|
 
 
 |
|
غزل مثنوی از بیداد
گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود حاصل گلهای پر پر است
شرم از نگاه بلبل بی دل نمی کنید
کزهجر گل نوای فغانش به حنجر است
از آن زمان که آیینه گردان شب شدید
آیینۀ دل از دم دوران مکدر است
فردایتان چکیدۀ امروز زندگی است
امروزتان طلیعۀ فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی زچنگ شوم زمان مرگ می چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار وصلۀ ناجور فصلهاست
وقتی تبر مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت طناب دار
بر صدر می نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مصور است
وقتی که نوح کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار معجزۀ
یک پیمبر است
وقتی که بر خلاف تمام فسانه ها
امروز شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعر تر، ای بی خبر زدرد
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، برنده تر از تیغ خنجر است
این تخته پار ها که به آن چنگ می زنید
ته مانده های زورق بر خون شناور است
حرس جهان مزن که در این احد بی ثبات
روز نخست موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی رسد
گرچه خطابۀ غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود الم گرفت
در عرصۀ ستیز رجز خوان حق شدم
بر فرق شام تیر عمود فلق شدم
مغموم و دلشکسته و رنجور و خسته ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته ام
پاییز بی کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دو پهلو سروده ام
من ریزه خوار سفرۀ نا کس نبوده ام
من وامدار حکمت اصرارم ای عزیز
من در طریق حیدر کرارم ای عزیز
من از دیار بیهقم، از نسل سربه دار
شمشیر آبدیدۀ میدان کار و زار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می شوم
قبض بدست تیشۀ فریاد می شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
گوش فلک زنالۀ بیداد کر شود
در شهر هر چه می نگرم غیر درد نیست
حتی به شاخ خشک دلم برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می شود
با صد زبان به کفر من اقرار می شود
با هر اذان صبح به گلدسته های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می شود
اینجا زخوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه لب
هر روز روز واقعه تکرار می شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق
دیدم در انزوای خزان باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل داغ عشق را
دیدم به حکم خار به گلها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقۀ امید می زنند
شلاغ شب به گردۀ خورشید می زنند
دیدم که گرگ برۀ ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم هبل بجای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونق بازار برده بود
دیدم خدا به غربت خود زار می گریست
در سوگ دین به پهنۀ رخسار می گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
از بس سرودم و نشنیدید خسته ام
من از نگاه سرد شما دلشکسته ام
ای از تبار هرچه سیاهی سرشتتان
رنگ جهنم است تمام بهشتتان
شمشیرهای کهنۀ خود را رها کنید
ازذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بیشک اگر تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه بیداد کرده اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده اید
مردم، در این سراچه بجز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم، حدیث خوردن شرم و قی حیاست
صحبت زهد که حرمت بالای کبریاست
مردم، خدا نکرده مگر کور گشته اید؟
یا از اسالت خودتان دور گشته اید؟
تا کی برای لغمۀ نان بندگی کنیم؟
تا کی به زیر منتشان زندگی کنید؟
اشعار صیقلی شده تقدیم کس نکن
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده ای
درّ در این نثار ره خوک کرده ای
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من
حتی اگر که بت بپرستی، عزیز من
اینان که از قبیلۀ شوم سیاهی اند
بیرق به دست شام غریب تمامی اند
گویند این عجوزۀ شب را به چاره است
��بستن سپیدۀ صبحی دوباره
است
ای خلق این عجوزۀ شب پا به ماه نیست
آبستن سپیدۀ صبح پگاه نیست
مردم به سحر شعبده در خواب رفته اید
در این کبیر تشنه پی آب رفته اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره اید؟
در جستجوی نور کدامین ستاره اید؟
مردم، برای هیبتمان آبرو نماند
فریاد داد خواهیمان در گلو نماند
اینان تمام هستی مارا گرفته اند
شور و نشاط و
مستی مارا گرفته اند
در موج خیز حادثه کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه رمق ناله می کند
از حجم این سروده ورق ناله می کند
اندوه این حدیث دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرف جنون کشید
هل من مبارز، از بن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم
از عمق جان خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر شویم
در صبر غم به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دو باره قبلۀ خود را عوض کنیم
با خشت عشق کعبه ای از ��و بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر محض رض���ی ��دا کنیم
در انتهای کوچۀ بن بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت از ابتدا کنیم
با این یقین که از پس یلدا صحر شود
برخیز، برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم
با
تشکر فراوان از بیدا
|
|
برای باز کردن قطعنامۀ هم یاران بصورت پ. د. ف. اینجا کلیک کنید. این کتاب به زبان فراسه با این نام (Le
défi est lancé!Manifeste du Communisme) و به وسیلۀ (Edition
Baudelaire) و نوشتۀ (Mehdi Shohrati)
چاپ و منتشر شده است. این کتاب را می توان مجانی از آدرس زیر بصورت
پ. د. ف. بدست آورد. |
