، یکی کمبود و یا نبود حقوق طبیعی و دیگری نبود و یا کمبود شناخت، که آنرا وارد روابط بین انسانها کرد.

استثمار یک نوع روابط بین انسانها است که نا خودآگاهانه آنرا انجام می دهند. چونکه انسانها براساس روابطی که دارند آموزش می بینند و همان می کنند که جامعه به آنها داده است. درواقع در جوامع به اصطلاح کمونیستی(منظور آن است که حکومت در دست احزاب کمونیستی بوده) نه پول، نه مالکیت، نه مبادله، نه حکومت، نه طبقات و نه متافیزیک از بین رفتند و تغییر چنانی نکردند. نکتۀ دیگر اینکه با تغییر و یا از بین بردن حکومت استثمار از بین نمی رود و حتی تکان هم نمی خورد، چونکه استثمار در روابط بین انسانها موجود است و حکومت عامل استثمار است.

با تظاهرات، با اعتصابات، با مبارزۀ مصلحانه و با مبارزۀ سیاسی(منظور نفوذ کردن در حکومت است) و غیره در استثمار هیچگونه تأثیر و تغییری ایجاد نمی کند. فقط تأثیر در بعضی استثمارگران و بعضی حکومتمداران می گذارد. با کشتن، زندانی کردن، شکنجه کردن، اعدام کردن و با بستن گوشها، چشمها و دهان استثمار از بین نمی رود. استثمار شخص نیست بلکه یک نوع روابطی است که انسانها خودکارانه برقرار کرده اند و درواقع وجود دارد و یا برقرار می کنند. با ازبین بردن کاغذها که از نابودی جنگل بدست می آیند استثمار از بین نمی رود و فقط استثمارگر تغییر می کند. حکومت سوسیالیستی و استثمار شدنی نبود، نیست و نخواهد بود و باید از بین می رفتند، همانطور که از بین رفتند. استثمار حتماً باید استثمارگر و استثمارشوند و حکومت مناسب خود را بوجود آورد. با ازبین بردن طبقات هم استثمار از بین نمی رود بلکه باز آنها را بوجود می آورد. وجود حکومت کارگری و استثمار در شوروی شدنی نبود و نیست و در کوبا هم شدنی نیست. درضمن استثمار با دمکراسی رابطۀ تنگی دارد. دمکراتیک ترین حکومتها(از هر دوجنبۀ منفی و یا مثبت آن) نمی توانند استثمار را ازبین ببرند. چونکه دمکراسی بدون حکومت بی مفهوم است و دمکراسی نمی شود.

کمونیستها، جامعۀ سوسیالیستی را بر اساس مالکیت سوسیالیستی  و یا مالکیت اجتماعی و یا مالکیت دولتی و بدون طبقه در نظر گرفته بودند. خود جامعۀ سوسیالیستی همیشه در عمل چیز نا مشخصی بوده، چونکه مالکیت چه اجتماعی و چه فردی و یاخصوصی آن چیزی جز مالکیت نیست و مالکیت یک مفهوم استثماری است(به بخشش مراجعه شود). مالکیت از آن کسانی است که آنرا در اختیار دارند و آنهم در عمل و نه در حرف و ظاهر. وقتی به چیزی مالکیت می گوییم که از آن کسی و یا کسانی است و از آن دیگری و یا دیگران نیست و می توان آنرا خریدو فروش کرد.  حکومت خود ساختار استثمار است و به شکل  استثماری عمل می کند. و درضمن طبقات را استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله بوجود می آورد. و با ازبین بردن یک طبقۀ آن طبقات از بین نمی روند بلکه آنها را باز بوجود می آورد. مخصوصاً اینکه کسی اصلاً بفکر طبقه بندی علمی جامعه نیافتد و تازه کشور خود یک مفهوم استثماری است. یعنی اینکه کشور برای استثمار بوجود آمده، سازمان داده شده و می شود و براساس استثمار حرکت می کند. اگر نه زمین، هوا، آب، گیاهان و حیوانات و یا هر چیز دیگری نمی تواند مالکیت باشد مگر با نیروی حکومتی. کشور از آن هیچکس نیست. تقسیم کردن کرۀ زمین و آنرا مالک شدن فقر انسانی است، درک عقب افتاده است. کرۀ زمین و هر چیزی که در آن است از آن هر موجودی است که برروی آن زندگی می کند و بوجود می آید و در هر کجای این زمین می خواهد باشد و به هر شکل، رنگ و بویی هم که می خواهد باشد.

مالکیت وپول و مبادله در کشورهای سوسیالیستی از بین نرفتند. در واقع استثمار تکان نخورد. حکومت به هر شکل آن عامل استثمار است. یکی از اشتباهات بزرگ و تاریخی جنبش کمونیستی نبود طبقه بندی علمی جامعه بوده و هنوز هست. که از طریق آن به نتیجۀ این قطعنامه می رسیدند. مهم نیست، تجربۀ تاریخی است. می بایستی اشتباهات رخ می داد تا به نتیجۀ بهتری می رسیدیم. با تغییر حکومت و یا رفرم در درون حکومت و یا از بین بردن حکومت، استثمارگران و طبقات و عوامل دیگر استثمار از بین نمی روند و اگر از بین بروند به مرور زمان بوجود می آیند. استثمار با حکومتی مثل شوروی و امثال آن شدنی نیست و باید از بین برود و از بین رفت. چونکه استثمار که به رشد و تکامل و تمرکز خود فکر می کند و می سنجد، نمی خواهد که حکومتی جلوی پایش سنگ به اندازد.

چیزی که کمونیست ها در گذشته و هم اکنون به آن توجه نمی کنند آن بود که استثمار یک نوع بیماری اجتماعی است که طبقات و مبارزۀ درون اجتماعی را بوجود می آورد. و با «مبارزۀ طبقاتی» استثمار از بین نمی رود و تغییر شکل چندانی نمی کند و باز به حالت اول بر می گردد. حتی با گرفتن قدرت در دست طبقۀ محروم باز استثمار از بین نمی رود. برای همین کشورهای سوسیالیستی شدنی نبود و نیست. درواقع سوسیالیسم شدنی نیست.

اینجا باید مطرح کرد که کمونیستها، طبق نظریۀ مارکس، جامعه و درواقع فرماسیون های اقتصادی را به پنج دوران تعیین کرده بودند ؛ کمون اولیه، برده داری، فئودالی، سرمایه داری و سوسیالیستی. ولی با اجازۀ این بزرگان جنبش کمونیستی ما تاریخ جوامع انسانی را به یک روند و یا دوران تقسیم می کنیم. قبل از هر چیزی، در تمام دورانهای مطرحه از طرف مارکس، استثمار وجود عینی داشته است. یعنی اینکه پول، مالکیت و مبادله و یا تجارت و حکومت(دولت، مراکز اداری، قضایی، نظامی، انتظامی، کنترل، خبری، خبرچینی و غیره) وجود داشته اند. اینجا انتقاد به مارکس مطرح نیست بلکه ما در اینجا عرصۀ دیگری از بینش علمی را مطرح می کنیم. اشتباه خواهد بود که این قطعنامه در مقابل مارکس قرار گیرد.

استثمار خود یک روند رشد و تکامل و تمرکز دارد ولی تضاد با حقوق طبیعی و رقابت که تولید بحرانها و تورم ها می کند باعث انفجار در درون آن می شود. یعنی به یک حد از رشد و تکامل و تمرکز می رسد که نمی تواند ادامه بدهد و منفجر می شود. و مرحلۀ بعد از انفجار و دوباره رشد و تکامل. یعنی استثمار روند زندگی دارد که به دوران نشان داده شده. استثمار فقط به پول بیشتر، به مالکیت بیشتر و مبادلۀ بیشتر می سنجد و فکر می کند. و بخاطر همین هم می گوییم که انسان در جهت نابودی نسل بشر در حرکت است. عامل تعیین کننده در این روند خود بیماری(استثمار) است. که در فصل گذشته مطرح کرده ایم.

حقوق طبیعی مالکیت نیست، بلکه هستی یک موجود زنده است. درصورتیکه مالکیت هستی انسانی نیست و شخص خود را در آن بیگانه می بیند و می تواند از سر رها کند. مالکیت زمانی است که شخص و یا اشخاص بیشتر از حقوق طبیعی خود دارند که در مقابل دیگری علم می کنند و می توانند آنرا بفروشند و یا مبادله و یا معادله کنند، چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت فرقی نمی کند. مالکیت در طبیعت بی مفهوم است(البته درست است که مالکیت را هم حتی برای حقوق طبیعی بکار می برند اگر نه دو پدیدۀ متفاوت و متضاد هستند) حقوق طبیعی دزدی نیست در صورتیکه مالکیت دزدی است. مالکیت حقوق طبیعی نیست. مالکیت را چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت می توان تصاحب شد و به دیگری در مقابل چیزی داد. مالکیت بدون حکومت بی مفهوم است، چه در کوچکترین مقدار آن و یا بزرگترینش. حکومت عامل نگهداری، امنیت، رشد، تکامل  و تمرکز مالکیت است. مالکیت بدون پول و مبادله بی مفهوم است.

دمکراسی هم خود یک مقولۀ استثماری است. دمکراسی بدون حکومت، دمکراسی نیست. و هر حکومتی، چه سرمایه داری آن و یا سوسیالیستی، و یا دمکراتیک آن خارج از دمکراسی نیستند. با شناخت از این قطعنامۀ هم یاران(کمونیسم) است که مطرح می شود که سوسیالیسم آنطوری هم که بزرگان جنبش کمونیستی مطرح می کردند شدنی نبود و نیست. این هیولای استثمار قادر است که تمام سرزمین اتحاد شوروی را یکجا حراج کند و همانطور کرده است. قادر است حکومت کارگری و ضد استثماری و یا سرمایه داری و به اصطلاح کارگری را سرنگون کند. درواقع کمونیستها قبلاً در فکر از بین بردن هرم اجتماعی، بطور مشخص طبقات بودند و هستند. و معتقد بودند که طبقات باهم در جنگند. در صورتیکه این هرم خود ساختۀ چیز دیگری است که به آن استثمار می گوییم. حتی اگر هرم اجتماعی را از بیخ و بن براندازیم، باز استثمار هرم و یا جامعۀ طبقاتی را بوجود می آورد. با نابودی استثمار است که هرم و یا درواقع طبقات خودبخود نابود می شوند و از بین می روند. همانطور که در شوروی طبقات دوباره بوجود آمدند و در مناطق دیگر هم خواهد شد. چونکه عامل بوجود آورندۀ طبقات یعنی پول، مالکیت و مبادله وجود دارند. در کشورهای سوسیالیستی نه پول و نه مالکیت از بین رفتند و نه مبادله، و تازه مالکیت بزرگ هم دولتی شد. مالکیت دولتی، مالکیت متعلق به تودۀ مردم نیست بلکه از آن شاید آب نبات چوبی گیر آورند و تازه.

درضمن جامعه بهیچ عنوان خودبخود به کمونیسم نمی رود. احتیاج شدید به طبقه بندی علمی از طریق اصول علمی دارد.هر حرکت آن باید حساب شده و شناخته شده و تجزیه و طبقه بندی شده باشد. در هیچ یک از مقاطع تاریخ بشریت جامعه بهتر نشد، طبق گفتۀ جنبش کمونیستی، بلکه بدتر شد. در صورتیکه می بایستی طبق گفته های آنها بهترتر می شد. تصور اینکه برده داری و یا فئودالی و بعد سرمایه داری نسبت و یا در رابطه با فرماسیونهای گذشتۀ خود نقش مترقی تری داشته است باطل است و اشتباه بزرگی مرتکب شده ایم. دولتهای دمکراتیک(منظور دولتهایی است که منافع قشر وسیع تری از توده ها را تأمین می کنند) حتی قبل از میلاد هم وجود داشته اند و نتوانستند به مدت زیادی دوام آورند. در جامعۀ استثماری کنونی هم وضع بهمین منوال است. دولتهایی که فکر می کنند می توانند بهتر عمل کنند به نا کجا آباد می روند. حتی اگر کمونیستها در رأس آنها قرار گیرند. چونکه استثمار آنها را دیر و یا زود از بین می برد. البته باید گفت که برده است و خواهد برد. بخاطر اینکه برای ازبین بردن این بیماری نباید شکل سازمانی آنرا عوض کرد، یعنی اینکه فقط حکومت و یا دولت را عوض کرد و بعضی از سرمایه داران بزرگ و یا استثمارگران بزرگ و مالکان بزرگ را بر انداخت و یا همۀ استثمارگران را از بین برد و بعضی از خاستهای مردم را تأمین کرد. بلکه باید استثمار از بین برود. یعنی اینکه باید پول، مالکیت و مبادله زوال یابد، و برای زوال آن، روابط هم یاران و یا کمونیستی جانشین شود، یعنی تولید جانشین شود. رجوع شود به بخش آن.

درواقع طبق گفتۀ دیگران بعد از دمکراسی خلقی جامعه باید به سوسیالیسم برود و جامعۀ سوسیالیستی در چارچوب دمکراسی خلقی به کمونیسم برود. که اینها شدنی نیستند چونکه علمی نیست بلکه ذهنی است و برای همین هم نشد و نمی شود و نخواهد شد. بخاطر اینکه استثمار یک نوع بیماری اجتماعی است. که با ازبین بردن استثمار جامعه عوض می شود و نه با تغییر سطحی و نه با دمکراسی هر چه بیشتر جامعه.

انسان به علت نبود و یا کمبود شناخت و حقوق طبیعی پا به عرصۀ استثمار گذاشت. یعنی اینکه استثمار وارد جامعه شد. و تنها در اثر شناخت است که می توان این بیماری اجتماعی را از بین برد. برای نابودی استثمار باید عواملی که استثمار را بوجود آورده را از بین برد اگر نه دولت و درواقع مجموع حکومت خود عاملهای پول، مالکیت و مبادله هستند. جنگ و دعوا کردن احزاب کمونیست برای دولت، استثمار ازبین نمی رود و نخواهد برد. ساختن کمونیسم، یعنی اینکه ساختن روابط سالم بین انسانها و درواقع جامعۀ بدون استثمار فقط با شناخت و آگاهی بدست می آید و آنهم شناخت اکثریتی از انسانها میسر است. و نبود شناخت کافی با رشد و تکامل  هرچه بیشتر ویروس مصادف است که چیزی جز نابودی بشر نیست. پس برای شناخت انسانها و درواقع اکثریت بیشتری از انسانها بر روی زمین از استثمار این بیماری جامعۀ بشری هرچه بیشتر و بیشتر باید کوشید و کمونیسم را شناساند.

باید در نظر داشت که حتی اگر استثمار این بیماری اجتماعی را ازبین ببریم ولی چیزی جای آن نداشته باشیم، باز جامعه به استثمار برمیگردد. نابودی بیماری اجتماعی باید با شناخت باشد، مثل هر بیماریی، و چیزی را هم که می خواهیم جای آن بگذاریم و درواقع باید باشد هم باید با شناخت علمی و درواقع منطقی باشد. با نابودی پول، مالکیت و مبادله استثمار دوباره بر می گردد مگر جای آنها را با تولید پر کرد و مراکز تولیدی را مستقل کرد. رابطۀ انسانها را بر اساس تولید سازمان داد و بوجود آورد تا استثمار زوال یابد. رشد تدریجی کمونیسم زوال تدریجی استثمار تا نابودی آن است.

جا دارد مطرح شود که احزاب کمونیست را فساد گرفته است. علت این فساد هم خود استثمار است. چونکه احزاب کمونیست نه علمی و نه براساس اصول علمی عمل می کنند و در ضمن ساختار احزاب کمونیست هیرارشی است که این یکی را سیستم(روابط) استثماری است که تحمیل کرده و می کند(رجوع شود به بخش سازمان). آنها بجای مبارزه برای از بین بردن طبقات و یا هرم اجتماعی بایستی استثمار را هد ف گیرند و یا ازبین ببرند و یا می بردند. چونکه عامل بوجود آوردندۀ طبقات استثمار است. با بوجود آوردن حکومت کارگری و گسترش دمکراسی، استثمار از بین نمی رود و دوباره طبقات و یا هرم اجتماعی را بوجود می آورد. همانطور که در شوروی و دیگر کشور های سوسیالیستی بوجود آورد. اگر همۀ سرمایۀ استثمارگران را به استثمارشوندگان بدهیم بهیچ عنوان استثمار ازبین نمی رود، و باز استثمارگران بوجود می آیند و بلعکس. حتی اگر اقتصاد(حرکت پول، مالکیت و مبادله) کشوری و یا منطقه ای و یا حتی کرۀ زمین را سوسیالیزه کنیم، یعنی طبق قانون از آن خلق باشد، باز استثمار از بین نمی رود. خارج از اینکه چنین عملی اصلاً شدنی نیست. درواقع باید گفت که با مالکیت سوسیالیستی استثمار ازبین نمی رود، بلکه در دراز مدت و یا کوتاه مدت طبقات ایجاد می شوند و استثمار هم حکومت مناسب خود را جایگزین می کند. حکومتهای دیکتاتوری مناسبترین حکومتها برای استثمارند و هاری استثمار را بخوبی نشان می دهند و به رشد و تکامل و تمرکز آن فعالترند. یک حکومت دیکتاتوری پرولتاریایی برای استثمار مناسب تر از حکومتهایی است که انسانهای بیشتری در آن دخالت کنند. چونکه در دیکتاتوری رقابت کنندۀ زیادی(مزاحم) وجود ندارد و اینکه چارچوب را برای حقوق طبیعی هم تنگ تر می کند. درواقع درگیری های شدید در رأس دولت و بقیۀ مراکز دولتی را بسیار بسیار کمتر می کند.درواقع جامعه (هیرارشی) را مثل ارتش یک دست می کند. زمانی طبقات از بین می روند که استثمار از بین برود، که با از بین رفتن آن حکومت( یعنی دولت، مراکز اداری، ارگانهای نظامی، انتظامی، نگهبانی و غیره و غیره) خود بخود ازبین می روند. چونکه بی فایده می شوند.

تصور اینکه پول، مالکیت و مبادله از بین برود، در مغز کسی نمی گنجد و نمی گنجید. ولی شدنی است و به راحتی هم شدنی است و باید بشود، اگر به همنوع خود و به طبیعت فکر می کنیم. و اینکه دوست نداریم که مثل ما و گذشتۀ ما زجر بکشند. انسانها را دریابیم، طبیعت را دریابیم و عشق را جایگزین کنیم.

در تاریخ بشریت هیچ وقت جنبش های بزرگی بر علیه استثمار بوجود نیامد. حتی کمونیستها در گذشته استثمار را هدف خود نگرفته بودند و هنوز هم ندارند. با از بین بردن طبقات و یا جنگ طبقاتی استثمار ازبین نمی رود بلکه با ازبین رفتن استثمار طبقات نه تنها ازبین می روند بلکه خود بخود از بین می روند0 در واقع بی مفهوم می شوند.

کارگران، زحمتکشان، استثمارشوندگان ؛ حکومتمداران، استثمارگران و متافیزیکان بخاطر اینکه نمی توانند و نمی خواهند مشکلات جامعه، مثلا مشکل جمعیت کرۀ زمین را حل کنند  تنها به این نتیجه می رسند و خواهند رسید که آنها را باید به اشکالی ازبین برد. شما از یک طرف بچه و یا همنوع و عزیز بدنیا می آورید که استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان از طرف دیگر از بین ببرند. مطمئناً جمعیت بیش از حد زیاد برروی زمین ناهنجاری های زیادی را تولید خواهد کرد. مطمئناً و حتماً انسانها را نابود خواهند کرد، چونکه راه حل دیگری به مغز علیلشان نمی رسد و نخواهد رسید. یا از طریق بمب های هسته ای، انفجاری، یا اینکه از طریق مواد شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، مثل ایدز، مواد مخدر، جنگهای منطقه ای و یا جنگ قبایل و مذهب و ملی گرایی را دامن خواهند زد که می زنند و آخرین تراژدی های بشریت را بوجود خواهند آورد. این استثمارگران قادرند بعضی از امراض نابودی بشر را شیوع دهند و مراکز خبری و طلاعاتی را هم در دستهای خود متمرکز دارند و شماها فقط کشته شدگانید.

تنها چیزی که استثمار را از بین می برد شاخت علمی و تأمین حقوق طبیعی است. شناخت در اینجا هم هانطور که گفتیم از قوانین و مقولات و اصول علمی است. و همین شناخت هم هست که اورا پایدار نگه می دارد. شناخت است که حتی حقوق طبیعی اش را راحتتر می کند. انسان علم را دریافت و تنها علم است که او را نجات خواهد داد، درواقع انسان به واقعیت عینی خارج از ذهن(علم) رسید و همان هم هست که انسان را از هر مشکلی نجات خواهد داد. علم همان منطق است و منطق همان علم یعنی قوانین و مقولاتی است که خارج از ارادۀ انسان خودکار عمل می کنند. مثل مثلاً وابستگی ماهی به آب و یا وابستگی انسان به اکسیژن و غیره.

حقوق طبیعی همانطور که گفتیم یعنی هوا، آب، تغذیه، دفع، خواب، استراحت، تفریح، مکان، رواط جنسی، پاکیزگی، سلامتی، محیط مناسب زیست، رشد و تکامل و تجزیه و تحلیل، حق تفاوت چه از لحاظ شکل، بو و رنگ، حق استقلال و حق اشتباه و غیره. در واقع هستی موجودی مثل انسان وابسته به حقوق طبیعی است و بدون آن وجود عینی نمی تواند داشته باشد و به عبارت دیگری زندگی انسان بدون آن و یا کمبود آن امکان پذیر نیست. انسان برای اینکه بتواند به حقوق طبیعی خود برسد باید تولید کند و تولید بدون کار هم مطمئناً امکان پذیر نیست. انسان به تنهایی قادر به تولید هم نیست. تولید امری است جمعی. درواقع انسان به جامعه وابسته است و جامعه هم به انسان وابسته است. در جامعۀ استثماری انسانها فقط وابسته به جامعه هستند، در صورتیکه جامعه به انسان نه تنها احترام نمی گذارد بلکه اورا زجر می دهد، شکنجه می دهد و یا نا گهانی نیست و نابود می کند و غیره. و تازه انسان برای بدست آوردن حقوق طبیعی خود به آزادی احتیاج دارد که جامعه آنرا سد می کند. با وجود این هیچ عاملی نمی تواند  و نتوانسته و نخواهد توانست جلوی این آزادی را بگیرد. انسانها در حقوق طبیعی هیچ فرقی باهم ندارند. چونکه هستی موجود زنده است. چه استثمارگر آن و یا استثمار شوندگان آن، ولی همین عامل پول، مالکیت و مبادله است که انسانها را از هم جدا کرده و یک عده را دارا و بقیه را ندار و یا کم دارا بوجود آورده است. یک شخص دارا زادۀ سیستم استثماری است، بهمان صورت هم یک زحمتکش و یا ندار زادۀ همان سیستم است. انسان در هر جایی انسان است ولی تنها چیزی که باعث تفاوت آنها می شود پول، مالکیت و مبادله است0 با نابودی سرمایه دارن، استثمارگران و یا داراها و مرفه هان جامعه از دست استثمار رها نخواهد شد و نمی شود و آنها را باز دوباره بوجود می آورد. و بر عکس هم صدق می کند، با کشتن و نابود کردن فقرا ، زحمتکشان، استثمارشوندگان، گرسنگان و یا تعظیم کنندگان، همانطور که کرده اند، استثمار از بین نمی رود. درواقع برای نابودی بیماری نباید بیمار را کشت و نابود کرد بلکه باید بیماری را قلع و قم کرد. از بین بردن بیماری هم احتیاج به شناخت علمی دارد و هم به زمان و هم به شیوۀ مداوا دارد که خارج از شناخت علمی امکان پذیر نیست.

حقوق طبیعی انسان یک روند تاریخی منطقی دارد ولی وابسته به یک عامل خارجی است که جلویش سد می شود که تا این عامل حل نشود نمی تواند روند خود را طی کند و درومواقعی باعث نابودی اش می شود. آن عامل استثمار است. استثمار حقوق طبیعی نیست و با حقوق طبیعی هم بیگانه است و فقط هم در جامعۀ انسانی است که وجود دارد و مفهوم دار شده است. اگر نه از حیوانات نمی توان برای غذا خوردن و یا جابجا شدن و تنفس کردن و غیره پول گرفت. همانطور که گفتیم انسان وابسته است به حقوق طبیعی، برای آن نباید ارزش(پولی، ملکی) تعیین کرد و نمی توان کرد. استثمار در روابط بین انسانها است که وجود دارد، روابط  غیر استثماری را کمونیسم می گوییم. درواقع جامعۀ کمونیستی جامعه ای است که در آن نه استثمار وجود دارد و نه عاملهای استثمار که قبلاً بیان کرده ایم.

استثمار را نمی توان از بین برد بخاطر اینکه نه انسان است و نه شئی، بلکه یک پدیده است. نمی توان با از بین برد حکومت و یا تغییر آن و یا طبقات، استثمار را از بین برد. فقط می توان با از بین بردن طبقات و تغییر حکومت در آن اختلال وارد کرد، یعنی اینکه آنرا مختل کرد. در هر صورت چه در کوتاه مدت و یا دراز مدت اشکال طبقاتی خاص خود و حکومت خاص خود را بوجود می آورد. با ازبین بردن انسان هم از بین نمی رود، مگر نسل بشر نابود شود.

یک پدیده را با جایگزین کردن یک پدیدۀ دیگر و مناسب می توان ازبین برد، درواقع زوال می یابد. درواقع روابطی که می بایستی وجود داشته باشد باید بوجود آید و یا ظاهر کرد، چونکه وجود دارد تا استثمار از بین برود و به بیان بهتری، زول یابد و خودبخود از بین برود. به عبارت دیگری با از بین رفتن محیط و تغذیۀ استثمار و بوجود آوردن روابط تولیدی استثمار از بین می رود، یعنی زوال میابد.

عصر جدیدی با این قطعنامۀ هم یاران بوجود می آید و گذشته را به تاریخ می سپارد.

همبستگی، هم یاری و همکاری و همدردی در بین انسانها وجود دارد، که قادر است استثمار را از بین ببرد. و آنهم از طریق شناخت علمی. آنها چیزی جز عشق واقعی نیستند. این آن چیزی است که کمونیسم و یا جامعۀ هم یاران می نامیم.

جامعۀ هم یاران

 و یا  

کمونیسم

همانطو که مطرح کردیم و می دانیم تولید هستی موجودی بنام انسان است. درواقع انسان بدون تولید وجود عینی نمی تواند داشته باشد. و به عبارت دیگری، انسان برای بدست آوردن حقوق طبیعی باید تولید کند. حقوق طبیعی انسان وابسته به تولید است و تولید هم باید وابسته به حقوق طبیعی باشد. در صورتیکه در جامعۀ استثماری نه تنها حقوق طبیعی وابسته به استثمار، یعنی پول، مالکیت و مبادله است بلکه حتی خود تولید هم وابسته به استثمار است. و اینکه رابطۀ بین حقوق طبیعی و تولید و توضیع را هم استثمار است که تعیین می کند.

درواقع بجای اینکه روابط بین انسانها بر اساس تولید و یا حقوق طبیعی باشد بر اساس استثمار پایه ریزی شده و یک ساختمان عظیم، عظیم و پیچ در پیچی را بوجود آورده است.

انسانها برای اینکه بخورند، بنوشند، تنفس کنند، زندگی کنند، سالم باشند، بدنیا بیایند، بمیرند و غیره و غیره، وابسته به استثمار هستند، یعنی اگر پول نداشته باشند هیچ ندارند، چونکه حتی برای مردنشان هم به پول احتیاج است. و برای اینکه به استثمار دست یابند مجبورند بر اساس استثمار باهم رابطه برقرار کنند اگر نه دستشان به پول نمی رسد. در واقع روابط بین انسانها می بایستی بر اساس حقوق طبیعی انسان پایه ریزی می شد، همانطورکه می بایستی باشد، همانطورکه در طبیعت وجود داشته و دارد. بوجود آوردن منطقی آن باعث از بین رفتن خودبخودی استثمار می شود.

استثمار شخص نیست، گروه نیست، بلکه یک نوع رابطه است. و برای اینکه چنین رابطه ای از بین برود باید روابط تولیدی بوجود آید، یعنی روابطی که براساس حقوق طبیعی انسانی است برقرارشود. و تنها چنین روابطی است که قادر است انسان را از شر استثمار برهاند. به عبارت دیگری تولید مادی و معنوی، یعنی شناخت علمی است که قادر است استثمار را از بین ببرد.

حقوق طبیعی خود قوانین و مقولات خاص خود دارد و هیچ قانونی جز قوانین خود را نمی فهمد و نمی پذیرد. پس باید روابطی بوجود آید که بر اساس همان باشد. روابطی که در حقوق طبیعی نهفته است.

استثمار در گذشته به دو علت بوجود آمد و با همین دو علت هم پایدار است. یکی نبود و یا کمبود امکانات برای بدست آوردن حقوق طبیعی، و دیگری نبود و یا کمبود شناخت علمی است. ولی اکنون همه چیز تغییر کرده است. و انسان، درواقع جامعه، هم امکانات دارد و هم شناخت علمی، که هردو در دستهای استثمار است.

همین رابطۀ غیر استثماری، یعنی روابطی که بر اساس حقوق طبیعی و یا تولیدی است را کمونیستی(جامعۀ هم یاران) می نامیم. که خارج از قوانین و مقولات علمی عمل نمی کند. استثمار یک نوع پدیده است و کمونیسم هم یک نوع پدیده است. برای جای گزین کردن این یکی برنامۀ  با نظمی وجود ندارد، مثل هر پدیدۀ دیگری، بلکه یک مجموعه عوامل و درواقع برنامه ها و یا قوانین وجود دارند که باید رعایت شوند. که بدون آنها جامعۀ کمونیستی امکان پذیر نیست و درواقع شروع و پایانی ندارد. این عوامل یک سری قوانین و مقولات و اسلوبهایی «دیالکتیک» هستند که خارج از ارادۀ انسان وجود دارند، فقط باید آنها را جهت داد.

جامعۀ هم یاران(کمونیستی) وابسته است به :

استقلال مراکز تولیدی که مستقیماً با حقوق طبیعی در رابطه هستند. تجمع و زندگی در این مراکز تولیدی. تقسیم بندی و طبقه بندی علمی جامعه و تولید و توضیع.

جامعۀ هم یاران دو هدف اصلی  و مهم در پیش پای خود دارد ؛ یکی نگه داری هم نوع(هرکی که می خواهد باشد و به هر شکل، رنگ و بویی که می خواهد باشد)، و دیگر کمک به طبیعت(هرجا که می خواهد باشد).

تا جایی تولید می شود که احتیاجات انسانی تأمین شود، بدون اینکه  تغییر و تحولاتی مشخص در طبیعت ایجاد شود. انسان از طبیعت استفاده می کند و نه اینکه آنرا تغییر دهد و یا نابود کند. و منظور از استقلال هم یعنی اینکه مراکز  تولیدی  بتوانند روی دوپای خود به ایستند، بدون اینکه وابسته به پول، مالکیت و مبادله باشند. یعنی اینکه مراکز تولیدی و تولید کنندگان به راحتی بتوانند زندگی کنند. هر چیزی به شیوۀ علمی و یا راه و روش و اسلوب علمی انجام می شود. درواقع استفاده کردن از شیوه و اسلوب علمی در تمام زمینه ها است. در چنین جامعه ای فقط قوانین و مقولات علمی هستند که تصمیم می گیرند. نه شخص تصمیم میگیرد و نه گروه و نه اکثریت و نه اقلیت و درواقع منطق است، علم است که تصمیم میگیرد. همه در تولید شرکت می کنند و درواقع همه برای همه کار و زحمت می کشند. اینجا دیگر به اضای چیز داده شده چیزی در مقابل گرفته شود وجود ندارد و تازه در چنین جامعه ای هیچ احدی بیشتر از حقوق طبیعی خود ندارد و نباید داشته باشد. چونکه حیوانات و گیاهان هم در آن سهم دارند. اگر نه دزدی است.

تولیدهایی که استفادۀ فردی می شوند برای هر فردی تولید می شوند و تولید هایی که استفادۀ جمعی دارند به اندازه ای که جمع به راحتی بتواند استفاده کند تولید می شوند. باید به اندازۀ کافی بوجود آورد تا همه بتوانند به راحتی استفاده کنند.

زمین و زمان از آن کسی نیست. و اگر از آن همۀ انسانها است، پس باید از آن همۀ موجودات زنده، چه حیوانی و یا گیاهی، باشد. زمین و زمان، به هر شکل و قیافه و رنگ و بویی که می خواهند باشند مالکیت نمی شناسند و خرید و فروش هم نمی شوند. درواقع خریدو فروش مسخره است.

هر چیزی که تولید می شود و یا بوجود می آید و یا ساخته می شود، باید به اندازه ای باشد که احتیاجات هر شخص در جامعه را بر آورده کند. فقط احتیاجات مادی نیستند بلکه احتیاجات معنودی هم هستند. چیزی نه برای پول و مالکیت بوجود می آید و یا تولید می شود ، نه ساخته می شود و نه تقاضا می شود و نه محیط آنرا فراهم می آورد.

در چنین جامعه ای یک نفر بفکر جمع، برای جمع و بخاطر جمع زندگی می کند و تولید می کند و پیکار می کند. و جمع هم برای جمع. و به عبارت دیگر، من بکارم، هم کاری کنم، هم یاری کنم، تولید کنم، کار کنم، زحمت بکشم تا دیگران استفاده کنند و دیگران هم بکنند تا همه استفاده بکنیم. و منظور همۀ انسانهای روی زمین است، و به هر رنگ و بو و شکلی که می خواهد باشد.

انسانها باید با جمع زندگی کنند، با جمع بدنیا بیایند، با جمع کار کنند، با جمع تولید کنند، با جمع یاد بگیرند و به شناخت علمی دست یابند. در واقع همه چیز برای جمع و بخاطر جمع و با جمع و همکاری جمع میسر است. در چنین جامعه ای همبستگی، هم کاری، هم یاری و هم باوفایی در رأس روابط بین انسانها قرار می گیرد.

انسان تنها و دور افتاده فقط در جامعۀ استثماری است که می تواند وجود داشته باشد. بطوری که حتی درمیان جمع خود را غریبه و تنها و دورافتاده احساس می کند. و خود را با دیگری بیگانه می بیند و حتی در میان انبوهی از انسانها گم می شود.

برای روش اخلاقی و شیوۀ زندگی هر شخص، نه فرد تصمیم می گیرد و نه جمع(هر کی می خواهد باشد)، بلکه شناخت علمی و یا منطق و یا قوانین و مقولات هستند که تصمیم می گیرند.

اگر نا هنجاری در جامعه بوجود آید علتش یا :

نبود منطقی هماهنگی و یا علمی  در به حرکت در آوردن مرکز تولیدی است.

و یا نبود و یا کمبود شناخت علمی، ندانستن بعضی از قوانین و مقولات.

و یا مشکل بیولوژیکی است.

هر پدیده ای به هر شکلی که می خواهد باشد را می توان قوانین و مقولات آن را پیدا کرد و در مقابلش مسائل را حل کرد.

همانطور که از استثمار شناخت پیدا کردیم، باید در جهت مخالف آن حرکت و عمل کرد. تا هیچگونه آثاری از استثمار نباشد، به عبارت دیگری نابودی هرگونه رابطۀ پول، مالکیت و مبادلاتی و به هر شکل و به هر عنوان آن.

طبقه بندی، تقسیم بندی، مرتبکردن، منظم کردن، نتیجه گیری کردن، جمع بست دادن و راحت و قابل هضم کردن مجموعۀ شناخت علمی، در مورد هر چیزی، به هر شکل و به هر عنوانی. اینجاست  که علم موضع می گیرد.

رهبر کارگران و زحمتکشان و درواقع همۀ انسانها فقط علم است که چیزی جز منطق نیست. یعنی چیزی جز قوانین و مقولات و اسلوبهای علمی نیست. و هیچکس رهبر کسی نیست.

تولید :

همانطور که مطرح کردیم باید در مراکز تولیدی و یا کنار آن زندگی کرد و مرکز تولیدی را به حرکت در آورد و رشد و تکامل داد. هر مرکز تولیدی شکل خاص خود را دارد و بر اساس شکل خاص خود تعیین خواهد شد.

دو نوع شکل تولید وجود دارد. یکی تولیداتی است که مستقیماً با حقوق طبیعی در رابطه هستند. مثل تولید مواد گیاهی، حیوانی و آب و تولیدات برای پاکیزگی، مکان سلامتی، خواب، استراحت و تفر یح. و دیگری تولیداتی که غیر مستقیم با حقوق طبیعی در رابطه هستند. مثل ابزار کار، ابزار تولید و یا تولید برای رشد و تکامل شناخت علمی و غیره. تولیدات مستقیم ؛ تولیداتی هستند که هر فرد احتیاج حیاتی به آن دارد و برای هر فرد بوجود می آید و تأمین می شود. و تولیدات غیر مستقیم ؛ تولیداتی هستند که برای جمع بوجود می آیند و جمع از آن استفاده می کند. و آنچنان تولید می شود که فرد به راحتی بتواند از آن استفاده کند.

یک مرکز تولیدی زمانی مرکز تولیدی است که در حرکت باشد. و برای چرخش یک مرکز تولیدی به هماهنگ کنندگان احتیاج است. هماهنگ کنندگان کسانی هستند که برای چرخش یک مرکز تولیدی کار و فعالیت  انسانها را در مرکز تولیدی هماهنگ می کنند.

برای چرخش یک مرکز تولیدی به این نکته ها باید اهمیت حیاتی داد که خارج از شناخت علمی امکان پذیر نیستند :

1 -  موادی که وارد مرکز تولیدی می شوند تا در آن تغییر و تحول ایجاد شود.

2 -  چیزهایی که در مرکز تولیدی تغییر و تحول می یابند.

3 -  چیزهایی که تغییر و تحول یافته اند و از مرکز تولیدی خارج می شوند.

4 -  هماهنگ کردن مرکز توایدی با مراکز تولیدی دیگر.

5 -  قطع هر گونه در گیری فیزیکی به هر شکل و به هر عنوانی که می خواهد باشد و بدون استثناء .

در واقع هر عاملی که جلوی چرخش و یا به حرکت در آوردن مرکز تولیدی می شود باید سخت سرکوب شود و از بین برود و از شناخت و اصول علمی هم استفاده می شود.

یک مرکز تولیدی حیات موجود زنده ای بنام انسان است. و اگر اشکالاتی در آن بوجود آید انسان را به خطر می اندازد. بخاطر همین است که می گوییم که هر گونه درگیری فیزیکی و یا هر عاملی که جلوی چرخش آنرا می گیرد باید سخت سرکوب شود. یک مرکز تولیدی سخت به انسانها وابسته است که آنرا به چرخش در می آورند.

همانگ کنندگان که فعالیت انسان را در مراکز تولیدی هماهنگ می کنند از شیوه و یا اصول علمی و یا برخورد علمی استفاده می کنند و کسانی هستند که از علم برای چرخش مرکز تولیدی استفاده می کنند.

نکته های زیر نتنها به تولید رشد و تکامل می دهند بلکه در رشد و تکامل جامعه نیز تأثیر می گذارند و در مواقعی هم حیاتی هستند.

ورزش

پاکیزگی، چه انسانی و محیطی

جابجایی منطقی و یا علمی ظایعات، چه انسانی و یا چه مرکز تولیدی

تنوع در هرچیز

تغذیۀ کافی چه انسانی و یا چه اجتماعی

هر بخش تولیدی را متخصصین هر بخش به عهده می گیرند. در واقع جامعۀ کمونیستی جامعۀ متخصصین است. بطوری که هر مشکل بیولوژیکی در انسان را بیولوژیستها و یا مثلاً پزشکان بعهده می گیرند. هر گونه اشکال تولیدی را هم شیمی دانها، فیزیک دانان و یا عالمان و یا دانشمندان متخصص به عهده می گیرند.

تنها شناخت  و آنهم شناخت علمی و استقلال مراکز تولیدی است که انسان را از شر استثمار می رهاند.

استفادۀ منطقی و علمی از طبیعت و درواقع محیط زیست. یعنی اینکه یک مرکز تولیدی برای آن بوجود نمی آید که طبیعت را نابود و یا دگرگون کند و یا بر او تسلط داشته باشد. یک مرکز تولیدی فقط نگه داری و حفظ و رشد و تکامل انسان است و همچنین کمک به رشد و تکامل طبیعت. قوانین خارج شده از مغز انسان در جامعۀ کمونیستی وجود ندارد، بلکه قوانین و مقولات و اسلوبهای علمی وجود دارند و تصمیم می گیرند.

فشار، زور، تحمیل و سرکوب  بی مفهوم هستند. چونکه کسی نیست و وجود ندارد و نخواهد داشت که آنها را اجرا کند و در ضمن غیر علمی است. انسانها با شناخت از این قطعنامۀ هم یاران قادرند و خواهند بود که اشکال مختلف و راههای مختلف برای رسیدن به جامعۀ کمونیستی و یا درواقع جامعۀ هم یاران را انتخاب کنند. در این قطعنامه فقط قوانین و مقولات کلی مطرح شده اند. هیچ عملی و یا حرکتی خارج از قوانین و مقولات علمی امکان پذیر نیست، اگر نه برای انسان بسیار خطر ناک است. جامعه در حین رشد و تکاملش، محیط خود را باز تر خواهد کرد، و ما نه قادریم در مورد آینده چیزی از خود در آوریم و نه می توانیم. همانطور که گفتیم فقط می توان بعضی از قوانین هسته ای که مطرح کردیم را مطرح کنیم. نمی توان خارج از یک سری قوانین و مقولات عمومی و یا مشترک عمل کرد. چونکه خود کار عمل می کنند و نمی توان خارج از آن عمل کرد.

هستی جامعۀ همیاران به همبستگی، هم یاری و اتحاد سخت بین انسانها در چارچوب قوانین و مقولات علمی است که بوقوع می پیوندد و نشئت می گیرد.

یک مرکز تولیدی باید و اجباراً امکانات زیر را بوجود آورد :

بوجود آوردن همۀ امکانات پزشکی، بیولوژیکی برای سلامتی.

بوجود آوردن همۀ امکانات ورزشی.

بوجود آوردن همۀ امکانات برای استراحت، خواب و تفریح.

بوجود آوردن همۀ امکانات برای فعالیت هنری.

 بوجود آوردن همۀ امکانات برای فعالیت و رشد و تکامل آموزشی-علمی.

بوجود آوردن همۀ امکانات برای پاکیزگی.

بوجود آوردن همۀ امکانات برای تولیدات مصرف فردی و تولیدات مصرف جمعی.

تولیدات مصرف فردی تولیداتی هستند که به مصرف فردی می رسند. با وجود اینکه احتیاجات فردی چیزی جز احتیاجات جمعی نیست و از طریق جمع هم بدست می آید.

تولیدات اجتماعی تولیداتی هستند که یک فرد همیشه از آنها استفاده نمی کند ولی جامعه از آنها هر روز استفاده می کند، مثل ابزار کار. این تولیدات احتیاجات جمعی را برآورده می کنند. با وجود اینکه جامعه از افراد تشکیل می شوند و بخاطر جمع و برای جمع تولید می شوند و جمع هم تولید می کند. تولیدات مصرف اجتماعی تولیداتی هستند که هر فردی بدون استثناء به آن دسترسی دارد تا به راحتی استفاده کند و به شناخت علمی-هنری خود تکامل بخشد و به اندازه ای تولید می شود که همه استفاده کنند.

انسان خود را با محیط اجتماعی و همچنین طبیعی تطبیق می دهد و این هم خودکارانه و خارج از ارادۀ انسان عمل می شود. به همان اندازه هم تولید باید خود را با محیط خود تطبیق دهد و نه برعکس. که این باعث ناهنجاری و نابودی موجودات زنده و حتی انسان می گراید. در جامعۀ استثماری می خواهند که طبیعت را با جامعۀ انسانی و در مواقعی با یک فرد تدبیق دهند. این خودخواهی انسان چیزی جز نابودی خود نخواهد بود.

درواقع هر موجود زنده خود را با محیط طبیعی خود تطبیق می دهد. انسان تنها موجودی است که فکر می کند می تواند محیط طبیعی را با عقل ضعیف خود تطبیق دهد. مثلاً جنگل را نابود می کند و زمین گلف می سازد، و یا مواد مخدر تولید می کند و یا برای بسته بندیها و فیلمها و هنرها حرام میکند. و یا جنگل را بصورت پارکها و باغ وحش ها در می آورد و حیوانات را به شکل خود راه می برد و درست می کند. انسان نمی تواند و نباید محیط و یا طبیعت را به شکلی که خود می بیند در آورد.  

مسائل را بطور دیگری مطرح کنیم :

چه می خواهیم ؟     

می گوییم که حقوق طبیعی انسانی، هستی انسان است، که خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد و خارج از ارادۀ انسان عمل می کند. منظورما از انسان، همۀ انسانهای روی کرۀ زمین است و به هر شکل و رنگ و بویی هم که می خواهند باشند و نه یک اقلیت خود خواه و خود محور.   

می گوییم احتیاجات انسانی بدون وجود پول، مالکیت و مبادله قابل تأمین و امکان پذیر است.

می گوییم انسان به آن حد از شناخت رسیده است که بتواند همنوع خود را زنده نگه دارد و همۀ امکانات برایش بوجود آورد و به شناخت علمی رساند. در واقع چیزی که انسان را به هستی می آورد و زندگی می دهد.

می گوییم وابستگی شکم انسان به مواد غذایی یک وابستگی طبیعی و خارج از ارادۀ انسان است، و برای آن پول دادن و گرفتن و یا وابسته به پول و یا چیز دیگری کردن مسخره است. درواقع برای حقوق طبیعی نمی توان و نباید ارزش تعیین کرد.

می گوییم استثمار را که در بخش قبل مطرح کردیم نمی خواهیم و اینکه همۀ انسانها بدون استثناء به حقوق طبیعی خود برسند، و برای اینکه استثمار از بین برود و اینکه همۀ انسانها به حقوق طبیعی خود برسند، باید روابطی بوجود آید که این امکان را حل کند. آن روابطی که قادر است حقوق طبیعی انسانها را تأمین کند، بدون وجود استثمار را کمونیسم و یا جامعۀ کمونیستی می نامیم، در واقع روابطی که استثماری نیست. همین روابط استثماری است که همه چیز را به نابودی کشانده است. حتی خقهای با نام و بی نامی را نیست و نابود کرده است و هر روز انسان می کشد، حیوان می کشد، درختان و گیاهان را نابود می کند و تعادل کرۀ زمین را هم بهم زده است.

مراکز تولیدی مراکزی هستند که مستقیم و یا غیر مستقیم حقوق طبیعی انسان را تأمین می کنند. همکاری و هم یاری و اتحاد این مراکز باهم در رشد و کامل جامعه و بخصوص انسان تعیین کننده است.

استقلال مراکز تولیدی و بوجود آوردن روابط تولیدی چند مشخصه دارد :

انسانهایی و یا کارگران و زحمتکشانی که در مراکز تولیدی کار می کنند، اطراف مراکز تولیدی بالجبار باید زندگی کنند و تجمع داشته باشند. در صورتیکه در جامعۀ استثماری، انسانها در مراکز استثماری، یعنی تجاری و یا بازار و اطراف آنها جمع هستند. به عبارت دیگر بازار که مراکز بزرگ ردو بدل پول است، مانند عسلی است که همه را بطرف خود جذب می کند. آنهم عسلی که حقوق طبیعی شان را تأمین می کند. باید اضافه کردکه انسانها بجای اینکه در مراکز تولیدی و یا اطراف آن تجمع کنند، که هستی آنها را تشکیل می دهد، برعکس در مراکز استثماری (پول، مالکیت و مبادله) و یا تجارت جمع شده اند و می شوند. تا جایی که خود تولید و مراکز تولید را هم همین استثمار است که تعیین می کند و به حرکت در می آورد و زندگی می دهد و نابود می کند.

کارگران و زحمتکشان، درواقع انساها در هر مرکز تولیدی حق تصمیم گیری و تغییر و تحول مرکز تولیدی را دارند. در جامعۀ استثماری، کارکران و زحمتکشان وابسته به مرکز تولیدی نیستند ، بلکه وابسته به پول و در واقع استثمارند. و در ضمن هیچکاره هستند، چونکه هیچی متعلق به آنها نیست، حتی خودشان، و حق هیچگونه تصمیم گیری را هم ندارند. فقط به این عنوان در مراکز تولیدی و یا هر جای دیگری کار می کنند که به پول، مالکیت و مبادله برسند، که در جایش مطرح کرده ایم. جامعۀ کمونیستی، جامعۀ متخصصین است. مطمعناً برای چرخش یک مرکز تولیدی احتیاج به چرخانندگان است. آنها فقط و فقط کارشان به گردش درآوردن مرکز تولیدی است. آنها نمایندگان و یا رهبران کارگران و زحمتکشان نیستند، بلکه کارشان فقط و فقط به گردش در آوردن مرکز تولیدی است.

هر مرکز تولیدی باید آنچنان خود را مستقل کند که خارج از مراکز تولیدی دیگر بتواند بطور نسبی به حیات خود ادامه دهد. مراکز تولید با هم در رابطه و وابسته به هم هستند. اگر در یک مرکز تولیدی اشکالی بوجود آید، در دیگران مطمعناً ناهنجاری بوجود می آورد. در جامعۀ استثماری یک مرکز تولیدی هیچگونه رابطه ای با مراکز تولیدی دیگر ندارد مگر استثمار حکم کند. روابط بین مراکز تولیدی و حتی هستی و یا نیستی  آنها را استثمار است که تعیین می کند.

مطمعناً برای چرخش یک مرکز تولیدی نمایندگان به چند اصل باید اهمیت حیاتی بدهند که بدون آنها چرخش یک مرکز تولیدی امکان پذیر نیست.

هرگونه درگیری فیزیکی و معنوی ممنوع است. چونکه جلوی چرخش و درواقع بکار افتادن یک مرکز تولیدی را می گیرد. در هر صورت جا در جنگل برای وحشیگری هست0 در ضمن، در گیری فیزیکی و معنوی با شناخت رابطۀ عکس دارد. هر چه شناخت علمی انسان کمتر و کمتر باشد، در گیری فیزیکی و معنوی بیشتر رخ می دهد. و برعکس، هر چه شناخت انسان بیشتر و هر چه بیشتر باشد، در گیری فیزیکی و معنوی کمتر و هر چه کمتر است. یک انسان با شناخت بایک حیوان درنده شیوۀ زندگی را پیدا می کنند و می آموزند. ولی یک انسان ناشناخت و یا کم شناخت با حیوان درنده، یا انسان ناشناخت می میرد و یا حیوان درنده. در هر صورت هر گونه درگیری به نفع انسان نیست و اشتباه و شکست را گسترش  می دهند. با عصبیت و بی صبری اکثراً از دست دهندگانیم.

هر عاملی که جلوی چرخش مرکز تولیدی را بگیرد، که حیات انسانها و درواقع کارگران و زحمتکشان وابسطه به چرخش آن مرکز تولیدی است، مطمعناً باید از بین برود و برای از بین بردن یک مانع و درواقع بیماری، احتیاج به شناخت علمی است. هرچیزی را نمی توان همینطوری از بین برد، بلکه باید بر اساس شناخت علمی باشد.

هر مرکز تولیدی بدون رابطه با مراکز تولیدی دیگر امکان پذیر نیست و دوام چندانی ندارد و برای چرخش یک مرکز تولیدی هم احتیاج به شناخت علمی و اصول و یا شیوۀ علمی است.

انسانها باید دوشق تولید را در نظر داشته باشند :

کارمادی، مجموع عملکردهای فیزیکی برای تغییر و تحول پدیده ای.

کار معنوی، مجموع عملکردهای معنوی برای تغییر و تحول معنوی، چه آموزشی، یا آموزنده ای و یا شناخت علمی.

 تولید مادی(شئیی)، مجموع تولیدات مادی و یا به عبارت دیگری فیزیکی.

تولیدات معنوی، مجموع تولیدات برای شاخت علمی(هنر از علم جدا نیست)، چه آموزش و چه شناخت آن.

نبود یک هماهنگی منطقی بین آن دو، در هر انسانی و جامعه مشکلات سختی را بوجود می آورد. هر عضو جامعه هم کار مادی و تولید مادی و هم کار معنوی و تولید معنوی انجام می دهد. همانطور که بزرگان جنبش کمونیستی مطرح کرده اند، که کار (مادی و معنوی) انسان را ساخت، به همان صورت هم زندگی اجتماعی بر اساس کار(مادی و معنوی) پایه ریزی خواهد شد و باید بشود. (لغت «باید» در اینجا و همچنین در جاهای دیگر این قطعنامه مثل آن می ماند که بگوییم ماهی حتماً باید در آب باشد.).

 بوجود آوردن همۀ امکانات برای مرکز تولیدی و همچنین بوجود آوردن همۀ امکانات برای جامعه(جمع) و همچنین برای هر فرد جامعه.

باید در نظر داشت که تا شکم انسان پر نباشد، مطالعه، آموزش و تحقیقات امکان پذیر نیست. با شکم خالی نه می توان کار مادی و نه معنوی انجام داد.

مراکز تولیدی به هنر(آوازهای جمعی، موسیقی، رقص، ورزش، تأتر و غیره) اهمیت حیاتی می دهد. همانطور که گفتیم علم هم خود هنر است. هنر هم بدون علم امکان پذیر نیست.

یک مرکز آموزشی می تواند یک مرکز تولیدی باشد. یک مرکز سلامتی هم همچنین و غیره ولی این مراکز تولیدی بدون مراکز تولیدی که به تغذیه جواب می دهد وابسطه هستند. مراکز تولید و پخش مواد غذایی، مکان برای خواب، استراحت، تفریح و غیره باید در درجۀ اول بوجود آید و مستقل باشند تا بتوان روابط را بهتر ایجاد کرد. این مراکز با تمام استقلالی که دارند وابسطه به هم هستند.

باید در نظر داشته باشیم کار بیش از حد و یا افراطی کردن، چه مادی و یا معنوی، برای مدت زمان معینی برای سلامتی فیزیکی و معنوی مضر استو همچنین بیکاری(در چنین جامعه ای یعنی کار غیر حقوق طبیعی و یا کار غیر علمی) و یا اصلا فعالیت فیزیکی و معنوی نکردن در مدت زمان معینی برای سلامتی فیزیکی و معنوی مضر است. هر دو جهت چیزی جز یک بیماری نیست که علتهای مختلف می تواند داشته باشد که بیولوژیستها و دکترها شناخت بهتری دارند و اگر علت اجتماعی دارد، باید در کمبود و یا نبود شناخت و یا در نبود و کمبود حقوق طبیعی باشد، که باعث روابط ناسالم بین انسانها می شود که این روابط ناسالم در دراز مدت بیماری اجتماعی را بوجود می آورند، که این روابط ناسالم، بیکاری و کار طاقت فرسا و تنبلی را ایجاد می کنند و باعث اشکالات بیولوژیکی بدن و محیط می شوند.

همانطور که گفتیم، هیچی بدون شناخت و اصول علمی امکان پذیر نیست و علم هم چیزی جز قوانین و مقولات و چیزی جز عینیت خارج از ذهن نیست. جا دارد مطرح شود که علم نظریات یک نفر نیست، نظریات یک گروه هم نیست، و نظریات یک جامعه هم نیست. علم نه اکثریت می شناسد و نه اقلیت، بلکه فقط براساس قوانین عمل می کند. علم را یک جامعه کشف نمی کند و نکرده است، بلکه تمام جوامع بشریت کشف کرده اند، حتی کسانی که نامی ازشان نیست. شناخت علمی محصول کار است. جامعۀهم یاران خارج از علم وجود عینی ندارد و خود اصول و قوانین و مقولات علمی است. درواقع هیچ چیزی بدون شناخت علمی نیست و عمل نمی شود. دانشمندان و عالمان هم کسانی هستند که علمی عمل می کنند. درواقع شناخت علمی دارند و از شیوۀ علمی استفاده می کنند.

در جامعۀ هم یاران توزیع وابسته به تولید خواهد بود و یکی از عضو های تولید است. در صورتیکه در جامعۀ استثماری توزیع از تولید جدا است و تولید وابسته به توزیع است. بخاطر همین تجارت بر تولید برتری دارد. یعنی اینکه بازار و تجارت برای تولید تصمیم می گیرد و نه برعکس و اینکه حتی بازار و یا تجارت است که برای توزیع هم تصمیم می گیرد. درواقع اگر کسی پول بدهد گیرش می آید. و این عوامل هم تولید بحران و تورم می کنند. نه تنها بحران در جامعه بلکه حتی در طبیعت و کرۀ زمین بوجود می آورد. به عبارت دیگری، تولید می شوند که پول بدست آید و نه اینکه حقوق طبیعی تعمین شود. مهم نیست حتی اگر هم طبیعت از بین برود. و برای پول بدست آوردن هم دست به هر کاری می زنند، حتی کثیفترین کارها، استثمار است که حکم می کند. در هر صورت پول تعیین کننده است. و تازه برای کسی هم تولید می شود که پول بدهد. توزیع هم خود به پول وابسطه است و نه به تولید و اگر پول نباشد توزیع نمی شود و تولید هم نمی شود، و یا اینکه تولید و توزیع به مشکلات سختی بر خورد می کنند و در آخر به مرگ آنها منجر می شود. در سیستم استثماری است که خرابه ها و یا فسادها و یا لجن ها به چشم می خورند و عینیت دارند.  فساد و یا لجن در طبیعت همان مفاهیم و محتوا را ندارند که در جامعۀ استثماری وجود دارند. فساد و لجن در جامعۀ استثماری دوام طولانی دارند در صورتیکه به راحتی در طبیعت از بین می روند. در هر صورت هم برای تولید و توزیع و مصرف، پول، مالکیت و مبادله، درواقع استثمار تصمیم می گیرد. تأکید کنیم که در جامعۀ استثماری هر چیزی کالا است، تا جایی که حتی چیزی که وجود ندارد را بصورت کالا در می آورند و خریدو فروش می کنند و آن چیزی که هنوز بصورت کالا در نیامده، در کوتاه مدت و یا دراز مدت بصورت کالا تبدیل می شود و باید بشود. هستی را بصورت کالا در می آورند و خرید و فروش می کنند. اینجاست نابودی و کمیابی گیاهان، درختان، حیوانات، اکسیژن هوا، ماهی ها و غیره.

در جامعۀ استثماری در هر بخشی از سیستم اقتصادی اجتماعی که می خواهد باشد، اگر پول نباشدو مالکیت نباشد، یا مختل است و یا می شود و یا ازبین می رود، حتی خارج از این سیستم هم به استثمار وابسته شده است. مثلاً نابودی جنگلها و حیوانات، علتش استثمار است، و برای اینکه جنگلها و حیوانات را نجات داد هم به پول احتیاج است. هر جایی و هر چیزی، چه می خواهدزمین باشد و یا هوا و یا آب و دریاها و یا معادن و یا مراکز آموزشی و یا جنگلها و یا حیوانات و یا انسانها و یا هر چیزی که تصورش را بکنید و به هر شکل و رنگ و بویی که می خواهد باشد، به استثمار وابسته است و بدون پول به مشکلات بسیار، بسیار سختی برخورد می کنند. درواقع هر جایی که در فقر و کثافت و لجن و بی تفاوتی و بی تکلیفی و نابودی است، علتش کمبود و یا نبود پول است و همچین که پول آمد و یا رسید زنده و خوشحال می شوند. استثمار در مواقعی اول هرچیزی را نابود می کند تا برایش، هستی اش به استثمار احتیاج باشد و یا اینکه پدیده هایی که نباید وجود عینی داشته باشند بوجود می آورد تا برای نابودیش احتیاج به استثمار باشد. ولی با به لجن کشاندن کرۀ زمین، دیگر چیزی برای ساخت و یا پول درآوردن نمی ما ند.

    درواقع زمانی که روابط براساس تولید(جامعۀ هم یاران) بوجود آید، استثمار با تمام مظاهرش وجود عینی نخواهند داشت، و زمانی هم روابط تولیدی بوجود می آید که همه چیز را بر اساس تولید سازمان داد و یا در واقع بوجود آورد. تأکید کنیم که در جامعۀ هم یاران فقط شناخت علمی و درواقع علم و یا قوانین و مقولات است که تصمیم می گیرند.

کارگران و زحمتکشان که در مراکز تولیدی کار و یا فعالیت می کنند، باید شناخت از چرخاندن مرکز تولیدی داشته باشند و یا شناخت دقیق از کاری که می کنند و یا می خواهند بکنند داشته باشند که مرکز تولیدی بصورت خودگار درآید، با وجود چرخانندگان مراکز تولیدی، آنها فقط به عنوان هماهنگ کنندگان(کسانی که روابط بین انسانها را بر اساس تولید هماهنگ می کنند) مطرح خواهند شد.

هر انسانی بدون استثناء باید در راه شناخت علمی هر چه بیشتر حرکت کند. شناخت علمی نه زمان می شناسد و نه مکان، نه پیر می شناسد و نه جوان. کمبود شناخت اعضای جامعه، به رشد و تکامل جامعه بطور مشخص صدمه می زند و در ضمن مرکز تولیدی و یا درواقع تولید، ایستا نمی شناسد. همانطورکه گفتیم تولید، مجموعۀ عملکردهای کار عملی، مادی و یا فیزیکی و فکری و یا معنوی برای حقوق طبیعی است. حیات مرکز تولیدی وابسته به حرکت تولید است. مگر اشکالی بوجود آید و یا مرکز تولیدی بیمار شود. درواقع تولید بدون دو عنصر، کار عملی، فیزیکی و کار معنوی، و بهتر بگوییم، شناخت علمی امکان پذیر نیست. انسان بدون تولید نمی تواند زندگی کند، پس جامعۀ کمونیستی و یا هم یاران خود را بر اساس تولید سازمان می دهد.

در جامعۀ هم یاران انسانها اطراف مراکز تولیدی تجمع می کنند و خانه دارند و کار می کنند و رشد و تکامل پیدا می کنند، و همه همدیگر را می شناسند، باهم همبستگی، هم یاری، همکاری، هم دردی و احترام متقابل دارند.

در جامعۀ هم یاران :   سلامتی هر عضو مرکز تولیدی، مسئولیتش را پزشکان بعهده می گیرند. شناخت علمی هر عضو مرکز تولیدی، مسئولیتش را دانشمندان و عالمان بعهده می گیرند. حقوق طبیعی هر عضو مرکز تولیدی، مسئولیتش را مرکز تولیدی بعهده می گیرد و روابط استثماری در چنین جامعه ای وجود ندارد. یعنی اینکه، مالکیت وجود ندارد و بی مفهوم است. یعنی اینکه هیچکس بیشتر از حقوق طبیعی خود ندارد. و طبیعت از آن طبیعت و سیارات از آن سیارات، دریا ها از آن دریاها و غیره و غیره است. یعنی مالکیت مسخره است. بیشتر از حقوق طبیعی از آن همه حتی حیوانات و گیاهان است. پول و درواقع روابط پولی در جامعۀ هم یاران بی مفهوم است. چونکه کسی چیزی ندارد که با دیگری مبادله، معامله و یا بگیرو بستان کند. سنگها، فلزات و معادن قیمتی فقط در راه علم و گسترش تکنولوژی، آنهم برای همۀ انسانها و حیوانات و گیاهان بکار برده خواهد شد و می شود. در ضمن وقتی که پول، مالکیت و مبادله وجود عینی نداشته باشد، دیگر بازار بی مفهوم خواهد بود. جا دارد مطرح شود که مرکز تولیدی حقوق طبیعی انسان را تأمین می کند و شکل و فرم آنرا هم همین روابط تعیین می کند. این روابط، روابط علمی و یا منطقی-تاریخی است. به زبان دیگر، حقوق طبیعی انسان را انسان تأمین می کند و نه استثمار. و چون مالکیت، پول و مبادله وجود ندارند و یا به عبارت بهتری غیر قابل مفهوم می شوند، بلکه پدیده هایی که از طریق آنها بوجود آمده اند هم، وجود عینی نخواهند  داشت و عوامل معنوی آن، یعنی متافیزیک هم بی مفهوم می شود و یا خواهد شد.

با نبود استثمار دیگر طبقات دارا و ندار و به عبارت دیگر استثمارگران و استثمارشوندگان و اقشار مابین آنها هم وجود نخواهند داشت. و با نبود استثمار و طبقات، حکومت یعنی دولت، چه مقننه، اجراییه و قضاییه، نیروهای نظامی، نتظامی، نگهبانی، کنترل و غیره بی مفهوم خواهند بود، به عبارتی وجودشان علکی خواهد شد.

و باز تأکید کنیم که در جامعۀ کمونیستی و یا هم یاران، نه شخص تصمیم می گیرد و نه جمع، بلکه علم است که تصمیم می گیرد. درواقع جمع بست و نتیجه گیری داده ها تصمیم می گیرند، که نظریات یک نفر و یا جمع نیست بلکه نظریات همۀ انسانهای روی زمین است که جمع شده، تجزیه شده، تحلیل شده، طبقه بندی شده، تقسیم بندی شده مرتب شده و تاریخی منطقی به آنها برخورد شده. چرا می گوییم نه جمع ؟   چونکه تاریخ را فقط زنده ها نمی نویسند و ننوشته اند، بلکه مرده هایی که زنده بوده اند هم نوشته اند. در جامعۀ کمونیستی هیچی بدون مطالعه و درواقع شناخت علمی امکان پذیر نیست.

انسان به آن حد از شناخت(رشد و تکامل علمی) رسیده است که بتواند حقوق طبیعی انسان، و نه یک نقر، و نه یک گروه و نه یک منطقه بلکه همۀ انسانها بدون استثناء را تأمین کند و قادر باشد همنوع خود را زنده نگه دارد. همانطور که هستی انسان بخاطر آن است. همانطور که تمام موجود ات زنده می کنند. موقعی که همۀ انسانها حقوق طبیعی خود را بدست آورند و به شناخت علمی دست یابند، استثمار دیگر جایی برای هستی نمی یابد. آنهم از طریق بوجود آوردن روابطی که استثماری نیست و تولیدی و یا روابطی که بر اساس حقوق طبیعی است.

جامعۀ کمونیستی و یا هم یاران خود بخود بوجود نمی آید و نخواهد آمد و در ضمن همۀ بیماری ها خود بخود ازبین نمی روند. این بیماری اجتماعی، یعنی استثمار آنچنان در انسان و در جامعه نفوذ کرده که حل منطقی خود بخود آن بسیار مسخره است. استثمار آنچنان قدرت عظیم بدست آورده است و درواقع دارد که بسادگی ازبین نمی رود. و برعکس علیه هر چیزی که خواسته باشد در مقابلش سد کند و یا سد شود، سخت مبارزه می کند و به نابودی می کشاند در هر صورت همه چیز را به نابودی خواهد کشاند. برای زوال بیماری هم احتیاج به یک روند است. روندی که بدون شناخت امگان پذیر نیست. در واقع روابط اجتماعی نمی تواند خود بخود تغییر کند. می توان حکومت را عوض کرد و رفرم داد آنهم برای مدتی(چونکه استثمار همیشه حکومت مناسبتر خود را بوجود می آورد) ولی نمی توان روابط اجتماعی را مثل حکومت عوض و یا رفرم کرد.

جنبش کمونیستی، مارکسیست، لنینیست ها معتقد بودند که اگر حکومت عوض شود و شیوۀ اقتصادی از طریق حکومت عوض شود، روابط اجتماعی عوض خواهد شد. خارج از اینکه مسائل مطروحه در این قطعنامۀ هم یاران تصور شود. ما با ویروسی سرو کار داریم که روابط انسانها را بر اساس خود بوجود آورده و برای از بین بردن یک چنین ویروسی مطمعناً باید روابط دیگری که ما آنرا هم یاران و یا کمونیسم ی نامیم بوجود آید تا روابط استثماری زوال یابد. هرچه روابط جدید گسترش بیشتر یابد به همان اندازه استثمار زوال می یابد. هر چه عملکرد با شناخت علمی باشد به استثمار ضربه می زند. فقط روابط انسانها بر اساس تولیدی است که آنرا پایدار و مستحکم نگه می دارد.

تأکید کنیم که منظور ما از جامعۀ هم یاران در این قطعنامه آن است که منطق و به عبارتی علم جای خود را پیدا کند و پول، مالکیت و مبادله و به عبارتی استثمار از بین برود و جامعه بر اساس حقوق طبیعی و یا تاریخی منطقی بر قرار شود.

درواقع در جامعۀ کنونی بشری، جنگ بین تاریخی منطقی با استثمار و یا بهتر بگوییم جنگ بین حقوق طبیعی، یعنی هستی اجتماعی با پول، مالکیت و مبادله و یا جنگ بین انسان و استثمار است، که قرنهای بسیار مدیدی بوده و هنوز ادامه دارد و تا زمانی که استثمار باشد خواهد بود. اینکه در این جوامع انسانی روی کرۀ زمین، تاریخی منطقی و درواقع علم جای خود را خواهد یافت و موفق خواهد شد و به عبارت دیگری حقوق طبیعی انسانی یعنی انسان موفق خواهد شد و یا اینکه پول، مالکیت و مبادله و به عبارتی استثمار این بیماری اجتماعی که نسل هر گونه موجود زنده را از روی زمین و خود زمین بر خواهدداشت را تاریخ به ما نشان خواهد داد، که بستگی به رشد و تکامل و گسترش منطق دارد و جنگ بین آن دو و همچنین جنگ در درون خود استثمار(چونکه جنگ حیات استثمار است).    

جا دارد مطرح شود که با زبین بردن حکومت و یا تغییر آن و رفرم آن و با گذراندن قانون علیه پول، مالکیت و مبادله، استثمار از بین نمی رود. با ازبین بردن طبقات هم استثمار از بین نمی رود. با ازبین بردن سرمایه داران و یا دارها و یا استثمارگران، استثمار ازبین نمی رود. چونکه استثمار در روابط بین انسانها موجود است و با بوجود آوردن روابط دیگری استثمار زوال می یابد و درواقع از بین خواهد رفت یعنی اینکه حکومت خود ازبین می رود، طبقات خود ازبین می روند، پول، مالکیت و مبادله ازبین می روند و متافیزیک از بین میرود و درواقع بهتر گفته باشیم زوال میا بند.

با مبارزۀ سیاسی(یعنی در حکومت شرکت کردن) استثمار از بین نمی رود. استثمار هم که از بین نرود طبقات هم از بین نمی روند. حتی با مبارزۀ اقتصادی و تغییر اقتصاد هم استثمار ازبین نمی رود. چونکه اقتصاد از روابط استثماری بین انسانها نشئت می گیرد.

همانطور که گفتیم باید روابط نو(این رابطه وجود عینی دارد ولی هیچگاه مسلط نبوده و نیست. این رابطه را می توان در همکاری ها، هم یاری ها و همبستگی ها به راحتی دید. درواقع از خود در نمی آوریم)، روابطی که بر اساس تولید و یا حقوق طبیعی و به عبارت دیگر علمی که آنرا کمونیسم می نامیم بوجود آید. چنین روابطی در جامعه وجود دارد ولی همیشه سرکوب شده است. اگر نه بهیچ عنوان استثمار که یک بیماری اجتماعی، در روابط اجتماعی است ازبین نمی رود. و در ضمن بسیار جان سخت است و کوتاه هم نمی آید.

جا دارد مطرح شود، چیزی که مارکس و درواقع انسانها به آن احتیاج داشتند و می بایستی به آن توجه می شد، قعطنامۀ کمونیسم است و نه قعطنامۀ حزب کمونیست که مبارزه گر و پیکارگر است. درصورتیکه قعطنامۀ کمونیسم و یا هم یاران تغییر دهنده است. اولی به کارگران و زحمتکشان فن مبارزه و پیکار را می آموزد، در صورتیکه دیگری تغییر می دهد. درست است که پول، مالکیت و مبادله، درواقع استثمار قدرت خدایی دارد ولی این قدرت خدایی قادر نیست مثلاً جلوی شکم گرسنه را بگیرد. بلکه برای جلو گیریش مجبور می شود انسان را ازبین ببرد. این خدا با تمام قدرتش و توانایی اش قادر نیست جلوی روابط جنسی را بگیرد و برای جلو گیریش مجبور می شود انسان را نابود کند. این خدا با تمام قدرت و امکاناتش و توانایی اش قادر نیست جلوی افکار انسان را بگیرد و برای جلو گیری اش مجبور می شود انسان را نابود کند. این خدا با تمام قدرتش و امکاناتش قادر نیست جلوی حقوق طبیعی را بگیرد و برای جلو گیری اش مجبور می شود انسان را محکوم به مرگ کند. بخاطر اینکه هیچ احدی به هیچ عنوان و به هیچ شکل قادر نیست و نخواهد بود و نبوده جلوی حقوق طبیعی را بگیرد و یا به زنجیر بندد و یا زندانی کند و به زندان اندازد و یا قانون وضع کند و یا سیم خاردار بکشد و دیوار بکشد و یا نابود کند. این آن جامعه ای است که بصورت درگیری اجتماعی ظهور پیدا می کند.

انسان زمانی خوشبخت است و احساس خوشبختی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

انسان زمانی خوشحال است و احساس خوشحالی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین می شود.

انسان زمانی آزاد است و احساس آزادی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

انسان زمانی راحت است و احساس راحتی می کند که حقوق طبیعی اش تأمین شود.

حقوق طبیعی انسانی هم بدون چون و چرا باید تأمین شود اگر نه تولید تراژدی می کند.

حقوق طبیعی انسان که بردۀ استثمار است، یعنی پول، مالکیت و مبادله نمی تواند تولید تراژدی نکند.

یک عامل خارجی مثل پول، مالکیت و مبادله ، درواقع استثمار، انسان و یا حقوق طبیعی انسانی را بردۀ خود کرده است و این چیزی جز بیماری نیست. در هر صورت باید درنظر داشت که دو شکل روابط بین انسانها وجود دارد و می تواند وجود داشته باشد. یکی روابط انسان بر اساس یک معیار خارجی مثل استثمار، یعنی اینکه یک عامل خارجی و بیگانه روابط بین انسانها را تعیین می کند. دیگری روابط انسانها بر اساس درونی یعنی انسانی و همکاری بین انسانها و همبستگی و هم یاری و استقلال و درواقع بر اساس حقوق طبیعی انسانی و یا علمی یعنی بر اساس قوانین و مقولات و اصلوبهای علمی است و یا درواقع روابط سالم بین انسانها است. اینجا است آن جنگ اصلی، آن مبارزۀ اصلی در روابط بین انسانها.

جنگ آن دو است که درگیری ها و جنگهای اجتماعی را بوجود می آورند. درواقع هدف این قطعنامه ازبین بردن همین عامل خارج و بیگانه است و گسترش عامل درونی در روابط بین انسانها است. درواقع حل منطقی، علمی جامعه است.

جا دارد مطرح شود که آنجایی که منافع استثمار صلح باشد به هر شکلی صلح می کند و آنجایی که منافع استثمار جنگ باشد به هر شکلی شده جنگ راه می اندازد. جنگهای جامعۀ کثیفترین و مخربترین و زشت ترین و تراژیک ترین و مسخره ترین و بی شرمانه ترین و نا عادلانه ترین و مزخرفترین جنگهای طبیعت هستند. همانطور که دینوسورها ناگهانی نابود شدند به علت عوامل طبیعی، امکان اینکه نسل بشر هم ناگهانی نابود شود، در اثر این بیماری اجتماعی بسیار شدید زیاد است. جنگ و صلح دو عاملی هستند که استثمار سخت از آنها استفاده می کند و هستی او به آنها وابسته است.

هدف از جامعۀ  هم یاران و یا کمونیستی چیست :

اینکه حقوق طبیعی انسان هستی انسانی است و باید تأمین شود.

اینکه هیچ احدی حق ندارد بیشتر از حقوق طبیعی خود داشته باشد چونکه همۀ موجودات زنده در آن حق دارند.

اینکه استثمار، یعنی پول، مالکیت و مبادله ازبین برود و وجود نداشته باشد.

اینکه مراکز تولیدی براساس حقوق طبیعی بوجود آیند و طبقه بندی علمی جامعه در تمام هستی آن برقرار شود.

اینکه علم تصمیم بگیرد، یعنی تجربه ها، تجزیه ها، جمع بندی ها، تقسیم بندی ها و مرتب و منظم کردنها تصمیم بگیرند.

در چنین جامعه ای بلاجبار نه سروری می تواند باشد و نه دستور دهنده ای می تواند وجود داشته باشد.

و اینکه می توان از شر استثمار رها شد، بخاطر اینکه تمام امکاناتش در جامعه و طبیعت وجود دارد. واین امکان از طریق علمی امکان پذیر است.

جای تذکر است مطرح شود که اولین چیزی که بفکر انسان می رسد، با مطرح کردن این جملات، آن است که اگر اربابی و یا حکومتی و یا سروری وجود نداشته باشد جامعه به هرج و مرج کشانده می شود.

هرج و مرج به دو صورت بوجود می آید که زائده استثمار است :

کسانی که به حقوق طبیعی خود دست نمی یابند و هرج و مرج براه می اندازند، که حقشان است. بیخود نیست که هرج و مرج درمناطق فقیر نشین بیشتر تولید می شود.

و کسانی که می خواهند به هر شکلی شده (رقابت تحمیل می کند) منافع خود را گسترش دهند و یا منافع بدست آورند و در راه استثمار مبارزه کنند و آنرا متمرکز کنند.

هرج و مرج فقط در جامعۀ استثماری است که بوقوع می پیوندد که بلاجبار احتیاج به رهبر و سرور و یا حکومت و یا ارباب پیدا می شود.

هرج و مرج در جامعۀ هم یاران و یا کمونیسم به این خاطر بوقوع نمی پیوندد که محیطی برای هرج و مرج وجود ندارد، درواقع عواملی که هرج و مرج تولید می کنند در چنین جامعه ای وجود ندارد.

در جامعۀ هم یاران تولید کنند گان مواد مخدر، اسلحه، سکس و قمار وجود خواهند داشت، بخاطر اینکه عواملی که آنها را بوجود می آورد وجود عینی نمی توانند داشته باشند. در چنین جامعه ای دیگر زنها، مردان و بچه ها خریدو فروش نمی شوند و چیزی برای خرید و فروش وجود نخواهد داشت. انسان درواقع نه فروشی است و نه خریدنی. زمین نه خریدنی است و نه فروشی. حقوق طبیعی انسان و یا هر موجود زندۀ دیگر نه فروشی و نه خریدنی است. طبیعت نه فروشی و نه خریدنی است. حیوانات نه ملکند و نه فروشی و نه خریدنی.

روابط انسان را هم تولید تعیین خواهد کرد، نه پول، مالکیت و مبادله.

حقیقت

حقیقت همان علم است و به عبارت دیگر، حقیقت یک سری قوانین و مقولات و اسلوبهای (دیالکتیک) است که یک پدیده و یا پدیده ها را ایجاد می کند.

حقیقت عینیت خارج از ذهن است، چه انسان بر روی زمین باشد و یا نه.

حقیقت چیزی جز هستی نیست. که حتی نیستی جز هستی نیست. چونکه یک سری قوانین و مقولات و اسلوبهای(دیالکتیکی) با خود دارد.

جا دارد مطرح شود که هستی، درواقع علم  و یا به عبارت دیگری، مجموعۀ علوم با همدیگر رابطۀ دیالکتیکی دارند.

انسان برای شناخت بهتر هستی آنرا طبقه بندی، مرتب، منظم، تقسیم بندی و جمع بندی می کند0 که یکی از اصول علم است.

شناخت علمی برای رشد و تکامل احتیاج به آزادی جامعه دارد. یعنی به جامعۀ سالم نیاز حیاتی دارد. بزبان دیگر، برای اینکه بتوان قوانین و مقولات هستی و بخصوص جامعه را کشف و درواقع متوجه شد، باید امکانات آزاد در مقابل انسان قرار داشته باشد. بخصوص جامعۀ بشری که با هزاران سد مسدود است و هیچگونه آزادی ندارد. علوم اجتماعی از دو طرف که عاملهای استثمارند، مورد حمله قرار می گیرند و گرفته اند. آنهم نه حملۀ ساده و منطقی، بلکه با کشتار هزاران هزار دانشمند و فیلسوف و درواقع آگاهان به واقعیت عینی خارج از ذهن و با بوجود آوردن جو فشار، زور، وحشت، تفتیش عقاید و خفه کردن، کشتند، حلق آویز کردند، شکنجه کردند، زجر دادند، به زنجیر کشیدند، زندانی کردند، تبعید کردند و هزاران بلای دیگر سرشان و خانواده شان آوردند و هنوز می آورند و می کنند. آن دو عامل عبارتند از :

      متافیزیک، به هر شکل و به هر عنوانی که می خواهند باشند.

      استثمار گران و حکومتمدارانشان، به هرشکل و به هر عنوانی که می خواهند باشند.

برای طبقه بندی منطقی علوم اول باید جامعه را طبقه بندی(منظور طبقه بندی استثماری نیست. بلکه طبقه بندی علمی است.) کرد. و به عبارت دیگر جامعه را از شر استثمار رهایی بخشید. شناخت علمی احتیاج به رشد و تکامل منطقی دارد. شناخت علمی احتیاج به نظم و اصول علمی دارد. همانطور که انسان به رشد و تکامل منطقی نیاز دارد. در جامعۀ استثماری انسان رشد و تکامل منطقی ندارد و همچنین شناخت علمی رشد و تکامل منطقی ندارد که خود بتواند رشد و تکامل یابد و انسان هم رشد و تکامل منطقی یابد. آزادی شناخت علمی همراه است با آزادی جامعه از شر بیماری جامعه. چونکه همانطور که انسانها را می توان خرید و فروش کرد، شناخت علمی را هم می توان خرید و فروش کرد. همانطور که استثمارگران مغزها را می خرند و می فروشند. جامعه را هم خریدو فروش می کنند. حتی قاره ای با همۀ انسانها، به هر شکل و به هر عنوانی را خرید و فروش می کنند. دانشگاه ها، مراکز پزشکی، مراکز تحقیقاتی و علمی و غیره در دستهای استثمارگران هستند و هر چیزی خرید و فروش می شود. دانشمندان، محققین، مهندسین، پزشکان، معلمین، عالمان، دانشجویان، فیلسوفان، متخصصین و همه برده های استثمارند و برای استثمارگران زندگی می کنند و کار می کنند و هیچی هم مجانی نیست.

شناخت علمی، درواقع در لجن پول و مالکیت و تجارت و مبادله و متافیزیک و یا بهتر گفته باشیم، استثمار سخت گرفتار است. درواقع استثمار جلوی رشد و تکامل شناخت علمی را سد می کند. و برای علوم اجتماعی وضع اسفناکتر است. نه تنها آزادی ندارد بلکه سخت سرکوب می شود. آزادی انسان و جامعه، آزادی علم و یا شناخت علمی هم خواهد بود.

قوانین علمی و یا درواقع علم در طبیعت وجود دارد و انسان به کشف آن نائل می آید و یا به آنها توجه می کند. واقعیتی که بوده و هست  و خواهد بود، حتی اگر انسانها وجود نداشته باشند. کشف قوانین طبیعت و جامعه و یا هستی ساختۀ بشر نیست و از مخیلۀ انسان هم خارج نمی شود. قوانین علمی قبلاً در طبیعت و جامعه وجود دارند. فقط انسان به آن اندازه از رشد و تکامل می رسد تا قوانین علمی را کشف کند و یا توجه کند. بخاطر همین واقعیت عینی یکی است و آنهم واقعیت عینی خارج از ذهن است. یعنی اینکه علم یکی است و نه چند تا و چون واقعیت عینی خارج از ذهن یکی است، پس فلسفه هم یکی است و آن فلسفۀ علمی، عینی، ماتریالیسم است. قوانین ماتریالیسم قوانین طبیعی هستند. یعنی اینکه طبیعت به همانگونه که هست، چه قوانین و مقولات طبیعت جامعه و چه قوانین طبیعت طبیعی. ماتریالیسم یعنی مادی بودن جهان و به زبان دیگر یعنی عینی بودن جهان و یکی بودن جهان است.

انسان به علت نبود و کمبود شناخت پابه عرصۀ استثمار نهاد و در اثر تنها شناخت می تواند استثمار را نابود کند. شناخت در اینجا شناخت عینی خارج از ذهن است. به عبارت دیگر شناخت علمی است و یا فیزیکی است.

متافیزیک همیشه بر علیه علم سخت فعالیت کرده و می کند و خواهد کرد. و در ضمن وجود زبانها و لهجه های مختلف در رشد و تکامل علم سخت وقفه ایجاد می کند و کرده است. بودن سنت و آداب و رسوم که رابطۀ نزدیک با علم ندارند هم در رشد و تکامل علم وقفه ایجاد می کنند. اگر در علم و درواقع شناخت علمی وقفه ایجاد شود، در جامعه هم وقفه ایجاد می کند و آنها را بیشتر در فقر و بدبختی و لجن می کشاند.

در جامعۀ استثماری است که انسانها همه چیز، حتی کشفیات علمی و حتی خود علم را سخت، پیچیده، عجیب، گنگ، نامعلوم، نشدنی و ایده آلیستی می کنند. بخاطر اینکه علم در لجن پول، مالکیت و مبادله سخت گرفتار است.

هم زمان که علم طبقه بندی و منظم می شود بایستی فرهنگهای لغت و معنی به همان صورت و گسترش بیشتر یابند و راحتتر در اختیار انسانها قرار گیرند، بطوری که این فرهنگهای لغت و معنی قادر باشند به هر سوأل انسان به هر شکل و به هر عنوان آن پاسخ گویند. چونکه طبقه بندی و منظم کردن و مرتب کردن آن در رشد و تکامل انسان نقش حیاتی دارد و به رشد و تکامل انسان و شناخت علمی او سرعت بیشتری می بخشد. و تازه به خاطر اینکه یک نفر و یا چند نفر نمی تواند و قادر نیستند همۀ معلومات را داشته باشند، احتیاج شدید به این فرهنگها زیاد است و اگر این فرهنگها از دستگاهای الکترونیکی و یا کامپیوتری استفاده کنند و به راحتی در اختیار انسانها قرار گیرند، رشد و تکامل انسان را سرعت می بخشند. این فرهنگهای الکترونیکی باید قادر باشند به همۀ اطلاعات و سوألات بدون استثناء در مورد هر چیز را به هر نفری که تقاضا کند بدهند. یعنی دستگاه هایی باشند که همه بتوانند به راحتی و بدون مشکل و قابل فهم استفاده کنند و از آن هر گونه اطلاعی، چه علمی و یا هنری به هر شکل و به هر عنوانی بهره گیرند و هیچ چیزی مخفی وجود عینی ندارد و نباید داشته باشد. در یک جامعۀ سالم مخفی کاری مسخره است. چونکه حقیقت یکی است و هستی یکی است آنهم عینیت خارج از ذهن است که بر اساس قوانین و مقولات علمی عمل می کند.   

علم زمانی خوشایند استثمار و درواقع استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان است که منافع آنها را تأمین کند. و زمانی که خواسته باشد استثمار را ازبین ببرد علم را نمی شناسد و بلکه سخت بر علیه او مقابله می کند. همانطور که کرده است و هنوز می کند، استثمار چه مادی آن یعنی پول، مالکیت و مبادله و چه معنوی آن یعنی متافیزیک. در تاریخ بشر، دانشمندان و یا عالمان با نام و بی نامی را شکنجه کرده اند، به زندان انداخته اند، حلق آویز کرده اند، خفه کرده اند، دیوارها و سیم خاردارهای مرعی و نامرعی کشیده اند و کشته اند و نابود کرده ند و هنوز می کنند و تا وقتی که استثمار وجود داشته باشد عالمان و دانشمندان و طبیعت و حیوانات و گیاهان را خواهند کشت و نابود خواهند کرد و شکنجه خواهند داد و تفتیش خواهند کرد و بمب های اتمی، نترونی، هیدروژنی، شیمیایی، باکتریولوژی، لیزری، مین های ضد انسانی و مواد مخدری خواهند ریخت تا نوش جان شوند و ناگهانی ناپدید خواهند کرد، همانطور که در هیروشیما، ناکازاکی و بی کی نی(یک جزیره بوده که ناپدیدش کرده اند) کرده اند.

جای تذکر است که جنگ جهانی به اصطلاح دوم بطور مشخص جنگ بر علیه علم بود. جنگ استثمارگران بر علیه کمون پاریس، جنگ بر علیه علم بود. بزرگان جنبش کمونیستی، مارکس، انگلس، لنین و دیگر دانشمندان و عالمان می خواستندجامعه را از این همه تضادها، ناعدالتی ها، فشارها، زورها، بی ادبی ها، چاپلوسی ها، دزدی ها، فقرها، بی خانمانی ها، استثمارها، تراژدی ها، سر کوب ها، دستورها، شکنجه ها، زندانی ها، جنگ ها، بدبختی ها و غیره برهانند. درواقع برای حل منطقی جامعه بود. آنها نه منافع مادی(پولی، ملکی، مبادله ای) داشتند و نه منافع معنوی(مثل قدرت). بلکه فقط ، طبق مقطع تاریخی به این نتیجه رسیده بودند که برای حل منطقی جامعه باید طبق قطعنامۀ حزب کمونیست عمل شود. ولی استثمار و استثمارگران و مراکز متافیزیک و متافیزیکان منافع مادی و معنوی داشتند و سخت بر علیه کمونیستها عمل کردند و کشند و شکنجه کردند و سخت سرکوب کردند و خفه کردند و هنوز می کنند. اینجاست که می گوییم جنگ جهانی به اصطلاح دوم جنگ بر علیه علم بود. چونکه جنبش کمونیستی برای آن بوجود آمد تا بتواند جامعه را علمی بنا نهد. استثمار، ترس از نابود شدن، این اجازه را نداد و نمی دهد. جنبش کمونیستی درسی شد برای بوجود آمدن این قطعنامۀ هم یاران. با در نظر گرفتن اینکه این قطعنامه خود را مدیون جنبش کمونیستی می داند. بدون آنها این قطعنامه امکان پذیر نبود. درواقع می بایستی چندین قوانین و مقولات دیگری کشف و یا متوجه می شد.

علت اینکه استثمار حاضر نیست از بین برود، در مبارزۀ استثمارگران و متافیزیکان بر علیه علم روشن است. اکنون هم استثمارگران و متافیزیکان و حکومت مدارانشان هیچگونه علاقه به جنبش کمونیستی ندارند و می خواهند به معنای واقعی ازبین ببرند. خوب از مغز علیل چیز دیگری خارج نمی شود. استثمار سخت از مرگ وحشت دارد. این وحشت استثمار در استثمارگران، چه مادی آن یعنی سرمایه داران و چه معنوی آن یعنی متافیزیکان و ایده آلیستها مشخص می شود.

این وحشت آنها از علم آنچنان است که می خواهند هرگونه آثاری از جنبش کمونیستی را نابود کنند. بیخود نیست که می گوییم استثمارگران هیچگونه آگاهی علمی ندارند و برای استثمارگر شدن هم احتیاج به شناخت علمی نیست و همانها هم بر جهان حکمروایی می کنند و اعمال حکم جهانی می کنند.

جای تذکر است که دانشمندان و عالمان و درواقع شناخت علمی هم از طرف استثمارگران در عذاب و وحشت و مرگ بوده اند و هنوز هستند و خواهند بود و هم از طرف استثمارشوندگان، نا آگاهانه و کم آگاهانه. استثمار شوندگان به دنبال استثمارگران و متافیزیکان بر علیه شناخت علمی عمل کرده اند و می کنند و خواهند کرد. نا آگاهی خود ضد علمی است. در نظر داشته باشیم که استثمار در وجود هر انسانی به اشکال مختلف نهفته است که از جامعه آموزش دیده و یا گرفته است و به آن عادت کرده اند و همان می کنند که گرفته اند.

استثمارگر و استثمار شونده

همانطور که مطرح کردیم، عامل بوجود آوردن طبقات اجتماعی استثمار است. این دو طبقۀ مشخص  که معمولاً به آن تضاد اجتماعی می گویند با همدیگر تضاد ندارند0 یعنی اینکه هر طرف «تضاد» به طرف دیگر وابسته است. زمانی فقر و یا استثمارشونده وجود دارد که استثمارگر و یا سرمایه دار وجود دارد و بلعکس. یک طرف قطب نمی تواند به تنهایی وجود داشته باشد. برای همین، گفتن اینکه آن دو با هم تضاد دارند غلط است. استثمارگران سخت به استثمارشوندگان وابسته اند و بلعکس. استثمارگران و استثمارشوندگان هم از همین روابط بین انسانها بوجود می آیند. درواقع این دو قطب در هستی استثمار وجود دارد و اگر از بین برده شود دوباره آنها را بوجود می آورد. مگر خود استثمار از بین برود. یعنی عاملی که این دو قطب را ایجاد کرده است. (رجوع شود به بخش متقابلین)

جنگ طبقاتی و یا مبارزۀ طبقاتی، درواقع جنگ بین حقوق طبیعی انسانی است با استثمار که عامل سد کنندۀ آن(حقوق طبیعی) و وابسته کنندۀ آن است و همچنین جنگ بین رقابت کنندگان است.

درواقع طبقات استثمارشونده و استثمارگر با هم درگیری ندارند، مبارزۀ طبقاتی وجود ندارد، چونکه به هم وابسته اند و بدون هم نمی توانند وجود عینی داشته باشند. نه استثمارشوندگان مخالف استثمارند و نه استثمارگران. استثمارشوندگان برای بدست آوردن استثمار(پول، مالکیت و مبادله) فعالیت می کنند و مبارزه می کنند و مجبورند هم بکنند، مثل استثمارگران. عاملی که آنها را بوجود می آورد و به حرکت در می آورد و در تاریخ بشریت استثمارشوندگان و استثمارگران فقط برای استثمار کشته می شدند و فعالیت می کردند و هنوز می کنند و مسئله شان هم از بین بردن هر دو طرف قطب نبوده و نیست. استثمارشوندگان خود باید ازبین بروند اگر می خواهند که استثمارگری نباشد. در هر مقطع تاریخی اگر استثمارگران را از بین برده اند، استثمارگران دیگری در درون استثمارشوندگان بوجود آمده اند و بوجود می آورند. یعنی استثمارشوندگان طرف مقابل خود را بوجود می آورند و به آن وابسته اند. استثمارشوندگان بر علیه استثمارگران بپا نمی خیزند، بلکه برای منافع (پولی، ملکی، مبادله ای) خود بپا می خیزند که همان استثمار است. کارگران و زحمتکشان همیشه برای مزد بیشتر، قدرت خرید بهتر، حق خانه و سلامتی بهتر مبارزه می کنند و تظاهرات می کنند و کشته می دهند و نه چیز دیگری.

ولی چون حقوق طبیعی انسانی قوانین و مقولات خاص خود را دارد و استثمار هم قوانین و مقولات خاص خود، باعث شده است که حل مسائل اجتماعی را سخت پیچیده کند.

اینجا مطرح می شود پس درگیری بین این دوطبقه در چیست ؟

همانطور که گفتیم حقوق طبیعی هستی انسانی است و خود قوانین و مقولات دارد و هیچ قانونی غیر از قوانین خود نمی فهمد. ولی جامعه به زور و فشار و نیرو به او تحمیل می کند که باید به ازایش پول بدهد. در واقع یک عامل خارجی برای حقوق طبیعی می خواهد بزور تصمیم بگیرد ولی استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله که خود قوانین خود دارد و به انسانها تحمیل شده می گوید تا ندهی هیچ حقی نداری، حتی برای مردن و زنده شدن پول می گیرند. بچه هنوز بدنیا نیامده به دولت و استثمارگران و متافیزیکان بده کار است. این آن درگیری اولیه است که هیچگاه باهم نمی سازند که در وجود هر عضو جامعه نهفته است و در طبقات واضح تر است. دیگری درگیری بین رقابت کنندگان است. یعنی اینکه استثمارشوندگان برای پول بیشتر، امکانات بیشتر، مالکیت بیشتر و توانایی بیشتر و قدرت خرید بیشتر فعالیت می کنند و مبارزه می کنند و همچنین استثمارگران برای پول بیشتر، مالکیت بیشتر، قدرت بیشتر فعالیت و مبارزه می کنند. اینجا کارگران بصورت کالا هستند که خود را می فروشند و خریدار هم سعی می کند تا ارزانتر گیر بیاورد حتی مجانی و یا اینکه پول کارگران و زحمتکشان را ندهد. اینجا در واقع کارگران و زحمتکشان بصورت رقابت کننده عمل می کنند. جایی می روند که بیشتر پول بدهند، بیشتر در آورند و امکانات بهتری داشته باشند. درواقع در طبقات دو جنگ نهفته است، یکی بین حقوق طبیعی و استثمار و دیگری بین رقابت گنندگان. هردو در طبقات ظهور می کند. تفاوت طبقاتی در خود استثمار نهفته است. به ازای اندازۀ پول، مالکیت و مبادله ای که دارید و یا گیرتان می آید در طبقات جاگیری می شوید و اگر پول، مالکیت و مبادله را حزف کنید از طبقات چیزی باقی نمی ماند. تمام درگیری ها و جنگها به استثمار ختم می شوند. همانطور که همه می دانند، استثمارگران با از دست دادن استثمار(پول، مالکیت و مبادله) مرگ خود را می بینند بطوری که با شنیدنش وحشت می کنند و حتی دست به خودکشی هم می زنند و فکر می کنند که شیطان و یا ارواح در آنها نفوذ کرده است. استثمارگران هزاران و در مواقعی میلیاردها بار بیشتر از حقوق طبیعی خود دارند. استثمارشوندگان هم برای پول و مالکیت و مبادله دست به هر کاری می زنند. همان کاری که استثمارگران می کنند، استثمار شوندگان هم می کنند ولی باشکل و مقدار دیگری.  

استثمارگر و استثمارشونده از قوانین متقابلین در فلسفه پیروی می کنند.

چیزی که استثمارگران را به وحشت می اندازد، استثمارشوندگان نیستند بلکه از دست دادن استثمار است. و چیزی که استثمار شوندگان را در فقر و بدبختی نگه می دارد، استثمارگران نیستند بلکه استثمار است. بیخود نیست درمواقعی استثمارگران برای فقیران و استثمارشوندگان دلسوزی می کنند. البته دلسوزی آنها بدرد خودشان می خورد. ولی آنها خوب می دانند و بهتر می دانند که سخت به استثمارشوندگان وابسته اند. و مجبور هستند که انسانها را بین مرگ و زندگی نگه دارند، بطوری که نه بمیرند و نه درست و حسابی زندگی کنند. چونکه هم به کارگر ارزانتر احتیاج دارند و هم به مصرف کنندۀ د ائمی محتاجند. بیخود نیست که استثمارشوندگان هم به فاشیستها رأی می دهند و حتی خود را به کشتن هم می دهند، خوشبختانه نه همه. فاشیسم هم نیروهایش را از استثمارشوندگان می گیرد. بیسوادی و کمبود شناخت به نفع استثمارگران، حکومت مداران و متافیزیکان است. باید در نظر داشت که اکثریت عظیم توده ها را استثمارشوندگان تشکیل می دهند. همانطور که استثمارشوندگان، امپراتورها، شاهان و استثمارگران دیگر و متافیزیکان خود را تحسین می کنند و به آنها افتخار می کنند، به همان اندازه استثمار گران برای استثمارشوندگان تحسین می کنند، و البته نه همه شان.

کار چیست ؟

کار مجموع عملکردهایی است که انسان برای حقوق طبیعی خود انجام می د هد و برای آن هم بوجود می آید. به عبارت دیگری، کار مجموع عملکردهایی است که انسان برای حقوق مادی(فیزیکی بیولوژیکی) و معنوی(شناخت) خود بکار می برد.

انسان بدون کار بی مفهوم است0 کار مقوله ایست فلسفی.

در جامعۀ استثماری کار در لجن پول، مالکیت و مبادله گرفتار است.

کار بر دو نوع است :

کار مادی یعنی مجموعۀ عملکردهای فیزیکی.

کار معنوی یعنی مجموع عملکردهای معنوی برای شناخت و یا شناخت علمی.

که هر دو برای بدست آوردن حقوق طبیعی استفاه می شوند. 

در جامعۀ استثماری، پول، مالکیت و مبادله برای کار و هم تولید تصمیم می گیرد و تولید برای کار تصمیم نمی گیرد.

کار در جامعۀ استثماری یک مفهوم استثماری دارد. کار همیشه مصادف است با پول، مالکیت و مبادله. چونکه زمانی حرف از کار می شود که در مقابلش چیزی دریافت کرد، بخصوص پول. ولی چون با لغات استثماری زندگی می کنیم و کرده ایم، اجباراً از این لغات باید استفاده کرد و مفاهیم بهتری به آنها داد.

شیوۀ کاری، ساعتی و شکل تغذیه(سه وعده در روز) و خواب و غیره در جامعه علتش استثمار است و نه حقوق طبیعی و اینکه ملت به آنها عادت کرده اند.

فرهنگ چیست ؟

فرهنگ در واقع به زبان و سنت و آداب و رسوم و بخصوص متافیزیک(مذهب) یک گروه اجتماعی می گویند. فرهنگ یک لغت علمی نیست، چونکه نه قوانین و نه مقولات و نه اصلوب علمی دارد. زبانهای کنونی همۀ کشورها علمی نیستند، بلکه زبانهایی در عمل موجود بوده اند و یا بوجود می آیند و بعد برایش یک سری قوانین ساخته اند و یا می سازند. سنت ها و آداب و رسوم ها هم یک سری مجموعه عملکردهایی(قانون علمی نیستند) هستند که در اثر جامعۀ استثماری بوجود آمده و عمل می شود. درواقع استثمار در آن تعیین کننده است.

آثاری از جامعۀ هم یاران در گذشته به چشم نمی خورد (ولی امکان وجود آن هست) چونکه جامعۀ استثماری سی قرن قبل از میلاد هم وجود داشته، و آنهم تقریباً در همۀ خلقها و تازه با وجود استثمار و جنگ و درگیری امکان تحقیق آن سخت مشکل است، برای اینکه به فهمیم شیوۀ زندگی چکونه بوده است. در جامعۀ هم یاران روابط بشکل دیگری است. باید دید که لغت فرهنگ در چنین مقطعی چکونه جای خود را خواهد یافت و یا مفهوم دیگری بخود خواهد گرفت. البته در جوامع هم یاران، یک گروه اجتماعی که باهم در مرکز تولیدی کار می کنند مطمعناً روابط خاص خود خواهند گرفت که با روابط جامعۀ استثماری سخت متفاوت خواهد بود که در هر صورت شکل آن را جامعه(روابط انسانی) تعیین خواهد کرد.

فرهنگ در جامعۀ استثماری همیشه سدی بوده در مقابل علم و رشد و تکامل علم و درواقع هستی. و در خیلی مواقع(متافیزیک و استثمارگران و حکومتمداران) سخت بر علیه علم فعالیت می کرده اند و هنوز می کنند. و درضمن نمی توان در فرهنگ چیزی موافق علم دید، با وجود اینکه در بعضی مواقع از علم استفاده شده و یا حتی در خود داشته باشد. در هر صورت در لغت فرهنگ در آینده تغییر و تحولات شدیدی ایجاد خواهد شد. البته اگر عمر بشریت این اجازه را بدهد.

خوشبخت کیست ؟

خوشبخت و بدبخت یک مقولۀ استثماری است. به علت نبود یک رابطۀ منطقی بین انسانها و اینکه انسانها همدیگر را نمی شناسند و اینکه پول، مالکیت و مبادله به سادگی بدست نمی آید و اینکه همۀ حقوق طبیعی انسانی هم بدون آنها اصلاً امکان پذیر نیست و یا بسیار سخت به دست می آید، خوشبخت آن کسی است که بتواند در چنین جامعه ای نتنها حقوق طبیعی خود را داشته باشد بلکه بیشتر از آن داشته باشد. نمی توان در فقر بود و خود را خوشبخت دانست و نمی توان میلیارها داشت و خود را خوشبخت دید. می توان خوشحال و شاد بود ولی خوشبخت نبود. خوشبخت زمانی مفهوم دارد که در مقابلش بدبختی وجود داشته باشد. خوشبختی را نمی توان از بدبختی جدا کرد. همانطور که نمی توان خوب ها را از بدیها و یا خوشکل ها را از زشت ها و یا گل را از خارش جدا کرد. آنها مقولات متقابلین در فلسفه هستند. رجوع شود به قوانین و مقولات علمی در این قطعنامۀ هم یاران.

زرنگ و کسی که زرنگ نیست، و اورا خنگ و با ضعیف ، نادان، احمق و یا نازرنگ می دانند جزو متقابلین هستند. زرنگ همیشه در مقابل کسی است که زرنگ نیست، ناتوان است مطرح می شود. زمانی زرنگ وجود دارد که دیگران زرنگ نباشند، اگر نه بی مفهوم است. در جامعۀ استثماری زرنگ و نا زرنگ بر اساس استثمار هستند و نه چیز دیگری. زرنگ کسی است که بتواند به هر شکلی پول بیشتر در آورد و دیگری را تحت تأثیر قرار دهد روابط  پولی است که تصمیم می گیرد.

قطبها همیشه وابسته به خود آن پدیده ای هستند که آنهارا بوجود می آورند، حتی اگر در پدیده های دیگری هم وجود داشته باشند. ولی چیزی که تعیین کننده است آن است که هرگز قطبین را نباید از همدیگر جدا کرد و خارج از دیگری در نظر گرفت.

چارچوب(قوانین و مقولات) زندگی مشخص است، فقط این جامعۀ استثماری است که آنرا مشکل و پیچیده کرده است و ملت هم به آن عادت(طلسم شده اند) کرده اند و آن هم تأمین حقوق طبیعی است، یعنی هم به هم نوع خود کمک کند و اورا بدنیا آورد و هم به طبیعت به عنوان یک عضو طبیعت، که سخت به آن وابسته است کمک و همکاری کند و نه اینکه اورا نابودکند. در جامعۀ استثماری باید گفت آن کسی خوشبخت است  و یا زرنگ است تا بتواند به حقوق طبیعی خود دست یابد و روند زندگی را بطور نسبی طی کند. ولی جامعۀ استثماری هزاران سد مرعی و نامری و هزاران دیوار مرعی و نامرعی بوجود آورده است که به راحتی شدنی نیست. کسی را نمی توان بدون تراژدی پیدا کرد.

قوی ترین موجود زنده وجود عینی ندارد. ضعیف ترین موجود زنده هم وجود ندارد. ویروس که کوچکترین موجود زنده است که حتی به چشم نمی خورند قوی ترین، وحشی ترین، بزرگترین و خودخواه ترین حیوانات را از بین می برد، و یا کرم خاکی که یکی از ضعیف ترین حیوانات است تمام طبیعت بر روی او سوار است. هستی طبیعت وابسته به اوست و اگر نباشد تمام طبیعت ازبین می رود. چنین قدرتی هیج انسانی حتی جمع آنها ندارند، حتی در بین قوی ترین آنها و آنهم چه زوری و یا چه فکری و یا مثلاً مورچه و یا حتی گوسفند و یا گاو که حیوانات قوی نیستند که قادر شدند زندگی خود را نجات دهند. تصورش را بکنید که اگر انسان از آنها استفاده و سو استفاده نمی کرد آنها زندگیشان تا کنون به خطر افتاده بود همانطور که برای خر اتفاق افتاده و جزو حیوانات در حال ناپدید شدن است با وجود اینکه کمک های عظیمی به انسان کرد. خر یکی از حیواناتی است که حق احترام بیشتر باید داشته باشد بخاطر کمک شایانی که در تاریخ بشریت به انسان کرده است ولی لطف بیش از حد انسان او را در درۀ نابودی کشانده است، این است آن تشکر انسان. امثال خر زیادهستند. اینجاست که باید گفت کی «خر» است.  قوی تر و یا ضعیف تر برای طبیعت مسخره است و فقط برای انسان است که می تواند مفهومی داشته باشد.

در جامعۀ استثماری آن کسی قوی است که هرچه بیشتر پول و مالکیت دارد و تمام نیروهای نظامی، انتظامی، قضایی و غیره را در دست های خود دارد، و هرچه بیشتر داشته باشد بیشتر و بهتر خدایی می کند و خوشبخت تر است. اگر نه استثمارگران و یا حکومتمداران و متافیزیکان مثل استثمارشوندگان و یا کارگران و زحمتکشان از یک پشه هم می ترسند و تازه کی از پشه نمی ترسد ؟ آمریکاییان، غربیان، ..... خود را قوی تر از دیگران می دانند و خود را عاقل تر از دیگران. آنها متمدن ترند.

انسان باید و مجبور است که به همنوع خود و طبیعت کمک کند، چونکه برای آن بوجود می آید و به هستی می رسد و زندگی می کند. این شیوۀ زندگی استثماری نسل هر گونه موجودی بنام انسان را از روی زمین پاک خواهد کرد. استثمارگر شدن و بر دیگران سوار شدن و به دیگران دستور دادن و قدرت خدایی بوجود آوردن مسخره است و مسخره خواهد بود و هیچکسی را در هیچ جا و به هر شکل در امان نخواهد گذاشت، و تازه کی گذاشته است که بعد ها خواهد گذاشت.

در نظر داشته باشیم که حیوان و انسان کش ترین موجود در تاریخ کرۀ زمین  فقط انسان است، چه کمیت آن و چه کیفیت آن. وحشی ترین و در مواقعی بسیار احمق ترین و کثیفترین و لجن ترین حیوانات فقط در میان انسانها پیدا می شود. علت آن بخاطر همین عامل بیماری اجتماعی است. انسانها نتنها خیلی از حیوانات را نابود کرده اند و هنوز ادامه می دهند بلکه خیلی از درختان و گیاهان را هم به نابودی کشانده اند و هوا و آب آشامیدنی را برای همۀ حیوانات و گیاهان مسموم  و نابود کرده اند و دره ها و قارهای عظیمی ایجاد کرده اند که از عهدۀ هیچ حیوانی حتی سنگهای آسمانی بر نمی آید، البته نه به این اندازه. جنگلهای زیادی را نابود کردند تا بتوانند چند کیلو طلا، سنگهای قیمتی و فلزات قیمتی بیرون بکشند و یا مواد مخدر تولید کنند. نابودی زنده ها فقط برای مرده ها، این است آن لطف انسانی به طبیعت و به همنوع خود.

نکته ها

*     در کجای تاریخ دیده شده که حکومتی برای گرسنگان و بی پناهان و مریضان و عاشقان بوجود آید. اگر در تاریخ به اشکالی دولتها خواستهای زحمتکشان را داده اند ویا مجبور شده اند، عمر طولانی نداشته اند. و تازه تمام جنبش های انقلابی برای زحمتکشان، فقرا، استثمارشوندگان را با تمام زورشان خفه کردند و کشتند و نابود کردند.

در کجای تاریخ دیده شده که نیروهای نظامی، انتظامی، قضایی، کنترل و اداری به زحمتکشان و یا استثمارشوندگان کمک کنند و آنها را در پناه گیرند و از آنها دفاع کنند و یا به نفع آنها کار و حرکت کنند. این سازمانها بوجود آمده اند که استثمارشوندگان از استثمارگران ندزدند و غارتشان نکنند و نچاپند. آنها فقط ابزار کار استثمارگران هستند و معذورند. آنها ماشینهای متحرکی بیش نیستند که فقط دستورات استثمار و استثمارگران را انجام می دهند.

ای انسانها آسوده بخوابید که استثمارگران و بطور مشخص استثمار بیدار است. آسوده و راحت و بی خیال باشید که استثمار شما را نابود کند و طبیعت را نابود کند. دمکراسی و آزادی و برابری استثمارگران را بپذیرید تا شماها زجر بکشید و نابود شوید. استثمارگر نمی تواند استثمارگر باشد اگر قانونی از استثمارش حمایت نکند. و باید حکومت حافظ منافع استثمارش باشد. چونکه استثمار حکم می کند.

در هر صورت ای انسانها یا شما اصلاً هیچ نباید داشته باشید و حتی خودتان مال خودتان نیست و یا اگر داشته باشید باید بنجل آنرا داشته باشید چونکه بهترین ها و زبیاترین ها از آن پولداران است، همانطور که بوده است. از آن یک اقلیت بیش از حد کوچک است و نه از آن شماها، چونکه شماها نه مالکیت دارید و نه پول دارید و نه «سواد» دارید و بی خود غر می زنید و توصیه می کنند که بمیرید تا برایتان گریه کنند و پول خرج کنند و بفکر شما گرسنگان باشند و یا اینکه گرسنه باشید تا برایتان تبلیغ کنند و ورقهای تبلیغات شان را هم از نابودی جنگل تأمین می کنند ولی حاضر نیستند به شماها بدهند. حتی اگر در مغازه های این استثمارگران بپوسد و می پوسد و تازه همه نمی توانند خدایان(استثمارگران بسیار، بسیار بزرگ) باشند. چونکه بر روی زمین فقط یک قارۀ آفریقا وجود دارد، یک قارۀ آسیایی و یا آمریکای جنوبی وجود دارد. همه نمی توانند یک قاره داشته باشند.

کارگران و زحمتکشان، استثمارشوندگان، بدانید این حق شما است زندگی کنید، خانه داشته باشید، غذا، آب، هوا، دفع، سلامتی،تفریح، لباس، روابط جنسی، محیط زیست مناسب، شناخت، رشد و تکامل داشته باشید. هیچ احدی حق گرفتن آنها و یا ندادن آنها را ندارد. هیچ احدی حق ندارد که بیشتر از حقوق طبیعی اش داشته باشد.

این حق شما است که متفاوت باشید، اشتباه بکنید. شماها حق دارید که آزاد باشید، آزاد انتخاب کنید، آزادی بیان و عقیده داشته باشید، آزادی شناخت و آگاهی داشته باشید، آزادی کنجکاوی داشته باشید، آزادی فکر کردن، گوش کردن، لمس کردن داشته باشید. شما ها حق دارید که استقلال داشته باشید و روی دو پای خود باایستید و نه اینکه وابسته و بردۀ پول، مالکیت و مبادله و به عبارت دیگر استثمار باشید.

کمونیستها برای این خواستهای طبیعی و اولیۀ انسانی بپا خواستند و نه اینکه از آنها سو استفاده کنند. تا زمانی که شماها حقوق خود را نشناسید و نگیرید جامعه از شر استثمار رهایی نخواهد یافت.

کارگران و زخمتکشان، این حق شما است که بر روی کرۀ زمین زندگی کنید و بر روی آن آزاد باشید و آزاد راه بروید و برای زندگی کار و پیکار کنید و همچنین عاشق باشید و از زندگی لذت ببرید و از زیبایی های طبیعت استفاده کنید. این حقوق طبیعی را نمی توان وابسته به پول، مالکیت و مبادله و درواقع استثمار کرد. این حقوق باید برای همه، حتی حیوانات و گیاهان وجود داشته باشد و هیچ احدی قادر به سد کردن آن نیست و نباید باشد و هیچ احدی قادر نیست جلوی دیگری را بگیرد و یا به زنجیر بندد و یا به زندان افکند و یا دورش سیم خاردار و یا دیوار مرعی و یا نامرعی بکشد. نه تنها قادر نیست بلکه جزء مهالات است و همچنین حق ندارند بگیرند. استثمارگران و دولتمردان و متافیزیکان نتوانسته اند و نمی توانند و نخواهند توانست جلوی حقوق طبیعی را بگیرند. قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند مگر انسانها را نابود کنند.  

همانطور که گفته شد، قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند. و نمی توان برای جامعه قوانین وضع کرد. همانطور که حکومتمداران و استثمارگرانشان و متافیزیکانشان می کنند. باوجود تمام قوانین باز بی قانونی وجود دارد. طبیعت جامعه خود قوانین و مقولات خاص خود را دارد و از مغز کسی هم تراوش نمی کند. دولت و مراکز دولتی و اداری و متافیزیکی زائیدۀ استثمارند. آنها نمایندگان و بردگان استثمارند. مگر اینکه استثمار به معنای واقعی کلمه از بین برود. پول، مالکیت و مبادله شخصیت انسان را عوض می کنند. آنها احساسات انسان را تغییر می دهند. وقتی که سیستم(روابط بین انسانها) بر اساس آنها ریخته شده باشد، هر چیزی را می توان خرید و فروخت. می توان برده خرید، می توان پا خرید، می توان زن، بچه، مرد، قلب، عشق، بینی، گوش، هیچ، آبها، جزایر، جنگلها، خشکی ها، قارها، دریاها خرید و فروخت، همانطورکه می کنند. می توان کشور، حکومت، رئیس جمهور، شاه، امپراتور خرید و فرووخت، همانطور که می کنند. می توان آسمان ها، سیارات، کرات و سنگهای آسمانی خرید و فروخت، همانطور که می کنند. (بشتابید که آمریکاییان و غربیان حاضرند سیارات را به قیمت بسیار مناسب بفروشند، البته پول مسافرت و پاسپورت خروجی آن خیلی گران است.) می توان حیوانات کم یاب، حیوانات پرکار و کم خرج خرید و فروخت، که می کنند. می توان شکنجه، شکنجه گر، خائن، جاسوس، آدم کش، زجردهنده، دیوار و خار مرعی و نامرعی خرید و فروخت، همانطور که می کنند. می توان آزادی، زندان، زندانی، بدبختی، راحتی، آسایش و زجر خرید و فروخت، همانطور که می کنند. می توان قلابی، بدل و پول خرید و فروخت، همانطور که می کنند. می توان خون، اعضای بدن سالم خرید و فروخت، همانطور که می کنند. می توان خلقی، سرزمینی خرید و فروخت، همانطور که می کنند. آنهایی هم که مجانی بدست می آورند و یا می دزند و می چاپند، چه از طبیعت و یا چه از جامعه به دیگران می فروشند. البته هر سازمانی  هم که با هر اسمی به دست می آورد، آنهم بصورت مجانی، مطمئن باشید که در موقع تحویل به دیگری، پولش را هم دریافت می کنند. در چنین جامعه ای همه چیز کالا است و در دراز مدت و یا کوتاه مدت کالا می شود و باید بشود. آنسانها کالا هستند، قلبشان کالا است، دوستی شان کالا است، خنده شان کالا است، زیبای شان کالا است، عشق شان کالا است، خوشبختی شان کالا است و چون پول تعیین کننده است، انسانها برای پول دست به هر کاری، حتی کثیف ترین کارها می زنند. چرا باید خجالت بکشند وقتی که پول حقوق طبیعی شان را تأمین می کند. پول حیا نمی شناسد. پول خجالت نمی شناسد. پول احساسات نمی فهمد. شکم هم احساسات حالی اش نمی شود. نه حیا و نه خجالت می فهمد. جنگلهارا نابود می کنند، چونکه خرید و فروش می شوند. و هیچ سازمانی، چه دولتی و چه مذهبی و غیره قادر نیستند جلوی آنرا بگیرد. جنگل بخاطر این در حال نابودی است که از آن بعنوان کالا استفاده می کنند که می توان مبادله کرد. حیوانات نابود می شوند، چونکه کالا هستند و حیواناتی که کمیاب می شوند قیمت آنها بیش از حد زیاد می شود و در مواقعی ارزش طلا و سنگهای قیمتی را پیدا می کنند و در مواقعی آنها را از قصد کمیاب می کنند و تازه به خود اجازه نمی دهند که تعداد آنها را زیاد کنند، اگر نه قیمت آنها پایین می آید.

کارگران، زحمتکشان و یا استثمارشوندگان در نظر داشته باشید که هیچ انسانی رهبر شما نیست و بخصوص من نخواهم بود و هیچ انسان دیگری هم نباید باشد. بلکه رهبر شما علم است، منطق است، دیالکتیک است. علم خدای شما است. رهبر شما شکم شماست، عشق بازی های شما، دوستی شما، آزادی شما است. رهبر شما خود شمایید. انسان را دوست بداریم و به زیبایی و عشق او عاشق باشیم. درست است که انسانها قوانین اجتماعی را کشف، یعنی توجه می کنند. ولی اشتباه بزرگی خواهد بود اگر انسان را بطور فردی و یا گروهی رهبر خود بدانیم. آنهایی که امثال من قوانین اجتماعی را متوجه شده اند، انسانهایی هستند که در راه علم فعالیت کرده اند. بخاطر همین این قطعنامه در آیندۀ نزدیک و یا دور دوباره مرتبتر و منظم تر و طبقه بندی تر و جمع بندی تر خواهد شد. شناخت علمی رشد و تکامل میابد. اگر می بینید تا کنون علوم اجتماعی و بخصوص فلسفه نتوانسته اند خود را مرتب تر و منظم تر کنند، بخاطر فشار، زور، تحمیل، کشتار و وحشتی که استثمار بوجود آورده است و هنوز ادامه دارد.

امکانات مبارزاتی شما باعث کشف قوانین و مقولات اجتماعی شد تا بزرگان جنبش کمونیستی بپا خیزند و بتوانند علوم اجتماعی را رشد و تکامل دهند و مرتبتر و منظم و جمع بسته تر کنند. شناخت علمی هرچه بر اساس شیوۀ علمی و یا اصول علمی عمل شود رشد و تکاملش را بیشتر گسترش می یابد.

استثمارگران، حکومتمداران  و متافیزیکان از شما برای کشتن شما استفاده می کنند و یا از ما برای کشتن شما و دیگران استفاده می کنند، همانطور که هر روز می کنند و کرده اند و خواهند کرد.

ای زحمتکشان چطور به خود اجازه می دهید که بچه های شما را و یا خود شما را تکه پاره کنند، آنهم با دادن وطن به شما و یا اینکه شما را خریدو فروش کنند و تکه پاره کنند و برده نگه دارند. بدانید که نه شما و نه هیچ احدی از دست استثمار راحت نخواهد بود و نبوده و نیست. فکر نکنید که فردا وضع شماها بهتر خواهد شد. در جامعۀ استثماری منتظر هر لحظۀ تراژی باشید. بعضی از این تراژدی ها آنچنان وهشتناک و ناگهانی فرود می آیند که زبان و قلم از نوشتنش باز می ایستند. چطور به خود اجازه می دهید که این استثمارگران این چنین با شما رفتار کنند و شما را بفریبند.

کارگران و زحمتکشان بدانید که این زمین و زمان، کارخانه ها، طبیعت، آب، هوا، سیارات و غیره از آن هیچکس نیست و خود را بردۀ استثمار نکنید که استثمارگران اجازه داشته باشند هر چیزی را بصورت ملک در آورند و حتی شما را کالا و بردۀ خود بدانند.

کارگران و زحمتکشان، ای انسانها بدانید که در تاریخ بشریت خلقهایی با نام و بی نامی در اثر همین استثمار، این بیماری اجتماعی، با همین تضادها و با همان سلاح هایی که در گذشته بوده کشته شده اند، نابود شده اند و ناپدید شده اند.

   انسان در جامعۀ استثماری چه تحمیل هایی و چه تحمل هایی را مجبور است بکشد؛ دروغگویی ها، دزدی ها، حقه بازی ها، چاپلوسی ها، دست به دستمالها، پارتی ها، سو استفاده ها، مردم فریبی ها، کلک زنی ها، خودمحوری ها، خود خواهی ها، مردم آزاری ها، نبود همبستگی، نبود همکاری و هم یاری، نامردی ها، بی وفایی ها، خائنین، خبرچین ها، جاسوسان و اشتباهات و یا خطاها  و همچنین تولید های قلابی و هی مصرفی(تجاری)، مواد غذایی ناسالم ، دادگاه ها، نگهبانان، دولت ها، مراکز اداری، صف کشی ها، خرکنی ها، زندانها، دیوارها، سد ها و خارها و غیره که احتیاج به گفتن آنها نیست. چونکه با تمام وجود آنها را احساس می کنیم. چطور می توان در چنین جامعه ای دیوانه نشد. در جامعۀ استثماری است که انسانها را به خاطر افکارشان بایگانی می کنند.

در جامعۀ استثماری عضو های جامعه همدیگر را نمی شناسند و تنها رابطۀ بین عضوهای جامعه استثمار است. بیخود نیست که انسان، بخصوص در شهرها انسان را نمی شناسد و او را بیگانه می بیند. درواقع عضو های جامعه چه در به اصطلاح وطن خود و یا خارج از آن همدیگر را نمی شناسند و همدیگر را غریبه می بینند و در مواقعی هم شکنجه و آزار و غیره می بیند. درواقع عضو های جامعه آنجایی که می بایستی باشند نیستند و جای خود را درست نمی بینند. در جامعۀ استثماری دو عامل است که انسانها را با هم مربوط می کند. یکی خود استثمار و دیگری تقریباً رابطۀ خانوادگی است، که آن هم باز به استثمار وابسته است. می گوییم تقریباً، بخاطر اینکه حتی در بین اعضای یک خانواده در خیلی مواقع همدیگر را بیگانه می بینند و همدیگر را نمی شناسند، با اینکه باهم بزرگ شده اند. بخاطر اینکه بر اساس استتثمار جابجا می شوند و شده اند. انسانها اشکال مختلف بخود می گیرند، حتی در میان عضو های یک خانواده.

استثمارگران کرۀ زمین را به شهرها و پارکها تبدیل کرده اند که انسانها در شهرها و حیوانات در پارکها به نمایش گذاشته می شوند و اینطوری مفهوم جنگل و طبیعت را تغییر داده اند. جنگلها را بصورت پارکهایی در آورده اند، پارکهایی که مالکیت شخصی و یا گروهی است که برا ی گذشت و گذراندن در آن باید پرداخت و تازه آنرا به شکل خود می سازند. دیگر جایی برای فرار گرسنگان وجود ندارد، جایی که حتی کرات دیگر را هم خود آنها به مالکیت خود در آورده اند.

استثمارگران دشمن خود را همیشه بربر و وحشی و بد و احمق و «خر» و غیره حساب می کنند، چه می خواهد استثمارگران باشد و یا استثمارشوندگان فرقی نمی کند.

*    درواقع وقتی که رابطۀ من و تو بد ریخته شده و بر اساس استثمار یعنی پول، مالکیت و مبادله است مطمئناً فرزندان ما هم بر اساس همین روابط بزرگ شده اند و می شوند و خواهندشد و ترک عادت هم موجب مرض است. ما کمونیستها(کسانی که معتقدند می توان جامعه را علمی  و براساس اصول علمی حل کرد و علمی بنا کرد.) درواقع می خواهیم همین روابط را و فقط همین رابطه  که اساس جامعه را تشکیل می دهد را درست بنا کنیم. برای داشتن یک رابطۀ درست و سالم و انسانی من و تو و یا یکی با دیگری باید استثمار از بین برود و این روابط بر اساس تولید  و به عبارت دیگر حقوق طبیعی انسانی  و یا علمی و به زبان دیگر، برابری، آزادی و رشد وتکامل بنا گردد. از شروع استثمار تا کنون قرنهای زیادی می گذرد. نسلهای بسیار زیادی آمده اند و رفته اند. خلقهایی به دست استثمار نابود شده اند و خلقهای جدیدی بوجود آمده اند. ما هم در همین سیستم استثماری بدنیا آمده ایم و در حال زندگی کردن هستیم. از بین بردن یک چنین چیزی و ساختن و بنا کردن جامعه به شکل دیگری و یا کمونیستی و یا هم یاران، کار ساده ای نیست ولی شدنی.

زمانی می فهمیم که یک پدیده ای در جهت  درست است که قوانین و مقولات دیالکتیکی خود را از دست ندهد. یعنی  هر پده ای  و یا معقوله ای و یا شئی بدون روند تاریخی- منطقی نمی تواند باشد. جامعۀ هم یاران بر اساس همبستگی، همکاری، هم یاری و اتحاد همۀ انسانها  و گسترش آنها شدنی است. کمونیستها به تنهایی نمی توانند و قادر نیستند چنین بیماری را از بین ببرند. همانطور که پزشک بتنهایی قادر به از بین بردن بیماری نیست. بیمار بیشتر تعیین کننده داست.

زحمتکشان و یا استثمارشوندگان باید بدانند تا زمانی که استثمار هست، فقرها، بدبختی ها، موادمخدرها، الکلی ها، زنان خیابانی ها، جنگها، کشتارها، زجرها، شکنجه ها، دیوارها، خاردارها، استثمارها، متافیزیکها، نابودی جنگلها، نابودی حیوانات، نابودی آبهای آشامیدنی و در آخر و آخرین نابودی نسل بشر خواهد بود. این است حکم جهانی استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان. شماها محکوم شدگان روی زمین هستید.

همانطور که گفتیم استثمار در روابط بین انسانها است که نمی توان آنرا از بین برد. بلکه برای آن باید روابط دیگری که وجود عینی دارد و علمی پایه ریزی کرد تا روابط استثماری خود زوال یابد و به تدریج از بین برود. اگر نه هیچگاه از بین نخواهد رفت. استثمار از طریق حزب کمونیست، از طریق دیکتاتوری پرولتاریا، مبارزات سندیکایی و یا دمکراسی خلقی از بین نمی رود. با بدست آوردن حکومت و از بین بردن آن استثمار از بین نمی رود.

وجود استقلال و آزادی یک کشور هیچ وقت طبقات را از بین نمی برد و درواقع استثمار از بین نمی رود. داشتن یک حکومت داخلی و یا خارجی، استثمار از بین نمی رود. اینجاست که اشکال مبارزاتی مطروحه از طرف بزرگان جنبش کمونیستی تغییر می کند و درواقع بی مفهوم است. همانطور که تاریخ ثابت کرد که با احزاب کمونیست استثمار را نمی توان از بین برد. این احزاب فقط می توانند جلوی استثمارگران سنگ به اندازند و نه جلوی استثمار، چونکه خود بر اساس آن عمل می کنند.

تأکید کنیم، وقتی که می گوییم استثمار باید از بین برود این نیست که پولهایتان و یا ملکتان را ازبین ببرید، چونکه پولها یک مشت کاغذ، پلاستیک و یا فلز چیز دیگری نیستند و درواقع منظورمان یک نوع رابطه بین انسانها است که براساس پول، مالکیت و مبادله ریخته شده است. با تغییر این روابط، دیگر پولها(کاغذی، فلزی و غیره) و ملکها و مبادلات بی ارزش می شوند و طبیعت خود را باز می یابند.  و باز تأکید کنیم که منظورمان از نابودی استثمار، نه استثمارگران است و نه استثمار شوندگان، بلکه این نوع روابط بین انسانها است. روابطی که استثمارگران و استثمارشوندگان را بوجود آورده است و می آورد. با تغییر سیستم اقتصادی و اجتماعی، به هر شکل آن جامعه از شر استثمار رهایی نمی یابد. به عبارت دیگر با انقلابات جامعه تغییر نمی کند. باید روابط سالم را بجای روابط ناسالم نشاند تا جامعه تغییر کند. و درواقع جامعه را باید اول انسانی کرد تا انسان انسانی شود. با مبارزۀ مسلحانه، تظاهرات، اعتراضات، اعتصابات، چه کوچک و یا بزرگ و بسیار بزرگ هم استثمار از بین نمی رود. با ریختن مردم توی خیابان استثمار از بین نمی رود و با اعتصابات غذا و امضاء هم استثمار ازبین نمی رود. با اصلاح سیستم استثماری هم استثمار از بین نمی رود. با دمکراتیزه کردن جامعه هم استثمار ازبین نمی رود. با بیشتر کردن حقوق و درآمد و بعضی از خواستهای سندیکایی و یا سیاسی استثمار ازبین نمی رود. و وضع انسان بهتر نخواهد شد. با انتقاد از جامعۀ استثماری هم استثمار ازبین نمی رود. همانطور که در تاریخ نشان داده است. درواقع روابط پولی، ملکی و مبادلاتی بیشتر از سی هزار سال هیچگونه تغییری نکرده است. حکومتهای انسانی تر  و یا به غلط، حکومتهای دمکراتیک تر هم در تاریخ وجود داشته اند ولی دوام چنانی نیاورده اند. حکومتهایی مثل شوروی، کوبا و غیره و یا شرکت در حکومت برای تغییر جهت حکومت شدنی نبود و نیست و نخواهد بود و استثمار ازبین نرفت و نخواهد رفت و دیر و یا زود حکومت مناسب خود را بوجود می آورد تا نابودی کامل بشریت و طبیعت.  

مطرح کنیم که اگر «سرمایه» از بین برود، سرمایه دار خود از بین می رود. ولی اگر سرمایه دار ازبین برود و سرمایه(پول، ملک و مبادله) وجود داشته باشد، سرمایه دار را دوباره بوجود می آورد. سرمایه دار وجود دارد برای اینکه سرمایه دارد. پولدار وجود دارد برای اینکه پول دارد. مالک وجود دارد برای اینکه ملک دارد. تجارت وجود دار برای اینکه پول و مالکیت وجود دارد. و با نابودی پول، مالکیت و مبادله آنها هم از بین می روند.

در جامعۀ استثماری اگر کسی از دستوراتش تابعیت نکند بلا سرش می آید. باید انسانها برده ها و اطاعت کنندگان بدون شرط استثمار باشند.

باید در نظر داشت که ویروس استثمار اشکال مختلف به خود می گیرد و همۀ امکانات برای زندگی دارد. استثمار بر اساس رشد و تکامل انسان و جامعه شکل خاص خود می گیرد و خود را با محیط مناسب می کند. او انواع نیروها، امکانات و سلاح ها و حتی مخربترین آنها چه شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، انفجاری، لیزری، نترونی، اتمی، هسته ای، دانشمندان طلسم و ماشین خودکار شده و انواع سلاح های کوچک و بزرگ، فرقی نمی کنند، در دستهای خود دارد.

استثمار انواع سازمانهای نظامی(ارتش)، انتظامی(پلیس، ژاندارمری، نگهبان)، کنترل، اداری، قضایی، حقوقی و انواع و اقسام سازمانهای جاسوسی، خبری، خبرچینی، تروریستی و انواع و اقسام سازمان های استثمارگر و سازمانهای مخفی و خائنین و انواع مذاهب و غیره دارد. و انواع و اقسام زندانها، دیوارهای مرعی و نامرعی، سیم خاردارهای مرعی و نامرعی، شکنجه گر، آدم کش، مردم آزار و انواع مرزها و سازمانهای دروغ پراکنی، حقه بازی، سانسور، تفتیش عقاید، انواع و اقسام سازمانهای خراب کنی و مزدوری، و اقسام سازمانهای خوش نام و گول زنی، مثل حقوق بشر، سازمانهای محیط زیست، سازمانهای دفاع از طبیعت، سازمانهای انسان دوست و مردمی، پزشک جهانی، صلیب سرخ، سازمان ملل، عملیات انسان دوستانه و برای دمکراسی (که برای گسترش استثمار استفاده می کنند و هیچگاه بفکر از بین بردن استثمار نیستند و نمی توانند باشند) دارد.

در جامعۀ هم یاران و یا کمونیستی همانطور که گفتیم شناخت علمی تعیین کنند است، ولی در جامعۀ استثماری شناخت علمی تعیین کننده نیست. استثمارگران کسانی هستند که هیچگونه شناخت علمی ندارند و خیلی از دکترها و مهندسین و متخصصین برایشان کار می کنند. پیش یک دکتر نمی روند بلکه دکترها پیششان می روند و تازه صف هم نمی کشند و درد هم نمی کشند. استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان نه تنها شناخت علمی ندارند بلکه بر اساس و یا اصول علمی هم عمل نمی کنند و تازه در چنین جامعه ای مزدوران، چاپلوسان، آدم کشان، شکنجه گران، خائنین، جاسوسان و خبر چینان از معلمان و عالمان و هنرمندان بهتر زندگی می کنند و عمر طولانی دارند. در جامعۀ استثماری شناخت تا آنجایی ارزش دارد که بتوان بر دیگران سوار شد و درواقع بتوان به راحتی به پول، مالکیت و مبادله رسید. تصورش را بکنید که تمام مراکز علمی، تحقیقاتی، تکنیکی، دانشمندان، مهندسین و درواقع همۀ عالمان زیر دست استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان یعنی پول، مالکیت و مبادله هستند و برده ها و تعظیم کننده های آنها هستند.

استثمارگران احتیاج به نگهبان و پلیس دارند تا مواظبت کنند. احتیاج به ارتش دارند تا بتوانند سرکوب کنند و جلوی استثمارگران و استثمارشوندگان دیگر را بگیرند

باید در نظر داشته باشید، موقعی که استثمار، یعنی پول و مالکیت وجود داشته باشند، نمی توانند در دست همۀ انسانها باشند، و باید در دست یک قلیت بسیار کمی باشد و اکثریت عظیمی نداشته باشند. چونکه اگر همه پول داشته باشند و مالک باشند دیگر استثمار بی مفهوم می شود، و تازه یک کرۀ زمین وجود دارد، سه چهارتا قاره وجود دارد و نه بیشتر و غیره، که مجبور می کند که یک اقلیت محضی داشته باشند و د یگران نداشته باشند.

جامعه ای که بر اساس استثمار باشد، انسانهایی که پول و مالکیت دارند از آن وحشت و ترس دارند که دیگری ندزدد و یا ندرد و یا غارت نکند و یا نقاپد و یا اینکه گم نشود و یا اینکه دیگری ندهد. بیخود نیست که احتیاج سخت به نیروهای انتظامی، کنترل، نظامی، دولت، مدیریت، اداره جات، مراکز خبری و خبرچینی، جاسوسی، دیوار، زندان، قفل، خارهای مرعی و نامرعی و غیره و غیره پیدا می شود و تصور چیزی غیر از آن در مغز آنها نمی گنجد. جایی که پول و مالکیت باشد و یک اقلیتی بتوانند مبادله کنند، دزد اجباراً بوجود می آید، جنگ بوجود می آید، شکنجه، آزار، زندان و بقیۀ درگیری ها و تضادها و متقابلین بوجود می آیند.

انسان به آن حد از رشد و تکامل و شناخت علمی و امکانات رسیده است تا بتواند حقوق طبیعی هر انسانی و در هر جایی که می خواهد باشد و به هر شکل و رنگ و بویی که می خواهد باشد، بدون استثنأ را تأمین کند و طبیعت را نجات دهد.

انسان تنها حیوانی است که قادر است وحشی ترین حیوانات را از طریق شناخت علمی رام کند، و می تواند استثمار را رام کند، ولی متأسفانه شناخت علمی و درواقع علم هم زیر تسلط استثمار است، و با نابودی استثمار است که شناخت علمی آزاد می شود و جای خود را در میابد.

در جامعۀ استثماری هر پدیده ای باید زیر تسلط استثمار قرار گیرد. یعنی نه تنها انسان و جامعۀ انسانی زیر تسلط استثمار است بلکه طبیعت  و حیوانات و در مجموع کرۀ زمین تحت تأ ثیر استثمار قراردارد. در چنین جامعه ای حتماً باید برای پول کار کرد و به دولت مالیات پرداخت و به مافیا و غیره پول پرداخت، شناسنامه ها و انواع کاغذها، ورقها و کارتها داشت، بیمه ها داشت و پول پرداخت، و برای بدنیا آمدن پرداخت، برای زندگی پرداخت، برای مردن پرداخت و هی پرداخت و هی کار کرد و هی پرداخت و تازه مبادا اشتباه بکنید اگر نه چند برابر و حتی هزاران برابر باید بپردازید، و برای مقدار پولی که استثمارگران می دهند، هزاران دوندگی کنید، و همچنین مواظب باشید که پولت را ندزدند و تو را غارت نکنند، و تازه مجبورتان می کنند که اینطوری زندگی کنید.

ما در دنیایی زندگی می کنیم که نمی توانیم آزاد(برای بدست آوردن حقوق طبیعی) باشیم. نمی توان گفت که ای انسانها نمی خواهیم وابسته به کشوری(ملک استثمارگران) باشیم. نمی خواهیم برده باشیم و تعظیم کننده و شناسنامه و کارت و ورق شناسایی داشته باشیم که به این صورت زنجیر برگردنمان نباشد، و بر روی زمین بدنیا بیاییم و زندگی کنیم و برای زندگی یعنی حقوق طبیعی فعالیت کنیم و کار کنیم، و نه به کسی پول بدهیم و نه از کسی پولی دریافت کنیم و نه مالک باشیم و نه وابسته به ملکی، مالکیتی باشیم.

در کجای این کرۀ زمین می توان بدون استثمار زندگی کرد. حتی در سوراخهای دورترین جاها مواظب شما هستند و حتی برای سربازی به سراغتان می آیند و برای سرمایه هایشان و بازارهایشان و ملکهایشان و دولتها و درواقع حکومت هایشان کشته شوید و می شوید و سینه چاک دهید و می دهید.

در چنین جامعه ای هزاران قانون و تبصره و نکته می گذرانند و باز می گذرانند، بطوری که روی آنها باز قانون، تبصره و نکته می گذرانند تا جای که انسانها را گیج می کنند. و تازه با تمام قوانینی که آنها می گذرانند باز بی قانونی وجود دارد.

در جامعۀ استثماری هر کسی برای خودش است. دیگری؟!!!  نمی شناسم.

اکنون انسان به آنچنان امکانات و توانایی و شناخت رسیده است تا بتواند همنوع خود را در هر جایی که می خواهد باشد و به هر شکل و رنگ و بویی که می خواهد باشد سیر کند و تکیه گاهش باشد و همۀ امکانات و توانایی ها برایش بوجود آورد و شناخت علمی دهد. به همین علت هم می گوییم که سیستم(روابط) استثماری نابود شدنی است و باید نابود شود اگر می خواهیم هم نوع خود و طبیعت را زنده نگه داریم.

*     سیستم های حکومتی، فاشیستی سخت، چه حکومت استثمارگران غیر مذهبی و یا مذهبی، فقط در اوایل قرن بیستم رخ نداده اند بلکه در گذشته صد ها بار رخ داده اند و هنوز به اشکال دیگری رخ می دهند. خصلت جنگی آنها دیرینه سال است. در گذشته با سلاح های آن دوره ها می جنگیدند و کلی انسانها و خلقها و حیوانات و جنگلها را نابود کردند، ولی  اکنون با سلاح های مخرب تری که می توان حتی قیافۀ کره زمین را عوض کرد وجود دارد و با همان تضادها که جنگهای وحشتناکی بوجود آمد رخ خواهند داد. استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان و درواقع استثمار نسل هر گونه بشر و خیلی از حیوانات و گیاهان را از روی زمین برخواهند داشت. استثمار هزاران نوع تراژدی برای انسانها بوجود آورده است. کمتر انسانی بر روی زمین وجود دارد که زندگی اش بدون تراژدی باشد. این ویروس اجتماعی حتی حیوانات و طبیعت را تحت تأثیر شدید خود دارد و اگر می بینید که قیافۀ طبیعت و حیوانات و حتی انسانها تغییراتی دیده و گسترش نیز خواهد یافت علت آن هم همین استثمار است. مگر این ویروس اجتماعی از بین برود. این ویروس اجتماعی مثل همان ویروسهای بدن است که شخص را از بین می برد، ولی این یکی اجتماعی است و از روابط بین انسانها نشئت می گیرد.

در جامعۀ استثماری کشف سیارات و کرات بخاطر استثمار است. پیدا کردن طلا و یا سنگهای قیمتی و یا توریستی فقط برای منافع مادی یعنی استثماری است، و نه برای انسان و رشد و تکامل انسان. همانطور که کشف قاره ها و جزایرات بدست استثمارگران غربی، آمریکایی و ژاپنی و غیره برای رشد و تکامل استثمار بود و نه برای انسان. و به همین خاطر هم خلقهای با نام و بی نامی را نابود کردند و یا آنها را بسیار کمیاب کردند و به شکل دیگری در آوردند. همانطور هم می خواهند سیارات دیگر  را به همان شیوۀ گذشته (استثمار حکم می کند) کشف کنند. به همان صورت که انسانهای این قاره ها و جزایر را وحشی، نا متمدن، عقب افتاده، احمق، کثیف و ناعقل می دانستند، که هنوز به اشکالی می نامند و تبلیغ می کردند، موجودات کرات دیگر را وحشی، خطرناک، عجیب و عوضی اعلام خواهند کرد، و هنوز ندیده اند تبلیغ وحشی گری و عوضی بودن آنها را می کنند تا زمینه را برای استثمار آنها و برده کشاندن آنها باشد. ولی انسان در اینجا کجاست ؟  او چیزی جز برده نیست و نبوده.

در جامعۀ استثماری تکنیک مدرن و پیشرفته برای استثمار است و نه برای انسانها و یا طبیعت. زیبایی ها برای استثمار است و نه برای شماها. همانطور که می بینید، جایی که پول بیشتر هست آنجا زیباتر، مدرنتر، پیشرفته تر، سالم تر، راحت تر، خوشبخت تر، متنوع تر و راضی تر است. و آنجایی هم که پول کمتر و هر چه بیشتر کمتر است، زشت تر، کثیف تر، بدبخت تر، زلیل تر، لجن تر، بیمارتر، عقب افتاده تر و از بین رفته تر است و انسانها هم آنجایی تجمع می کنند که می توانند راحت تر پول، مالکیت و مبادله بدست بیاورند و اینکه پول بیشتر وجود دارد، مثل شهرهای بزرگ و هر چه بزرگتر.

در نظر داشته باشیم که برای شش و یا هفت ملیارد انسان و میلیاردها حیوان و گیاهان و درختان و خشکی ها و آبها و آسمانها، فقط یک اقلیت استثمارگری که هیچگونه شناخت علمی ندارند، که مقدار آنها حتی یک چهارم میلیارد هم نمی شوند تصمیم می گیرند و آنهم از آن طرف کرۀ زمین برای طرف دیگر کرۀ زمین، با انواع سلاح ها و تکنیکها و انفجارها تصمیم می گیرند و انسانها را بردۀ خود می دانند و خریدو فروش می کنند، آنهم به اسامی، دمکراسی، صلیب سرخ، سازمان ملل، عملیات انسان دوستانه، پزشک عمومی، حقوق بشر، سربازان صلح طلب و غیره و غیره، در صورتیکه در گذشته به نام خدا و مذهب و اکنون هم در بعضی مواقع می کنند.

در نظر داشته باشیم که برای نجات طبیعت، باید اول انسان را نجات داد.

هیچ یک از دولتمردان و درواقع حکومتمداران و متافیزیکان در هر جای کرۀ زمین که می خواهد باشد، شناخت علمی ندارند و بخصوص بر اساس اصلوب علمی اصلاً عمل نمی کنند حتی اگر به مقداری شناخت داشته باشند،  که خود را رهبر انسانها می د انند و برای هستی و نیستی انسانها تصمیم می گیرند. شناخت آنها فقط سیاسی، تجاری است.

هیچ یک از رهبران نظامیان، غیر از استثناعات، شناخت علمی ندارند و شناختشان فقط محدود به نظامی(چگونه می توان کشت و داغان کرد و شکنجه کرد) است. هیچ یک از رهبران پلیس، نگهبانان و شکنجه گران شناخت علمی ندارند غیر از شناخت از شکنجه. آنها راههای مختلف را برای کشتن، بهتر کشتن، شکنجه کردن، ترساندن و غارت کردن را بر می گزینند و اصلاً به این فکر نمی افتند که مسائل اجتماعی را حل کنند، و برای آن هم ساخته نشده اند.

هیچیک از رهبران روحانیون و مراکز روحانی شناخت علمی ندارند که سخت بر علیه علم و اصلوب علمی فعالیت می کنند، غیر از شناخت از متافیزیک که هیچی را برای شکم گرسنه و عاشق و بی عاشق و فقرو بدبختی دوا نمی کند، و نه برای کسی آب، نه نان، نه هوا، نه طبیعت، نه دفع، نه روابط جنسی، نه خوشبختی و نه راحتی آنها می شود، جز عکس آنها. شناخت این انسانها هیچگونه ربطی با هستی ندارد و حتی با نیستی آن، و هیچگونه ارزشی برای حقوق طبیعی انسان ندارد و علکی است. و تازه اصلاً به این فکر نمی کنند که چگونه مشکلات جامعه را حل کنند و برای آن هم ساخته نشده اند. درک آنها فقط متافیزیک-استثماری است.

حتی استثمارگران که همۀ تولیدات و مراکز تولید و پخش و زمین و زمان را در مالکیت خود دارند هم هیچگونه شناخت علمی ندارند. بلکه شناخت تجاری دارند. آنها نه حاضرند به شناخت علمی دست یابند و نه وقت آنرا دارند و نه قادرند و چون استثمارگران و حکومت مداران و متافیزیکان، دنیا را در دستهای خود دارند، فکر می کنند که خدایانند. البته خدایانند، چونکه بر استثمارشوندگان و گیاهان و حیوانات خدایی می کنند. همانطورکه قدرت خدایی شان را به طبیعت نشان داده اند و هنوز می دهند. حکومتمداران و متافیزیکان برده های بدون شرط استثمارگران هستند که اگر دست از پا خطا کنند سر بنیست می شوند.

در جامعۀ استثماری راه ها، چه هوایی، زمینی و یا دریایی استثماری است و برای استثمار بوجود آمده اند و استفاده می شوند.

جا دارد دوباره مطرح شود که هیچ احدی در تاریخ بشریت نتوانسته جلوی حقوق طبیعی انسانی را بگیرد و نمی تواند و نخواهد توانست، و یا اینکه  این حقوق را نابود کند و یا به زنجیر کشد و یا ممنوع اعلام د ارد و یا دورش سیم خاردار و دیوار مرعی و نامرعی بگذارد. حقوق طبیعی بر اساس قوانین عمل می کند و احتیاجات حیاتی او است و بدون آن وجود عینی ندارد و بخصوص هم باید مجانی و با افتخار داده شود. در جامعۀ استثماری است که قرنهای مدیدی است که جلوی این حقوق را می خواهند بگیرند و هنوز هم می خواهند بگیرند و نتوانسته اند و نه خواهند توانست. در جامعۀ استثماری است که استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان بزور قوانین خود را بخورد انسانها می دهند و قوانین و مقولات و اصلوبهای علمی را اصلاً قبول نمی کنند و ندارند، چونکه گوشها، دهان و چشمهای خود را می بندند.  

فقط امپراتورها و درواقع استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان در گذشته در غارت خلقهای دیگر سودی نمی بردند و نمی برند. جایی که برده ها در مواقعی از گرسنگی می مردند. بلکه خلق آن منطقه هم در غارت خلقهای دیگر چیزی گیرشان می آمد و حتی موافق غارت خلقهای دیگر بودند و این کار را به اساسمی مذهب، ملی گرایی، حقوق بشر، دمکراسی و غیره در راه نابودی خلقها و نابودی طبیعت مستقیم و غیر مستقیم شرکت می داده اند و هنوز می دهند. چنین نمونه هایی در کشورهای غربی، آمریکایی، ژاپنی و غیره به چشم می خورد. بیخود نیست که کارگران و زحمتکشان و وعالمان این کشورها در وضع بهتری زندگی می کنند و کمتر اعتراض می کنند. چونکه کشورهای دیگر را در فقر بیشتر نگه می دارند و طبیعت آنها را هم غارت می کنند.

جنگ بین شمال و جنوب ایالات متحده  که امثال آن در تاریخ هزاران بار رخ داده است بخاطر آزادی برده داری نبود و برای برابری آنها هم نبود، بلکه یک جناح از استثمارگران  متوجه شده بودند که با آزاد کردن برده از برده داران نیروی تولید در دست آنها خواهد افتاد. به این خاطر بود که شمالی ها مخالف برده داری بودند. آنها مخالف برده داری بودند چونکه برده ها را نمی توانستند در مراکز  تولیدی جمع کنند، و آنها را به شکل دیگری برده نگه دارند و استثمار کنند، مثل آزادی زنها. چونکه یک جناح از استثمارگران موافق آزادی زن هستند برای اینکه بتوانند آنها را به شکل دیگری برد ه نگه دارند، مثل شرکت زنها در ارتش و مراکز تولیدی و اداری و غیره، شکل آنرا همیشه استثمار تعیین کرده است و می کند و یا مثل استثمار گران سیاه پوست آفریقای جنوبی که بر علیه تبعیض نژادی فعالیت می کرده اند و یا استثمارگرانی که برای دفاع از طبیعت فعالیت می کنند و غیره.

این امکان وجود دارد که بعضی از خلقها از یک پدر و مادر و یا از یک مادر و پسر و یا پدر و دختر و یا خواهر و برادر بوجود آمده باشند. چونکه جنگها و کشتارها و وحشی گری انسانها و درواقع امپراتورها و شاه ها انسانها را به همه جا فراری می داده است. روابط جنسی هم یک ضرورت حیاتی انسانی است. انسان مثل هر موجود زنده خودکارانه به همنوع خود یعنی بقاء خود اهمیت می دهد. پس این امکان وجود دارد که آنها از یک پدر و مادر و یا از یک خواهر و برادر بوجود آمده باشند و برعکس هم اتفاق افتاده که در اثر همین بیماری اجتماعی خلقهایی و یا قبایلی که نتوانسته اند به هر علتی  همنوع خود و درواقع بقاء خود را حفظ کنند نیست و ناپدید شده اند. بیخود نیست که احتمال می دهیم که نابودی بعضی از انسان وارها به همین علت باشد.  

باید اضافه کرد که پابپای انسانها می بایستی انسانوارها که انواع مختلف بوده اند وجود می داشتند، در صورتیکه غیر از بعضی از استخوان ها چیزی از آنها باقی نمانده و جنگهای کنونی و آینده آثارهای دیگری را هم نابود خواهند کرد، همانطور که طبیعت را نابود می کنند. می توان گفت که این انسانوارها در اثر همین عامل بیماری اجتماعی  نابود شده اند. البته مشخص است که برای مسائل اجتماعی نمی توان مدرک بیولوژیکی و یا شیمیایی و فیزیکی ارائه داد. جامعه قابل لمس نیست و بخصوص جوامع قبل از میلاد. ولی می توان از شیوه و یا راه و روش علمی به کشف آنها نایل آمد. در هر صورت قوانین و مقولات تعیین کننده هستند.

برای نجات طبیعت اول باید انسان را نجات داد. جایی که انسانها از گرسنگی و استثمار می میرند، برایشان نابودی کرۀ زمین هم مهم نیست. جایی که انسانها فقط برای گفتن چند جمله کشته می شوند، جایی که انسانهای باوفا برای دیگری و دیگران کشته می شوند، برایشان نابودی کرۀ زمین هم مهم نیست. جایی که انسانها در لجن، دود، مواد شیمیایی، آب ناسالم، هوای ناسالم محیط کثیف قوطه ورند برایشان نابودی کرۀ زمین اصلا مهم نیست. جایی که انسانها در فقر و بدبختی، زوزه می کشند برایشان نابودی طبیعت و حتی کرۀ زمین مهم نیست.

در جامعۀ استثماری انسانها هر روز و هر ثانیه با ترس از بیکاری، بیگاری، کار طاقت فرسا، فشار، زور،آزار، ناعادلی، نابرابری و غیره و غیره زندگی می کنند. دولت و نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، قضایی، خبری، خبرچینی و غیره فقط برای استثمار است، یعنی برای پول، مالکیت و مبادله است و نه برای شکم انسان و نه برای آزادی، برابری، عشق، دوستی، کار، همبستگی، همکاری و هم یاری انسان، و هیچ گاه از شکم گرسنه، از علم، از انسان، از زحمتکشان، از استثمارشوندگان، از کارگران، زحمتکشان و عاشقان دفاع نخواهند کرد، چونکه برای آنها بوجود نیامده اند و ساخته نشده اند. آنها هیچ گاه از بی پناه هان و نداران دفاع نخواهند کرد، چونکه برای آن بوجود نیامده اند، برای همین هم نمی کنند. آنها(حکومتمداران و متافیزیکان) برای آن وجود دارند تا شما گرسنگان، بی پناهان، ناعاشقان، استثمارشوندگان، زجردیدگان، طلسم شدگان و تعظیم کنندگان همانطور باقی بمانید و شورش راه نیاندازید و همچنین شما و دیگران را بتوانند سرکوب کنند و همانطور که می کنند.

امپراتورهای فارس، رومیان، چینیان، هندیان، یونانیان، مغولان، مایاها و غیره ازبین رفتند و امپراتورهای کنونی هم بر اساس همان قوانین و مقولات اجتماعی که قبلاً مطرح کردیم از بین خواهند رفت. ولی با سلاح های جدید که هیچگونه «شانس» زندگی به بشر نخواهند داد. دیگر آن عصری که انسان قادر نبود که همنوع خود را سیر نگه دارد و همچنین قادر نبود به او شناخت علمی دهد و درواقع قادر نبود حقوق طبیعی اش را تأمین کند بسیار گذشته است، در صورتیکه عواملی بودند که استثمار را بوجود آوردند.

استثمار همانطور که بر اساس یک روند تاریخی منطقی بوجود آمد، بر اساس یک روند تاریخی منطقی هم از بین می رود که چیزی جز دیالکتیک نیست.

*     هر گوشه و کنار جامعۀ استثماری دزدی است. جامعه ای که بر اساس دزدی باشد همه دزدی می کنند و بچه هم یاد می گیرد و همان می کند که جامعه به او داده است. آیا انتخاب دیگری دارد ؟  البته که نه. نمی توان از گرسنگی مرد و گذاشت دیگران و حتی دولتمردان با انواع و اقسام نیروهای نظامی، انتظامی، کنترل، اداری و غیره از تو بدزدند و دروغ بگویند. سیستم پولی، ملکی، تجاری یعنی دزدی، چه دزدی از طبیعت و یا جامعه و چه شرعی(قانونی) و یا غیر شرعی، و تازه انواع سازمانها هم برای دزدی و باج گیری بوجود می آورند و آورده اند و به افتخار سیستم دزدی زندگی می کنند. در چنین جامعه ای انسان برای بدست آوردن حقوق طبیعی خود مجبوراست وحشی گری کند و یا قیافه عوض کند و یا قیافۀ ناجور به خود بگیرد و پرخاشگر شود. مالیات ها و انواع بیمه ها چیزی جز دزدی قانونی، آنهم با قوانینی که استثمارگران وضع کرده اند نیست، و تازه ورقهای کاغذ این مراکز مردم آزار هم از نابودی جنگل تأمین می شود و شده است و بعد این استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان کسانی را به خاطر نابودی جنگل و حیوانات و غیره محکوم می کنند و تحمت می زنند که حتی شلوار درست و حسابی ندارند و یا حتی برای یک لغمه نان جان می کنند. دزد آن کسی است که از حقوق طبیعی اش بیشتر دارد. چرا باید انسان را برای هرچیزی، حتی کار نکرده مجبور می کنند پول بپردازد ؟

حقوق طبیعی انسان دست خود آدم نیست که باید برایش پول بپردازد. بیماری انسان دست خود آدم نیست که باید برایش پول بپردازد. مثل این می ماند که انسان خود را علکی مریض می کند تا پول بپردازد. و تازه پولی که بزور به او می دهند. اینجاست که باید گفت احمق ترین حیوانات بر روی زمین، انسانها هستند که برای هستی پول می پردازند.آیا می توان از ماهی بخاطر زندگی در آب پول گرفت؟  مسخره است مگه نه. ولی می گویند نمی توان بدون پول، مالکیت و مبادله زندگی کرد. اینجا است که انسانها به رابطه پولی فکر می کنند، و می گویند که این رابطه حتماً باید وجود داشته باشد. رابطه ای که چیزی جز نابودی بشر نیست و نخواهد بود. رابطۀ پولی، چیزی جز وجود طبقات، نابرابری ها، ناعدالتی ها، ناآزادی ها، خود محوری ها، خودخواهی ها و وجود مالکان و سرمایه داران و متافیزیکان بزرگ نیست که کره را از آن خود می دانند. ولی می توان رابطۀ دیگری بجای آن نشاند. یک چنین رابطه ای در جامعه یعنی روابط بین انسانها وجود دارد. این رابطه همان همبستگی ها، هم یاری ها، باوفایی ها، اتحادها، دوستی ها، اعتمادها، کمک ها و اجتماعی بودن ها و هم کاری ها است که رابطۀ پولی هیچگونه عملکردی در آنها ندارد و آنها را عملکردهای انسانی و انسان دوستانه می دانیم و می بینیم. این همان رابطۀ هم یاران(کمونیستی) و یا انسانی است که بطور بسیار خفیف در روابط بین انسانها هست. آن رابطه، بودن زندگی انسان برای انسان، یعنی اینکه کسی برای دیگری زحمت می کشد و کار می کند و پیکار می کند. یعنی خود را با دیگری مخلوط می کند و نه جدا. البته براساس سازمانده ای علمی، درواقع براساس روابط تولیدی که قبلاً مطرح کردیم است. چنین رابطه ای بدون شناخت علمی امکان پذیر نیست و پایدار نمی ماند.

انسان بجای اینکه انسان را دوست داشته باشد و او را همکار و هم یار و وفادار خود ببیند، برعکس اورا دشمن، بی وفا، ترورست، نامرد، دزد، دروغگو، خودخواه، فردگرا، مردم آزار، زالم می داند و اورا چپ، چپ نگاه می کند تا مبادا اورا بدرد، بدزدد، غارت کند، چپاول کند. البته جامعه به همین صورت هست و انسانها خودکارانه بهمان صورت بار می آیند و همان می کنند که جامعه به آنها داده است.

انسان بجای اینکه به هم نوع خود کمک کند که یکی ا ز قوانین حقوق طبیعی انسانی است، برعکس او را دشمن خود می داند که می خواهد اورا بدرد، غارت و بدبخت کند، و به خود فکر می کند و برای خود می خواهد. درواقع دیگری را دزدی می شمارد که می خواهد اورا بدرد و غارت کند. با وجود اینکه خود هم در مواقعی می کند.

کارکران و زحمتکشان و یا استثمارشوندگان باید بدانند که ؛

یک اقلیت مرفه و اکثریت عظیم در فقر و گرسنکی امکان پذیر نیست و هیچگاه نبوده و نخواهد بود.

یک اقلیت با تمام امکانات و توانایی ها و اکثریت عظیم در شرایط اسفناک و فاجعه آمیز امکان پذیر نیست و هیچ گاه نبوده و نخواهد بود.        

یک منطقه با همۀ امکانات و توانایی ها و مناطق دیکر بسیار اسفناک امگان پذیر نیست و هیچ گاه نبوده و نخواهد بود.          

یک جامعه با تمام امکانات و توانایی ها و جوامع دیگر در فقر و گرسنگی امکان پذیر نیست و نبوده و نخواهد بود.

یک عده خدایان، سروان، حکومت مداران، استثمارگران، رئیسان و اکثریت عظیم، عظیم تعظیم کنندگان و خم شوندگان روی زمین امکان پذیر نیست و نبوده و نخواهد بود.  

باید شماها در فقر و گرسنگی و بی خانگی و درد و بیماری قوطه ور شوید تا استثمارگران و حکومت مداران و متافیزیکان وجود د اشته باشند.

باید شماها استثمار شوید، تعظیم کننده باشید، همیشه خم شوید تا استثمارگران، حکومت مداران و متافیزیکان لذت زندگی را ببرند.

کارگران و زحمتکشانی که در مناطق دارا نشین و مرفه زندگی می کنند نمی توانند در وضع بهتری زندگی کنند مگر فقرا و یا مناطق فقیر نشین بیشتر در فقر فرو روند. این کارگران و زحمتکشان به خاطر شرایط مناسبشان به اشکالی(تظاهرات و غیره) قادرند وضعشان را بهتر کنند و این بهتر شدن وضعشان بخاطر فقر بیشتر دیگران و طبیعت است.

آنهایی که سعی می کنند و یا فکر می کنند که می توانند بیشتر دربیاورند و بهتر زندگی کنند و راحت تر زندگی کنند بدون اینکه طبیعت و انسانهای دیگر را در فقر و بدبختی داشته باشند امکان پذیر نیست و نبوده و نخواهد بود. شماها نمی توانید راحت باشید جایی که میلیاردها انسان ناراحتند. شماها نمی توانید آزاد باشید جایی که همۀ انسانها آزادی ندارند. شماها نمی توانید آسوده باشید جایی که انسانهارا می کشند، شکنجه می کنند، زجر می دهند، بدبخت می کنند، بی خانه می کنند، بی زمین می کنند.

کارگران و زحمتکشانی که می خواهند همبستگی منطقه ای و یا مرکز تولیدی داشته باشند و دیگر مناطق را در فقر و بدبختی نگه دارند منطقی نیست و شدنی نبوده و نخواهد بود.

و یا دانشمندان، عالمان، معلمان، هنرمندان، ورزشکاران، پزشکان، کارمندان و مهندسین بدانند نمی توانند در یک وضع بهتر و راحت تر زندگی کنند  بدون اینکه طبیعت را نابود کنند و انسانها را در فقر و بدبختی داشته باشند. این خنجر خود خواهی و خود بهتر بینی و خود راحتی  و خود محوری بر سر شما فرود خواهد آمد. با داشتن زندگی مرفه و یا نداشتن آن، چه کسی برنده است؟ برای هستی هر دو بی مفهومند. ولی برای انسان نگه داشتن همنوع و کمک به طبیعت حیاتی است.

فقط استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان نیستند که با وجود فقر و بدبختی دیگران زندگی می کنند. بلکه بخشی از عالمان، دانشمندان، پزشکان، مهندسین، کارمندان دولت(ماشینهای متحرک شده) و معلمین که نسبتاً مرفه زندگی می کنند و در مواقعی سرمایه هم دارند با بودن فقر و بدبختی و گرسنگی دیگران زندگی می کنند. آنها از زندگی لذت می برند تا استثمارشوندگان در فقر دست و پا زنند.

 استثمارگران، متافیزیکان و حکومتمداران بیخود نیست که طبیعت را نابود می کنند چونکه از طبیعت بطور مجانی می گیرند و یا می دزدند و یا طبیعت را غارت می کنند و به اضای آن هیچی و حتی خود هیچ را هم نمی دهند. سهم طبیعت در سرمایۀ استثمارگران، حکومت مداران و متافیزیکان بیش از حد زیاد است، اگر نگوییم که اکثریت آن را تشکیل می دهد. استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان، منطق را فقط در استثمار می بینند. درصورتیکه انسان منطق را در علم(قوانین و مقولات و اصلوبهای آن) می بیند. استثمار هم انقلابات حقوق طبیعی انسان را سرکوب می کند و هم رقابت کنندگان یعنی استثمارگران را به جان هم می اندازد. که در این درگیری ها اولاً بدون استثناء طبیعت از دست دهند است بعد خود انسان بطور مشخص. هم طبیعت را نابود می کنند و هم انسان را می کشند و داغان می کنند. هستی جامعۀ استثماری بدون این دو درگیری و جنگ امکان پذیر نیست. و چون استثمارگران نمی توانند بیش از اندازه شیرۀ طبیعت ر ا بکشند در جامعه بحرانهای متفاوت در رابطه با تولید بوجود می آید و این بحران به طبیعت هم کشانده می شود. رقابت کنندگان بزرکترین منشأ درآمد خود را از طبیعت می گیرند که مطمئناً همیشه نمی توانند طبیعت را بدوشند تا سرمایه های خود را گسترش دهند و تازه نمی توانند به طبیعت کمک کنند چونکه به استثمار(پول) وابسته اش کرده اند، پس تا پول نباشد کمکی هم نخواهد بود. در آخر یعنی مستقیماً در درۀ وحشتناک نابودی بشریت و طبیعت در حرکت هستیم. اینجا به راحتی می توان بحرانهای اقتصادی(استثماری) را فهمید. بحرانهای جامعۀ استثماری غیر قابل حل هستند، مگر خود استثمار از بین برود. در نظر داشته باشیم که رقابت کنندگان همیشه در راه بدست آوردن سلاح هایی بوده اند و هستند تا بتوانند رقابت کنندۀ خود را و یا دشمن خود را به راحتی و بهتر و سریعتر و مشخص تر نابود کنند. این سلاح ها می توانند حقه، کلک، بیان، چاپلوسی و دروغ  که چیزی جز سیاست نیستند باشند و یا اینکه سلاح هایی مثل چاقو، تفگ، بمب، شیمیایی، باکتری، ویروس، آدم و ابزارهای دیگر باشند فرقی نمی کند. چونکه استثمارگران از همۀ آنها استفاده می کنند. رقابت کنندگان همیشه به دنبال سلاح های مدرنترو راحت تر بوده اند و همیشه هستند تا بتوانند به هر شکلی و به هر عنوانی رقیب خود را نابود کنند و برده نگه دارند. ولی اکنون سلاح هایی وجود دارد که قادرند نسل بشر را و یا هر موجود زنده را نابود کنند  و قیافۀ کرۀ زمین را تغییر دهند. این سلاح ها علکی ساخته نشده اند و نمی شوند و در گذشته هم نمی شده اند و علکی انبار نمی شوند و علکی هم خرج نکرده اند. قوانین استثمار تحمیل می کند. براساس همان تضادها و درگیری هایی که در گذشته جنگ در گرفته شده و می شود، باهمان قوانین استثمار در خواهند گرفت و از سلاح های مدرنتر و بزرگتر(از لحاظ کشتار) استفاده خواهند کرد، همانطور که در بعضی جاها کرده اند و آخرین تراژدی طبیعت به دست انسان را خواهند نواخت. باید در نظر داشت که این سلاح ها در دستهای دونکیشوتها(استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان) قرار دارند و همیشه داشته اند و انتظار دیگری از آنها هم نمی توان داشت.

و تازه هر گونه جنگی به اسامی ملی گرایی و یا مذهبی و یا تبعیض نژادی و یا برای حقوق بشر، برای سازمان ملل، برای دمکراسی، برای عملیات انسان دوستانه، برای صلح، بر علیه تروریسم، برای صلیب سرخ، برای کمک و خارج کردن هم وطنان و غیره فقط برای ناکجا آباد بردن انسانها استفاده می شوند. جنگها در درجۀ اول بین رقابت کنندگان است، چونکه در سیستم استثماری زندگی می کنیم، و همچنین در درون آنها جنگهایی که بین حقوق طبیعی با استثمار موجودند. که به اسامی و توجیه های عجیب و غریب به تودها می خورانند. بدون آنکه استثمارگران بزرگتر، حکومتمداران و متافیزیکان که در رأس این جنگها هستند را افشا کنند و هدف گیرند.

*     برای از بین بردن بیماری نباید بیمار(انسان) را از بین برد و یا کشت و نابود کرد. چونکه چیزی را حل نمی کند و بیماری از بین نمی رود. این همان کاری است که جنبش کمونیستی نادانسته عمل می کرده و هنوز به اشکالی می کند و مورد هدف خود قرار داده است. بلکه باید بیماری را قلع و قم کرد. با از بین بردن بیماری اجتماعی مطمئناً تمام مظاهر این بیماری از بین خواهند رفت. و باز تکرار کنیم که قوانین اجتماعی خودکار عمل می کنند. این قوانین را از خود در نیاورده ایم بلکه به آنها توجه کرده ایم0 قوانین اجتماعی مثل همۀ قوانین طبیعت، چه شیمیایی، فیزیکی، بیولوژیکی و یا ریاضی خودکار عمل می کنند.

*      برای انسانی کردن انسان، اول باید محیط و درواقع روابط انسانی و به عبارت دیگر جامعه را انسانی کرد. اگر نه هیچ وقت با وجود استثمار انسان، انسانی نمی شود و نخواهد شد. انسان همیشه چه فیزیکی و چه معنوی خود را با محیط اجتماعی تطبیق می دهد. این تطبیق خودکارانه انجام می گیرد.

استثمار یک نوع بیماری است و خود بخود از بین نمی رود. استثمار تمام امکانات برای هستی خود تا نابودی بشریت را دارد. امکانات عظیمی که استثمار بر علیه حل منطقی جامعه بکار می برد، نشان دهندۀ آن است که استثمار حاضر به نابودی نیست و سخت مبارزه می کند. همانطور که در تاریخ بشریت دانشمندان و عالمان بسیاری، چه با نام و بی نامی را کشته، شکنجه کرده، آواره کرده، تحمت زده، زندانی کرده تبعید کرده و هنوز می کند، نمونه های آنها بسیار زیاد است، مثل حزب توه و دیگر مبارزان باوفا و انسان دوست در سطح کشوری مثل ایران. استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان بدانند که نویسنده این قطعنامه هیچگونه ترسی از مرگ ندارد، ولی با بیرون آمدن این قطعنامه برای مرگ آنها باید روزشماری کرد.

مراکز عظیم خبری و مطبوعاتی که درواقع دهان استثمار است و برای آن هم زندگی می کنند، انسانها را به شیوۀ خود راه می برند. و وقتی هم که از استثمارگران، بخصوص بزرگترین ها حرفی در میان نباشد باید به دنبال علتی گشت تا جنگ ها را توجیه کنند و مردم را به اصطلاح خود گمراه نگه دارند و توده ها را بجان همدیگر بیاندازند0 ملت هم نه امکانات دارند و نه وقت دارند و نه قادرند برای درستی خبرها جستجو کنند و پول بدهند، مجبورند  هرچه به خوردشان می دهند را بخورند و به دیگران هم حواله کنند.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران کارگران را بیرون کنند؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شودکه استثمارگران و یا سرمایه داران تعداد کارگران را کمتر و کمتر کنند؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران مزد کارگران را کمتر بدهند و یا اصلاً ندهند؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران به کارگران دروغ بگویند و حقه بزنند و انسانها را احمق و «خر» حساب کنند؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که دولت از استثمارگران دفاع کند؟   استثمار.

چه عاملی استثمارگران و یا سرمایه داران را درمقابل کارگران قرار می دهد و یا برعکس ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران را در مقابل استثمارگران دیگر قرار دهد ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران و حکومتمداران را در مقابل جنبش کارگری قرار دهد و بلعکس ؟   استثمار.

چه عاملی استثمارگران و یا سرمایه داران را ورشکست و یا نابود می کند ؟  استثمار.

چه عاملی استثمارگران و یا سرمایه داران را مجبور می کند که دولت را به جان کارگران اندازد ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران  کارخانۀ خود را منتقل کنند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران کارخانه را مکانیکی و کامپیوتری خودکار کنند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران نیروهای انتظامی، نظامی، کنترل، مزدوران، قضایی، مراکز خبری و خبرچینی و غیره را به جان کارگران و زحمتکشان به اندازند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران جنگلها و حیوانات و اکسیژن هوا و آب آشامیدنی و دریاها را نابود کنند ؟   استثمار.

 چه عاملی باعث می شود که استثمارگران و یا سرمایه داران مواد غذایی را نابود کنند و به کسانی که احتیاج دارند ندهند و حتی به حیوانات هم ندهند ؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران تولید خود را ازبین ببرند و حتی به کارگران خود ندهند، چه رسد به کسانی که سخت به آن احتیاج دارند ؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران انواع مختلف مواد مخدر تولید کنند ؟ استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران غلابی تولید کنند و تولید خراب و بنجل  و هی مصرفی تحویل شماها بدهند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران انواع سلاح های شیمیایی، باکتریولوژی، ویروسی، انفجاری، لیزری و سمی تولید کنند و با آنها شما و طبیعت را نابود کنند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران کثیف و بی ادب شوند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که زنها و مردها و بچه ها خود فروشی کنند ؟  استثمار.

چه عاملی باعث می شود که انسانها در فقر و بدبختی و کثافتی و لجن قوطه ور شوند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که حکومت وجود داشته باشد و بوجود آید ؟ استثمار.

چه عاملی باعث جنگها و کشتارها می شود ؟   استثمار.

چه عاملی باعث شده است که خیلی از حیوانات و گیاهان ناپدید شوند و بقیه کم یاب شوند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود خلقها و قبایل بانام و بی نامی در تاریخ بشریت نابود شوند؟  استثمار.

چه عاملی باعث خواهد شد که خلقهای دیگری نیست و نابود شوند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که استثمارگران داروهای غلابی به خورد شماها بدهند؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که داراها به ندارها ندهند ؟   استثمار.

چه عاملی باعث می شود که متافیزیک وجود داشته باشد ؟   استثمار.

چه عاملی باعث بحران و تورم می کند ؟   استثمار.

...........................................................

.................................

.........

.

هرچیزی در جامعۀ استثماری برای استثمار و به خاطر استثمار و در جهت استثمار و یا تحت تأثیر استثمار است، و آن چیزی که نیست در کوتاه مدت و یا دراز مدت خواهد شد و می شود و باید بشود حتی با نابودی خلقها.

در جامعۀ استثماری، حکومتمداران و متافیزیکان هزاران قانون و تبصره می گذرانند، و باز قانون می گذرانند، بطوری که بر روی قانون، قانون وضع می کنند و تازه باز بی قانونی فریاد می کند.

*      حقوق طبیعی انسان حقوق بشر نیست که انسانها تعیین کرده باشند. حقوق طبیعی انسان حقوقی(حقی) است که در طبیعت و خارج از اراده و ذهن و خواست انسان وجود دارد. یعنی سیستم فیزیکی، بیولوژیکی، شیمیایی و محیطی(جامعه و طبیعت) انسان است و از مغز انسان تراوش نمی کند. علکی نیست که استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان علاقۀ سخت به حقوق بشر دارند و نه حقوق طبیعی انسانی. بخصوص انحصارات بزرگ و یا استثمارگران و حکومتمداران و متافیزیکان غربی، آمریکایی، ژاپنی و دیگران.

رشد و تکامل جامعه ربطی به استثمار ندارد و ربطی به رقابت اقتصادی ندارد. رشد و تکامل یکی از قوانین حقوق طبیعی و درونی است. در صورتیکه استثمار یک عامل خارجی است و چارچوب و یا قوانین مشخص دارد که مطرح کرده ایم. رشد و تکامل استثمار با رشد و تکامل جامعه و یا انسان و یا علم متفاوت است و هیچگونه ربطی با هم ندارند. باوجود اینکه از بعضی قوانین فلسفی برخورداند. استثمار یک نوع بیماری است و بیماری هم به رشد و تکامل یک موجود زنده نتنها کمک نمی کند، بلکه آنرا سد می کند و در مواقعی به نابودی می کشاند. نمی توان جلوی رشد و تکامل انسان را گرفت و یا آنرا ممنوع کرد و یا گوشها، دهان و چشمها را در مقابلش بست و انسان را بخاطرش زندانی کرد و یا شکنجه داد و یا محکوم به اعدام کرد و غیره و غیره.

باید در نظر داشت، وقتی که حقوق طبیعی انسان تأمین نباشد، مغز انسان خوب کار نمی کند و تولید نا هنجاری می کند. و اکثراً بی اراده دست به به عملیات و شیوه هایی می زنند  که منطقی نیستند. هر موجود زنده ای همین طور است. به عنوان مثال وقتی که شکم انسان گرسنه است دست به یک سری عملیات غیر  منطقی می زند و در ضمن بیشتر اشتباه می کند. بیخود نیست که در مناطق فقیر نشین انسانها بیشتر عصبی هستند و قیافه های سخت دارند و طول عمر کمتر و بیماری بیشتر و کثیفی بیشتر زندگی می کنند و یا مثلاً وقتی که مریض هستید بیشتر در شما تغییر ایجاد می شود و بیشتر اشتباه می کنید. علت اصلی عملها و شیوه های غیر طبیعی جامعه هم بخاطر همین بیماری جامعه است. نمی توان انتظار از گرسنگان داشت که نشکنند، ندرند، خراب نکنند، ندزدند، غارت نکنند، پاک باشند، تمیز باشند و یا احترام بگذارند، جایی که یک اقلیت مرفه همۀ امکانات و توانایی ها داشته باشند و هزاران بار و یا میلیارها بار بیشتر از حقوق طبیعی خود داشته باشند، چیزی نه برای طبیعت می ماند و نه برای انسان. این است بحران جامعۀ استثماری. عکس والعملهای منفی و غیر منطقی انسان در اثر نبود و یا کمبود حقوق طبیعی اش، طبیعی است. ولی در جامعۀ استثماری آنها را بلافاصله به رگبار می بندند، زندانی می کنند، دیوار و سیم خاردار مرعی و نامرعی علم می کنند، خفه می کنند، شکنجه می دهند، زجر می دهند، می سوزانند و یا وکلاها، پلیس ها، نظامی ها، قضات و حقوقهارا بجانش می اندازند.

دلسوزی استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان برای طبیعت بخاطر پول، مالکیت و مباد له است. آنها در مواقعی با دفاع از جنگلها و حیوانات و دریاها پول بیشتر در می آورند. در هر صوت استثمار تصمیم می گیرد. اگر نه می خواهند سر به تن حیوانات و جنگلها و آسمانها و کهکشانها نباشد. طبیعتی که برای آنها استفادۀ مادی(استثماری) نداشته باشد بدرد نمی خورد. حیواناتی که برای آنها استفادۀ مادی(پولی، ملکی و مبادله ای) نداشته باشد بدرد نمی خورد. به همان اندازه هم استثمارگران برای منافع مادی، جنگلها و حیوانات را نابود می کنند. دفاع استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان از طبیعت و حیوانات مثل همان دفاع حقوق بشرشان است، و یا دفاع از گرسنگان آنها است. از یک طرف انسانها را در فقر و گرسنگی و بدبختی و بی سوادی و خاری نگه می دارند و یا در این دره هل می دهند و پول در می آورند، و از طرف دیگر برایشان از حقوق بشر و دمکراسی صحبت می کنند  و هی پول در می آورند. سینه چاک دادن برای دفاع از طبیعت برای پول است، برای مالکیت است، برای تجارت است.

در جامعۀ استثماری است که مناطق فقیر نشین را بصورت باغ وحشهایی در آورده اند تا پولداران و درواقع توریستها آنها را ببینند. آنها بدشان نمی آید که مثل حیوانات از خلقهای مختلف یک نمونه انسان در باغ وحش های بسته جمع آوری کنند برای اینکه پولدارها آنها را ببینند و لذت ببرند که بر روی کرۀ زمین مثلاً چنین خلقی نابود شده و یا از این خلق مثلاً به عنوان نمونه چند تایی باقی مانده و غیره و برای دیدنشان باید پول بپردازید و مواظب باشید که خیلی وحشی، تروریست، عوضی، عقب افتاده، عجیب و غریب هستند. البته در گذشته بعضی از کشورها این کار را کرده بودند و ما از خود درنمی آوریم. و یا خلقها را در باغ وحشهای بزرگ استثماری(آفریقا، آسیا، آمریکای جنوبی و غیره) نگه می دارند تا تماشاچیان(توریستها) بتوانند  وحشی گری و عوضی بودن این خلقها را ببینند و هی پول در آورند. همانطور که با حیوانات می کنند. کشور ها را مثل زندانهای بزرگی در آورده اند که برای خروج و داخل شدن پولهای هنگفتی می گیرند و تازه برای ماندن هم باید انواع مالیاتها و انواع و اقسام کاغذها و کارتها داشته باشند. درواقع انسان برای راه رفتن بر روی کرۀ زمین در زجر و بدبختی و زندان و شکنجه است. این حق انسانی است که بر روی زمین بدنیا بیاید و بر روی آن هم راه برود و زندگی کند. این را نه استثمارگران  و نه حکومتمداران و نه متافیزیکان می فهمند. بچه تا بدنیا می آید زندان او را آماده می کنندد و از او پول دریافت می کنند و بلافاصله وطن را به او می چسبانند و حلقۀ نامرعی بردگی بر گردنش آویزان می کنند و طلسم می سازند، که وطنی ها بهتر از دیگرانند.

انسانهای کشورهای در حال رشد را در کشورهای بزرگ استثماری در مجلات و روزنامه ها و کتابها و اقسام ورقها که از نابودی جنگل  بدست آورده اند و همچنین تلویزیون و سینما  نشان می دهند تا توریستها و یا پولداران بجای رفتن به باغ وحش  به کشورهای(باغ وحشهای) فقیر بروند و تماشا کنند و حتی برای فقر و بدبختی و بی سوادی و درلجن بودن آنها حسابی هم تبلیغ می کنند، اینجاست آن حقوق بشر استثمارگران و تازه توریستهای غربی، آمریکایی و ژاپنی و غیره دستگاه های مدرن و آخرین مدلهای خود را بخورد این گرسنگان و بی پناهان و به اصطلاح عقب افتاده گان(البته از نظر متمدنها) می دهند و لذت می برند. جایی که زن ها، مردها و بچه ها را خرید و فروش می کنند و حتی عضوهای آنها را هم خریدو فروش می کنند، تماشای گرسنگان و بی پناهان انسان را شکه نمی کند.

*     جامعۀ استثماری علاقۀ شدید به تمرکز دارد، آنهم برای رشد و تکامل بهتر و بیشتر صورت می پذیرد. گرفته از مالکیت متمرکز، اقتصاد متمرکز، پول متمرکز، بازار متمرکز، دولت متمرکز، ارتش متمرکز، نیروهای انتظامی متمرکز تا مراکز اداری متمرکز.

انسانها باید بدانند که پزشکان تاجرند، حقوق دانان و وکلا تاجرند، معلمان تاجرند، فیزیکدانان تاجرند، متافیزیکان تاجرند و آنکسی هم که تجارت نکند سرش کلاه رفته، چونکه اگر تجارت نکند مطمعناً و حتماً دیگری می کند. باید پول درآورد، سیستم استثماری تحمیل می کند، اگرنه باید ناپدید شد.

استثمارگران، حکومتمدارارن و متافیزیکان برای راه بردن انسانها به شیوۀ خود از اشکالی استفاده می کنند که کارشان را راحتتر کند. هرچه این شیوه ها باحقوق طبیعی انسانی رابطۀ بیشتری داشته باشند بهتر آنها را رام می کنند و یا بقول خود «خر» می کنند و یا نگه می دارند، به عنوان مثال تبلیغ جنگ و سلاح در مجلات لختی و یا زنهای سکسی و یا فروش ماشین با زن خوشکل و غیره، و یا بد نام کردن یک نفر و یا یک گروه و یا خلقی و کشوری با استفاده از زن و بچه و غیره.

باید در نظر داشت، آنجایی که استثمارگران لطفی در حق استثمارشوندگان کرده اند، برای چپاول بشتر بوده و همیشه هست. هیچی مجانی نیست، بطوریکه خود مجانی هم بدون اجازه نیست. 

*    در جامعۀ استثماری است که انسانهای بی شخصیت(که درمیان استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان زیاد است)، به انسانهای با شخصیت و باوفا و مورداحترام و فهمیده دستور می دهند و یا اعمال قدرت می کنند و آنها را محکوم به مرگ می کنند ویا به زنجیر می بندند. بخاطر اینکه کسی که پول دارد و مالکیت دارد تصمیم می گیرد. عالمان تصمیم نمی گیرند، متخصصین تصمیم نمی گیرند و فقط و فقط پول است که تصمیم می گیرد. در میان نیروهای نظامی، انتظامی، نگهبانی، کنترل، خبرچینی و شکنجه گر از انسانهایی عضو گیری می کنند که درصد شناخت کمتر و بسیار کمتر داشته باشند و اکثراً بیسوادند و هیچ شناخت علمی ندارند و در مواقعی بیش از حد بی سواد و در خیلی مواقع از بچگان استفاده می کنند تا به سادگی بتوانند آنها را زیر تسلط نگه دارند و آنها را به شیوۀ خود راه ببرند. آنها ماشینهایی هستند که به راحتی بیشتری از خود ماشینها عمل می کنند.

فرار روشنفکران، دانشمندان، پزشکان، فیلسوفان، مهندسین و درواقع عالمان برای وضعیت (پول، مالکیت و مبادله) بهتر باعث می شود که مناطق فقیرتر بیشتر در فقر و بدبختی قوطه ور شوند.

کمونیستها کسانی بودند که شناخت علمی داشند و در این راه سخت فعالیت می کردند.

کمونیستها کسانی بودند که به همنوع خود احترام می گذاشتند و برایشان مجانی فعالیت می کردند بدون اینکه در مقابل، مستقیم و یا غیر مستقیم چیزی دریافت کنند.

کمونیستها کسانی بودند که در راه مجانی بودن حقوق طبیعی فعالیت می کردند و حق حیاتی انسانها می دانستند.

ولی اکنون، درواقع کمونیستهای کنونی مدتهاست که هم به علم پشت کرده اند و هم تاریخ را فراموش کرده اند و هم همنوع خود را و هم شناخت علمی را.

نسانها نمی توانند آنطور که حکومتمداران و استثمارگران و متافیزیکان مطرح می کنند(که باید مثل آنها) باشند. در جامعۀ بیمار استثماری به انسان تحمیل می کنند آن طور که دیگران هستند باشند و یا اینکه آنطورکه دیگری می خواهد باشند و یا مثلاً آنطورکه آمریکاییان و غربیان (استثمارگران) می خواهند باشند. انسانها با تمام شباهتهایی که با هم دارند با همدیگر بسیار متفاوتند و مستقلاً، ولی در جامعۀ استثماری مثل اینکه این حق تفاوت و استقلال را نمی فهمند. درواقع استثمار اجازه نمی دهد تا بفهمند و بخصوص جوانان را سرکوفت و طعنه می زنند و خرد می کنند و حتی شکنجه و آزار می دهند، تا آنطور که آنها می خواهند و یا می گویند باشند. عامل اصلی سرکوفتها هم همین استثمار است.

*      ما در عصری زندگی می کنیم که بعضی از انسانها جامعۀ انسانی را در بعضی از اشکال با حیواناتی که بطور جامعه ای زندگی می کنند مخلوط می کنند که نباید کرد، آنهم شکل طبقاتی جامعۀ انسانی و همچنین قدرت و یا قوی بودن انسان و غیره. درست است که در بعضی از گروه های اجتماعی حیوانات، طبقات مختلف به چشم می خورند و یا اینکه به اصطلاح یک رئیس و یا یک رهبر برای خود بر می گزینند و یا اینکه مغز سر، انسان را به اصطلاح رهبر(که نیست، بلکه هماهنگ کننده است) خود کرده است. یک چنین تشبیهی با جامعۀ انسانی غلط است. همانطور که گفتیم عاملی که یک جامعه و یا یک شکل جامعه را بوجود می آورد، حقوق طبیعی آنها است و نه عامل دیگری. یعنی اینکه اگر یک «رئیس» و یا یک «ملکه» و یا مثلاً رهبر در جوامع حیوانی به چشم می خورند، بخاطر خصلت خود همین حقوق طبیعی شان است و در جامعۀ انسانی بخاطر حقوق طبیعی اش نیست که حکومتمداران و رهبران و رئیسان و طبقات وجود دارد، بلکه بخاطر استثمار است. و تازه در جامعۀ حیوانی هیچ یک از اعضای جامعه از گرسنگی نمی میرند و محروم از حقوق طبیعی خود نیستند و طبیعت را علکی نابود نمی کنند و به هم نمی ریزند، و اینکه یک اقلیتی بسیار کوچک خروارها و یا جهان را از آن خود می دانند و دیگران را با انواع سلاح ها نابود می کنند، حتی حیوانات و درختان را، و اینکه اعضای خود را محروم از هر یک از حقوق طبیعی اش کنند. با وجود اینکه به شناخت علمی دست نیافته اند. در صورتیکه در جامعۀ استثماری یک فرد گرسنه اگر حتی از نان کپک زدۀ مغازه را بخورد او را زندانی می کنند و یا می توانند زندانی کنند. و یا مثلاً نه تنها خانه نمی دهند، حتی اجازۀ راحت برای ساختن آن نمی دهند و سرکوب می کنند. مواد غذایی را جلوی چشم گرسنگان نابود می کنند، فاسد می کنند و خراب می کنند و به آنها نمی دهند. در کجای جامعۀ حیوانی چنین چیزی وجود دارد و تازه در جوامع حیوانی نه مالکیت وجود دارد و نه پول تا بتوانند مبادله کنند. و آن به اصطلاح مالکیتی هم که وجود دارد سخت به حقوق طبیعی اش رابطه دارد، در صورتیکه در جامعۀ انسانی یک عامل خارجی و تحمیل شده است و بدون نیروهای نظامی، انتظامی، قضایی، کنترل و غیره عمل نمی شود. طبقات مرفه در جامعۀ انسانی نه تنها حقوق طبیعی خود را دارند، بلکه صدها و یا هزاران و در مواقعی میلیونها بار بیشتر از آن دارند. تا جایی که دیگران را سخت در فقر و بدبختی نگه می دارند و انواع نیروها و سازمانها در مقابلش علم می کنند. اینجاست که باید گفت که آیا احمق تر از انسان حیوان دیگری پیدا می شود؟ باید از خود پرسید.

منطق در جوامع حیوانی که به صورت گروهی زندگی می کنند، حقوق طبیعی شان است. در صورتیکه منطق در جامعۀ کنونی  انسانی، استثمار است. تا جایی که حتی منطق را هم پول، مالکیت و مبادله تعیین می کند، و دانشمندان، عالمان، روشنفکران، هنرمندان و ورزشکاران را زیر تسلط خود دارد.  

*      در نظر داشته باشیم که معابد، کلیساها، مساجد و غیره نمی توانند بدون فقرا و استثمارشوندگان و بی خانمان وجود داشته باشند. فقرا باید در فقر و بدبختی و گرسنگی و فشار و زور و بی سواد باشند تا این مراکز وجود داشه باشند. بعضی از این معابد قصرهای باشکوهی هستند که فقرا و بی خانمان و گرسنگان در در مقابلشان تعظیم می کنند.

نتیجۀ آخر

 ای انسانها بدانید  که استثمار یک هیولای بسیار، بسیار عظیم شده است و هر روز خود را بزرگتر، متمرکز تر و وحشتناکتر می کند. استثمارگران، حکومت مداران و متافیزیکان از دستگاه های الکترونیک برای راحتی کارشان استفاده می کنند. که از تمام این مجموعه مطروحه در بالا هیچی برای انسان و منافع انسان و انسانیت استفاده نمی شود. بیخود نیست که انسانها باید گرسنه باشند و در فقر و بدبختی و زجر قوطه خورند و دست و پابزنند. شماها را تعظیم کننده و طلسم شده های روی زمین نگه می دارند و به شیوۀ خود می رانند.

آیا انسان قادر است یک چنین هیولایی را رام کند و از بین ببرد ؟

نویسنده معتقد است که شدنی است. این را تاریخ هم به ما نشان داده است. موقعی که بیماری تشخیص داده شد، نابودی آن راحتتر است. ولی هیچ دکتری بطور مطلق جواب مثبت نمی دهد، مخصوصاً وقتی که بیماری بیش از حد حاد شده باشد. ولی باید شتاب کرد اگر می خواهیم فرزندانمان و طبیعت را نجات دهیم. چونکه آینده وابسته است به این قطعنامۀ هم یاران.

عالمان و فیلسوفان، پزشکان و آموزش دهندگان، شیمی دانان، ریاضی دانان، متخصصین، فیزیک دانان، بیولوژیست ها، مهندسین و درواقع همۀ روشنفکران و دانشمندان بدانند که انسان در جهت نابودی خود در حرکت است، و برای نابودی استثمار شماها تعیین کننده هستید و نقش بزرگ را بازی می کنید، اگر نه استثمارگران، حکومتمداران و متافیزیکان دونکیشوتهایی بیش نیستند. شماها در رأس کشتارهای انسانی و نابودی طبیعت قرار دارید. باید در نظر داشته باشید که همچنین نمی توانیدزندگی بهتری داشته باشید جایی که دیگران در فقر و بدبختی باشند و برای یک لغمه نان و آب جان می کنند و تازه تحقیقات علمی شما بر علیه انسان و طبیعت عمل می شوند. آنها انسان و طبیعت را از طریق شماها تحت تسلط دارند. این عالمان استثمارگر و یا عالمان استثمارگران معذورند. آنها در مرفه ترین وضع زندگی می کنند. آنها در امان نخواهند بود جایی که انسانها استثمار می شوند و در زجر، بدبختی، فقر و لجن دست و پا می زنند. نبود یک رابطۀ منطقی بین انسانها مطمئناً آنها را هم در امان نخواهد گذاشت و هیچ گاه نگذاشته است.

عالمان، دانشمندان و روشنفکران ؛ اتحاد شما، همبستگی، هم یاری و هم کاری شما در ساختار جامعۀ هم یاران تعیین کننده است. جامعۀ هم یاران، جامعۀ علمی و یا متخصصین(کسانی که شناخت از قوانین و مقولات و اصلوبهای علمی دارند و بر اساس آنها عمل می کنند) است. شماها نمی توانید زندگی راحتی داشته باشید، جایی که باید برای حل منطقی جامعه همکاری کنید. استفاده از شناخت علمی برای استثمارگران، حکومت مداران و متافیزیکان و برای خود خواهی و خود محوری منطقی نیست. گرسنگان و یا استثمار شوندگان حق دارند که بدرند، بشکنند، خراب کنند و غارت کنند. این حق آنها است که انسانهای مرفه را زیر فشار قرار دهند موقعی که نمی خواهند برای حل منطقی جامعه فعالیت کنند. خود خواهی و خود محوری و فردگرایی به هر شکل آن چیزی جز نابودی نسل بشر نخواهد بود. بدانید، آنهایی که برای حقوق طبیعی خود جان می کنند شما را در امان نخواهند گذاشت. استثمارگران هم شما را راحت نگذاشته اند و نمی گذارند و نخواهند گذاشت.

آیا انسان قادر است استثمار را از بین ببرد ؟  

به این سوأل بسادگی نمی توان پاسخ داد. دو علت در این رابطه تعیین کننده هستند. یکی حد و تکامل استثمار یعنی بیماری و دیگری قدرت و امکانات انسان و شناخت علمی.

اینجا باید مطرح کرد که استثمار بیش از رشد و تکامل یافته است. هیچ جامعه ای بر روی کرۀ زمین خارج از آن عمل نمی کند و نمی تواند نکند، و سخت وابسته به آن هستند و عرصه های زیادی را بلعیده است.

نکتۀ دیگر اینکه شناخت علمی انسانها خیلی بیشتر از گذشته است، و درضمن جنبش کمونیستی ثابت کرد که می توان جامعه را تغییر داد و سیستم(روابط) را عوض کرد0 در هر صورت امکانات سخت و زیاد وجود دارد و درضمن جامعه بدن انسان نیست که بتوان به راحتی به آن دست یافت. جامعه قابل لمس نیست و نمی توان به آن چیزی تزریق کرد. از یک طرف شناخت و گسترش شناخت علمی و موجودیت امکانات به انسان امید می دهد و آینده را به روی انسان باز می کند.

و از طرف دیگر استثمار با هزاران نوع سازمان و انواع و اقسام سلاح ها ی عجیب و غریب و زیبا و قشنگ و غیره و غیره، انسان را در وحشت ترس و نابودی قرار می دهد و درها را با هزاران نوع قفل و کلید و رمز و دیوارهای مرعی و نامرعی و سیمهای خاردار مرعی و نامرعی و شکنجه  و غیره می بندد. استثمارگران و بطور مشخص استثمار به هیچ احدی اجازه نمی دهد که بر علیه اش اقدام شود، چه علمی و یا غیر علمی، و در مقابل هیچ چیزی قادر نیست جلوی انسان را بگیرد، نتوانسته و نخواهد توانست، مگر نسل بشر نابود شود که به همراه آن از استثمار خبری نخواهد بود. در اینجا فقط انسان است که از دست دهنده است، اگر نه کرۀ زمین هم نابود شود برای طبیعت بی مفهوم است، چونکه هزاران کره مثل زمین بوده اند و ناپدید شده اند و تغییری در هستی ایجاد نشد.

در هر صورت جامعه اگر مداوا نشود با بودن سلاح های مخربی که بوجود آورده اند، نابودی بشر مطمعناً حتمی است. بخصوص اینکه حتماً جنگهای شبیه به جنگهای به اصطلاح اول و دوم و یا امثال آنها رخ خواهند داد. مبارزه بر علیه قوانین اجتماعی(کمونیسم) هیچ چیزی را حل نمی کند جز نابودی  نسل بشر و حتی کرۀ رمین. بوجود آوردن تمدن های بزرگ در کنار استثمارشوندگانی که حتی برای یک قطره آب و یا یک لغمه نان جان می کنند، نه تنها بی ارزش است بلکه با یک سنگ آسمانی هم که در تاریخ اتفاق افتاده، از بین می رود. کمک نکردن به همنوع خود مطمعناً حتی اگر کرۀ زمین هم از بین برود برای هستی چیز مهمی نخواهد بود.